Πριν αναφερθώ στο παιχνίδι με το οποίο θα ασχοληθούμε σε αυτό το review, θα ήθελα πρώτα να σας δώσω λίγες χρήσιμες για την περίσταση πληροφορίες για μένα: Το franchise της Activision ήταν εκεί σε όλες τις στιγμές της νεαρής ζωής μου. Όχι, δεν αναφέρω μόνο το multiplayer ή το campaign των Call of Duty -που πλέον αναγκαστικά διαχωρίζουμε- αλλά όλο το πακέτο που τότε ήταν σαν την κουβέρτα που βάζεις από πάνω σου όταν κάνει κρύο, καθώς σε παίρνει ο ύπνος στον καναπέ. Κυριολεκτικά μεγάλωσα παίζοντας ένα από τα πιο διαχρονικά franchises στον κόσμο, ειδικά στην κατηγορία των shooters. Όμως, όπως πολλοί άλλοι, δεν είμαι πλέον περήφανος για το πού αυτό έχει φτάσει. Το Call of Duty, δεν είναι σπασμένο, απλά αυτό είναι πλέον. Ένα patch ή ένας νέος χάρτης δεν μπορεί να διορθώσει την αλλαγή στη φόρμουλα που αγαπήσαμε όλοι μας, όταν πριν 13 χρόνια παίζαμε την Origins και την Hijacked στο Black Ops 2. Παρόλα αυτά, έχουμε όλοι το δικαίωμα να αναπολούμε και να θέλουμε να ξαναδούμε τα συγκλονιστικά campaign modes που μας έδωσαν υπέροχες ιστορίες. Τα zombie maps, όπου παίζαμε για τα easter eggs και για το «πάμε να δούμε εάν θα φτάσουμε στο round 100», και φυσικά, το «παλιό» multiplayer, όπου μάθαμε τι σημαίνει online game τοξικότητα στην τρυφερή ηλικία των 10 χρονών.
Εάν αυτό είναι το κίνητρο σας πλέον για να αγοράσετε το νέο Call of Duty, πιστεύω θα απογοητευτείτε με κάθε νέα κυκλοφορία. Το καινούργιο CoD, όπως και όλα όσα περάσανε μετά το reboot του Modern Warfare το 2019 -ο τελευταίος καλός τίτλος για μένα- δεν απευθύνεται σε μένα, σε σένα ή σε όποιον αγάπησε τα παλιά Modern Warfare ή τα πρώτα Black Ops έως και το 3. Το παιχνίδι απευθύνεται πλέον σε όσους δεν είναι άνω των 20, με πολύ ελεύθερο χρόνο.
Μπορώ, όμως, να πω πως παρά το μετριότατο αποτέλεσμα, μία αξιόλογη προσπάθεια εκ μέρους των developers, φέτος φαίνεται να υπάρχει. Το Call of Duty: Black Ops 7, παραμένει ένα χάος, με την μόνη καλή αλλαγή να έρχεται στο multiplayer κομμάτι. Ας αναλύσουμε όμως σε βάθος το περιεχόμενο αυτού του πακέτου.
DONDE ES SKILL BASED MATCHMAKING?
Θα αναφερθώ πρώτα στο πιο σημαντικό, για εμένα, κομμάτι το οποίο είναι και ο μεγαλύτερος λόγος για τον οποίο κάποιος θα αγοράσει το παιχνίδι: το multiplayer. Εδώ, είναι εμφανές πως υπάρχουν βελτιώσεις. Ο ελέφαντας στο δωμάτιο; Το skill-based matchmaking. Ναι -επιτέλους- το νέο CoD έχει αναδιαμορφωμένο SBMM σε σχέση με όλα τα Call Of Duty από το Black Ops Cold War και μετά.
Για όσους δεν γνωρίζουν τι σημαίνει αυτό, το SBMM τοποθετούσε τον παίκτη αντιμέτωπο με άτομα ισάξια του δικού του βεληνεκούς ικανότητας, βασισμένο κυρίως στα στατιστικά του παίκτη, με το K/D (Kills/Deaths) στο επίκεντρο. Εάν σε ένα παιχνίδι τα πήγαινα πολύ καλά, στο επόμενα θα βρισκόμουν ενάντια παίκτες που τα πήγαν εξίσου καλά. Αποτέλεσμα αυτού, tryhards, sweats και οποιαδήποτε άλλη λέξη μπορείτε να βρείτε για κάποιον με άπειρο ελεύθερο χρόνο.
Στο Call of Duty: Blacks Ops 7, το SBMM έχει προσαρμοστεί έτσι ώστε στα περισσότερα παιχνίδια να υπάρχουν αρκετά ισορροπημένα lobbies, με παίκτες όλων των επιπέδων. Ένας παραπάνω λόγος για να πειστεί κάποιος με το αποτέλεσμα αυτού, είναι πως σπανίως χρειάστηκε να βγω από ένα match, είτε στη μέση, είτε μετά από αυτό, καθώς το ίδιο έβλεπα από διάφορα άτομα που έτυχε να παίξουμε σερί μέχρι και 7-8 αγώνες.
Είναι κάτι που σαν παίχτες ζητάμε από την Activision να παρέμβει καιρό τώρα, από το 2020. Και λόγος που εγώ θεωρώ ότι τώρα είδαμε διαφορά είναι η κυκλοφορία του Battlefield 6. Ο ανταγωνισμός, σαφέστατα θα φέρει τα πιο γρήγορα αποτελέσματα, και από την στιγμή που η Treyarch κατάλαβε το μοντέλο που θα ακολουθούσε η EA, θα ήταν κυριολεκτικά αυτοκαταστροφή να παραμείνει άπραγη. Δυστυχώς, δεν θα ήθελα αυτό να συμβαίνει ΜΟΝΟ όταν υπάρχει ανταγωνισμός, καθώς οι παίκτες θα έπρεπε να έχουν τη δύναμη να φέρουν αλλαγή και όχι οι μεγάλες βιομηχανίες.
Φυσικά, εξυπακούεται πως αυτό δεν σημαίνει ότι όλα είναι ανθηρά και ωραία πλέον. Όπως ανέφερα και στην αρχή, δεν αλλάζει το γεγονός πως υπάρχουν άπειροι παίκτες που tryhardάρουν λες και κρέμεται η ζωή τους από αυτό. Στην αποτύπωση αυτού συμβάλλει και το crossplay, που δίνει προβάδισμα σε αυτούς που παίζουν με ποντίκι και πληκτρολόγιο, παρά με controller. Παρόλα αυτά, μοτίβα τα οποία βλέπουμε στο νέο Call of Duty, είναι όμοια και με αυτά που υπάρχουν και στο Battlefield 6.
Τα πιο meta όπλα, loadout και tweaked settings συμβάλλουν και είναι αναγκαία εάν θέλεις να είσαι competitive ανάμεσα και στα δύο FPS που βγήκαν φέτος. Αυτό για εμένα δεν είναι πρόβλημα αλλά είναι γενική αλήθεια πλέον. Εφόσον το vibration είναι σε ισχύ, το button layout δεν είναι tactical, και το field-of-view δεν είναι στο 120, αυτομάτως έχεις λιγότερες πιθανότητες να σκοτώσεις κάποιον, σε όποιο από τα 2 shooters επιλέξεις να παίξεις.
HIGHJACKED, RAID AND BO2 INFLUENCES
Στα marketing campaigns του παιχνιδιού ειπώθηκε η έκφραση «OUR GREATEST BLACK OPS YET», και παρά το γεγονός πως το θεωρώ μεγάλο ψέμα -Black Ops 3 μου λείπεις και εσύ και οι 750 ώρες μου μαζί σου- δεν στέκομαι στα λόγια των εταιρειών, αλλά στις πράξεις τους. Οι πράξεις φέτος, δείχνουν ένα multiplayer που είναι όσο πιο κοντά θα μπορούσε να ήταν ένα ακόμα Black Ops 2 παιχνίδι.
Προτού πέσετε να με φάτε, αφήστε με να δικαιολογήσω τη γνώμη μου: Το “κοντά” δεν σημαίνει “είναι”, αλλά αντιθέτως “προσπαθεί να είναι”, και αυτή τη φορά με τη μεγαλύτερη -κατά την άποψη- μου επιτυχία. Τα στοιχεία είναι αρκετά, καθώς πίστες, όπλα και camos από το Black Ops 2 επιστρέφουν ανανεωμένα, με μία σύγχρονη αισθητική. Μεγάλο παράδειγμα, η Raid και η Hijacked, αξιαγάπητα maps όλων εμάς που μεγαλώσαμε παρέα τους.
Οι πίστες είναι ίδιες, και μετά από τόσα χρόνια διατηρούν την αξία τους με το κεφάλι ψηλά. Παράλληλα, η Nuketown 2025, η μεγαλύτερή μου λατρεία, επέστρεψε και είναι όσο επική όσο τότε, βάζοντάς με σε διαδικασία να εξασκήσω τα quick scopes μου με sensitivity 14. Το κλασσικό Nuketown 24/7 μου χάρισε ένα συντριπτικό αριθμό ωρών παιχνιδιού, και παραμένει ένα από τα αγαπημένα μου playlists στο παιχνίδι. Αυτό με έκανε ιδιαίτερα χαρούμενο, όπως και το γεγονός πως όπλα σαν το Peacekeeper, το PDW-57 (Puma SMG), και το DSR-50 (VS Recon) είναι ξανά πίσω στο παιχνίδι. Πολύ αγαπημένα όπλα σαν τα προαναφερθέντα είναι διαθέσιμα προς όλους, κλειδωμένα ευτυχώς πίσω από leveling up και όχι από κάποιο microtransaction.
Προσωπικά, αυτό το θεώρησα αρκετά αναζωογονητικό και με χαροποίησε, καθώς είναι ένα όμορφο tribute σε έναν κορυφαίο CoD τίτλο. Φτάνουν όμως camos, όπλα και πίστες για να αποθανατίσουν το αίσθημα του τότε παιχνιδιού; Η απάντηση είναι όχι. Εδώ έρχεται το επόμενο κομμάτι, που δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από το ίδιο το gameplay.
Εδώ υπάρχουν σχετικές αλλαγές όπως το νέο omni-movement, βάσει του οποίου ουσιαστικά ο παίκτης μπορεί να να πηδήξει από ένα τείχος σε κάποιο παράθυρο ή απλά στον αέρα. Αυτό το άλμα γίνεται μόνο μία φορά, όποτε καθίσταται αδύνατο στον παίκτη να κάνει τον Spider-Man στον αέρα, ενώ πυροβολεί. Ας μην ξεχνιόμαστε, όμως, δεν παίζουμε Rainbow Six, τα slides και οι απότομες κινήσεις είναι πλέον μέρος της φιλοσοφίας του CoD, και υπάρχουν και εδώ, καθώς τα ακροβατικά παραμένουν ένα κομμάτι των κινήσεων.
I IN FACT DID NOT GET HIM IN THE CAT CAFE
Η πιο grounded προσέγγιση αποτυπώνεται και στις πίστες, καθώς εκτός από κάποια εμφανή σημεία, δεν υπάρχουν πολλαπλά μέρη όπου χρησιμοποιείται το έξτρα jump και είναι στην κρίση του παίκτη το πώς αλλά και το πού θα το χρησιμοποιήσει. Σε κάθε σχεδόν match, όμως, παραμένει μια δυναμική στην οποία οι παίκτες έχουν μια πιο ομαλή προσέγγιση. Ναι εάν πας στη B με το που αρχίσει το παιχνίδι 99% θα πεθάνεις, και ίσως σκοτώσεις κάποιον, όμως δεν είδα κινήσεις που με έκαναν να αναρωτηθώ πώ ακριβώς θα τον σκοτώσω τον τάδε. Το aim είναι αρκετά εύστοχο και παρατήρησα σε στιγμιότυπα που πέθαινα πως όντως δεν πετύχαινα κάποιον, ενώ θα μπορούσα άνετα να τον είχα σκοτώσει. Φυσικά εάν κάνεις reload ή πας να πετάξεις χειροβομβίδα και δεις κάποιον, ξέρεις πως είσαι ήδη νεκρός…
Επιπρόσθετα, κλασσικά χαρακτηριστικά των Call of Duty όπως το spawn trap, τα spawn swapping και τα score streak που όλοι βγάζουμε στο δεύτερο γύρο για να κλειδώσουμε την νίκη δεν θα μπορούσαν να λείπουν. Εδώ μπορώ να πω πως στις πρώτες μέρες μου με το παιχνίδι, τα spawns είχαν ένα μεγάλο θέμα καθώς άλλαζαν με περίτεχνους τρόπους, και χωρίς νόημα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, κάποιος να βρίσκεται συχνά πίσω σου, ενώ μόλις είχες επιστρέψει στη ροή. Ευτυχώς, πλέον αυτό έχει δεχτεί patch.
Το ευρύτερο gameplay εντός ενός match μού φάνηκε ευχάριστο, με το αγαπημένο μου class να είναι τα assault rifles που με τα stims με βοήθησαν να συμπληρώσω αρκετά bloodthirsty μετάλλια. Θεωρώ πως αξίζει να διαχωρίσουμε πως το gameplay του παιχνιδιού είναι εδώ και χρόνια πολύ πιο ταχύ από τους προκάτοχους του. Φέτος, διακρίνω μία προσπάθεια προς την σταθεροποίηση του ρυθμού.
Το γεγονός αυτό, επεκτείνεται και περισσότερο με το παιχνίδι κατά κύριο λόγο να κρατάει το παραδοσιακό 6 εναντίων 6, και τα γνωστά σε όλους game modes, όπως Domination, Kill Confirmed, και Hardpoint. Φυσικά, μεγάλο αγαπημένο το Domination, όπου όσο περισσότερος χρόνος τόσο περισσότερα kill (ή deaths).
Στα διαθέσιμα όπλα, εκτός των όπλων που «επιστρέφουν» από το Black Ops 2, υπάρχει μία ποικιλία, χωρίς όμως να υπάρχουν σχετικές καινοτομίες. Στο σύνολο υπάρχουν 30 διαφορετικά όπλα, διατηρώντας τις κατηγορίες που βλέπουμε κάθε χρόνο. Σημαντική διαφορά που υπάρχει στον φετινό τίτλο είναι πως πλέον ο παίκτης μπορεί να δει λεπτομερώς τα στατιστικά του όπλου του, με το πάτημα ενός κουμπιού. Μία λειτουργία που ίσως αρκετοί παίκτες να μη θεωρούν σημαντική, όμως κάνει αρκετά απλούστερα τα πράγματα στο πλανάρισμα του loadout.
Ανάμεσα στα κλασσικά modes, βρίσκεται και το Skirmish. Εδώ, δύο ομάδες των 20 ατόμων παίζουν ενάντια η μία στην άλλη, σε ένα map μεγαλύτερων διαστάσεων. Οι επιλογές είναι δύο, το Tide και το Edge, ένα φρούριο σε νησί και μία μικρή πόλη. Προσωπικά προτίμησα το Tide, καθώς τα mechanics βοηθάνε περισσότερο τον παίκτη να επανέλθει και να απολαύσει περισσότερο το παιχνίδι. Η φιλοσοφία του παιχνιδιού είναι να κερδίσεις όσα περισσότερα objective zones γίνεται, εντός χρόνου.
Διαθέσιμα βρίσκονται διάφορα οχήματα, που βοηθάνε τον παίκτη να φτάσει πιο γρήγορα στα άκρα του map. Δυστυχώς, το Skirmish μου φάνηκε σαν να προσπαθεί να γίνει κάτι που δεν είναι. Είναι εμφανές πως η ταυτότητα του διχάζεται καθώς δέχεται επιρροές από το Battlefield αλλά και από το Warzone. Ανάμεσα στους θανάτους, υπάρχει ένα timer 7 δευτερολέπτων, όπου ο παίκτης περιμένει να κάνει redeploy μέσω ενός wingsuit.
Προσωπικά βρέθηκα να απολαμβάνω το multiplayer με τους «κλασικούς» χάρτες, περισσότερο από τους μεγάλους, καθώς συχνά ένιωθα πως με κουράζει και έπρεπε να έχω αρκετά την προσοχή μου στα γρήγορα εναλλασσόμενα objectives. Εάν κάποιος θέλει μεγάλους χάρτες, με πολλαπλά objective και αρκετό playtime, πιστεύω πως το Skirmish δεν είναι η λύση που ψάχνει. Σε αυτές τις περιπτώσεις θεωρώ πως το Battlefield 6 είναι σαφέστατα η καλύτερη λύση.
Κατά τη γνώμη μου, το παιχνίδι προσπαθεί να συνδυάσει τις επιλογές και των δύο, χωρίς να μπορεί να τελειοποιήσει κανένα. Ο χρόνος μου με το Skirmish δεν κράτησε πολύ πέρα από κάποια παιχνίδια, διότι τα 6v6 multiplayer παιχνίδια ήταν πιο ευχάριστα από αυτό.
Παρόλα αυτά, όπως προανέφερα, το Call of Duty: Black Ops 7 είναι αρκετά μακριά από το είναι ιδανικό. Μεγάλο ρόλο σε αυτά παίζουν το Zombie mode και το campaign του παιχνιδιού. Εδώ το παιχνίδι προσπαθεί να καινοτομήσει, χωρίς η καινοτομία αναγκαστικά να φέρνει μία υγιές αλλαγή.
THIS IS WHERE IT GETS BAD…
Θα το ξεκαθαρίσω από τώρα: εάν για εσάς ο λόγος αγοράς αυτού το παιχνιδιού είναι η ελπίδα να ζήσετε ένα campaign που εμπεριέχει μία γεμάτη ιστορία, οποιασδήποτε κλίμακας, πέρα από μία που θυμίζει σενάριο γραμμένο μέσα στην ταινία Pineapple Express, τότε μην μπείτε καν στον κόπο να το αγοράσετε.
Έχω παίξει αρκετά παιχνίδια στην ζωή μου, ώστε να μπορώ να αναγνωρίσω μία ιστορία, καλή ή κακή. Η συγκεκριμένη ιστορία του Black Ops 7, θεωρητικά συνεχίζει όπου τελείωσε το Black Ops 2. Μεγάλη έμφαση στο “θεωρητικά” διότι αυτό που αντικρίζουμε είναι αν μη τι άλλο μία προσβολή σε όλα τα προηγούμενα campaigns. Το μεγαλύτερο έγκλημα αυτού το ότι πρέπει να είσαι πάντα συνδεδεμένος online, για να το παίξεις. Ακόμα και αυτό να μην υπήρχε, ωστόσο, οι πίστες του θυμίζουν ένα κοτόπουλο, το οποίο είναι απλά βρασμένο, χωρίς καν αλάτι. Δεν βγάζουν καμία απολύτως σημασία, με αποτέλεσμα ο παίκτης να μη θέλει ούτε καν να ενδιαφερθεί για το τι γίνεται.
Πρωταγωνιστές στην ιστορία είναι ο Menendez και ο Woods, και δυστυχώς αντί να χαίρομαι που τους ξαναβλέπω, εύχομαι να μην ήταν καν μέσα, καθώς δεν θα ήθελα να τους θυμάμαι με αυτό τον τρόπο. Η λέξη “συναίσθημα”, πρέπει να είναι άγνωστη στο λεξιλόγιο όσων σκέφτηκαν να φτιάξουν αυτή την ιστορία, καθώς δεν διαθέτει ούτε αυτό, αλλά ούτε μια λογική ροή. Υπάρχουν boss fights που δεν βγάζουν κανένα απολύτως νόημα, και συνεχώς βρίσκεσαι να αναρωτιέσαι “για ποιο λόγο παίζω αυτό το campaign”; Με στεναχωρεί ιδιαίτερα το χαμηλότατο επίπεδο στο οποίο έχει ξεπέσει η επιλογή του campaign.
Στην αρχική οθόνη του παιχνιδιού συναντάμε και τη δυνατότητα για «co-op campaign», κάτι που συμπεριφέρεται ανάλογα: όταν πας να αρχίσεις ένα επίπεδο, περιμένεις να μπεις σε lobby, ακόμα και εάν επιλέξεις να παίξεις μόνος. Το να παίξεις βέβαια μόνος είναι η δυσκολότερη επιλογή. Λόγω αυτού, υπάρχει ένα συνεχές matchmaking και μπορεί να αλλάζεις συμπαίκτες σε κάθε mission. Το μόνο θετικό που μπορώ να βρω είναι η δυνατότητα να παίξεις με φίλους σου, γεγονός που υπήρχε και σε προηγούμενους τίτλους.
Με πολύ βαριά καρδιά, μπορώ να δηλώσω πως το ίδιο συμβαίνει και στα zombies. Στο Black Ops 7 θεωρώ πως δεν υπάρχει κανένα απολύτως ίχνος σεβασμού, σε ένα mode που μας χάρισε πάρα πολλές αναμνήσεις. Αντιθέτως, οι επιλογές λασπώνουν με τον τρόπο τους όλα όσα έκαναν τα zombies να ξεχωρίζουν. Πρωτίστως, αναφέρθηκα στο γεγονός της καινοτομίας. Εδώ διακρίνεται μία προσπάθεια καινοτομίας, χωρίς πρώτον να είναι αναγκαστική να γίνει, και δεύτερον, πετυχαίνοντας το αντίθετο αποτέλεσμα από το επιθυμητό.
LOOK HOW THEY MASSACRED MY BOYS…
Όλες οι γνώμες είναι σεβαστές, όμως σε καμία περίπτωση, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν armor plates, scorestreaks και εναλλαγές όπλων από το πάτωμα, σε ένα zombies mode. Σε καμία περίπτωση δεν θα έπρεπε να μπαίνεις σε ένα solo run και να έχεις συγκεκριμένο χρόνο για το πόση ώρα μπορείς να έχεις pause το παιχνίδι. Αρκετά σωστά καταλάβατε, έχεις 15 λεπτά διαθέσιμου χρόνου να κάνεις pause ένα παιχνίδι.
Εάν αυτά περάσουν, το παιχνίδι τελειώνει και αποθηκεύεται ως save που σε βάζει ξανά από το σημείο που ήσουν, ΜΟΝΟ εφόσον επιλέξεις να παίξεις αυτό την επόμενη φορά. Εάν σταματήσεις το run και πας να αρχίσεις κάτι άλλο, δεν μπορείς να πας πίσω σε αυτό που αναγκαστικά σταμάτησες να παίζεις. Με την κυκλοφορία του παιχνιδιού, είναι δύο οι διαθέσιμες πίστες. Η Ashes of the Damned, ένας χάρτης μεγάλων διαστάσεων, μέρος της κύριας ιστορίας των φετινών zombies, και η Vandorn Farm, ένας μικρότερος, και πιο συμπυκνωμένος χάρτης, για χαλαρότερα runs.
Στον μεγαλύτερο χάρτη, υπάρχει η δυνατότητα του cursed mode, προσπαθώντας να θυμίσει τα «κλασικά» χαρακτηριστικά των zombies. Όπως μπορείτε να μαντέψετε, η λογική πηδάει από το παράθυρο μόνη της στο σημείο που αναγκάζεσαι να οδηγήσεις ένα 4×4 εντός της πίστας, για την συνέχειά της. Σε αυτό το σημείο, η καινοτομία είναι μία μεγάλη παγίδα. Πιστεύω πως και να υπάρχει η επιλογή να προστεθούν νέες δυνατότητες, δεν είναι πάντα σοφή επιλογή. Σαφώς και μπορούμε να επιλέξουμε να παίξουμε με όποιον operator θέλουμε, σαφώς και μπορούμε να ξεκινήσουμε με όπλα στο loadout μας που είναι ήδη έτοιμα, όμως κανένα από αυτά τα βήματα δεν συμβαδίζει με την αισθητική και την υψηλή φήμη που έχουν τα zombie maps.
Εδώ κάπου θέλω να επανέλθω σε μία από τις αρχικές προτάσεις μου. Αυτή είναι πλέον η πορεία των Call of Duty εδώ και αρκετά έτη. Ένα γεγονός που αναμφισβήτητα δεν μπορεί να αλλάξει, καθώς η Activision προσπαθεί να δημιουργήσει μία εικόνα που να συμβαδίζει ομοιόμορφα σε όλο το παιχνίδι. Με τον ίδιο operator ή blueprint, μπορείς να παίξεις και στο campaign, και στα zombies, και στο multiplayer. Τα στοιχεία αυτά έχουν εξαπλωθεί και είναι πλέον ριζικά μέρη και των τριών πτυχών. Στο παρελθόν, τα τρία modes προσέφεραν διαφορετικές εμπειρίες, με το καθένα να καινοτομεί στον τομέα που του αξίζει. Πλέον επικρατεί ένα πανηγύρι. Φέτος, υπάρχουν αισθητές διαφορές ΜΟΝΟ στο multiplayer, το οποία βρέθηκα να απολαμβάνω. Συνεχίζω παρά ταύτα να πιστεύω πως το αποτέλεσμα αυτό οφείλεται στον ανταγωνισμό που βρέθηκε το CoD να αντιμετωπίζει από το Battlefield 6, το οποίο και κάνει αρκετά πράγματα καλύτερα. Τόσο καλύτερα, που θα ήθελα κάπως να κυκλοφορήσει μία Der Eisendrache στο BF6, διότι ίσως ταρακουνηθεί η Activision, και θυμηθεί όσα αγάπησε ο κόσμος.
Εάν σκοπεύετε να αγοράσετε το Call of Duty: Black Ops 7, για οποιοδήποτε λόγο πέρα από το multiplayer, και κυρίως τα 6v6 matches, θα σας πρότεινα από τώρα να δώσετε τα λεφτά σας σε μία φιλανθρωπία ή να πάτε κατευθείαν στο Battlefield 6, κάνοντας έτσι περισσότερο καλό στην κοινωνία. Εάν αναζητάτε ένα online-play που να θυμίζει όσο περισσότερο γίνεται το Black Ops 2, αλλά με την τωρινή formula, τότε θα συνιστούσα να περιμένετε μία απερχόμενη έκπτωση, διότι η τιμή του παιχνιδιού, παραμένει ακόμη αδικαιολόγητη.
Ευχαριστούμε πολύ την AVE Tech για την παροχή του review copy!
