Video games και gaming adaptations διανύουν τα τελευταία χρόνια μία πραγματικά χρυσή εποχή, αλληλοενισχύοντας το ένα το άλλο, ισχυροποιώντας αισθητά το εκάστοτε franchise. Τα παραδείγματα είναι πλέον πολυάριθμα, με τις συνδρομητικές υπηρεσίες να κατακλύζονται με ταινίες/σειρές που προέρχονται από video games. Έτυχε, λοιπόν, να παρακολουθήσω και εγώ τα αυτοτελή επεισόδια του -εξαιρετικού κατά τα άλλα- Secret Level που βρίσκεται στο Amazon, τα οποία αφηγούνται ένα side story διαφόρων βιντεοπαιχνιδιών.
Βέβαια, κάπου ανάμεσα στο ανάλαφρο διάλειμμα του Concord (RIP), της φαντασμαγορικής δράσης του D&D, και των πολιτικών σχολίων του The Outer Worlds, υπήρχε και ένα επεισόδιο Pac-Man, το οποίο, όμως, δεν θύμιζε σε καμία περίπτωση το κυνηγητό φαντασμάτων του λατρεμένου κίτρινου στρογγυλού ήρωα, που δημιούργησε γενιές από gamers. Σκοτεινό, μυστηριώδες, απρόσιτο, αλλά κυρίως ανατρεπτικό, το καλύτερο επεισόδιο της σειράς με ώθησε να τοποθετήσω ψηλά στο wishlist μου το Shadow Labyrinth -το παιχνίδι που το ενέπνευσε-ελπίζοντας πως η κυκλοφορία του θα μου γεννούσε παρόμοια συναισθήματα.
Ο ΞΑΔΕΡΦΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ
Η Bandai Namco επέλεξε να ανακατέψει αρκετά την τράπουλα, μετατρέποντας το κλασσικό arcade game σε ένα σκοτεινό 2D sci-fi metroidvania-style action platformer. Αυτή τη φορά, ο Pac-Man (ή καλύτερα ο PUCK) δεν είναι ο κύριος πρωταγωνιστής, αλλά ο «μέντορας» του ανθρωπόμορφου χαρακτήρα μας, Swordsman No. 8, που ξυπνάει εντελώς τυχαία μέσα σε μία κάψουλα. Ο PUCK και η μαριονέτα του… εεε ο χαρακτήρας μας ήθελα να πω, έχουν ως βασικό στόχο την απόδραση από τον λαβύρινθο όπου βρίσκονται. Οι μηδενικές γνώσεις σχετικά με την προέλευση μας, τον σύμμαχο(;) μας PUCK, αλλά και το μέρος που βρισκόμαστε δημιούργησαν ένα ωραίο πέπλο μυστηρίου -ισάξιο με αυτό της σειράς- που ήθελα να ξετυλίξω σταδιακά.
Αντλώντας από την πλούσια ιστορίας της, η Bandai Namco τοποθέτησε το Shadow Labyrinth στο σύμπαν παιχνιδιών της με ονομασία United Galaxy Space Force, στο έτος 3.333. Ως αποτέλεσμα, αυτομάτως το πρόσφατο game της αποκτάει μία ενδιαφέρουσα προϊστορία, με τους σκληροπυρηνικούς φανς να ανακαλύπτουν συνεχώς διάφορα easter eggs παιχνιδιών που μοιράζονται το ίδιο timeline, όπως τα Galaga, Cyber Commando, Dig Dug και Ace Combat 3: Electroshpere. Μπορεί να έχω ελάχιστη, ως και μηδενική, επαφή με τα παραπάνω games, όμως εκτίμησα το γεγονός πως η Bandai Namco συνέδεσε το Shadow Labyrinth με παιχνίδια του παρελθόντος της.
Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΑΞΗ
Γεμάτο plot twists, σκοτεινή ατμόσφαιρα και αναφορές σε retro games, το Shadow Labyrinth αποκτά πριν καν πατήσουμε το play το μυστήριο που χρειάζεται να υπάρχει σε κάθε game. Δυστυχώς για το ίδιο, όμως, τα προβλήματα αρχίζουν μόλις πατήσουμε το play. Άχρωμο, άκομψο και ενίοτε άνοστο, το Shadow Labyrinth κάνει γρήγορα σαφές πως δεν δέχθηκε την επιμέλεια που του άρμοζε, διαθέτοντας στο μεγαλύτερο κομμάτι του άτσαλους μηχανισμούς, ένα ασύνδετο art direction και μία ιστορία που δεν ξεσκεπάζεται αλλά αντιθέτως τυλίγεται σαν κουβάρι ολοένα και περισσότερο.
Πιστό στη metroidvania λογική του πάντως, το Shadow Labyrinth δομείται γύρω από τη μάχη, το platforming και την εξερεύνηση, με τον δισδιάστατο λαβύρινθο όπου εκτυλίσσεται το game να κρύβει πολλά εμπόδια, ανταμείβοντας όμως τους πιο παρατηρητικούς. Όπως ήταν επίσης αναμενόμενο, το game σταδιακά επεκτείνει τους μηχανισμούς του, δίνοντας στους πρωταγωνιστές νέες καίριες ικανότητες για να προχωρήσουν ή να επιστρέψουν πίσω, με σκοπό την πλήρη εξερεύνηση του κάθε σημείου. Το backtracking αποτελεί κρίσιμο σημείο για την ομαλή συνέχεια του παιχνιδιού, αφού τα απαιτητικά boss fights, τα δύσκολα platforming σημεία, αλλά και τα αρκετά αραιά checkpoints θα δοκιμάσουν τα όρια και την υπομονή όσων δεν έχουν προνοήσει.
CONSUME EVERYTHING
Αν έπρεπε να σταθώ σε κάτι καινοτόμο που αφορά το gameplay, αναμφίβολα θα επέλεγα την περίεργη σχέση του Swordsman No. 8 με τον PUCK. Όντας μέρος της έννοιας του Pac-Man, ο PUCK ξέρει πολύ καλά τι πάει να πει κατανάλωση εχθρών, αλλά και αθανασία. Στην πρώτη περίπτωση, ο PUCK μπορεί να καταναλώσει το κουφάρι κάθε νεκρού αντιπάλου μετατρέποντάς το σε materials που χρησιμεύον στο craft και στην αγορά πολύτιμων αντικειμένων. Από την άλλη, PUCK και Swordsman No. 8 μπορούν να ενωθούν, σχηματίζοντας την GAIA, ένα πανίσχυρο ρομπότ που για όσο είναι σε ισχύ δεν μπορεί να πεθάνει, ενώ το damage που κάνει είναι σαφώς μεγαλύτερο.
Επιπλέον, υπάρχουν σημεία που μόνο ο PUCK μπορεί να εισχωρήσει, μετατρέποντας τον ίδιο σε ένα πιστό αντίγραφο του κλασσικού Pac-Man. Δυστυχώς, όμως, όσο ωραίο και ενδιαφέρον ακούγεται αυτό, η ομάδα ανάπτυξης έχει αστοχήσει κατά πολύ στη λειτουργικότητα του, με τον χειρισμό να είναι δύσκολος και περίεργος, ενώ σε σημεία δεν συχωρεί, κάνοντας το platforming απλά άδικο. Υπάρχουν πάντως και ορισμένα σπάνια sequences, που τηλεμεταφερόμαστε σε ένα maze παρόμοιο με αυτό των arcade παιχνιδιών Pac-Man, όμως με διάφορα twists. Εκεί, το επίπεδο ευχαρίστησης του gameplay ανεβαίνει ραγδαία. Τόσο έντονα μάλιστα, που ίσως είναι τα μοναδικά κομμάτια του παιχνιδιού όπου το gameplay λάμπει. Θεωρώ πως αν υπήρχε το αντίστοιχο βάθος στο συγκεκριμένο mini game τότε θα μπορούσε να έχει υπόσταση αυτοτελούς παιχνιδιού.
ΧΑΛΑΣΕ Η ΦΩΤΕΙΝΟΤΗΤΑ;
Από την άλλη, ο άχρωμος Swordsman No. 8 είναι υπεύθυνος για την εκτέλεση των πιο συχνών κινήσεων στον χώρο, καθώς είναι ο μόνος εκ των δύο που διαθέτει κάπως ανθρώπινη υπόσταση, με το stamina του να παίζει τον σημαντικότερο ρόλο τόσο στο combat, όσο και στο platforming. Βέβαια, ο ίδιος ίσως αποτελεί έναν από τους πιο αδιάφορους χαρακτήρες στην ιστορία του gaming, ενώ και το δικό του moveset είναι αρκετά άγαρμπο. Το gameplay στο σύνολό του οριακά περνάει τη βάση, αφού η μάχη είναι αρκετά ρηχή και απλή, ενώ το platforming σε σημεία μπορεί να γίνει πολύ άδικο και κουραστικό. Τα μοναδικά που σώζουν την παρτίδα είναι τα maze sequences και τα διάφορα boss fights, που τουλάχιστον προσφέρουν κάτι πιο ξεχωριστό και μοναδικό.
Μουντό και ξεθωριασμένο, το art direction του Shadow Labyrinth αδυνατεί να εξελίξει ουσιαστικά τη συνολική εμπειρία, καθώς δεν επιχειρεί ούτε το παραμικρό βήμα για να ξεχωρίσει. Η πληθώρα των levels, από σπηλιές και δάση, μέχρι καλύβες, γιγαντιαίες διαστημικές βάσεις και υπόγειες στοές, παρουσιάζεται ασύνδετη και αποσπασματική, σε σημείο που θα μπορούσε κάλλιστα να ανήκει σε εντελώς διαφορετικά games. Το μεγαλύτερο αγκάθι, ωστόσο, εντοπίζεται στην αδιάφορη επιλογή χρωματικής παλέτας, στα θαμπά textures και στη νωχελική προσπάθεια καλλωπισμού του οπτικού τομέα του.
ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΒΡΩ ΝΤΕΠΟΝ ΓΙΑ ΕΛΕΦΑΝΤΑ;
Έχοντας αναφέρει ένα σωρό αρνητικά και ελάχιστα θετικά, προσωπικά θα πίστευα πως η ιστορία του παιχνιδιού θα μπορούσε να λυτρώσει κάπως την κατά τα άλλα μέτρια προσπάθεια της Bandai Namco. Αν και, όπως προανέφερα, το Shadow Labyrinth ξεκινάει με τις καλύτερες προϋποθέσεις -ένα στρωμένο σύμπαν και ένα ισχυρό αρχικό μυστήριο-, εν τέλει ούτε εκεί καταφέρνει να πείσει. Το παιχνίδι παρουσιάζει πρόσωπα και ορισμούς ως αυτονόητους, μπερδεύοντας εύκολα την κατάσταση, ενώ οι χαρακτήρες που συναντάμε διάσπαρτα εξατμίζονται γρήγορα στο μυαλό μας, σαν όνειρο 2 λεπτά αφού ξυπνήσουμε.
Το δίδυμο -αν και θα μπορούσε- δεν κατάφερε να μου προκαλέσει κανένα ουσιαστικό συναισθηματικό δέσιμο, με τη μεταξύ τους σχέση να είναι περισσότερο αναγκαία παρά βοηθητική. Εκείνα που τελικά προσδίδουν μία ενδιαφέρουσα διάσταση στο παιχνίδι είναι οι alternative εκδοχές των χαρακτήρων του original Pac-Man. Τα κλασικά πολύχρωμα φαντάσματα ενσωματώνονται ευρηματικά στην πλοκή, πλαισιωμένα από ποικίλες αναφορές σε retro games, που λειτουργούν ως μικρά νοσταλγικά ξεσπάσματα.
ΜΕΤΡΙΟ, ΜΕΤΡΙΟ, ΜΕΤΡΙΟ, ΑΑΑ… ΚΑΙ ΜΕΤΡΙΟ
Το hype που μου χτίστηκε για το game, μέσα σε περίπου 7 λεπτά που διήρκεσε το επεισόδιο, προσγειώθηκε άτσαλα μέσα σε λίγες στιγμές, γκρεμίζοντάς μου κάθε προσπάθεια αποδοχής του παιχνιδιού. Τα πλάνα με απώθησαν, το gameplay με ξένισε και η ιστορία με πονοκεφάλιασε, με το ενδιαφέρον μου να έχει χαθεί πολλές ώρες πριν τα credits. Αν και λειτουργεί σωστά ως metroidvania, αστοχεί αρκετά στο να προσφέρει ευχάριστες ώρες διασκέδασης, με τα ελάχιστα διαλείμματα των boss fights και των maze να φαντάζουν όαση, μπροστά στη μονότονη gameplay-ακή λούπα του παιχνιδιού.
Η Bandai Namco δεν αξιοποίησε σωστά μία ιδανική ιδέα που είχε στα χαρτιά, αλλάζοντας τον ρόλο ενός από τους πιο εμβληματικούς χαρακτήρες της gaming σκηνής. Η αδιάφορη αισθητική και τα ασύνδετα sound effects έρχονται να προστεθούν ως απόδειξη των παραπάνω, με το Shadow Labyrinth να είναι το game που θα ξεχαστεί πιο εύκολα από κάθε άλλο καλοκαιρινό release.
Ευχαριστούμε πολύ την Bandai Namco Hellas για την παροχή του review copy!
