Η λέξη «επιτυχία» σε πρώτη σκέψη έχει θετικό πρόσημο. Φυσικό είναι κάποιος να χαρεί όταν έχει επιτύχει κάποιον στόχο του ή να ενθουσιαστεί με κάποια επιτυχία στην ζωή του. Στην πράξη όμως μια τεράστια επιτυχία ενώ στιγμιαία θετική, μπορεί να αποτελέσει και το ξεκίνημα νέων προβλημάτων. Όταν πετυχαίνεις εξάλλου να γίνεις το νούμερο ένα κερδοφόρο franchise παγκοσμίως, οι προσδοκίες είναι φυσικό να αυξάνονται αναλογικά σε κάθε πτυχή του πυρήνα σου. Πως λοιπόν να μην είναι κατάρα η τόσο γιγαντώδης επιτυχία; Το να είσαι ο πιο κερδοφόρος στον κόσμο, μεταφράζεται άραγε αυτόματα στην ποιοτική και καλόγουστή δημιουργία; Αυτά τα ερωτήματα προσπαθεί να λύσει η Pokémon Company με κάθε νέο παιχνίδι της στις Nintendo πλατφόρμες. Βέβαια το πιο πρόσφατο με εντυπωσιάζει με τον οξύμωρο χαρακτήρα του, αφού κατά τη γνώμη μου καταλήγει να είναι ταυτόχρονα η καλύτερη και χειρότερη προσπάθεια της εταιρείας στην δημιουργία παιχνιδιών.
ΜΑ ΠΟΣΟ LEGENDARY?
Τα Pokémon Legends για εκείνους που δεν ξέρουν, αποτελεί μια πιο πειραματική, spin-off σειρά η οποία συνοδεύει τα βασικά παιχνίδια, συνήθως με φρέσκιες ιδέες που θα πάρουν κάποια ρίσκα, ώστε αν καταλήξουν επιτυχημένες, οι ιδέες αυτές να εδραιωθούν και στους βασικούς τίτλους αργότερα. Η πρώτη προσπάθεια είχε γίνει με το Legends Arceus ένα παιχνίδι βαθιά εμπνευσμένο από την ελευθερία της εξερεύνησης και της περιπέτειας, σε μια εποχή που τα Pokémon ακόμα ακολουθούσαν αρκετά αυστηρή φόρμουλα σε όλους τους άξονες τους. Ως αποτέλεσμα πήραμε έναν τίτλο που εγκαθίδρυσε την ελεύθερη κίνηση του εκπαιδευτή Pokémon κατά την μάχη, αλλά και την πιο σύντομη διαδικασία αντιμετώπισης ενός άγριου Pokémon στο open world (χωρίς τα παρατεταμένα animations και post-win οθόνες). Σε γενικές γραμμές ήταν μια επιτυχία του franchise, στοχεύοντας να το εκσυγχρονιστεί και ελπίζοντας το όμορφο art style του να κρύψει τις πιο άγαρμπες πλευρές του.
Στη συνέχεια το Scarlet and Violet όντως αξιοποίησε χαρακτηριστικά που πειραματικά δοκιμάστηκαν στο Legends, αλλά απέτυχε σε τόσους άλλους τομείς που το review μας έκανε αρκετά καλή δουλειά, ώστε να τους καλύψει όλους. Αποτυχία δεν μπορεί να το ονομάσει κάποιος όταν έκανε από τις καλύτερες πωλήσεις της σειράς μέχρι σήμερα και αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό που πρέπει να κρατήσουμε για όλη την ανάλυσή μας. Το Pokémon θα πουλήσει είτε έχει θέματα είτε όχι. Ισχύει όμως και για το A-Z το ίδιο;
Με ένα πρωτόγνωρο για την εταιρεία υπομονετικό κύμα προετοιμασίας, το Pokémon Legends Z-A καταφθάνει τρία χρόνια αργότερα από την τελευταία κυκλοφορία, μετά από ένα ρεκόρ σχεδόν ετήσιων νέων κυκλοφοριών. Ενώ το Legends Arceus είχε τεθεί ως βαθύ prequel της τέταρτης γενιάς (Diamond and Pearl), το Legends Z-A αποτελεί άμεσο sequel στην πλοκή της έκτης γενιάς (X and Y), ένα ομολογουμένως «αφημένο» αλλά γεμάτο προοπτικές κεφάλαιο της σειράς. Όταν τα υπόλοιπα παιχνίδια δεχόντουσαν δεύτερα κεφάλαια (ultra sun and moon ή black and white 2) ή πιο ολοκληρωμένες εκδόσεις (Platinum), η έκτη γενιά ποτέ δεν δέχθηκε κάποιο «Pokémon Z» όπως πολλοί περίμεναν, με το μεγαλύτερο μέρος της πλοκής του «Ζ» θρυλικού Pokémon Zygarde να μετατίθεται στην πλοκή της έβδομης γενιάς. Αυτό το κενό έρχεται να συμπληρώσει η νέα μας περιπέτεια στο Παρίσι των Pokémon που ονομάζεται Lumiose City, με τις πιο επαναστατικές αλλαγές που έχει συναντήσει ποτέ μέχρι και ο πιο φανατικός θαυμαστής της σειράς.
ICI COMMENCE LA CRITIQUE
Μετά τις πενιχρές επιλογές κουρέματος, η πόλη του φωτός, της αγάπης και ειδικά της μόδας, μας καλωσορίζει στις πύλες της με τον κεντρικό χαρακτήρα να πέφτει θέμα κλοπής των αποσκευών του. Με συνοπτικές διαδικασίες διαλέγουμε το πρώτο starter και με το πράσινο αχλαδάκι μου μαζί (chikorita FTW!) αφανίζουμε τον ανταγωνισμό και συναντάμε το βασικό cast της ιστορίας. Συνοπτικές δεν θα μπορούσα να χαρακτηρίσω σε καμία περίπτωση τις πρώτες ώρες του παιχνιδιού, που ένα αυστηρό και μακροσκελές tutorial περιορίζει κάθε μας κίνηση, απαγορεύοντας οποιαδήποτε αίσθηση περιπέτειας ή ανακάλυψης με ένα «δεν μπορείς να πας ακόμα εκεί». Είναι κρίμα που σε έναν μετά-breath of the wild κόσμο, ακόμα παιχνίδια ανοιχτού κόσμου διαλέγουν τόσο παλαιωμένες προσεγγίσεις στο ξεκίνημα της ιστορίας τους.
Όπως και να έχει πέντε περίπου ώρες αργότερα ο κόσμος «ξεκλειδώνει» μόνιμα και απαράλαχτα, με την Lumiose City να ανοίγει τα σοκάκια και τα πάρκα της για ατελείωτη εξερεύνηση. Το concept είναι καινούριο και πιο φρέσκο από ποτέ! Το πρωί προορίζεται στο να περιφέρεσαι σε κάθε γωνιά της πόλης, μαζεύοντας όλα τα νέα Pokémon που θα βρεις, ξεκλειδώνοντας κρυφά collectibles που αντιστοιχούν σε χρήσιμα items ή κινήσεις και γενικά απολαμβάνοντας την κλασσική Pokémon formula.
Όταν περάσουν τα περίπου 15 λεπτά ημέρας, η νύχτα ξεκινάει με το Z-A Royale, ένα σύστημα πόντων στο οποίο αντιμετωπίζοντας άλλους NPC εκπαιδευτές, κάνεις πρόοδο σε 26 «επίπεδα ικανότητας» ξεκινώντας από το Ζ με τελικό στόχο το Α. Με τη νύχτα να διαρκεί χονδρικά 8 λεπτά χωρίς την διάρκεια των Pokémon μαχών μέσα σε αυτά, το gameplay loop είναι σφιχτό, με στόχους σε κάθε κομμάτι του να σε ωθούν να συνεχίζεις να παίζεις ασταμάτητα.
Συγκεκριμένα η δομή του παιχνιδιού είναι κάπως σταθερή χωρίς αυτό να είναι αρνητικό. Υπάρχουν πολλαπλά Wild Zones τα οποία σφύζουν από άγρια Pokémon τα οποία θα επιτεθούν τόσο στον εκπαιδευτή όσο και στα ικανά κατοικίδια του. Αυτό σημαίνει πως έχουμε dodge και sneak κουμπιά, τα οποία όμως είναι πιο χρήσιμα για την αντιμετώπιση ή την αποφυγή των «Alpha Pokémon», που επιστρέφουν από το Legends Archeus. Αυτές οι boss τύπου συμπλοκές επιβραβεύουν με ένα μεγαλύτερο και δυνατότερο από τα συνηθισμένα Pokémon, χαρίζοντας πρώτα μια έντονη δοκιμασία σε όποιον τα αντιμετωπίσει. Ευχάριστη έκπληξη το γεγονός ότι ειδικά στην αρχή του παιχνιδιού οι μονομαχίες αυτές ήταν γεμάτες αδρεναλίνη απαιτώντας προσοχή από τον παίχτη. Αν και δεν ήταν όλα τα wild zones έτσι, αυτά που είχαν έντονη δράση σίγουρα ξεχώρισαν (wild zone 17 δεν θα σε ξεχάσω ποτέ).
ΣΑΝ ΤΟ ΑΝΙΜΕ!!!
Το πιο σημαντικό όμως είναι πως οι ίδιες οι Pokémon μονομαχίες έχουν αλλάξει ριζικά. Πλέον όλες είναι μάχες αληθινού χρόνου, με τους γύρους να είναι προϊόν του παρελθόντος. Στον πυρήνα υπάρχουν οι ίδιες κινήσεις, οι ίδιες ικανότητες και τα ίδια Pokémon, που πλέον όμως κινούνται στον χώρο, αποφεύγουν ή χτυπάνε πλησιάζοντας τον αντίπαλο. Πρακτικά το σύστημα πλέον είναι κάτι πιο κοντά σε Action RPG, με cooldowns να σε σταματάνε από το να πατάς την ίδια κίνηση συνεχώς, και τις κινήσεις που χτυπάνε από μακριά να κινούν το Pokémon στον χώρο, με όποιο στρατηγικό πλεονέκτημα μπορεί να προσφέρει αυτό.
Οι μάχες δράσεις χωρίς γύρους είναι χρόνια τώρα η ύψιστη φαντασίωση για κάθε άτομο που θέλει να αυτοαποκαλείται φαν των Pokémon. Είναι πραγματικά θαυμάσιο που η Game Freak δοκίμασε να κάνει το όνειρο μας πραγματικότητα, ακόμα και αν δεν είναι τέλειο ακόμα. Η έλλειψη των Pokémon abilities είναι αισθητή, καθώς και η έλλειψη κίνησης των ίδιων των Pokémon μοιάζει εσκεμμένη, αλλά πιστεύω έπρεπε να υπάρχει. Ναι κινήσεις όπως το protect και κάθε ranged επίθεση δίνει έναν μικρό έλεγχο ο οποίος όμως δεν είναι αρκετός ή δεν είναι αρκετά άμεσος στην απόκριση. Σίγουρα είναι ένα πολύ διασκεδαστικό σύστημα που προσφέρει καινούρια διάσταση στο πως μπορεί να μοιάζει μια μάχη Pokémon, με πολλές προοπτικές για το μέλλον, αν αποφασίσουν να δουλέψουν περεταίρω με αυτό.
Καθώς τα Mega Evolutions ήταν κεντρικής σημασίας στα Χ και Υ, έτσι επιστρέφουν και εδώ δίνοντας μια επιπρόσθετη νότα στρατηγικής. Όσα Pokémon έχουν την ικανότητα για αυτές τις εξελίξεις και κρατάνε το αντίστοιχο item, τότε γίνεται να μεταμορφωθούν εντός ή εκτός μάχης, για σύντομο χρονικό διάστημα, με τις κινήσεις τους να εξελίσσονται στις λεγόμενες «Plus Moves» που είναι απλώς δυνατότερες εκδόσεις των κινήσεων τους. Στενάχωρο είναι πως εφόσον με αυτόν τον τίτλο δεν υπήρχαν νέες προσθήκες Pokémon ή regional forms τα μοναδικά καινούρια σχέδια που είχαμε να είναι μόνο μερικά Mega Evolutions. Σε έναν τέτοιο τίτλο όπου το Pokédex περιέχει μόλις 230 mons, με τα 67 από αυτά να μπορούν να Mega εξελιχθούν, σημαίνει πως έχουμε μόλις 26 νέες προσθήκες, ένα νούμερο που θεωρώ υπερβολικά μικρό για νέο περιεχόμενο, όταν είναι τόσο ριζικά για το franchise. Τουλάχιστον στο θέμα balancing δεν επηρεάζει τόσο το γεγονός αυτό, αφού όλα τα τερατάκια ανεξαρτήτως εξέλιξης μπορούν να καταναλώσουν λίγο Mega Energy ώστε να μετατρέψουν οποιαδήποτε κίνηση σε «Plus Move».
Όλα αυτά τα εργαλεία χρησιμοποιούν περιστασιακά και οι αντίπαλοι εκπαιδευτές, με τη συχνότητα να αυξάνεται όσο πλησιάζουμε στο τέλος του παιχνιδιού. Το παιχνίδι δεν είναι δύσκολο, δεν ήταν ποτέ ο στόχος αυτός, αλλά τουλάχιστον δεν πρέπει να γίνεται και υπερβολικά εύκολο, αφού κάτι τέτοιο το καθιστά και βαρετό. Στην πραγματικότητα έχουμε ένα σύνολο που παρέχει αρκετά εργαλεία για να γίνει «over-leveled» η ομάδα σου, οπότε και προάγεται η χρήση παραπάνω από μιας ομάδας, που είναι λογικό εξάλλου σε έναν τίτλο με 230 επιλογές να μην χρειάζεται να κλειδώνεσαι με μόνο 6. Οι πιο διασκεδαστικές στιγμές μου στο παιχνίδι ήταν εκείνες όπου ήμουν ελάχιστα under-leveled με την ομάδα μου, με αποτέλεσμα να πρέπει να αξιοποιώ τις κινήσεις τους στο έπακρο για να μην χρειάζεται να τους δίνω healing items συνεχώς. Από την άλλη εύκολα μπορεί κάποιος να καταλήξει υπερβολικά δυνατός και να νικάει τα πάντα με ένα χτύπημα, κάτι που θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με συστήματα όπως δυναμικό leveling των αντιπάλων, αλλά αυτά είναι πολύ προηγμένες τεχνολογίες για την Game Freak από ότι φαίνεται.
ΕΚΑΝΑΝ ΤΟ POKEMON STADIUM ΠΕΡΗΦΑΝΟ
Τα ίδια τα πλασματάκια είναι πιο ανανεωμένα από ποτέ με νέα μοντέλα για αρκετά από αυτά και animations που επιτέλους αντιστοιχούν στις κινήσεις που εκτελούνται. Πραγματικά για εμένα ήταν ένα από τα πιο σοβαρά ελαττώματα των σύγχρονων Pokémon η παραφωνία των κακών animations και ελάχιστης προσπάθειας εφέ, που υπήρχαν μέχρι και το Scarlet και Violet. Επιτέλους η σειρά πέρασε το Nintendo 64 spin-off παιχνίδι της σε ποιότητα animations, εκσυγχρονίστηκε και είναι έτοιμη να πορευτεί με κινήσεις που αναδεικνύουν την κινησιολογία κάθε μικρού και μεγάλου Pokémon. Μακάρι η Game Freak να συνεχίσει να συμπληρώνει την σειρά με τόσο κομβικά χαρακτηριστικά, γιατί έχει δουλειά ακόμα.
Με αυτό το σχόλιο αναφερόμουν στον ελέφαντα στο δωμάτιο, τον χείριστο τεχνικό τομέα, που πλαισιώνει κάθε στιγμή που περνάμε με θέα τον πύργο του Prism. Η πιο απωθητική επιλογή είναι τα κτήρια δύο διαστάσεων που σαν χάρτινα ομοιώματα, δίνουν μια αίσθηση μικρής αποτυχημένης indie παραγωγής, που όμως αυτή την φορά βρίσκεται σε κοινή θέα, αφού λείπει κάποιο Cel-Shaded art style που να καλύπτει τις ατέλειες. Τα κτήρια και οι φωτισμοί εκθέτουν στο έπακρο την τελείως ψεύτικη φύση τους, καθώς σχεδόν σε όλα λείπει κάποια πόρτα εισόδου η οποία να μπορεί να χρησιμοποιηθεί.
Όταν ιστορικά η σειρά χαρακτηρίζεται από αμήχανες στιγμές που ο ήρωας μπαίνει σε κάθε κατοικία και οριακά «παρενοχλεί» τους κατοίκους τους, εντείνεται η διαφορά με το Pokémon Z-A όπου οι περισσότεροι εσωτερικοί χώροι παραμένουν ερμητικά κλειστοί σε όλους. Πραγματικά το βρίσκω ως μια επιλογή που εντυπωσιάζει με τον χειρότερο τρόπο, ειδικά όταν κάποιος θυμηθεί την μικρή κλίμακα όλου του παιχνιδιού. Τουλάχιστον οι ελάχιστοι εσωτερικοί χώροι που υπάρχουν είναι εντυπωσιακά πυκνά διακοσμημένοι με προσοχή και όμορφες λεπτομέρειες. Αυτά τα σχόλια έγιναν για την Switch 2 έκδοση του παιχνιδιού, με εκείνη της προηγούμενης γενιάς να είναι ακόμα χειρότερη. Τέτοιες θυσίες φαίνονται σαν κάτι που μόνο το Pokémon franchise έχει το δικαίωμα να κάνει, αφού είτε έχει είτε δεν έχει εσωτερικούς χώρους και όμορφα κτήρια, το παιχνίδι θα καταλήξει ως επιχειρηματική επιτυχία.
Αυτή λοιπόν την μέτριας ποιότητας πόλη έχουμε να διανύουμε ολοκληρώνοντας την κεντρική ιστορία του παιχνιδιού, η οποία χαρακτηρίζεται από αντίστοιχη ανισορροπία. Από την μία προσπαθεί να ξεφύγει από τα κλασσικά «είμαστε οι καλοί – είστε οι κακοί» storylines, αναφέροντας πιο εκσυγχρονισμένα θέματα ή ιστορίες λίγο πιο ενδιαφέρουσες από το «έχουμε να νικήσουμε την ομάδα πύραυλο».
Η προσπάθεια αυτή ξεκινάει τελείως άτσαλα, αφού το πρώτο μόλις arc της ιστορίας περιέχει το θέμα νέων που δημιουργούν παρακοινωνικές σχέσεις με διάσημους που παρακολουθούν στο ίντερνετ. Παρά το μοντέρνο vibe του θέματος, τα άστοχα και νερόβραστα σχόλια γύρω από την εμμονή διαφόρων θαυμαστών με τους αγαπημένους τους celebrities, δίνουν κατά την άποψη μου μια χειρότερη επίγευση στο ήδη μηδαμινό γράψιμο που υπάρχει σε αυτά τα παιχνίδια. Δεν μπορώ να μην αναφέρω τα απερίσκεπτα σχόλια περί «καλής μαφίας» που υπάρχουν στο παιχνίδι και πόσο επιβλαβή εικόνα δημιουργούν για πραγματικά θέματα που υπάρχουν στην σύγχρονη Ιαπωνία (Loan Sharks) ειδικά σε πολύ νέους, που είναι και το target group του παιχνιδιού. Όχι Legends Z-A, δεν είναι νορμάλ να χρωστάς άτυπα δάνεια σε μαφιόζους, ούτε θα έπρεπε να τα ξεπληρώνεις όλη σου τη ζωή!
ΜΗΝ ΜΙΛΑΣ ΑΣΧΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ STREAMER ΜΟΥ >:(
Εντάξει αφού το έβγαλα αυτό από μέσα μου, μπορώ να σχολιάσω και την υπόλοιπη πλοκή του παιχνιδιού. Όταν το γράψιμο δεν είναι αναίσθητο, καταφέρνει να γίνει μια από τις καλύτερες συνέχειες σε ιστορίες Pokémon. Όλο το παιχνίδι λειτουργεί τέλεια ως ένα κεφάλαιο επιλόγου στην ιστορία του X και Υ, με όλες τις εκκρεμότητες να κλείνουν και ένα πραγματικά φανταστικό φινάλε στην σχετικά χαλαρή ιστορία που ακολουθεί το Legends Z-A.
Βέβαια το περιεχόμενο μετά το τέλος του παιχνιδιού φαίνεται εσκεμμένα ελλιπές, με το ήδη ανακοινωμένο DLC των 30 ευρώ να φαίνεται να είναι εκεί, έτοιμο να καλύψει αυτό το κενό. Δεν πιστεύω πως αυτή η τακτική πλεονεξίας μπορεί να χαρακτηριστεί κάτι λιγότερο από άπληστη, ειδικά όταν το παρών παιχνίδι ήδη κοστολογείται στα 70 ευρώ για το Nintendo Switch 2. Δεν έχει σημασία βέβαια αφού στο φημολογούμενο κόστος παραγωγής του παιχνιδιού μόλις 200.000 αντίτυπα θα είναι αρκετά για να αρχίσει να θεωρείται επιτυχία.
BANGER BEATS TO CATCH POKEMON TO
Ένας από τους σημαντικότερους λόγους που νιώθω πως το παιχνίδι ακόμα περιέχει «ψυχή» είναι το μουσικό σκορ το οποίο το περιβάλλει. Δεν είναι έκπληξη πως τα Pokémon προ πολλού περιέχουν εξαιρετική συλλογή μουσικής που εστιάζει τόσο στις χαλαρές όσο και στις πιο έντονες στιγμές του. Αλλά το Legends Z-A μπορώ να πω με ενθουσίασε με τις επιλογές και τα remix του! Το αξιότερο αναφοράς θεωρώ είναι η μελωδία που συνοδεύει τον παίχτη σε κάθε γωνία της πόλης. Ο συνθέτης του παριζιάνικου lounge jazz κομματιού όπως και πολλών άλλων στο παιχνίδι είναι ο Carlos Eiene, ένας πολύ γνωστός youtuber που ειδικεύεται στα covers των μελωδιών Pokémon και που η Pokémon Company αποφάσισε να προσλάβει πολύ εύστοχα.
Ιδιαίτερες λεπτομέρειες που μου ξεχώρισαν, ήταν η επιλογή δυναμικής αλλαγής των κομματιών μπαίνοντας και επιστρέφοντας από μάχες, όπως και η δυναμική εναλλαγή κάποιων οργάνων ανάλογα την περιοχή στην οποία βρίσκεσαι, χωρίς το τραγούδι να σταματά ποτέ. Από Rock μέχρι Electro Swing, το soundtrack του παιχνιδιού συναρπάζει με κάθε χαρακτήρα να έχει το δικό του μοναδικό κομμάτι που τον ξεχωρίζει.
Οι χαρακτήρες μένουν αξέχαστοι όχι μόνο από τις μελωδίες, αλλά από τα καλόγουστα design τους. Φανταχτερά αλλά εύστοχα ρούχα που πλαισιώνουν τον χαρακτήρα και την κατηγορία Pokémon που θα αξιοποιεί μαζί με χαρακτηριστικούς διαλόγους. Οι όμορφα σχεδιασμένοι χαρακτήρες πραγματικά πλέον είναι το σημείο αναφοράς των παιχνιδιών αυτών και η μυστική συνταγή υπάρχει, αλλά η Game Freak δεν ενδιαφέρεται να την μοιραστεί μαζί μας.
Στον κόσμο βέβαια υπάρχουν και άλλοι χαρακτήρες διαφορετικοί από τους 10 βασικούς στην ιστορία. Γενικά η πόλη απαρτίζεται από πολλαπλούς NPC χαρακτήρες που έχουν συνήθως κάτι ιδιόρρυθμο ή αστείο που ενώ δεν τους ξεχωρίζει, δίνει μια πινελιά χαρακτήρα που είναι ευχάριστη. Το ίδιο δεν θα μπορούσα να πω για το πως «απλά στέκονται» στον χώρο με ή χωρίς ένα Pokémon στο πλάι τους. Η έλλειψη animations και γενικής κινητικότητας με συνδυασμό την ήδη περίεργη εικόνα της πόλης δίνει ένα φθηνό αποτέλεσμα για άλλη μια φορά.
Τα sidequests που μπορεί να αφορούν αυτούς τους χαρακτήρες τείνουν να είναι εντελώς απλοϊκά, αλλά όχι με απαραίτητα αρνητικό τρόπο. Πολλά tutorials κρύβονται πίσω από τα αρχικά αυτά quest, ενώ άλλα προσφέρουν σημαντικά items που δυναμώνουν κινήσεις, με τα περισσότερα να μην διαρκούν περισσότερο από 2-5 λεπτά. Επιτυχημένα προσθέτουν μικρά αστεία «σκετσάκια», που όμως είναι μόνο αυτό, οπότε αν κάποιος περιμένει πιο βαθυστόχαστα ή ενδιαφέροντα side missions ΔΕΝ θα τα βρει εδώ.
Επίσης κάτι που δεν περίμενα να βρω αλλά τελικά υπήρχε, ήταν οι πολλές επιλογές customization που ήταν εκεί για να ντύσουν τον παίχτη μας με τα πιο στυλιζαρισμένα σύνολα μόδας. Η αγορά ρούχων γίνεται από ειδικά mall που κατά την άποψη μου προσφέρουν στην εμπειρία, αφού σε αναγκάζουν να εξερευνήσεις αν θες την πιο «cool» στολή απ’ όλους. Σε συνδυασμό με τους διαφορετικούς χρωματισμούς, πιστεύω δύσκολα κάποιος μπορεί να βρει άλλον παίχτη που έχει ακριβώς τον ίδιο σχεδιασμό με τον δικό του.
Υπάρχει και δυνατότητα για Online παιχνίδι με έως και τέσσερις παίχτες, αλλά δεν πιστεύω πως χαρακτηρίζεται κάπως αλλιώς από «προσθήκη της τελευταίας στιγμής». Στην κυριολεξία είναι μια μάχη σε ένα πάρκο ανάμεσα σε 4 άτομα, με μόνο ένα χρονικό όριο 5 λεπτών. Λειτουργεί και είναι ότι μόλις εξήγησα και τίποτα παραπάνω. Υποτίθεται έχει και επίπεδα, αλλά καθώς ούτε κάποιο ELO με leaderboards υπάρχει, ούτε παίρνει στον μέσο παίχτη παραπάνω από δύο – τρεις ώρες να φτάσει στο Α rank, μάλλον είναι μια λειτουργία που και οι ίδιοι δεν θέλουν να θυμούνται πως υπάρχει.
ΝΑ ΠΑΡΩ ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ POKEMON ZA?
Το Legends Z-A με προβλημάτισε πολύ όσο έπαιζα μαζί του. Από την μία περιέχει αλλαγές που οι φανς ζητούσαν εδώ και πολύ καιρό, νέες προσθήκες που κάνουν την εμπειρία καλύτερη και αρκετές quality of life προσθήκες που πραγματικά με αφήνουν πολύ ευχαριστημένο, ειδικά με τις μάχες του. Από την άλλη, η συνολική παραγωγή παραμένει απαράδεκτα φτωχή με έλλειψη voice acting, σοβαρών γραφικών θεμάτων που δεν αντιστοιχούν σε first party κυκλοφορία με μέγεθος σαν και αυτό της Pokémon Company. Πρακτικά τα τρία χρόνια υπομονής μέχρι την νέα κυκλοφορία δεν ωφέλησαν όσο θα έπρεπε. Κάποιοι θα βρουν ίσως την καλύτερη Pokémon εμπειρία που έχουν δοκιμάσει μέχρι σήμερα, ενώ άλλοι θα μείνουν δυσαρεστημένοι από τις τεράστιες ελλείψεις που ακόμα υπάρχουν σε έναν τίτλο, όπου πωλείται σε τιμή premium – αταίριαστη της ποσότητας και ποιότητας του περιεχομένου που προσφέρεται εδώ.
Όσο για μένα, βρίσκομαι ίσως κάπου στην μέση. Απολαμβάνω τις προσθήκες και τις νέες δυνατότητες, λυπούμαι για τα προβλήματα και τα στραβοπατήματα του αλλά γενικότερα βλέπω ένα μεγάλο tech demo, ένα προσχέδιο πάνω στο οποίο μπορεί να χτιστεί μελλοντικά η σειρά, για να καταφέρει ένα ακόμα πιο ποιοτικό αποτέλεσμα. Δεν θα πω «να έχει ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία», καθώς αυτή είναι η κατάρα του Pokémon, να είναι πάντα επιτυχημένο, να μην μπορεί να δεχθεί ουσιαστική κρητική που θα το οδηγήσει σε μεγαλύτερες επιτυχίες, αφού με όλα τα αρνητικά και τα ελαττώματα του, είναι ήδη πρώτο.
Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!
