NBA 2K26 | Review

Ωωωωωω ο μαγικός κόσμος του NBA… Μπορώ να πω ότι μου είχε λείψει κάπως, αν και δεν είμαι κανένας μεγάλος οπαδός του αθλήματος. Ωστόσο, μετά από μία δεκαετία από την τελευταία φορά που έπαιξα κάποιο NBA 2K παιχνίδι, είπα “γιατί να μην επιστρέψω στα μεγάλα παρκέ;”. Σίγουρα δεν νομίζω ότι τους έλειψα, όμως πέρασα ωραίες στιγμές κατά τα μαθητικά μου χρόνια εκεί. Τι μπορεί να έχει αλλάξει; Όπως φαίνεται, το NBA 2K26 έχει αλλάξει πολλά, αλλά και λίγα. Επομένως, το σημερινό review θα διαφέρει ολίγον τι από το περσινό. Μπορεί και να περιέχει μία δόση νοσταλγίας.

NEW SEASON SAME ME

Δεν πρόκειται να σας κουράσω ιδιαίτερα. Το NBA 2K26 είναι αυτή τη στιγμή το καλύτερο basketball game που πιθανώς να έχουμε δει μέχρι στιγμής, ακολουθώντας πιστά την πετυχημένη συνταγή του προκατόχου του, δίχως να φέρνει εκ νέου ριζικές αλλαγές. Ίσα ίσα, συγκρίνοντας πλάνα με πέρσι, μπορώ να πω η Visual Concepts άκουσε το feedback των παικτών και στάθηκε περισσότερο στο να τελειοποιήσει τους gameplay μηχανισμούς, που πλέον προσφέρουν σαφέστατα μία καλύτερη εμπειρία.

Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως το gameplay ενός αγώνα ήταν, είναι και θα είναι ο πυρήνας ενός NBA 2K παιχνιδιού. Πως να μην είναι, βέβαια, όταν μιλάμε για ένα sports game. Ωστόσο, ο πυρήνας αυτός παραμένει εξίσου διασκεδαστικός είτε μιλάμε για έναν αρχάριο, όπως εγώ, είτε μιλάμε για βετεράνους της σειράς που μετράνε άπειρες ώρες κάθε χρόνο. Το επίτευγμα αυτό, φυσικά, οφείλεται και στην ProPLAY τεχνολογία που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια και η οποία πλέον έχει ωριμάσει πλήρως, με την κίνηση των παικτών να είναι τόσο ομαλή όσο και αληθοφανής, είτε μιλάμε για ένα τρίποντο στο “ανοικτό γήπεδο” είτε για ένα θεαματικό κάρφωμα.

Θα συμφωνήσω με το περσινό review του Χριστόφορου και θα πω πως το Rhythm Shooting αποτελεί πραγματικά μία ανάσα καινοτομίας για τη σειρά, που, παρά το κάπως δύσκολο για τους αρχάριους learning curve, αν εξασκηθείς και το μάθεις, προσφέρει μία ακόμα πιο διασκεδαστική και arcade εμπειρία. Προσωπικά, το ευχαριστήθηκα κυρίως στα Signature Go-To Post Shots, που αποτελούν μία νέα προσθήκη στην κατηγορία των special moves των παικτών και δίνει έμφαση στους “Big Players” των ομάδων

Κατά τα άλλα, έμεινα πιστός στο απλό και ταπεινό “Τετράγωνο” κουμπί του PS5, το οποίο μου είναι πιο οικείο, σαφώς πιο εύκολο και προσφέρει μία επαρκής εμπειρία που συνδυάζεται εξαιρετικά με το ανανεωμένο shooting meter. Ξανά, όμως, μπορώ να πω ότι έστω και με αυτό τον τρόπο μπορεί κάποιος να δει τις αλλαγές που έχουν γίνει στο παιχνίδι, όχι μόνο την τελευταία δεκαετία, αλλά και σε σύγκριση με πέρσι. Πως το κατάλαβα; Απλώς, ανέβασα τη δυσκολία.

Αν και προσωπικά χρειάστηκε να κάνω τα tutorials του παιχνιδιού για να συνηθίσω πάλι το gameplay του, η απόφαση αυτή πάρθηκε μόλις αποφάσισα να ανέβω σε δυσκολία μιας και είχα ήδη συνηθίσει το Pro επίπεδο. Ανεβαίνοντας, λοιπόν, δυσκολία και πηγαίνοντας στο All-Star, κατάλαβα από τα πρώτα δευτερόλεπτα της πρώτης περιόδου του αγώνα που έπαιξα πως πλέον δεν μιλάμε για ένα παιχνίδι με ξέφρενο ρυθμό και αριθμό τρίποντων. Από το All-Star επίπεδο και μετά, καταλαβαίνει κανείς πως το NBA 2K26, αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται οι παίκτες και τους καλεί είτε να παίξουν πραγματικά είτε να μην προσπαθήσουν και πολύ περισσότερο γιατί η ήττα είναι βαριά. 

Η Visual Concepts μίλησε πριν την κυκλοφορία του παιχνιδιού για αλλαγές στο A.I. των συμπαικτών και των αντιπάλων, τόσο στην επίθεση όσο και στην άμυνα, αλλά και αναβαθμίσεις στο “physical game”, στο ball control και γενικότερα στον τρόπο με τον οποίο “καταλαβαίνουν και εκτελούν” οι παίκτες τα playbooks των ομάδων. Πράγματι, με την άνοδο της δυσκολίας καταλαβαίνει κανείς άμεσα πως οι παίκτες ανταποκρίνονται καλύτερα, εξυπνότερα και πιο έντονα στις πράξεις μας με αποτέλεσμα να απαιτείται από εμάς μία πραγματική εξοικείωση με τους μηχανισμούς του παιχνιδιού, αλλά και τα playbooks των ομάδων.

Προσωπικά, μου άρεσε αρκετά αυτό το στοιχείο, γιατί μέσα από την εξάσκηση και το “grinding” μπορεί κανείς όχι μόνο να διασκεδάσει και να ευχαριστηθεί γενικότερα το παιχνίδι, αλλά και να “πιεστεί” να ανακαλύψει τι στυλ του ταιριάζει και να παίξει ανάλογα είτε με τους φίλους του στο online multiplayer/couch co-op, είτε και μόνος του στα offline modes.

MY CAREER, MY PLAYER

Μετά από δεκατρία ολόκληρα χρόνια, σαφώς και είναι άνευ σημασίας να πω ότι η σειρά έχει αλλάξει πλήρως, οπτικά και gameplay-ακά. Μόνο τα trailers να δει κανείς του 2K13 και του 2K26 μπορεί να καταλάβει το άλμα που έχει βιώσει η σειρά. Ωστόσο, δεν μπορώ να πω ότι άλλαξαν και τόσα πολλά σε σχέση με τα modes. Φέτος, το MyCAREER αποτελεί τον κυρίαρχο των modes, είναι αυτό που πέρασα τον περισσότερο χρόνο μαζί του και όχι άδικα. Με το “Out of Bounds”, στο MyCAREER επικεντρωνόμαστε στο ταξίδι του MP από την αφάνεια του Vermont στο φως του NBA, μέσω Ευρώπης.

Αν και οι διάλογοι και οι χαρακτήρες μου φάνηκαν κάπως “στερεοτυπικοί”, μπορώ να πω ότι η συνολική παρουσίαση της ιστορίας ήταν ευχάριστη –παρά τα καταθλιπτικά γραφικά των περιβαλλόντων- και ουσιώδης μιας και επικεντρώνεται σε κάποια key points της πορείας του MP προς τη δόξα, η οποία δεν είναι δεδομένη αν δεν καταφέρουμε τα objectives που μας ζητάει το game.

Τουλάχιστον μέχρι να μπει στον μαγικό κόσμο του NBA, όπου εκεί μιλάμε για μία full-time εμπειρία της καριέρας ενός παίκτη, τόσο στα παρκέ όσο και έξω από αυτά με αποφάσεις για χορηγίες και συνομιλίες με δημοσιογράφους. Παράλληλα, η ανανεωμένη και απλουστευμένη “The City”, προσφέρει κι ένα ενδιαφέρον hub που μπορούμε να δούμε την πορεία των άλλων παικτών ανά τον κόσμο, παρά το γεγονός ότι μας τραβάει συνεχώς προς τα microtransactions. Όπως και όλο το NBA 2K26 άλλωστε.

SHOOTS FOR THREE! AND HE MISSES…

Δεν θα γκρινιάξω για τα microtransactions, μιας και είναι πλέον δεδομένο πως δεν πρόκειται να φύγουν. Προσωπικά, απλά τα αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι και με στεναχωρεί που οι Visual Concepts και 2K επιμένουν ακόμα στην ύπαρξη τους, ειδικά όταν έχουν φτιάξει ένα παιχνίδι με εξαιρετικό gameplay και modes όπως το MyCAREER που προσφέρει το κάτι παραπάνω σαν εμπειρία, αλλά το pay-to-win στοιχείο είναι εξόφθαλμα προαφές. Από την άλλη, όμως, καταλαβαίνω και την απόφαση τους -αφού ο κόσμος τα αγοράζει-, οπότε δεν θα μιλήσω παραπάνω γι’ αυτά.

Όπως δε θα πω πολλά και για το MyTEAM, το “Ultimate Team” του μπάσκετ, το οποίο φέρνει τις παίκτιες του WNBA για πρώτη φορά, αλλά εν τέλει δεν με τράβηξε και ιδιαίτερα, λόγω και των microtransactions. Εκεί που θα σταθώ όμως, είναι σε όλα αυτά που περίμενε κανείς να έχουν αλλάξει μετά από τόσα χρόνια, αλλά δυστυχώς παραμένουν τα ίδια.

Όπως είπα από την πρώτη κιόλας παράγραφο του κειμένου, έχω να αγγίξω πολλά χρόνια ένα NBA 2K παιχνίδι. Συνεπώς, πριν μπω δεν ήξερα τι ακριβώς να περιμένω και μετά χαράς διαπίστωσα γρήγορα πως δεν είχαν αλλάξει και πολλά σε σχέση με το navigation του game. Είτε λίγο είτε πολύ, οι πληροφορίες για τους παίκτες, τις ομάδες και τα menus ήταν ίδια με τότε. Ωστόσο, αυτό που ξεκίνησε σαν μία ευχάριστη σκέψη την πρώτη ώρα, σιγά σιγά μετατράπηκε σε δυσάρεστη εμπειρία μιας και πραγματικά δεν έχει αλλάξει τίποτα στον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεται το παιχνίδι στους παίκτες. 

Όντας λάτρης του Career Mode στο FIFA και του Football Manager, μπορώ να σας πω ότι το NBA 2K26 απέχει παααααρα πολύ από το να προσφέρει μία πλήρης GM εμπειρία στους παίκτες. Φέτος, σαν νέο feature στο MyGM (και κατ’ επέκταση στο MyNBA, αν θέλουμε να τα συνδυάσουμε) υιοθετήθηκε η εισαγωγή τριών offseason σεναρίων τα οποία είναι μακροχρόνια και διαφέρουν ανάλογα με το μέγεθος της ομάδας, τους στόχους της και τον ιδιοκτήτη. Παράλληλα, οι GM-περσόνες μας φέρουν και κάποια attributes τα οποία ελαφρώς βοηθούν είτε τις αγωνιστικές προσπάθειες της ομάδας μας είτε τα management skills μας.

Δυστυχώς, κανένα από αυτά δεν είναι ιδιαίτερα ουσιώδη, ενώ περιπλέκουν την όλη κατάσταση χωρίς λόγο. Μία κατάσταση ήδη πολύπλοκη, μιας και οι παίκτες, αν είναι νέοι στη σειρά, αφήνονται απλώς στην τύχη τους στην προσπάθεια τους να βρουν πως λειτουργούν τα trades, ποιοι είναι οι κανονισμοί του NBA, πως να στήσουν το roster τους για τη σεζόν, πως να συγκρίνουν νέους παίκτες με τους ήδη υπάρχοντες καθώς και άλλα πολλά. Προφανώς και η εισαγωγή απλών tutorials θα ήταν παραπάνω από χρήσιμη, όμως θεωρώ ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα πέφτει στο UI το οποίο στον πυρήνα του παραμένει το ίδιο με τον τελευταίο τίτλο της σειράς που έπιασα στα χέρια μου.

Μου φαίνεται πραγματικά παράξενο, πως ένα παιχνίδι με τόσα stats στον πυρήνα του να μην μπορεί να παρουσιάσει με εύκολο και κατανοητό τρόπο το πως να φτιάξεις το καλύτερο δυνατό roster σου ή να ψάξεις καλύτερο προσωπικό χωρίς να σκρολάρεις αιώνια και να πηγαινοέρχεσαι μπρος πίσω για να συγκρίνεις. Δεν λέω πως είναι απλό και πως μία πιο data driven προσέγγιση ταιριάζει σε όλους τους παίκτες. Κάποιοι μπορεί να έχουν συνηθίσει αυτό το πλαίσιο και να μην τους νοιάζει κάτι παραπάνω από το να βλέπουν το overall scout report στην κλίμακα D- με A+.

Παρ’ όλα αυτά, αν θέλει κάποιος να μπει πραγματικά στα παπούτσια ενός GM εν έτη 2025, δυστυχώς το NBA 2K26 δεν θα του ικανοποιήσει αυτή την ανάγκη γιατί δεν προσφέρει κάποια ουσιαστική ανάλυση της ομάδας και των επιλογών που υπάρχουν για να βελτιωθεί. Γεγονός αρκετά απογοητευτικό και που δείχνει τις προτεραιότητες των Visual Concepts και 2K.

DUNK FROM THE PAST AND INTO THE FUTURE

Εν τέλει, που καταλήγουμε για το NBA 2K26; Με μία φράση μπορώ να πω ότι κρατάει την παράδοση και παραμένει το καλύτερο sports game με θέμα το μπάσκετ εκεί έξω. Ωστόσο, το πως θα συνεχίσει η σειρά στο μέλλον εξαρτάται από δύο σημαντικούς παράγοντες. Από τη μία έχουμε ένα αρκετά καλό και πάνω από όλα διασκεδαστικό gameplay, το οποίο δίνει τη δυνατότητα στους βετεράνους να συνεχίζουν να μαθαίνουν νέα κόλπα και στους rookies να μπουν δυναμικά στον μαγικό κόσμο του NBA.

Η Visual Concepts μοιάζει διατεθειμένη να επενδύσει κι άλλο σε αυτόν τον τομέα, όχι μόνο οπτικά, τακτική, που αν παραμείνει και στα επόμενα installments παρά τα ενδεχόμενα λάθη, μπορεί να αποτελέσει καταλυτικό παράγοντα επιστροφής του κοινού στο franchise.

Από την άλλη όμως, το ότι δεν υπάρχει πραγματικός ανταγωνισμός είναι προβληματικό και φαίνεται ήδη. Δυστυχώς, βρισκόμαστε σε μία φάση όπου τα αθλητικού περιεχομένου παιχνίδια είναι στάσιμα κι αυτό γιατί δεν υπάρχουν πολλοί παίκτες στον χώρο. Έχοντας βρει τι αρέσει στο υπάρχων κοινό, το franchise του NBA 2K είναι ουσιαστικά το ίδιο σύνολο εμπειριών. Δεν προσπαθεί να επαναστατήσει και να προσπαθήσει να τραβήξει παίκτες που μέχρι πρότινος δεν ασχολούνταν με τη σειρά.

Αντιθέτως, συνεχίζει να παραμελεί modes που ενδεχομένως να του έδιναν έναν βαθύτερο χαρακτήρα, όπως το MyGM και MyNBA, αλλά και να “πυροβολεί” στα πόδια τους πυλώνες του, όπως το MyCAREER και το multiplayer, είτε γιατί τα γεμίζει με microtransactions είτε γιατί τα αφήνει σε μία “απλοϊκή” κατάσταση που μοιάζει νέα και cool, αλλά δεν είναι.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!