Κάποια παιχνίδια είναι εντυπωσιακά από μόνα τους και το Xenoblade Chronicles είναι σίγουρα ένα από αυτά, αφού έχει βρεθεί δύο φορές σε μια κονσόλα που θεωρητικά θα έπρεπε να ανατιναχθεί και αντ’ αυτού καταφέρνει να τρέχει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο σε αυτήν. Είμαι σίγουρος ότι η Monolith Soft πιθανότατα έχει κάνει συμφωνία με τον διάβολο και δεν μπορείτε να μου αλλάξετε γνώμη.
Το Xenoblade Chronicles X: Definitive Edition πρόκειται για remaster του Wii U action JRPG που κυκλοφόρησε το 2015. Το παιχνίδι διαδραματίζεται το έτος 2054, όπου η τιμή των Nintendo games έχει φτάσει τα 150$ και η ανθρωπότητα βρίσκεται σε έναν πόλεμο μεταξύ εξωγήινων ειδών. Η σύγκρουση αυτή καταστρέφει τη Γη και η ανθρωπότητα αναγκάζεται να δραπετεύσει με διαστημόπλοια, από τα οποία μόνο μια χούφτα καταφέρνει να βγει από τη στρατόσφαιρα, συμπεριλαμβανόμενο και το δικό μας το οποίo συντρίβεται στον πλανήτη Mira. Όταν ξυπνάμε από το lifepod μας, ο “custom-made” χαρακτήρας μας εντάσσεται στην BLADE, μια ομάδα της οποίας ο κύριος στόχος είναι να ανακτήσει κομμάτια του σκάφους που είναι διάσπαρτα σε όλο τον πλανήτη, όπως ενός που κρατάει το μεγαλύτερο μέρος του εναπομείναντος πληρώματος.
Από έναν τίτλο με το Xenoblade Chronicles στο όνομά του, θα δικαιολογούνταν να πιστεύετε ότι το επίκεντρο της εμπειρίας είναι η ιστορία και οι χαρακτήρες της. Ωστόσο, εδώ έρχεται το X και διαγράφει τέτοιες υποθέσεις. Παρόλο που το XCX έχει μια κλίση προς το δραματικό και πολλούς χαρακτήρες με τις δικές τους μικρές στιγμές, ουσιαστικά όλα έχουν να κάνουν με το gameplay. Εξάλλου, η συντριπτική πλειοψηφία του χρόνου μας στο παιχνίδι αφιερώνεται στην εξερεύνηση του τεράστιου χάρτη του και στη μάχη με κάθε είδους πλάσματα.
Εδώ είναι που γίνεται ακόμα πιο εμφανές το πιο εντυπωσιακό στοιχείο του παιχνιδιού, δηλαδή η απόδοσή του.
TECHNICAL WIZARDRY
Μπορεί να φαίνεται περίεργο να επισημαίνουμε την απόδοση ως ξεχωριστό χαρακτηριστικό, αλλά ακριβώς επειδή ξεχωρίζει πρέπει να επαινεθεί. Αυτό το παιχνίδι δεν είχε δικαίωμα εκτέλεσης τόσο καλά όσο στην αρχική του μορφή στο Wii U όσο και το remaster του τώρα στο Switch. Έχω δει λιγότερο φιλόδοξους τίτλους να ρίχνουν τα fps σε μονοψήφια νούμερα στην κονσόλα και εδώ σκάει το XCX με το draw distance του να εκτείνεται μακρύτερα από το χέρι του Elon όταν χαιρετά τον κόσμο, τρέχοντας σχεδόν τέλεια με πραγματικά ελάχιστες πτώσεις.
Επιπλέον, η συνολική ποιότητα της εικόνας έχει βελτιωθεί σημαντικά. Εκτός από την αυξημένη ευκρίνεια των γραφικών και την υψηλότερη ανάλυση, υπάρχουν δύο αλλαγές που προσωπικά βρήκα πολύ ευπρόσδεκτες.
Πρώτον, τα χρώματα και ο γενικός κορεσμός της εικόνας είναι σημαντικά πιο ζωντανά στοιχεία. Ειδικά μετά από μια μακρά σειρά remasters και remakes που έβαλαν κάθε ίχνος χρώματος στο πλυντήριο για χάρη του “ρεαλισμού”, αυτή η αλλαγή είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτη. Δεύτερον, ο σχεδιασμός των χαρακτήρων έχει υποστεί μια αναθεώρηση που φέρνει την εμφάνιση των χαρακτήρων πιο κοντά στην υπόλοιπη σειρά. Το πρωτότυπο επέλεξε ένα αλλόκοτο μείγμα anime και ρεαλιστικής αισθητικής, τα οποίοα ήταν ίσως πολύ ομοιόμορφα κατανεμημένα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι χαρακτήρες να εμφανίζονται με δυσανάλογα μεγάλα μάτια, τα οποία είχαν σκληρό και ρεαλιστικό φωτισμό, με αποτέλεσμα μια οπτικά άβολη και περίεργη εμφάνιση. Τώρα, η διαφορά μεταξύ των δύο έχει τονιστεί προς την πλευρά του anime, με αποτέλεσμα μια πολύ πιο ελκυστική και ξεχωριστή καλλιτεχνική κατεύθυνση. Τα anime χαρακτηριστικά είναι αρκετά πιο ευδιάκριτα, με καθαρά, ευκρινή σχήματα, και ο φωτισμός διατηρεί μια νότα ρεαλισμού για να κάνει τους χαρακτήρες να φαίνονται πιο τρισδιάστατοι και παράλληλα να τους προσδίδει λίγη σοβαρότητα.
Ειδικά επειδή το παιχνίδι δίνει μεγάλη έμφαση στην εξερεύνηση και το gameplay, η σταθερή απόδοση σε συνδυασμό με τα βελτιωμένα γραφικά παίζουν σημαντικό ρόλο στην απόλαυση αυτού του τεράστιου RPG. Και πραγματικά εννοώ, Τ-Ε-Ρ-Α-Σ-Τ-Ι-Ο!
Δεν είναι μόνο η κλίμακα της Mira που είναι εντυπωσιακή, αλλά και η ποικιλία που επιδεικνύει σε περιοχές με την ιδιαίτερη πανίδα και χλωρίδα τους. Η Mira ουσιαστικά χωρίζεται σε μερικές ηπείρους που εξερευνούμε σταδιακά στα κύρια και δευτερεύοντα quest. Ο χάρτης χωρίζεται περαιτέρω σε ξεχωριστά εξάγωνα, καθένα από τα οποία έχει συγκεκριμένες προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται για να θεωρηθεί το καθένα πλήρως εξερευνημένο. Αυτές κυμαίνονται από την εύρεση συγκεκριμένων αντικειμένων ή την καταπολέμηση ειδικών εχθρών, έως τη δημιουργία σημείων εξόρυξης ή την ολοκλήρωση κάποιας συγκεκριμένης αποστολής. Γενικότερα η εξερεύνηση της Mira σπανίως απογοητεύει καθώς κάθε γωνία της κρύβει ενδιαφέροντα τοπία και ο χάρτης παρέχει άφθονο περιεχόμενο.
Στην εξερεύνησή μας στη Mira μας βοηθούν επιπλέον μέλη της BLADE με τα οποία μπορούμε να σχηματίσουμε ομάδες των τεσσάρων. Σε κάθε χαρακτήρα έχει ανατεθεί ένα class με σαφή προσανατολισμό προς την επίθεση, την άμυνα ή την υποστήριξη, με το καθένα να κατέχει και ξεχωριστό εξοπλισμό. Εξαιρείται από αυτό ο πρωταγωνιστής που δημιουργούμε, ο οποίος μπορεί ελεύθερα να αλλάζει μεταξύ τους, εφόσον τα ξεκλειδώσει. Η ομάδα μας επεκτείνεται σταθερά κατα την διάρκεια του παιχνιδιού και κάθε νέο μέλος έχει το δικό του προσωπικό quest που αποκαλύπτει περισσότερα ως προς την προσωπικότητά του και το ιστορικό του, καθώς και μας ανταμείβει με ικανότητες που σχετίζονται με το class του.
A DEFINITIVE JRPG
Το παιχνίδι είναι ένα βαθύ JRPG με πληθώρα επιπέδων πολυπλοκότητας και αυτό σίγουρα επεκτείνεται και στη μάχη. Σε κάθε χαρακτήρα μπορούν να ανατεθούν συγκεκριμένα skills που τις περισσότερες φορές μπορούν να έχουν δευτερεύοντα αποτελέσματα ανάλογα με τον τρόπο που εκτελέστηκαν. Όλα αυτά τα skills έχουν διαφορετικές λειτουργίες, cooldowns και μπορούν να αναβαθμιστούν. Επιπλέον, υπάρχει μια ποικιλία passive ικανοτήτων, equipment bonuses και άλλων ειδικών παραμέτρων που επηρεάζουν τη ροή της μάχης. Δεν υπάρχει έλλειψη λειτουργιών και συστημάτων και καταλήγουν στην προώθηση της επαρκής προετοιμασίας προκειμένου να εκτελεστεί μια συγκεκριμένη ακολουθία ικανοτήτων με μέγιστη αποτελεσματικότητα. Όταν αυτό επιτευχθεί, αποτελεί μια αρκετά ικανοποιητική εμπειρία.
Η προετοιμασία μπορεί όμως να καταντήσει κουραστική καθώς το βάθος του παιχνιδιού και τα πολλαπλά συστήματά του μπορούν να αισθανθούν συντριπτικά απαιτητικά και κατά καιρούς προκαλούν ανησυχία. Οι περισσότερες από τις πτυχές του παιχνιδιού σπάνια είναι απλές και απαιτούν χρόνο και υπομονή για να συνηθιστούν. Ακόμα και κάτι τόσο βασικό όσο ένα παθητικό εισόδημα από σημεία εξόρυξης έχει δευτερεύοντα μπόνους που συνδέονται με τη βέλτιστη επιλογή συγκεκριμένων ανιχνευτών.
Επιπλέον, η πρόοδος είναι λίγο πιο αργή από ό,τι προσωπικά θα ήθελα. Αυτό δεν σημαίνει πως το παιχνίδι υστερεί σε περιεχόμενο ή ότι το “τραβάει”. Ειδικά το Definitive Edition έχει φέρει σημαντικές βελτιώσεις ως προς το grind, με όλα τα team members να λαμβάνουν exp είτε είναι στο party ή οχι, καθώς και επιπλέον QoL προσαρμογές. Η δυσαρέσκεια έχει να κάνει περισσότερο με τα μέσα με τα οποία βιώνουμε το XCX. Είναι σχεδόν σαν το παιχνίδι να φοβάται να μοιράσει τα καλύτερα χαρακτηριστικά του και ακόμα και όταν το κάνει, εξακολουθεί να διστάζει λίγο. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να εμφανίζονται tutorials ακόμα και μετά τις 50 ώρες. Πάρτε για παράδειγμα τα Skells. Τα Skells είναι τα ιπτάμενα mechs που βλέπουμε στο εξώφυλλο του παιχνιδιού, καθώς και σε πολλά cinematics στην αρχή. Αυτές οι Gundam-like μηχανές δεν απεικονίζονται μόνο ως κινητές μονάδες καταστροφής, αλλά γίνονται αμέσως κατανοητές ως μια τεράστια ώθηση στην ταχύτητα του κόσμου μας και της εξερεύνησή του. Επομένως, από τις πρώτες στιγμές είναι απόλυτα λογικό να αναμένουμε την απόκτηση τους πώς και πώς.
Ύστερα από αρκετές ώρες πεζοπορίας πέρα δώθε στη Mira, μας δίνεται επιτέλους ένα και η δυνατότητα να αγοράσουμε περισσότερα για την υπόλοιπη ομάδα μας. Ωστόσο, έρχονται χωρίς την ικανότητα να πετούν, η οποία για κάποιο λόγο κρύβεται πίσω από επιπλέον πρόοδο στην ιστορία. Κάτι που σε περίπτωση που το ξεχάσατε, είναι κάτι που το ίδιο το παιχνίδι δεν είναι τόσο πρόθυμο να προωθήσει, σε σύγκριση με τις αρμάδες από παράπλευρες αποστολές που βομβαρδίζουν το mini map.
Σε εκείνο το σημείο περίπου συνειδητοποίησα ότι αυτή η προσέγγιση μοιάζει πολύ με ένα MMO. Έχουμε ένα παιχνίδι με έναν τεράστιο χάρτη που σιγά-σιγά μοιράζει περιεχόμενο και πρακτικά απαιτεί τη χρήση του Excel αν κάποιος θέλει να το παίξει με τον βέλτιστο δυνατό τρόπο. Επιπλέον, ο πιο πολύτιμος πόρος του είναι ένα ταχύτερο μέσο μεταφοράς, το οποίο και πάλι δεν παρέχεται πλήρως στην αρχή, καθώς το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του, η πτήση, ξεκλειδώνεται αργότερα.
Υπάρχουν ακόμη και ορισμένα multiplayer στοιχεία στο παιχνίδι, καθώς μπορούμε να ενταχτούμε σε Squads και να συμμετάσχουμε με άλλους παίκτες σε διάφορες αποστολές. Ως επί το πλείστον, αυτές είναι αρκετά τυπικές, με εξαίρεση κάτι που ονομάζεται Global Nemesis. Αυτό φέρνει αντιμέτωπους όχι μόνο τέσσερα μέλη αλλά ολόκληρo το Squad, έως και 31 άτομα δηλαδή, ενάντια σε ένα ισχυρό boss. Ουσιαστικά είναι ένα είδος open-world raid.
Ο μόνος λόγος που δεν μπορώ να κατατάξω αυτό το παιχνίδι ως MMO είναι επειδή είναι πλήρως διαθέσιμο εκτός σύνδεσης και solo. Ακόμα κι αν είστε online, η εμπλοκή με άλλους παίκτες απαιτεί να κάνετε κάποιες πολύ συγκεκριμένες ενέργειες και είναι αδύνατο να γίνει τυχαία.
Επίσης, η κύρια ιστορία του παιχνιδιού είναι κάτι που μπορεί να βιωθεί μόνο με τα NPC που αποτελούν την ομάδα μας, η οποία αναδεικνύει ένα ακόμη θεματάκι που έχω με το παιχνίδι. Συγκεκριμένα πρόκειται για μία ασυνέπεια ως προς τον τόνο του. Το παιχνίδι κάνει μια προσπάθεια προς μια σοβαρή ιστορία, με το μέλλον της ανθρωπότητας να διακυβεύεται από μια πανταχού παρούσα εξωγήινη απειλή ακόμη και σε έναν ξένο πλανήτη. Ωστόσο, κάθε άλλη παράπλευρη αποστολή και ακόμη και πολλά κομμάτια των κύριων αποστολών είναι γεμάτα με anime τροπάρια και παιδικό χιούμορ. Tο επιπλέον περιεχόμενο που προσθέτει στην ιστορία το Definitive Edition είναι ευπρόσδεκτο, όμως δεν παρέχει κάτι το ιδιαίτερα ουσιαστικό και δεν αντιμετωπίζει την συγκεκριμένη ατέλεια. Τίποτα δεν δίνει αρκετή βαρύτητα στον θάνατο ενός συμμάχου όσο μια λαμπερή ένδειξη “MISSION COMPLETE” να εμφανίζεται στη μέση της οθόνης αμέσως μετά και με θριαμβευτική μουσική.
Μιας και ανέφερα τη μουσική, αυτός είναι ένας τομέας στον οποίο το παιχνίδι δεν απογοητεύει. Προσφέρει ένα μοναδικά ποιοτικό soundtrack με μια πινελιά αντισυμβατικότητας, όπως άλλωστε αναμένεται από τον Hiroyuki Sawano.
Το Xenoblade Chronicles X παραμένει ένα αναμφισβήτητα γιγαντιαίο JRPG με άφθονο περιεχόμενο και βάθος. Οι βελτιώσεις που έχει κάνει αυτό το remaster είναι αναμφισβήτητες και σχεδόν παρακαλά για μια έκδοση Switch 2 που θα μπορεί να τρέχει σε ακόμη υψηλότερα frame rates. Ωστόσο, φαίνεται να καταρρέει κάτω από το βάρος του κατά καιρούς και η ελαφρύτερη εστίαση σε μια αφήγηση δεν βοηθάει εδώ. Ίσως θα ήταν καλύτερο παιχνίδι αν συρρικνωνόταν, αλλά από την άλλη πλευρά, υπάρχει μια αναμφισβήτητη γοητεία στην παράλογη μάζα του. Ίσως είναι καλύτερο που παραμένει ως έχει. Ελαττωματικό ως προς τη μαζικότητα του, όχι όμως μαζικά ελαττωματικό.
Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!
