Προτού αρχίσω με όλα όσα θέλω να σας πω για το remaster του Days Gone, θέλω να σταθώ λίγο στην αρχική κυκλοφορία του. Το παιχνίδι κυκλοφόρησε πριν 6 χρόνια για πρώτη φορά στο PS4, και στην αρχή η απήχησή του προς τα εμένα δεν ήταν κάτι που θα χαρακτήριζα ως αρκετή καθώς με τα αρχικά του προβλήματα, εγώ όπως και όλοι σχεδόν οι critics, το «σπρώξαμε» κάτω από το κρεβάτι. Έναν χρόνο μετά, όμως, βρεθήκαμε στην πρώτη καραντίνα, όταν και ανάμεσα από υπεραρκετές ώρες στο Warzone είπα πως θα δοκιμάσω αυτό το που συνεχώς ανέβαλλα. Τότε ήταν που κατάλαβα πως για έναν ολόκληρο χρόνο αγνοούσα μία ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ εμπειρία. Ίσως η σύνδεση του τίτλου με το γεγονός πως ήμασταν όλοι κλεισμένοι ήταν ένας φάρος ελευθερίας συναισθηματικά, καθώς βρέθηκα αμέτρητες ώρες να νιώθω ελεύθερος, πάνω σε μία μηχανή, σε ένα πρωτόγνωρο post-apocalyptic Όρεγκον. Ανάμεσα στην ιστορία και στα αμέτρητα screenshots στο ταξίδι του Deacon St. John, βρισκόμαστε πλέον στο remaster του.
2,191 DAYS TO REMASTER
Όπως έχει κάνει η Sony με αρκετούς – εάν όχι τους περισσότερους – first-party τίτλους της, έτσι και το Days Gone έλαβε την νέα του αναβάθμιση για την τωρινή γενιά κόνσολών. Εδώ θα ήθελα να σημειώσω πως το παιχνίδι δοκιμάστηκε στο PlayStation 5 Pro, και είμαι στην πολύ ευχάριστη θέση να δηλώσω πως – έστω και 2.191 days gone ύστερα από την κυκλοφορία του – αυτή είναι η έκδοση που πάντα ονειρευόμουν.
Να μην ξεχνιόμαστε, όμως, δεν είμαστε εδώ για να ξανα-αναλύσουμε την ιστορία του παιχνιδιού, παρά το τι διαφορετικό μας προσφέρει αυτή η νέα του έκδοση. Το Days Gone Remastered ξεκλειδώνει 2 graphic modes στα απλά PS5, το performance και το quality. Στο PS5 Pro έχουμε και την προσθήκη του “enhanced” mode, όπου υπάρχει render σε 1584p ανάλυση, αλλά με την χρήση του PSSR έχουμε 4K output, καθώς παραμένουν σταθερά τα 60 frames. Σε όλη τη διάρκεια των ωρών που δοκίμασα το game δεν υπήρχε κανένα frame drop και το 60άρι παρέμενε σταθερό. Ο συνδυασμός αυτός προσφέρει ένα πανέμορφο σκηνικό, το οποίο όσο εξερευνάται τόσο πιο smooth γίνεται. Κατά τη γνώμη μου, θα ήθελα να υπάρχει και δυνατότητα VRR, καθώς όσο περισσότερα frames τόσο το καλύτερο, όμως το performance του παιχνιδιού δεν αφήνει κανένα παράπονο, ακόμα και χωρίς αυτό.
Βέβαια όλα αυτά είναι μονάχα νούμερα. Στην πράξη το αποτέλεσμα είναι πιο εξαίσιο, και αυτό που βλέπεις κάποιες φορές δεν θα μπορείς να το πιστέψεις. Υπήρχαν περιπτώσεις όπου άνοιγα το photo mode και μόλις το έκλεινα δεν άλλαζε τίποτα, το παιχνίδι παραμένει το ίδιο με τις φωτογραφίες που βλέπετε online, και σε μία 4K τηλεόραση, πραγματικά λάμπει. Κατά τη διάρκεια του δεν μπορούσα να σταματήσω να τραβάω screenshots. Τα γραφικά είναι πραγματικά απίστευτα, δεν υπάρχει τρόπος να το εξηγήσεις σε κάποιον, πέρα από το γεγονός πως το μόνο παρόμοιο που έχω δει σε επίπεδο ρεαλισμού και καθαρότητας είναι τα The Last of Us Part I και II. Η βροχή, το αίμα, οι γρατζουνιές, οι καταιγίδες είναι όλα πανέμορφα και στο PS5 Pro (με το PSSR) δεν χωνεύεται με τίποτα.
Αρκετή εντύπωση μου έκανε το περιβάλλον, καθώς ο καιρός και όλα τα δέντρα, κτήρια, φαίνονται πανέμορφα, αλλά και πολλαπλάσια καθώς έχουν «επενδύσει» στον χάρτη. Σε κάθε σημείο του map ένιωθα πως υπάρχουν περισσότερα στην εικόνα, και πως το draw distance είναι και αυτό ακόμα πιο μακρινό, κάτι που σίγουρα δεν υπήρχε σε τέτοιο βαθμό στο παιχνίδι στο PS4 και συμβάλλει κάθετα στην εμπειρία. Επιπλέον, οι devs έχουν κάνει μια εκπληκτική δουλειά στα χρώματα του remaster. Βρέθηκα επίσης να λατρεύω τις καταιγίδες, διότι ο συνδυασμός ήχου με βροχής στο περιβάλλον ήταν πραγματικά εκπληκτικός. Ένα κέντημα που εάν το παιχνίδι ήταν μονίμως έτσι, δεν θα με πείραζε καθόλου. Αυτή η νταρκίλα θεωρώ ταιριάζει σαν πουκάμισο στο παιχνίδι και ο τρόπος με τον οποίο το φεγγάρι ή τα αστέρια ακτινοβολούν σε διάφορα σημεία η cutscenes, δείχνει πράγματι τη δουλειά που έχουν κάνει. Παρ’ όλα αυτά, για να δίνουμε και εύσημα όπου αρμόζει, το ίδιο συμβαίνει και με την ημέρα, καθώς υπάρχουν και κάποια σημεία που η μέρα είναι οφθαλμόλουτρο και δεν μπορείς να σταματήσεις να κοιτάς τα τοπία, ένα συναίσθημα αρκετά σύνηθες εν ώρα παιχνιδιού.
PHOTO MODE SHOULD BE A FULL TIME JOB
Αρκετές βελτιώσεις έφερε η Bend Studios και στο Photo Mode του παιχνιδιού, καθώς σε αφήνει πλέον να δημιουργήσεις εικόνες με όλη σου την φαντασία. Διαφορετικοί τρόποι φωτισμού και σκίασης είναι διαθέσιμοι, και σε όποιον του αρέσει το digital photography θα περάσει αρκετές ώρες δημιουργώντας τα αριστουργήματά του. Κάτι που θεωρώ πως θα έπρεπε να υπάρχει αλλά λείπει από το photo mode είναι η λειτουργία χρήσης εν ώρα cutscene ή σε επίμαχη στιγμή. Π.χ. εάν ο Deacon κάνει ένα stealth takedown εκείνη την ώρα το παιχνίδι δεν αφήνει τον παίχτη να μπει καν στην λειτουργία αυτή, όπως και σε καμία κινηματογραφική σκηνή. Θα ήταν αρκετά ευχάριστο εάν υπήρχε αυτή η δυνατότητα μεγαλύτερης ελευθερίας στο ΠΟΥ μπορείς να το χρησιμοποιήσεις και όχι μόνο ΤΙ μπορείς να κάνεις με αυτό. Α και για να μην ξεχαστώ, εφόσον ο Deacon δεν έχει κάποιο super move, αφήστε μας ρε παιδιά να ανοίξουμε το Photo Mode με το L3 + R3, όλο το pause θα πατάμε?
MY GUN, MY HARLEY, AND MY DUALSENSE
Ανεξάρτητα από το πόσο σας απασχολούν οι βελτιώσεις στα γραφικά και στην παρουσίαση του Days Gone, αυτό που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει είναι η αίσθηση, γιατί χωρίς αυτήν οτιδήποτε και να παίζεις είναι «κενό». Για καλή μας τύχη το DualSense είναι αυτό που και στο Days Gone Remastered προσφέρει αυτή την παραπάνω αίσθηση. Η προσαρμογή του χειριστηρίου είναι άρτια, και πραγματικά βελτιώνει αρκετά τον τρόπο με τον οποίο παίζεις και αντιμετωπίζεις πτυχές του gameplay. Το controller έχει πλήρη υποστήριξη από haptic feedback πλέον, και η αλήθεια είναι έχω καιρό να δω παιχνίδι που να το αξιοποιεί έτσι. Ανάλογα το τι κάνεις ή σε τι στάση βρίσκεσαι προσαρμόζεται και το feedback που παίρνεις από τα κουμπιά. Για παράδειγμα, όταν πλέον πατάς το R2 για να τρέξει η μηχανή η σκανδάλη έχει δύο στάδια: ήπιο και γρήγορο. Το γρήγορο στάδιο θέλει να τραβήξεις στο τέρμα το κουμπί και έτσι μόνο θα τρέξει κανονικά η μηχανή. Η εναλλαγή αυτή είναι αρκετά satisfying και η αλήθεια είναι αυτό το ανακάλυψα αφού αναρωτήθηκα «μα καλά, τόσο αργή ήταν πάντα η μηχανή;».
Δεν είναι μόνο η μηχανή που επηρεάζεται, όμως, καθώς το χειριστήριο επηρεάζει και τα όπλα. Το καθένα έχει άλλη δόνηση σε σχέση με τα υπόλοιπα, και το highlight είναι τα melee weapons. Μου φάνηκε αρκετά εντυπωσιακό πως όταν χρησιμοποιείς το μαχαίρι είναι όντως σαν να νιώθεις το μέταλλό του να κόβει μία επιφάνεια ή εάν χρησιμοποιήσεις ένα machete για να ανοίξεις κεφάλια, θα καταλάβεις το σπάσιμο ενός κρανίου. Μία βαριοπούλα σε κάνει να νιώθεις πως όντως βαράς με κάτι πολύ βαρύ και αυτό βοηθάει στο immersion την ώρα του gameplay. Η ενσωμάτωση όλων αυτών των λειτουργιών είναι τόσο καλή που καταλαβαίνεις τη βροχή από τις σταγόνες, και όταν πηγαίνεις σε υπόστεγο σταματάνε. Κάτι ακόμα όμως που παρατήρησα σε διάφορα σημεία είναι πως το DualSense, ανταποκρίνεται στο κάθε σενάριο. Σε ένα stealth νιώθεις τους χτύπους της καρδιάς του Deacon, όταν βρίσκεσαι πολύ κοντά με τον αντίπαλο, και σου δημιουργεί αυτό το άγχος να μη σε εντοπίσουν, όπως ακριβώς θα γινόταν πραγματικά. Ακόμα και τα ελικόπτερα όταν πετάγανε από πάνω μου τα ένιωθα και όσο έφευγαν αυτά, τόσο χαλάρωνε και η δόνηση. Με αυτό τον τρόπο λάτρεψα να χρησιμοποιώ το DualSense μου, και πραγματικά δεν μπορείς να χορτάσεις τις λειτουργείες αυτές.
NEW MODES FOR ALL THE MONGRELS
Μαζί με τα ενισχυμένα γραφικά και το optimization στο PlayStation 5, η remastered έκδοση του παιχνιδιού συνδυάζεται και με updates τριών νέων modes και αρκετών accessibility features. Όσον αφορά τα modes, τα δύο από αυτά είναι επεκτάσεις του κύριου μέρους του παιχνιδιού, το Speedrun και το Permadeath mode. Ο όρος «πρόσθετο περιεχόμενο» ίσως να μην είναι και ο πιο ακριβής χαρακτηρισμός, καθώς προσφέρει ένα επιπλέον τρόπο να παίξεις το Days Gone και όχι κάτι καινούριο. Με το Speedrun mode, προσπαθείς να τελειώσεις το main story όσο πιο γρήγορα γίνεται. Δεν αλλάζει κάτι, απλά προστίθεται ο χρόνος που χρειάστηκες για να το κάνεις. Ουσιαστικά, όμως, απλά ωθεί τον παίχτη να παίξει όσο πιο γρήγορα γίνεται. Από την άλλη, το Permadeath mode παρουσιάζει και αυτό τη δική του δυσκολία. Σε αυτό ο παίχτης μπορεί μόνο να επιλέξει το παιχνίδι να αρχίσει από ένα συγκεκριμένο act ή τελείως από την αρχή, εάν πεθάνει. Για όλους τους trophy hunters, υπάρχει και ένα trophy σε όποιον καταφέρει να τελειώσει το παιχνίδι σε Permadeath mode, δίνοντας έτσι τα συγχαρητήρια του, to those that have mastered the broken road.
Στη νέα έκδοση βρίσκεται και το πράγματι ολοκαίνουργιο Horde Assault mode, που μπορώ να πω με ασφάλεια πως είναι πραγματικά διασκεδαστικό. Σε αυτό το mode κάνεις ό,τι ξέρεις καλύτερα: ανεβαίνεις στη μηχανή σου, πολεμάς και σκοτώνεις, μέχρι να πεθάνεις εσύ ή να βαρεθείς να σκοτώνεις! There is a catch, όμως, γιατί σε αυτό το mode δεν είσαι εγκλωβισμένος μαζί με εκατομμύρια ζόμπι. Technically είσαι, ΑΛΛΑ έχεις την ελευθερία να εξερευνήσεις μεγάλες εκτάσεις του χάρτη με τη μηχανή, κάτι που το κάνει αναζωογονητικό.
Υπάρχουν 4 πίστες που μπορεί ο καθένας να επιλέξει: Cascade, Belknap, Lost Lake και Crater Lake. Για εμένα η πιο εντυπωσιακή ήταν η τελευταία, όμως η Lost Lake μου άρεσε περισσότερο και θεωρώ ήταν η ιδανικότερη για μέγιστη απόλαυση. Στις πίστες αυτές με τη σειρά που αναφέρθηκα αυξάνεται και η δυσκολία τους, καθώς οι ορδές των ζόμπι υπερ-πολλαπλασιάζονται, και το σκορ που πρέπει να συγκεντρώσεις για να ξεκλειδώσεις την επόμενη αυξάνεται. Το συγκεκριμένο mode προσφέρει μία ξεχωριστή εμπειρία από την κύρια ιστορία, και δεν συσχετίζονται με κάποιο τρόπο. Το concept του είναι απλό, αλλά πετυχημένο: ο παίχτης έχει τη δυνατότητα να διαλέξει πάνω 15 διαφορετικούς χαρακτήρες, και συνολικά 18 skins, κάποια διαθέσιμα κατευθείαν, άλλα με την προϋπόθεση ορισμένου level στο mode. Εφόσον επιλέξουμε με ποιον θέλουμε να παίξουμε, υπάρχουν και κάποια injectors, όπως τα ονομάζει το παιχνίδι, που επηρεάζουν το run. Αυτά είναι επιλογή του παίχτη και όχι αναγκαία, όμως παρέχουν ένα παραπάνω ενδιαφέρον. Υπάρχουν 10 debuffs, που δρουν αρνητικά στον παίχτη, όπως το να κουράζεται πιο εύκολα ή να κάνει heal πιο δύσκολα, και 10 θετικά buffs, όπως το να μην τελειώνει το νίτρο της μηχανής. Για κάθε debuff, ο παίχτης έχει 20% περισσότερους πόντους, και για κάθε θετικό μείον 20% πόντους, μία δίκαιη ζυγαριά εάν με ρωτάτε! Το καλό με αυτό είναι πως προσφέρει στον παίχτη καινούργιους τρόπους να παίξει, και με δυσκολία, αλλά και με μεγάλη ευκολία. Ως αποτέλεσμα, μπορούν και οι tryhards, αλλά και όσοι θέλουν ένα fun session, να περάσουν καλά.
Μπαίνοντας σε κάθε λέβελ, το objective είναι ένα: KILL. Το ποιον θα επιλέξεις επηρεάζει μόνο την αμφίεση και όχι το build του χαρακτήρα, καθώς ξεκινάς με τα ίδια όπλα ανάλογα την πίστα και maxxed out τον χαρακτήρα σου και τη μηχανή του. Κατά τη διάρκεια του λέβελ, σκοτώνουμε waves από freaker ορδές και παράλληλα χρειάζεται στρατηγική, διότι στον χάρτη υπάρχουν διάσπαρτα supply drops, που βοηθάνε τον παίχτη να επιβιώσει. Από αυτά παίρνεις όπλα, σφαίρες και άλλες επιλογές. Βρήκα τον εαυτό μου να χρειάζεται αρκετές φορές να τοποθετήσει τη μηχανή σε στρατηγικό σημείο, ώστε να πάω γρήγορα σε άλλα μέρη στον χάρτη με supply drops. Σε συνδυασμό με αυτά, ο παίχτης θα κληθεί να κάνει και side objectives, για να κερδίσει έξτρα πόντους, όπως για παράδειγμα melee η explosive kills.
Το Horde Assault Mode προσφέρει μια εντελώς διαφορετική εμπειρία, καθώς με τις ορδές που έχει το βασικό παιχνίδι, χρειάζεται σχέδιο πριν την επίθεση, εφόσον ο παίχτης δεν έχει περιθώριο να κινηθεί. Αντιθέτως εδώ υπάρχει ένα αίσθημα ελευθερίας σε αυτό, εφόσον η δυνατότητα να φύγεις με την μηχανή και να ψάχνεις για τρόπο να σωθείς είναι μία πολύ φρέσκια και καλοδεχούμενη πινελιά της remastered έκδοσης.
I JUST LOVE BEING A DRIFTER
Αναφερθήκαμε σε όλες τις αλλαγές του Days Gone Remastered και απομένει μόνο ένα ερώτημα: αξίζει την αναβάθμιση; Σε όσους περιμένουν να δουν επιπλέον περιεχόμενο, το μόνο που θα σας προσφέρει το παιχνίδι content-wise είναι το Assault Mode, όπου αφενός μπορείτε να περάσετε αρκετές ώρες παίζοντας με τους νέους χαρακτήρες στο γεμάτο δράση αυτό mode, χωρίς να είναι η μόνη ουσιαστική προσθήκη. Παραμένει όμως μία must εμπειρία για όλους τους fans του Days Gone. Από την άλλη, τα Speedrun και Permadeath modes προσφέρουν και αυτά μία πρόκληση, αλλά εξακολουθούν να βασίζονται στο βασικό παιχνίδι.
Η μεγάλη διαφορά για εμένα είναι στην εμφάνιση και στην αίσθηση του παιχνιδιού, καθώς οι αλλαγές στα γραφικά και τα εξτρά του DualSense κάνουν την PS4 έκδοση να μοιάζει άδεια μπροστά σε αυτή του PS5, καθιστώντας το Days Gone Remastered τον απόλυτο τρόπο να παίξετε τον τίτλο της Sony Bend. Εάν έχετε ήδη το παιχνίδι στην κατοχή σας, τα 10€ επιπλέον αξίζουν εάν σκέφτεστε να το ξαναπαίξετε. Σε όποιον δεν έχει το παιχνίδι, και πρέπει να αγοράσει την έκδοση των 50€, εάν δεν το έχει παίξει ποτέ, είναι μια αγορά που προτείνω ανεπιφύλακτα. Για εμένα, η αίσθηση και η εικόνα που έβλεπα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου παρέα με τον Deacon St. John παραμένει καλύτερη από όποια προηγούμενη.
Ευχαριστούμε πολύ το PlayStation Greece για την παροχή του review copy!
