Αν κάποιος ρωτήσει έναν χρήστη Nintendo Switch ποιο είναι το σημαντικότερο παιχνίδι της πλατφόρμας, η πιο συχνή και σίγουρη απάντηση θα είναι το The Legend of Zelda: Breath of the Wild (BOTW). Είναι φυσικό ένας τίτλος που αναδιαμόρφωσε την έννοια της εξερεύνησης σε ανοιχτό κόσμο να θεωρείται τόσο μεγάλο επίτευγμα και να εγκωμιάζεται τόσο έντονα. Ταυτόχρονα, ακριβώς την αντίθετη άποψη μου έχουν αφήσει τα «musou games» ή με απλά λόγια τα παιχνίδια εκείνα που έχουν στον τίτλο τους την λέξη «Warriors», αφού προέρχονται από τα Dynasty Warriors, στα οποία το σήμα κατατεθέν είναι ένας πανίσχυρος χαρακτήρας που εξολοθρεύει με ασύλληπτη ευκολία, ατελείωτες ορδές από εχθρούς. Σχεδόν 45 παιχνίδια αργότερα (χωρίς να συμπεριληφθούν οι εμπλουτισμένες επανακυκλοφορίες) και η φόρμουλα έχει μείνει αρκετά παρόμοια, με βασική διαφορά πλέον την αλλαγή του καλλιτεχνικού ύφους ώστε να εφάπτεται φυσικά με εκείνο του franchise που συνεργάζονται.
H ένωση των IP αυτών φαντάζει οξύμωρη με πρώτη ματιά, αλλά τελικά η ιστορία έδειξε πως οι φάνς τα εκτίμησαν ως ένα συμπλήρωμα ανάμεσα στις μεγάλες «κεντρικές» κυκλοφορίες και τα αγκάλιασαν με αγάπη. Σε ένα πάντρεμα των δύο κόσμων αυτών, γεννήθηκαν τα Hyrule Warriors, στοχευμένα να συμπληρώσουν τα κενά ανάμεσα στις τεράστιες Zelda κυκλοφορίες, με το The Age of Imprisonment να είναι το τρίτο παιχνίδι του είδους που κυκλοφορεί.
Η ΖΕΛΝΤΑ ΠΑΕΙ ΜΕ 88 ΜΙΛΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ
Το χάσμα που έρχεται να γεμίσει το νέο Hyrule Warriors είναι ευρύ, αφού στο τελευταίο Zelda της εποχής «Era of The Wild» όπως έχει καταλήξει να την αποκαλεί το κοινό, υπήρχε μια ξεχασμένη στον χρόνο προϊστορική εποχή όπου παρέμεινε αρκετά μυστηριώδης. Χωρίς να δοθούν spoilers για το The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom (TOTK), η περιπέτεια ξεκινάει με τον Δαίμονα του Σκότους Ganondorf να ξυπνάει, σπείροντας την καταστροφή και σχεδόν να εξολοθρεύει την πριγκίπισσα Zelda, η οποία με τις μαγικές τις ικανότητες ταξιδεύει 3.000 χρόνια στο παρελθόν, μένοντας παγιδευμένη σε εκείνη την εποχή. Φυσικά στο παιχνίδι εκείνο μαθαίνουμε πως ολοκληρώνεται το χρονικό αυτό, αλλά ελάχιστη παραμένει η επαφή μας με τα καμώματα της πριγκίπισσας σε εκείνο τον παρελθοντικό κόσμο, παρ’ ότι εκεί συμβαίνει η γένεση του βασιλείου της Hyrule. Αυτό το κενό υπόσχεται να γεμίσει, λοιπόν, το Age of Imprisonment με την Zelda να γνωρίζει το βασιλικό ζευγάρι Rauru και Sonia, να έρχεται σε επαφή με τους φυλετικούς άρχοντες της εποχής και φυσικά με τον Ganondorf να παρακινεί τα νήματα της πολιτικής ίντριγκας κυνηγώντας το προσωπικό του σκοτεινό συμφέρον.
Τρομερή ευκαιρία έτσι δεν είναι; Αυτές ήταν οι σκέψεις μου και κατά την κυκλοφορία του προηγούμενου «Age of Calamity», το οποίο είχε βαλθεί να καλύψει αντίστοιχο χρονικό κενό στην ιστορία του Breath of the Wild. Βέβαια, εκείνο το παιχνίδι αν και αρκετά καλοφτιαγμένο, κατέληξε να παράγει την δική του «προϊστορία» κάνοντας retcon (που λέμε και στο χωριό μου) αρκετό κομμάτι της αφήγησης, τελικά δημιουργώντας πρακτικά ένα «what if» σενάριο, παρά μια εξιστόρηση των γεγονότων όπως όλοι ήλπιζαν. Αυτό έρχεται να αλλάξει το Age of Imprisonment, με βασική υπόσχεση του studio πως «Όλα εντός του παιχνιδιού είναι 100% canon», μαθαίνοντας έτσι το μάθημα τους από την πρώτη τους προσπάθεια.
Δεν μπορώ να πω ψέματα, μετά τον αιφνιδιασμό μου από το Age of Calamity αλλά και την απογοήτευση μου με τον χειρισμό της Nintendo, γύρω από το world building, το continuity και την συνολική αγάπη και προσοχή που ΔΕΝ έδειξαν στην ιστορία του TOTK, ήρθα ψυχολογικά προετοιμασμένος για το χειρότερο. Εξάλλου ένα από τα βασικά μου παράπονα με εκείνο το παιχνίδι ήταν ο λανθασμένος χειρισμός των «Sages», τόσο με την επιλογή να παραμείνουν ανώνυμοι κατά την διάρκεια του παιχνιδιού, έχοντας ελάχιστη ανάμειξή στην βασική ιστορία (σε πλήρη αντίθεση με τους Champions του BOTW). Ταυτόχρονα με το γεγονός πως η ζωή της Zelda σε ένα τόσο κομβικό παρελθόν δόθηκε μονάχα μέσω κάποιων ελαχίστων cutscenes, εύκολα μπορεί να δει κάποιος γιατί δεν ήμουν και πολύ ενθουσιασμένος για την επερχόμενη αυτή κυκλοφορία. Είχα τελικά δίκιο ή απλώς ήμουν κυνικός;
Όντως το νέο Hyrule Warriors καταφέρνει να τραβήξει την προσοχή. Μονάχα στα πρώτα λεπτά ήδη βλέπουμε μια δυνατή παραγωγή που δίνει σημασία σε κάθε λεπτομέρεια και έρχεται να δώσει τον τηλεοπτικό φακό σε όποιον τον χρειάζεται. Τα cutscenes μαζί με τα πολλαπλά γραπτά κείμενα (στο πλαίσιο των αποστολών κυρίως), κατάφερναν να βάψουν μια ζωντανή εικόνα του τόπου εκείνης της εποχής, να μας δείξουν τους χαρακτήρες από οπτικές γωνίες που δεν είχαμε ξαναδεί (στους περισσότερους) και συνολικά να δοθεί ουσιαστικός χρόνος σε αρκετούς που το χρειάζονταν. Ακόμα και ο ίδιος ο βασιλιάς φαίνεται πιο εκδηλωτικός, ενώ βλέπουμε αναλυτικά τη σχέση του με την Zelda, την γυναίκα του, την αδερφή του αλλά και φυσικά τους αντιπάλους του.
Ο RAURU Η ΖELDA ΚΑΙ 10 ΝΟΜΑΤΕΟΙ
Από την άλλη πλευρά κατάφεραν να εισάγουν πολλούς χαρακτήρες της εποχής τους οποίους γνωρίζουμε για πρώτη φορά. Ένα από τα πιο βασικά χαρακτηριστικά κάθε τέτοιου Warriors game είναι το γιγάντιο και εντυπωσιακό roster χαρακτήρων που μόνο αυτοί καταφέρνουν να χωρέσουν. Δυστυχώς η «κατάρα» του να μένεις σταθερός στο canon της ιστορίας σου, είναι η απουσία γνωστών χαρακτήρων από το roster που τόσο επιτυχημένα έχουν γεμίσει στα παλαιότερα Hyrule Warriors. Εδώ οι συνολικοί playable χαρακτήρες απαρτίζονται κυρίως από υπαξιωματικούς, λοχαγούς ή άλλους στενούς φίλους των βασικών ηρώων, με αποτέλεσμα το μισό από το cast να είναι πρωτοεμφανιζόμενοι χαρακτήρες που δεν έχουν και κάποιο περιθώριο να λάμψουν, καθώς δεν τους δίνεται θέση στην βασική αφήγηση, πέρα από ένα «βοήθησαν και αυτοί».
Παράλληλα, από τους γνωστούς Zelda, Rauru, Sonia, Mineru και Ganondorf μόνο οι 3 είναι playable από αυτούς τους 5, όπου βλέποντας στις προηγούμενες κυκλοφορίες της σειράς, φαίνεται οι υπόλοιποι να προορίζονται για DLC. Προσωπικά κρίνω μεγάλο πλήγμα όλες τις επιλογές γύρω από την επιλογή των χαρακτήρων με τους οποίους μπορεί να παίξει κάποιος, τόσο αφηγηματικά, όσο και πρακτικά στον χειρισμό. Οι νέοι χαρακτήρες πέραν της γενικής απουσίας τους στην αφήγηση, έχουν και τον πιο απλοϊκό και άγαρμπο χειρισμό σε σχέση με τους υπόλοιπους, ενώ στην πράξη, κάποιος πρέπει να είναι completionist για να ασχοληθεί περισσότερο μαζί τους, έχοντας στο τέλος μια αρκετά χειρότερη εμπειρία εντός του παιχνιδιού, κυρίως λόγω ελλείψεων σε combos, αποτελεσματικότητα και γενική αίσθηση χειρισμού.
Σε αντίθεση με τον χειρισμό τους στο ΤΟΤΚ, οι 6 Sages εδώ έχουν παραπάνω μεράκι κατά την παρουσίαση τους (ειδικά αφού βλέπουμε τα πρόσωπά τους και μαθαίνουμε τα ονόματα τους επιτέλους), ειδικά με το πως ο καθένας καταφέρνει να ξεχωρίσει με τον πιο λακωνικό αλλά αποτελεσματικό Zelda τρόπο. Έφτασα μέχρι το τέλος να νοιάζομαι για εκείνους και να νιώθω πως τους έμαθα σαν χαρακτήρες, αλλά και να ανυπομονώ να παίξω και ως εκείνοι στα πεδία της μάχης. Ο καθένας με πολύ ξεχωριστό gameplay από τον άλλον, έδιναν την αίσθηση πως εξελίσσονται μαζί με την Zelda, ανακαλύπτοντας τις δυνάμεις τους καθώς αγκαλιάζουν το καθήκον τους ως προστάτες της Hyrule.
Ο GANON ΜΕ ΑΚΟΜΑ 10 ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΛΕΠΤΑ SCREEN TIME
Τα δύο σημεία που περίμενα περαιτέρω επέκταση και δυστυχώς δεν υπήρξε ήταν στον ίδιο τον Ganondorf, με λίγο χρόνο στον φακό παραπάνω ή παραπάνω πληροφορίες για την φυλή του βασιλιά Rauru, μιας και ως Zonai οι ρίζες του ήταν εντελώς μυστηριώδεις στο βασικό παιχνίδι, όπου τελικά έτσι και έμειναν. Είναι ευκαιρία σε τέτοιους spin-off τίτλους να προσθέτεις πληροφορίες που δεν χωρούσαν στο αρχικό development, αλλά προφανώς κάποια μυστήρια αφέθηκαν ανεξιχνίαστα για πάντα. Η μία απάντηση που παίρνουμε, ήταν πως η εξαφάνιση του είδους των Zonai ήρθε από την σύρραξη τους με κάποια Ancient Constructs τα οποία και υπάρχουν κρυμμένα στα έγκατα της Hyrule. Ένα από αυτά όμως σε αυτή την ιστορία έπαιζε πολύ πιο κομβικό ρόλο από όσο θα περίμενε κανείς.
Μαζί με την πριγκίπισσα Zelda έφτασε στην αρχαία Hyrule ένα κομμάτι από το γνωστό Master Sword, όπου αφού ένα Korok πλησίασε στους μηχανικούς αυτούς στρατιώτες – ξύπνησε ένας από αυτούς – και με συνοπτικές διαδικασίες δημιουργήθηκε ο Link της εποχής. Με αρκετά πανομοιότυπο moveset σε σχέση με τα προηγούμενα Hyrule Warriors, αυτός ο mecha Link έρχεται με την ικανότητα και πάλι να δαμάζει όλες τις κατηγορίες όπλων, κάνοντας τον έναν χαρακτήρα που εσύ διαλέγεις πως θα παίζει. Μαζί με τον Calamo – το Korok φιλαράκι, αποτελούν το δεύτερο σκέλος της βασικής αφήγησης, όπου εκτυλίσσεται ταυτόχρονα με την βασική πλοκή, μέχρις ότου οι δύο συγκλίνουν. Ειδικά με το πως περίτεχνα κατάφερε το παιχνίδι να κρατήσει την ιστορία του canon, παρά την νεοσύστατη φύση της, με άφησε πολύ ευχαριστημένο με την προσπάθεια αυτή, που τελικά καταλήγει σε ένα μικρό Easter Egg πίσω στα βασικά παιχνίδια.
Αν εξαιρέσει κανείς τις νέες αποστολές «τύπου Star Fox», που εισάγονται με τον Mecha Link και δίνουν ένα ωραίο διάλειμμα από το συνηθισμένο gameplay, το υπόλοιπο παιχνίδι από γραφικά, μέχρι δομή και ως το gameplay του είναι άμεσα συγκρίσιμο με τον πρόγονο του Age of Calamity. Αν κάποιος πέρασε ωραία με εκείνο σίγουρα θα είναι στα γούστα του και το πρόσφατο, ειδικά αφού στο gameplay έχει κάποιες νέες ενδιαφέρουσες προσθήκες.
Στο ΤΟΤΚ σίγουρα ξεχώρισαν τα Zonai devices, οπότε και κατέληξαν στο βασικό moveset κάθε χαρακτήρα, με επιλογές σε elemental attacks ή εκρηκτικές επιθέσεις να δίνουν ωραίο bonus επιλογών στα κλασσικά κουμπιά του καθενός. Ενώ υπάρχει και ένα σύστημα μπαταρίας για να κρατήσει τα πράγματα κάπως ισορροπημένα, δεν υπάρχει κάποια βαθύτερη προσθήκη των devices αυτών, με αρκετά έντονη να κάνει την έλλειψή του το Fuse System που μπορούσε να είχε θέση δίπλα στο υπάρχων weapon upgrade σύστημα του παιχνιδιού.
ΚΑΝΕΙ ΤΗ UBISOFT ΝΑ ΖΗΛΕΥΕΙ
Ο χάρτης για άλλη μια φορά είναι σκεπασμένος με τα άπειρα μικρά εικονίδια που σηματοδοτούν τις διάφορες επιλογές, ενώ για εμένα έλειπε ένα κεντρικό hub όπως έχει γίνει στα τελευταία musou παιχνίδια, που ενώ στην αφήγηση υπάρχει ξεκάθαρο άντρο των ηρώων μας, εμείς αντικρίζουμε απλώς ένα μενού του χάρτη ανάμεσα σε κάθε πίστα. Αυτό εκτός από επαναλαμβανόμενο καταλήγει και κάπως χαοτικό, ατομικά και μόνο από το πλήθος των εικονιδίων που όλο και πολλαπλασιάζονται, με 19 χαρακτήρες να κρύβουν τουλάχιστον πέντε με δέκα αναβαθμίσεις ο καθένας, τουλάχιστον 100 side quests και πολλά άλλα να είναι ταυτόχρονα στον ίδιο χάρτη.
Το στοιχείο που ίσως ξεχωρίσει σε όσους δώσουν σημασία είναι πως πολλά από τα εικονίδια αυτά περιέχουν μικρά αποσπάσματα από αφηγήσεις για τους χαρακτήρες, με αποτέλεσμα να αποκτούνται συγκεκριμένα σημεία που εκδηλώνεται ο χαρακτήρας των ηρώων, αφού ολοκληρώνεις τέτοια side missions. Τα στοιχεία αυτά συνεχίζουν να είναι άμεση κληρονομιά από το Age of Calamity, όπως και τα υπόλοιπα menu για αναβαθμίσεις χαρακτήρων ή τα διάφορα μαγαζάκια του χάρτη. Θα προτιμούσα να υπήρχε σε κάθε τομέα από κάποια νέα ιδιότητα ή μηχανισμός ώστε να ξεχωρίζει παραπάνω.
Οι μάχες δέχθηκαν μια σημαντική αναβάθμιση και αυτή είναι τα «Sync attacks» δηλαδή χαρακτηριστικές επιθέσεις που μπορούν να κάνουν ήρωες ανά δύο, προσθέτοντας ουσιαστικά μια νέα «ultimate ability» σε όλο το roster, αλλά που κάθε συνδυασμός δίνει διαφορετικό αποτέλεσμα. Για παράδειγμα η νέα Gerudo Sage δίνει την ικανότητα να πετάει ηλεκτρισμούς ο συμπαίχτης της ή ο Calamo πετάει βόμβες με elemental attacks. Συνολικά συλλειτουργεί με το υπόλοιπο σύστημα αλλά δεν καλύπτει απαραίτητα τα κενά που μπορεί να νιώθει κάποιος παίζοντας Warriors game.
LINK DYSON 3000
Το κενό στο οποίο αναφέρομαι είναι η απλοϊκότητα με την οποία λειτουργούν οι ψεύτικες ορδές εχθρών στις οποίες αν μείνεις ακίνητος δεν θα πάθεις απολύτως τίποτα. Τα boss τέρατα ίσως να έχουν κάποιους απλούς μηχανισμούς αλλά δεν κρύβεται εκεί το νόημα. Όταν ελέγχω τους χαρακτήρες το παιχνίδι δεν θέλει να παριστάνει κάποιο Devil May Cry ή Dark Souls καθώς σε αυτά τα παιχνίδια απαιτούνται κινήσεις ακριβείας. Η Koei Tecmo στοχεύει στο συναίσθημα της απόλαυσης κατά την εκτέλεση, παρά τον υψηλό βαθμό δυσκολίας, αφού το κάθε χτύπημα συνοδεύεται από πολύ ευχάριστα και όμορφα animations, εκρηκτικά finishers που συνολικά κάνουν την αίσθηση να μοιάζει πολύ πιο κοντά στο Washing Simulator παρά σε action game. Κάθε εχθρός που καθαρίζεις μπορεί να μην έχει μεγάλη ουσία αλλά σίγουρα το χτύπημα ντοπαμίνης που σου δίνει είναι απαράλλακτο.
Μεγάλη ήταν και η ευχαρίστηση μου όταν συνειδητοποίησα πως στο Switch 2 η εμπειρία θα είναι στα 60 FPS χωρίς τα μεγάλα προβλήματα που συνήθιζε να έχει όταν κούτσαινε στο Switch 1. Η ανάλυση του μπορεί να μην ρίχνει σαγόνια με 1080p στις καλύτερες περιπτώσεις, αλλά με τα cel-shaded γραφικά πραγματικά είναι υπέρ αρκετή αναβάθμιση για να την κάνει ευχάριστη και smooth εμπειρία. Οι αναλύσεις πέφτουν όταν μπαίνει και δεύτερος παίχτης για coop μάχες, κάτι που μπορεί να γίνει στα περισσότερα κεφάλαια του τίτλου, αλλά αυτό δεν υπονομεύει τόσο την εμπειρία, όσο το ότι τα καρέ πέφτουν πίσω στα 30 ανά δευτερόλεπτο.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρω και την σημαντικά καλή δουλειά που έχει γίνει με την μουσική υπόκρουση στο σύνολο του παιχνιδιού, στο ίδιο επίπεδο με τους προηγούμενους τίτλους. Βαθύς σεβασμός στο αρχικό υλικό με ενδιαφέροντα remix σε μελωδίες που ήδη μας είναι γνώριμες αλλά και με νέα, αρκετά εντυπωσιακά κομμάτια που συνοδεύουν την περιπέτεια πολύ επιτυχημένα. Οι συνθέσεις υπογράφονται από την ομάδα MONACA, γνωστή από τα NieR, και αυτό φαίνεται στον τρόπο που η μουσική ισορροπεί ανάμεσα σε μελωδική μελαγχολία και εκρηκτικά battle themes. Οι μάχες «ζωντανεύουν» επιπλέον από το δυναμικό σύστημα μουσικής, όπου οι ενορχηστρώσεις χτίζουν ένταση όσο γεμίζει η οθόνη εχθρούς, δίνοντας πραγματική αίσθηση κλιμάκωσης σε μεγάλα setpieces και boss fights. Γενικά, ακόμη κι αν κάποιος δεν τα πάει καλά με το musou gameplay, η μουσική του Age of Imprisonment στέκεται από μόνη της ως ένα από τα πιο δουλεμένα, συναισθηματικά και θεματικά συνεκτικά soundtracks που έχουν γραφτεί για spin‑off Zelda τίτλο.
ΕΙΜΑΙ Ο FAN ΚΑΙ ΓΙΝΟΜΑΙ SERVICED
Με τα θετικά και τα αρνητικά του το νέο Hyrule Warriors καταφέρνει να καλύψει τις υποσχέσεις που μας θέτει εξ αρχής. Σε γενικές γραμμές είναι ένα ολοκληρωμένο παιχνίδι, που όμως η ιδιαιτερότητα του είδους του, θα απομακρύνει αρκετούς. Ταυτόχρονα καταφέρνει να πει την ιστορία της Zelda στο βαθύ παρελθόν, δίνοντας μια πιο μεστή εικόνα για την εποχή και τους χαρακτήρες της. Με τόσα πολλά cutscenes να εμπλουτίζουν την εμπειρία, με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί δεν βρισκόταν όλο αυτό το υλικό εξ αρχής στο ΤΟΤΚ, αλλά έπρεπε να φτιαχτεί ολόκληρο νέο spin off γύρω του.
Αν το δούμε από άλλη οπτική γωνία ίσως αυτό να είναι το αποχαιρετιστήριο κομμάτι της Era of the Wild ιστορίας των αγαπημένων μας ηρώων, αρκεί να μην βγει και τρίτο μέρος. Το κατόρθωμα που έχει πετύχει σε πολλαπλούς άξονες αυτή η γενιά Zelda είναι ανεπανάληπτο και χρησιμοποιώντας τα Hyrule Warriors ως έξυπνες αν και κάπως απλοϊκές λύσεις για μπάλωμα του storyline δεν ήταν κακή ιδέα. Το δίλημμα ανάμεσα στο να μην είναι canon το παιχνίδι αλλά να έχει δυνατότερο roster είναι πολύ έντονο και με κάνει να αναρωτιέμαι αν θα άξιζαν τα θετικά και αρνητικά του να ήταν και το συγκεκριμένο λιγότερο canon, στον βωμό του fanservice. Όπως και να έχει οι φανς της σειράς πιστεύω θα το απολαύσουν, ενώ και οι φανς του είδους (musou) θα το βρουν αρκετά ανεπτυγμένο αν και ελλιπές σε end game content. Η σκληρή αλήθεια είναι πως τα παιχνίδια αυτά έχουν μικρό εύρος κοινού που στοχεύουν, με αποτέλεσμα για τους περισσότερους να είναι κάπως αδιάφορα κατά κύριο λόγο. Το μόνο σίγουρο είναι πως όπου κατευθύνεται ο θρύλος της Zelda, θα ταξιδεύω και εγώ μαζί του.
Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!
