Από το trailer και μόνο του Spirit Mancer μπορεί κάποιος να εντυπωσιαστεί αμέσως, ειδικά αν είναι και retro-λάγνος όπως εγώ. Κακός χαμός με εκρήξεις, run-and-gun καταστάσεις και κάλεσμα τεράτων αλά Yu-Gi-Oh! Τρελό κι όμως αληθινό. Το θέμα είναι ότι πάντα τα trailers δείχνουν κατά 99% υπέροχα και εντυπωσιακά τα εκάστοτε games/ταινίες/σειρές που προμοτάρουν, αλλά το ρεζουμέ της υπόθεσης είναι αν όντως ισχύει.
Ξεκινώντας το review του παιχνιδιού μού έσκασαν αμέσως μνήμες από Megaman, Jojo’s Bizarre Adventure καθώς και Pokémon και Yu-Gi-Oh!, τα οποία έχουν μπει σε ένα blender και το τελικό προϊόν είναι ένα smoothie από την Sunny Syrup Studio -τυχαίο λογοπαίγνιο, χωνέψτε το και συνεχίζουμε- που έχει την ονομασία «Spirit Mancer». Και όντως, έχει χαρακτηριστικά από όλα αυτά, και μετά από 12 ώρες ενασχόλησης θα σας αναλύσω αν η γεύση που μου άφησε ήταν πικρή, γλυκιά ή συνδυασμός και των δύο.
«ΤΟ ΠΟΛΛΑ ΤΟΛΜΑΝ ΠΟΛΛ’ ΑΜΑΡΤΑΝΕΙΝ ΠΟΙΕΙ»
– ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ 4ΟΣ ΑΙΩΝΑΣ Π.Χ.
Η ιστορία μας ξεκινά με τους πρωταγωνιστές μας και την ομάδα τους να καταλήγουν από απροσεξία στο βασίλειο των σκιών, για να σώσουν τον παππού του Yugi, που τον παγίδεψε ο Pegasus σε μια βιντεοκασέτα και όλοι το έχουν πάρει ψύχραιμα το ζήτημα καθώς αυτό είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό. Χίλια συγνώμη μπερδεύτηκα λόγω ενός φίλου μου που από το πρωί μέχρι το βράδυ μιλάει για αυτά και με είχε φέρει σε δύσκολη θέση κιόλας όταν ήμουν πιο νέος λόγω αυτού. Ενδιαφερόμουν πολύ για μια κοπέλα στη παρέα και την ώρα που τη πλησίασα μου φώναξε: «Είδες χθες τι έγινε; Έβγαλε ο Kaiba 3 άσπρους δράκους με μπλε μάτια!». Αντίο παρέα, αντίο κοπέλα, αντίο review, αντίο SAVE THE GAME.
Αν παρόλο αυτό το παραλήρημα -μάλλον πρέπει να πάω σε ψυχολόγο ή να γίνω blogger- είστε ακόμα εδώ και με διαβάζετε, να σημειωθεί ότι έχετε αρχικά τον ρόλο του Sebastian, ενός κυνηγού δαιμόνων ο οποίος μαζί με την υπόλοιπη ομάδα μάχονται ασταμάτητα εναντίον διαφόρων δαιμόνων προστατεύοντας την ανθρωπότητα. Τα τέρατα/δαίμονες εισήλθαν στον κόσμο μας μέσω μιας υπερδιάστατης πύλης με σκοπό την απόλυτη καταστροφή του πολιτισμού μας. Αυτή η πύλη ανοίχτηκε εξαρχής κατά λάθος από τον άρχοντα-βασιλιά μας, εξαπολύοντας χάος στους δικούς του ανθρώπους. Και πάνω που υπήρξε μια διπλωματική προσπάθεια για ειρήνη μεταξύ των δυο κόσμων, σε μια αποστολή η ομάδα του Sebastian παγιδεύτηκε και από απροσεξία κατέληξαν στο Inferno, τον κόσμο των δαιμόνων. Κλασσικό στόρι που ακολουθεί τη πεπατημένη χωρίς να είναι αδιάφορο, αλλά χωρίς να είναι και αριστούργημα βγαλμένο από κάποια βραβευμένη νουβέλα. Τα του στόρι καλοδεχούμενα αλλά πάμε να δούμε τώρα το κυρίως πιάτο.
ΚΑΛΩ ΤΟ ΤΕΡΑΤΑΚΙ ΠΟΥ ΠΕΤΑΕΙ ΕΚΡΗΚΤΙΚΑ ΒΑΡΕΛΙΑ!
Με το που ξεκινάτε το παιχνίδι η πρώτη σκέψη που θα σας περάσει από το μυαλό είναι «πάλι ένας κλώνος του Megaman», αλλά με το που συναντήσετε τη Mary (τη συμπρωταγωνίστριά σας) και λάβετε τις πρώτες «ευχές» και τη βοήθεια του αινιγματικού δαίμονα Sayan, το παιχνίδι αρχίζει και ανοίγει σιγά-σιγά τα χαρτιά του. Και οι δυο χαρακτήρες αποκτούν το Spirit Mancer, ένα βραχιόλι-γάντι το οποίο τους παρέχει τη δυνατότητα να αιχμαλωτίζουν τα πνεύματα των εχθρών τους σαν παραλλαγή Pokémon. Από κει και πέρα τους έχετε στη διάθεσή σας σαν τράπουλα και μπορείτε να τους κάνετε summon και να πολεμούν για εσάς για ένα μικρό χρονικό διάστημα.
Για να αιχμαλωτίσετε το πνεύμα του εκάστοτε εχθρού πρέπει πρώτα να του σπάσετε την άμυνα με το φυσικό μπλε όπλο σας ή με τη πράσινη μαγεία σας την κατάλληλη στιγμή που θα είναι εκτεθειμένος σε επίθεση από μέρους σας και στο καπάκι, όταν εμφανίζεται από πάνω του το μήνυμα BREAK και το πλήκτρο ZR, μπορείτε να το αποκτήσετε και να το τοποθετήσετε στη τράπουλά σας. H περιήγηση στο deck σας πραγματοποιείται εύκολα και μπορείτε να επιλέξετε ποια κάρτα θέλετε να κάνετε bind στα πλήκτρα Χ και Α (στην έκδοση Switch).
Κάθε πνεύμα που καλείτε μη φανταστείτε ότι κάνει επίθεση όπως ο Ifrit ή η Shiva από τη σειρά Final Fantasy. Κάνει ακριβώς αυτό που έκανε εξαρχής σε εσάς αλλά αυτή τη φορά εις βάρος των εχθρών σας. Κάποια πνεύματα είναι μικρά, αλλά μεγάλα και άλλα αρκετά εντυπωσιακά που, όπως ανέφερα και στην εισαγωγή μου, θύμισαν το JoJo’s Bizarre Adventure με τα εντυπωσιακά stands που έχουν οι χαρακτήρες αυτής της σειράς. Κάθε πνεύμα διαθέτει μόνο ένα είδος επίθεσης και με την κατάλληλη στρατηγική και μελέτη τύπου trial-and-error (ειδικά στα boss fights) καλό είναι να διαμορφώνετε και να επιλέγετε ένα σωστό deck για την κατάλληλη περίσταση. Να επισημάνω πως υπάρχουν πάνω από 100 πνεύματα διαθέσιμα προς απόκτηση, αριθμός ικανοποιητικός για ένα 2D side-scroller platformer.
Η ΑΝΟΧΗ ΕΙΝΑΙ ΑΡΕΤΗ ΤΩΝ ΑΔΥΝΑΜΩΝ
Πολύ πρωτότυπη ιδέα για το gameplay και ενώ αρχικά φαίνεται εντάξει, στην πορεία εμφανίζονται τα πρώτα ψεγάδια που αρχίζουν και κουράζουν σχετικά γρήγορα. Για να σπάσετε την άμυνα κάποιων εχθρών απαιτείται σχετικά αρκετός χρόνος, είτε για να τους εξοντώσετε είτε για να τους αιχμαλωτίσετε, διακόπτοντας κάπως τη γρήγορη ροή που διατηρεί καθ’ όλη τη διάρκειά του το παιχνίδι. Το κάτι παραπάνω που θα ανέβαζε σίγουρα το gameplay απουσιάζει και αυτό είναι το γεγονός ότι τα πνεύματα χρησιμοποιούνται μόνο για επιθέσεις και όχι για κάποιο άλλον σκοπό, όπως βοήθεια σε κάποιο παζλ, επίλυση γρίφων, περιβαλλοντική αλληλεπίδραση ή για κάποια platforming υποβοήθηση. Σίγουρα το Spirit Mancer δε κινείται σε επίπεδο metroidvania, αλλά ακόμα και έτσι θα μπορούσε να κάνει το κάτι παραπάνω για περισσότερη ποικιλία στο gameplay.
Ένα άλλο ενοχλητικό γεγονός είναι ότι δεν υπάρχει auto-saves παρά μόνο όταν εξοντώσετε το boss στο τέλος κάθε επιπέδου. «Καλά κύριε συντάκτη, και τι έγινε;» σας ακούω να αναφωνείτε με χλευασμό απέναντι μου. Και ναι, θα είχατε δίκιο, δίκιο αν κάθε επίπεδο ήταν μικρό σε διάρκεια και όχι με μέσο όρο μισή ώρα ή και παραπάνω. Αυτό κάνει το παιχνίδι κάπως κουραστικό και πιθανόν μονότονο για μερικούς καθώς αν χρειαστεί να διακόψετε την ενασχόλησή σας για κάτι που μπορεί να σας τύχει είστε καταδικασμένοι να ξεκινήσετε το επίπεδο από την αρχή. Άνετα θα μπορούσαν οι developers να εισάγουν έστω ένα σύστημα checkpoint με ενσωματωμένο quick save και να αποφύγουν το δυσάρεστο «αγγαρεία»-φαινόμενο που υπάρχει με αυτή την άστοχη επιλογή. (σ.σ. αν κάποιος μπερδεύτηκε: αν χάσετε κάποια ζωή υπάρχει κανονικό checkpoint αλλά αν κλείσετε το παιχνίδι φτου κι από την αρχή).
Κάθε φορά που ολοκληρώνετε ένα επίπεδο επιστρέφετε σε μια πόλη του Inferno που λειτουργεί ως hub. Εδώ μπορείτε να επιλέξετε αποστολές και διάφορα side quests, να επιλέξετε couch co-op (δεν είναι διαθέσιμη η επιλογή εξαρχής), να αγοράσετε όπλα καθώς και μισθοφόρους γουρουνάκια (οι κάτοικοι του Inferno) τους οποίους θα στέλνετε σε διάφορες αποστολές συλλογής χρυσού σε νησιά. Κάποια μίνι παιχνίδια που μπορείτε να κάνετε είναι, για παράδειγμα, να πάτε σε ραντεβού, να ψαρέψετε ή και να φυτέψετε μέχρι και δέντρα. Όσο προχωράτε το story θα ξεκλειδώνετε όλο και περισσότερα σπιτάκια στην πόλη, το καθένα με τα δικά του καλούδια, προσθέτοντας μια δόση ποικιλίας καθώς και management για να κάνετε πιο εύκολη τη περιήγησή σας στο υπόλοιπο παιχνίδι αλλά… το μόνο ουσιαστικό είναι το power-up των χαρακτήρων σας καθώς όλα τα υπόλοιπα που μπορείτε να κάνετε ή να αγοράσετε δεν προσφέρουν κάτι ουσιαστικό. Ποικιλία μεν, ουσία δεν, για να το πω και λακωνικά.
ΦΛΕΓΟΜΕΝΗ ΚΟΛΑΣΗ ΑΛΛΑ ΜΕ ΠΙΤΣΙΛΙΕΣ ΑΠΟ ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΟ ΚΟΣΜΟ
Διαβάζοντας τη λέξη «Inferno» σίγουρα σας έρχεται στο μυαλό η κόλαση και εικόνες από Doom, Dark Souls και Diablo. Στο Spirit Mancer, όμως, τα πράγματα διαφέρουν. Εδώ θα βρείτε μια πολύχρωμη και όχι αφιλόξενη κόλαση, με διάφορα τροπικά τοπία που θυμίζουν συνδυασμό Bikini Bottom και Πειρατές της Καραϊβικής! Πρωτότυπη και τολμηρή επιλογή των developers, η οποία απεικονίζεται με πολύ όμορφη pixel-art αισθητική και πολύ όμορφα animations στα περιβάλλοντα και στους χαρακτήρες. Παρόλο που η Sunny Syrup Studio είναι από την Ταϊλάνδη, δεν επέλεξε anime νοοτροπία στο σχεδιασμό των χαρακτήρων και των cut-scenes, αλλά έναν συνδυασμό που εμένα προσωπικά μου θυμίζει Tiny Toons μαζί με Flashback ή Another World. Στα cinematics ειδικά μου ήρθαν έντονες μνήμες από αυτά τα δυο διαχρονικά games.
Οι κάτοικοι-γουρούνια, τα διάφορα τέρατα, τα bosses και οι χαρακτήρες διαθέτουν πολύ όμορφο σχεδιασμό και τα animation τους κινούνται στο ίδιο ικανοποιητικό επίπεδο. Όταν, όμως, επικρατεί κακός χαμός στην οθόνη υπάρχουν αρκετά έντονα slowdowns τα οποία ακόμα και μετά το πέρας του πανικού συνεχίζουν και υπάρχουν για κάποιον ανεξήγητο λόγο. Το παιχνίδι το δοκίμασα σε Switch OLED και Switch Lite και παρατηρήθηκε αυτό το φαινόμενο και στα δυο μηχανήματα, πράγμα ανεξήγητο για ένα 2D platformer που δεν σπρώχνει τη κονσόλα στα τεχνικά της όρια.
Το ηχητικό κομμάτι δεν ξεχωρίζει ιδιαίτερα και κάνει απλά τη δουλειά του, με τα απαραίτητα ηχητικά εφέ και το retro soundtrack που παίζει σε loop ανά επίπεδο να καταντά κάπως επαναλαμβανόμενο λόγω της μεγάλης διάρκειας που διαθέτουν τα levels. Από φωνές δεν υπάρχει δυστυχώς τίποτα και οι διάλογοι είναι όλοι text-based ακόμη και στα cinematics.
H κίνηση των χαρακτήρων και όλες οι εντολές πραγματοποιούνται εύκολα και γρήγορα, ακόμα και το deck είναι απλό και ευδιάκριτο στη χρήση. Αλλά όταν επικρατεί χαμός ή είστε σε κομβικό σημείο σε κάποια boss fights μπορεί να επιλέξετε κατά λάθος κάποιο πνεύμα που δε θέλατε για εκείνη τη δεδομένη στιγμή και να αποβεί μοιραίο εις βάρος σας. Δεν είναι game breaker αλλά μου συνέβη ουκ ολίγες φορές, ίσως επειδή είμαι οριακά στα δεύτερα -αντα της ζωής μου.
ΝΑ ΤΡΑΒΗΞΩ ΤΕΡΑΤΑΚΙ ή ΝΑ ΒΑΛΩ ΜΙΑ ΚΑΡΤΑ ΑΝΑΠΟΔΑ;
Με τον πολύχρωμο κόσμο του και το ανάλαφρο χιούμορ του, το Spirit Mancer είναι μια διασκεδαστική platform περιπέτεια, η οποία παρόλο που πρωτοτυπεί, ταυτόχρονα βάζει και αυτογκόλ. Η εισαγωγή νέων μηχανισμών σε αυτό το κλασσικό genre δεν εξελίσσεται δυστυχώς και παραμένουν στάσιμοι μέχρι και την ολοκλήρωσή του. Δεν είναι κακό παιχνίδι και σίγουρα όσοι ασχοληθείτε θα το ολοκληρώσετε, αλλά αν περιμένετε το κάτι παραπάνω θα απογοητευτείτε καθώς ό,τι είναι να δείτε θα το έχετε δει στο πρώτο δίωρο. The Verdict; Γλυκόπικρη γεύση τελικά το smoothie.
Ευχαριστούμε πολύ την Enarxis Dynamic Media για την παροχή του review copy!
