Τα τελευταία χρόνια φαίνεται να υπάρχει μία αναγέννηση του turn-based RPG genre. Μπορεί τα Final Fantasy να πήραν τον δρόμο του real time combat, όμως τίτλοι όπως το Baldur’s Gate 3 και το Clair Obscur: Expedition 33 έφεραν πίσω στο προσκήνιο ένα είδος που η mainstream gaming σκηνή είχε πάνω-κάτω χάσει. Τι γίνεται όμως με τους μικρότερους τίτλους, εκείνους που έφεραν το είδος εδώ που βρίσκεται σήμερα; Well, αποκτούν remakes! Πέρυσι είδαμε το τρίτο παιχνίδι της Dragon Quest σειράς να επανέρχεται στη ζωή με το HD-2D Remake του, ενώ φέτος μπορούμε να βουτήξουμε και στα δύο προηγούμενα Dragon Quest games, τα οποία κυκλοφόρησαν μαζί ως ένας τίτλος.
ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΟΜΟΡΦΙΑ
Χωρίς αμφιβολία, η πρώτη πλευρά του παιχνιδιού – θα τα αποκαλώ «ένα παιχνίδι» όσο μιλάμε για τα κοινά τους στοιχεία – που σε μαγνητίζει είναι η όψη του. Οι καλλιτέχνες στη Square Enix μας έδωσαν για δεύτερη φορά ένα τρομερό ανανεωμένο αποτέλεσμα. Ο κόσμος των Dragon Quest δεν δείχνει τα χρόνια του πλέον – θα μπορούσε να κάτσει περήφανα δίπλα σε οποιοδήποτε μοντέρνο pixel art game που κυκλοφορεί στις μέρες μας. Τα πανέμορφα και έντονα χρώματα συνοδεύονται άρτια από βοηθητικά εφέ που κάνουν τα περιβάλλοντα να μοιάζουν μαγικά. Δεν θα κρύψω πως πολλές φορές χρειάστηκε να σταματήσω το αυτόματο sprint μου και να χαζέψω για μερικά δευτερόλεπτα παραπάνω. Βέβαια, προσωπικά λατρεύω το pixel art και ίσως να έχω μία θετική προκατάληψη προς αυτό. Έχοντας πει αυτό, ωστόσο, το Dragon Quest I & II HD-2D Remake μπαίνει εύκολα στη λίστα των ομορφότερων παιχνιδιών που έπεσαν φέτος στα χέρια μου.
Φυσικά, δεν πρέπει να ξεχάσουμε, ούτε να υποτιμήσουμε, τον ρόλο που έπαιξε σε αυτή την ομορφιά το art direction της Dragon Quest σειράς. Κανένα πολύγωνο – ή στη συγκεκριμένη περίπτωση pixel – δεν μπορεί να αντικαταστήσει την μοναδικότητα που προσφέρει το όραμα ενός καλλιτέχνη. Και ποιος καλύτερος για μία σειρά με Dragon στο όνομά της από τον Akira Toriyama! Ο θρυλικός mangaka δούλευε πάνω στο σχεδιασμό των χαρακτήρων και των τεράτων του Dragon Quest από το πρώτο κιόλας παιχνίδι, γεγονός που χωρίς αμφιβολία δώρισε στη σειρά το χαρακτήρα της. Η δουλεία του Akira μιλά από μόνη της καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού και δεν μπορώ παρά να χαμογελάσω κάθε φορά που ένα τερατάκι μου θυμίζει το πολυαγαπημένο μου Dragon Ball ή το εκπληκτικό Sand Land. Ευχαριστούμε κύριε Toriyama.
COM(BAD)T
Παρόλο που το remake με κέρδισε αστραπιαία με τον οπτικό του τομέα, σχεδόν με την ίδια ταχύτητα με ξένισε ο τρόπος που διαχειρίζεται τις μάχες. Όχι το turn based combat – αν και θα μιλήσουμε και για αυτό αργότερα – αλλά τις μάχες ως ύπαρξη στον κόσμο. Ίσως πολλοί από εσάς το βλέπετε διαφορετικά, όμως εγώ σιχαίνομαι να με πετάει το παιχνίδι σε μία μάχη που δεν διάλεξα, είτε αυτό είναι JRPG, είτε Soulslike, είτε καταραμένο mobile game.
Σέβομαι απόλυτα την επιλογή των developers να κρατήσουν άθικτα τέτοια κομμάτια των αυθεντικών τίτλων, κάτι που φαντάζομαι λατρεύουν οι φανατικοί της σειράς, χωρίς αυτό να σημαίνει πως προσωπικά μου αρέσει. Ειδικά όταν αυτό μεταφράζεται σε τυχαία enemy encounters ανά 6 δευτερόλεπτα. Είτε βρίσκεσαι στο overworld και πηγαίνεις από περιοχή σε περιοχή, είτε μέσα στις περιοχές αυτές, οι εχθροί είναι αόρατοι και πάντα παρόντες. Δεν μπορείς να γλιτώσεις από τις μάχες και να πάρεις τον χρόνο σου με την εξερεύνηση. Κάθε chest που θες να ανοίξεις, κάθε διάδρομος που σε τραβάει να τον περπατήσεις, κάθε σου κίνηση σε σπρώχνει προς τη σφαγή.
Η συχνότητα των μαχών ήταν από μόνη της αποκρουστική για τα δικά μου γούστα, ωστόσο δεν θα έκοβα πόντους από το Dragon Quest I & II HD-2D Remake αποκλειστικά για τους αόρατους εχθρούς του. Ο πραγματικός εχθρός (our true enemy has yet to reveal himself) κρύβεται στο grinding. Το Remake προσθέτει τρία difficulty settings και, με τη πρώτη ματιά, χάρηκα ιδιαίτερα για αυτό. Λατρεύω να κάνω min-max όλο τον εξοπλισμό και τα items μου στα turn-based RPGs και μία επιλογή μεγαλύτερης δυσκολίας μου επιτρέπει να ασχοληθώ με αυτό χωρίς να νιώθω πως είναι άχρηστο ή περιττό. Έλα όμως που τα Dragon Quest είχαν άλλη ιδέα στο μυαλό τους. Θες καλέ μου παίκτη να παίξεις στο δύσκολο; Εννοείται μπορείς. Θες να μετρήσει η στρατηγική σου και η τακτική σου σκέψη και όχι τα νούμερα που έχουν τα stats στην οθόνη σου; ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Ο μόνος τρόπος να ανταποκριθείς στην αυξημένη δυσκολία είναι το grind. Ένα grind για XP και gold πάνω από την ήδη υπάρχουσα πυκνή συχνότητα αναπόφευκτων μαχών. Σχεδόν έχασα το μυαλό μου.
Το ίδιο το combat δεν προκαλεί ιδιαίτερα ισχυρές αντιδράσεις, σε αντίθεση με ότι έχουμε συζητήσει μέχρι τώρα. Η Square Enix κράτησε τα συστήματα ατόφια, με περαιτέρω μηχανισμούς όπως εκείνους τους μοντέρνους στο Clair Obscur: Expedition 33, ή και τους παλιούς των Mario RPG games, να λείπουν αισθητά. Για ακόμη μία φορά, βρισκόμαστε στο δίλημμα του αυθεντικού remake ενάντια στην εξέλιξη που χρειάζεται ένα παιχνίδι το 2025. Παίκτες σαν και εμένα, άνθρωποι που αγαπούν το turn based combat όταν εφαρμόζονται και real-time μηχανισμοί, ίσως το βρουν λίγο ανιαρό. Οι απλές επιλογές σε ένα μενού για 30-40 ώρες δεν επαρκούν στα δικά μου μάτια.
Η κατάσταση βελτιώνεται στο δεύτερο παιχνίδι, καθώς πλέον χειρίζεσαι ένα ολόκληρο party από ήρωες, o καθένας με το προσωπικό του στυλ επιθέσεων, ωστόσο τα θεμέλια παραμένουν αναλλοίωτα. Προφανώς, δεν χρειάζονται όλα τα turn based παιχνίδια Sekiro parries για να γίνουν ενδιαφέροντα. Τίτλοι όπως το Sea of Stars είναι παράδειγμα προς μίμηση όσον αφορά τη καινοτομία στο genre, ενώ το Dragon Quest I & II HD-2D Remake είναι απλώς παρόν. Βέβαια, όσοι περίμεναν να βιώσουν ξανά την εμπειρία που έζησαν παίζοντας τα αυθεντικά παιχνίδια για πρώτη φορά, θα εκτιμήσουν σίγουρα την άθικτη μορφή του combat που προσφέρει το Remake.
THE (DRAGON) QUEST
Η βασική πορεία της ιστορίας του εκάστοτε παιχνιδιού διατηρείται στο Dragon Quest I & II HD-2D Remake, με τη Square Enix να έχει σίγουρα λάβει κάποιες ελευθερίες με το περιτύλιγμα. Η πλοκή του Dragon Quest (1986), για παράδειγμα, ήταν λιτή με τα σημερινά δεδομένα — είσαι ο μοναδικός διάδοχος του θρυλικού ήρωα, σε φωνάζει ο βασιλιάς, πολεμάς τον Dragonlord, τέλος.
Στο HD-2D remake, η αφήγηση έχει επεκταθεί με νέους χαρακτήρες, χτίσιμο του κόσμου και επιπρόσθετα cut-scenes που δημιουργούν μια πιο συναισθηματική και ολοκληρωμένη διαδρομή μέχρι τα credits. Επιπλέον, το Dragon Quest I & II HD-2D Remake σηματοδοτεί την πρώτη φορά που τα παιχνίδια περιέχουν voice acting, και παρόλο που δεν συμβαίνει πολύ συχνά, είναι εκτελεσμένο άρτια. Παρομοίως με παιχνίδια σαν το Octopath Traveler, τα Dragon Quest Remakes περιλαμβάνουν ερμηνείες μόνο σε ζωτικές στιγμές της ιστορίας. Αυτές οι στιγμές μπορεί να φαίνονται αραιές, αλλά παρ’ όλα αυτά βοηθούν να ζωντανέψει η κεντρική αφήγηση με έναν μοντέρνο τρόπο που δεν περίμενα να δω, αλλά χαίρομαι που ήταν εκεί.
Γράφοντας το σημερινό review συνειδητοποίησα πως κάθε παράπονο που έχω από το Dragon Quest I & II HD-2D Remake αφορά στοιχεία που η Square Enix κράτησε απαράλλακτα. Και αυτό είναι καλό! Δεν χρειάζεται όλα τα παιχνίδια να αρέσουν σε όλους. Ως reviewer έχω υποχρέωση να προσπαθήσω να μεταδώσω τη συνολική μου άποψη, όμως ως gamer που ψυχοπλακώνεται όταν βλέπει παιχνίδια να χάνουν τη ταυτότητά τους είμαι πανευτυχής. Για εμένα και για πολλούς από εσάς, το Dragon Quest I & II HD-2D Remake δεν αξίζει 60-70 ευρώ και κυκλοφορούν πολλά «καλύτερα» turn-based RPGs στην αγορά. Αλλά, για κάποιον που τρέφει αγάπη και λατρεία για τη σειρά, το μεγαλύτερο διαμάντι της βιομηχανίας είναι εδώ.
Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!
