Αχχχχχ… Borderlands. Η σειρά παιχνιδιών που από το 2009 έκανε γνωστό το looter-shooter genre, που μας χάρισε top επιπέδου shooting, που μας σύστησε σε θεότρελους χαρακτήρες και που μας έκανε μάρτυρες κωμικοτραγικών σκηνικών. Να συμπληρώσουμε και κάπου εδώ τα χαρακτηριστικά cel-shaded γραφικά και τα ποικίλα περίεργα «χρωματιστά όπλα», που μαζί με τα παραπάνω κάνουν τα παιχνίδια της σειράς να έχουν μία ισχυρή μοναδική ταυτότητα.
Το πιο πρόσφατο installment της σειράς, λοιπόν, κυκλοφόρησε προ ολίγων ημερών, μπορεί και λίγο παραπάνω, όντας το πρώτο παιχνίδι της σειράς που ανέπτυξε η Gearbox Software υπό την ομπρέλα της Take-Two Interactive. Η εξαγορά φαίνεται πως ήρθε ως «επιβράβευση» για την εξαιρετική εμπορική επιτυχία των προηγούμενων παιχνιδιών, με τους δημιουργούς του να διατηρούν τη βασική φόρμουλα και στο Borderlands 4, υποσχόμενοι πολλές βελτιώσεις πάνω σε αυτή.
BULBASAUR, SQUIRTLE OR CHARMANDER?
Μπορεί ορισμένοι πλανήτες να είναι καλά κρυμμένοι και παγερά αποκομμένοι από το ηλιακό τους σύστημα, όμως η τυχοδιωκτική μανία των vault hunters είναι ικανή να τους «φανερώσει». Μία νέα γενιά κυνηγών θησαυρών προσγειώνεται εν τέλει σε έναν από αυτούς τους πλανήτες, που ονομάζεται Kairos, με σκοπό να τον ξαφρίσουν. Βέβαια, το The Order, το τάγμα δηλαδή του δικτάτορα και main villain, Timekeeper, συλλαμβάνει με ταχείες διαδικασίες τους πρωταγωνιστές οδηγώντας τους στη φυλάκα.
Ως κλασσικοί vault hunters, όμως, θα καταφέρουν τελικά να αποδράσουν, με τα επόμενα βήματα τους στον πλανήτη Kairos να είναι η συλλογή πληροφοριών, η εύρεση συμμάχων, όπως και εξοπλισμού, με βασικό στόχο να αντεπιτεθούν και να φτάσουν τελικά στο πολυπόθητο vault. Χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις, και με ένα ομολογουμένως αργό pace στις πρώτες ώρες του παιχνιδιού, οι Vex, Rafa, Amon και Harlowe συναντούν τόσο παλιούς γνώριμους, όσο και νέους χαρακτήρες, που βήμα-βήμα, σκαλί-σκαλί, θα τους βοηθήσουν στην αποδόμηση σημαντικών μονάδων του Timekeeper.
ΒΛΕΠΕΙΣ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΟ ΡΥΖΙ;
Ας είμαστε ειλικρινείς, η ιστορία αυτή καθαυτή είναι αρκετά απλή, με κάποιες μικρές ανατροπές να παρουσιάζουν μία ελαφριά συνεχόμενη ροή ενδιαφέροντος, όμως μέχρι εκεί. Αυτό που τελικώς σώζει το παιχνίδι από μία ανιαρή μετακίνηση σημείων και μόνο θέλημα το shooting είναι οι απίστευτα συμπαθητικοί χαρακτήρες που έχει ένα ακόμα παιχνίδι Borderlands. Στη σειρά έχουμε δει θρύλους, με τους Claptrap, Tiny Tina, Lilith, Handsome Jack, να είναι απλά μερικοί από αυτούς. Στην προκειμένη, και όσον αφορά τις νέες προσθήκες, αν και έχω στο μυαλό μου ορισμένους που θεωρώ πως ξεχώρισαν, δεν μπορώ να είμαι σίγουρος αν θα τους έβαζα εύκολα στην ίδια κατηγορία με τους παραπάνω. Όμως, οι διάλογοι τους, τα voice-overs τους, η «ψυχή» τους και γενικά η υπόσταση τους ήταν αισθητή.
Ενδιαφέροντα για ακόμα μία φορά στην πλοκή της ιστορίας είναι τα συχνά ανάλαφρα χιουμοριστικά διαλείμματα, που αποτελούν μέρος της βασικής ραχοκοκαλιάς ολόκληρου του franchise. Κυρίως μέσα από τα side missions, το Borderlands 4 μαγνητίζει την προσοχή μας εξαιτίας των ανατρεπτικών, αστείων και πιασάρικων αποστολών, με καταστάσεις που ξεφεύγουν πέρα από κάθε λογική. Συμπέρασμα: ΜΗΝ προσπεράσετε τα side quests, όμως προσπεράστε με περίσσια ευκολία τα απέραντα fetchs quests που διαθέτει το game.
UBISOFT JOINS THE CHAT
Αν και πολλά από αυτά κάνουν πιο εύκολη τη ζωή σας στον τυραννικό Kairos, δεν βοηθούν καθόλου στη ροή του παιχνιδιού. Τα fetch quests προστέθηκαν -λανθασμένα- για να αποδώσουν μεγαλύτερη έκταση και «ποικιλία», εξαιτίας της νέας δομής του Borderlands 4, καθώς πραγματοποιήθηκε μία προσπάθεια εκσυγχρονισμού της σειράς. Για πρώτη φορά βλέπουμε έναν εντελώς open-world κόσμο για να εξερευνήσουμε, χωρίς τα κλασσικά teleports σε σημεία, ενώ το traversal έχει γίνει αρκετά πιο αέρινο, εξαιτίας του double jump, του sliding, του gliding, αλλά και του grappling hook. Έχουν γίνει και μερικές ουσιαστικές quality of life αλλαγές, όπως για παράδειγμα το spawn-άρισμα του οχήματος ανά πάσα στιγμή.
Βέβαια, θα έλεγε κανείς πως το Borderlands 4 εκσυγχρόνισε μεν τη σειρά, αλλά όχι ακριβώς στο έτος 2025.Το παιχνίδι της Gearbox Software διαθέτει την κλασσική open-world δομή των παιχνιδιών της Ubisoft, με τις άπειρες κουκίδες να παρελαύνουν σχεδόν σε κάθε εκατοστό του map, κάτι που προσωπικά θεωρώ αρκετά ξεπερασμένο και ανιαρό. Και γίνεται ακόμα πιο ντεκαυλέ, όταν το παραπάνω αυτό περιεχόμενο, που οδηγεί σε μικρές έξτρα αναβαθμίσεις ή στη συλλογή διάφορων collectables, κουράζει από τις πρώτες αποστολές, με άσκοπες μετακινήσεις, μηδενικό ενδιαφέρον στο κομμάτι της ιστορίας και με τα ελάχιστα rewards.
MASTERCLASS ΕΘΙΣΜΟΥ
Αυτό που όμως δεν με κούρασε, όσο και αν έρεε άπλετο μέσα στο παιχνίδι ήταν το gunplay. Το Borderlands 4 πάει ακόμα ένα μικρό βήμα παραπέρα την -έτσι και αλλιώς εξαιρετική- αίσθηση που σου αφήνει στο χειριστήριο το shooting της σειράς. Η Gearbox Software είναι μανούλα σε αυτό άλλωστε, με ελάχιστα games του είδους να κοντράρουν το εξαιρετικό σύστημα που έχει δομήσει. Πέραν, όμως, των βασικών αρχών, όπως το satisfying gunplay, τις γρήγορες εναλλαγές όπλων, την ιδιαίτερη συμπεριφορά που έχει το κάθε όπλο, αλλά και την έξυπνη ένταξη των skills μέσα στη μάχη, το Borderlands 4 διαθέτει ένα υψηλότερο pace, χάρις στο dodge, το sliding, όπως και το grappling hook. Η εισαγωγή των παραπάνω στο gameplay συμβάλει ακόμα περισσότερο στην ευχάριστη συνεχόμενη δράση που προσφέρουν οι μάχες, χαρίζοντας ομαλή ταχύτητα, παραπάνω και χρηστικές επιλογές, όπως και ουσιαστικές βοήθειες.
Είναι εκπληκτικό πάντως, το πώς μετά από τόσες ώρες gameplay η χαρά του να πυροβολάς δεν φθίνει, αλλά αντιθέτως αυξάνεται. Σε αυτό συμβάλλει τα μέγιστα και η άπειρη ποικιλία όπλων, με το καθένα να μπορεί να προσφέρει διαφορετική προσέγγιση. Βρίσκεις, χρησιμοποιείς, συνηθίζεις και μετά αλλάζεις όπλο. Αυτός ο κύκλος, ειδικά στην αρχή, είναι ικανός να διαρκέσει μόλις ελάχιστα λεπτά, και είναι αυτός που αναζωπυρώνει κάθε φορά το ενδιαφέρον στα παιχνίδια Borderlands.
Βέβαια, οι προσθήκες που έγιναν στο gunplay επηρέασαν και το υπόλοιπο gameplay, αυξάνοντας τους τρόπους του traversal, ενώ προστέθηκαν και μερικά ελάχιστα στοιχεία platforming. Δυστυχώς, όμως, οι συγκεκριμένες αλλαγές δεν μετουσιώθηκαν τόσο ομαλά σε αυτά τα σημεία του gameplay. Το platforming είναι άγαρμπο και σε σημεία προβληματικό, καθώς για παράδειγμα πολλές φορές ο χαρακτήρας μας δεν σκαρφαλώνει ένα εμπόδιο όπως θα περιμέναμε. Αναφορικά με το grappling hook τώρα -αν και σαφώς καλοδεχούμενο- έχουμε δει παιχνίδια να το εκτελούν καλύτερα (σ.σ. βλέπε Halo Infinite) καθώς στο Borderlands 4 η χρήση του γίνεται αποκλειστικά και μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις.
ΒΡΕ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΜΟΥ ΑΝΕΒΗΚΕ Η ΜΥΩΠΙΑ;
Όπως ανέφερα και παραπάνω, ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της σειράς είναι τα cel-shaded γραφικά της που με μαεστρία, ειδικά στα πρώτα games, έκρυβαν εκπληκτικά τις ατέλειες και τα πλαφόν της τότε εποχής με έναν μοναδικό στα μάτια μου τρόπο. Αν και ανέκαθεν η επιλογή του συγκεκριμένου art direction με έβρισκε απόλυτα σύμφωνο, δεν μπορώ να πω το ίδιο και για το Borderlands 4. Ο προβληματισμός μου δεν υπόκειται στα cell shaded σχέδια, αλλά στον τρόπο εκτέλεσης τους, καθώς υπάρχουν έντονες διακυμάνσεις στην ποιότητα και στο αποτέλεσμα που αντικρίζουμε.
Δεν λέω σε καμία περίπτωση πως το παιχνίδι μοιάζει ή δείχνει άσχημο. Σε σημεία τα textures είναι αρκετά αναλυτικά, υπάρχουν μέρη και σημεία στο maps που είναι αρκετά εντυπωσιακά, ενώ η λεπτομέρεια πάνω στα όπλα και στους χαρακτήρες πολλές φορές μπορεί να συγκλονίσει. Όμως, με την ίδια ευκολία που μπορώ να εντοπίσω θετικά μπορώ να εντοπίσω και αρνητικά. Ορισμένες φορές στο μεταίχμιο των σημαντικών πόλεων υπάρχουν μερικές άκυρες «γυμνές» περιοχές που δεν διαθέτουν την παραμικρή λεπτομέρεια. Σε ορισμένα εξωτερικά αντικείμενα υπάρχει για κάποιο λόγο μία θολούρα στο πώς φαίνονται, κυρίως όπου υπάρχει φωτισμός (vending machines, neon φώτα, κλπ), ενώ τέλος κάθε σημείο της μέρα είναι σαφώς υποδεέστερο σε σχέση με το αντίστοιχο της νύχτας.
ΜΗΠΩΣ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΓΙΑ ΕΝΑ RESTART;
Αδιαμφησβήτητα το Borderlands 4 είναι ένα παιχνίδι που βασίζεται υπερβολικά στη διασκέδαση που προσφέρει το gameplay, και πιο συγκεκριμένα το gunplay, και μέχρι ενός σημείου του βγαίνει. Η φαντασία των developers στη δημιουργία όπλων με διαφορετικό shooting, reload, ammo ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να σκεφτεί κάποιος, συνδυάζεται άψογα με την αίσθηση που έχουμε στα χέρια μας, δομώντας έναν τίτλο που μπορεί να επιβιώσει ακόμα και μόνο με αυτό. Όμως μην ξεχνάμε: η σειρά έχει δώσει στο παρελθόν ενδιαφέροντες ιστορίες, αξιομνημόνευτους εχθρούς, εντυπωσιακά set pieces και συγκλονιστικά boss battles.
Το νέο κεφάλαιο, δυστυχώς αποτυγχάνει να αγγίξει τους υπόλοιπους τομείς που έκαναν τόσο δημοφιλές το franchise, ενώ προσπαθεί όλο και περισσότερο να «εμπλουτίσει» με -άσκοπο εν τέλει- περιεχόμενο ένα game απλά για να λέει πως μπορεί να προσφέρει περισσότερες ώρες. Περιεχόμενο που θα μπορούσε να είναι πιο ουσιαστικό και με καλύτερο pace άπλωσε πάνω σε μετακινήσεις σημείων και διεκπεραίωση ανούσιων μικρών αποστολών. Σε καμία περίπτωση δεν θα ακούσετε να βγαίνει από το στόμα μου πως το Borderlands 4 είναι ένα κακό παιχνίδι. Όμως, ας είμαστε ειλικρινείς, το παιχνίδι δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες που είχαν χτιστεί γύρω από αυτό, ενώ θέτει σοβαρά ερωτήματα για τον τρόπο που θα πρέπει να αντιμετωπιστεί το επόμενο μεγάλο κεφάλαιο της σειράς.
Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!
