Μας λείπεις αφόρητα.

Παίξαμε Elden Ring και σας φέρνουμε όχι μία αλλά τέσσερις οπτικές γωνίες των Lands Between, συνοψισμένες από τέσσερα διαφορετικά μέλη της ομάδας. Ο Μίχος δεν έπαιξε αχαχαχαχαχαχαχ. Αναφέρουμε επίσης τις ώρες που αφιέρωσε ο καθένας στο Closed Network Test, καθώς και την πλατφόρμα. Κάποιοι από εμάς έχουν φάει τα νιάτα τους μέσα σε Soulsborne κόσμους, ενώ άλλοι δεν πετάνε και τη σκούφια τους. Όλοι όμως έχουν κάτι να πουν για το Elden Ring, το επόμενο βήμα ενός θρυλικού πλέον studio. 

Γιάννης Σιδηρόπουλος (5 ώρες στη beta - PS5)
Ακόμη και ως κάποιος που δεν λιποθυμά στην όψη των Soulsborne, η ολιγόωρη ενασχόλησή μου με το Elden Ring με υπερφόρτισε με ανυπομονησία και σεβασμό για ακόμα μία δημιουργία του Miyazaki. Μολονότι διατηρεί ακέραια αρκετά στοιχεία των Dark Souls συγκεκριμένα, η προσέγγισή του, το μέγεθός του και η φιλοδοξία από την οποία τροφοδοτείται αυτό το project, αποτέλεσαν παρόντα στοιχεία ακόμα και σε μία -σχετικά- σύντομη επίσκεψη στο Closed Network Test. Οι της FromSoftware επιβεβαιώνουν τη θεωρία μου πως είναι οι πιο φορμαρισμένοι -αν όχι οι καλύτεροι- level designers, κάτι που έγινε εύκολα αντιληπτό τόσο στα ταπεινά όσο και στα πιο μεγαλοπρεπή encounters ή boss fights.

Η αύρα και η βαθιά αίσθηση που προσφέρει η περιήγηση στον ολοζώντανο κόσμο του με προσέλκυσαν να ξαναζήσω μία gameplayακή λοξοδρόμηση τύπου Skyrim, τη στιγμή που το συγκλονιστικό art direction λειτουργούσε ως δευτερεύουσα πυξίδα. Οι μόνες στιγμές που προβληματίστηκα παρατηρήθηκαν στα συνεχόμενα frame drops, μερικά άψυχα dungeons ή στο inconsistency των destructible αντικειμένων σε πιο κλειστούς χώρους, όμως πολλά εξ αυτών σίγουρα θα εξαλειφθούν μέχρι την έκδοση 1.0 της 25ης Φεβρουαρίου. Οι πιστοί και ενδιαφερόμενοι αναμένετε να απολαύσετε όλα όσα προσκυνάτε στα Soulsborne, αλλά πολύ μεγαλύτερα, πολύ πιο εντυπωσιακά, σε ένα video game που μόνο με θαύμα θα σκοντάψει.

Σπύρος Μπίρλης (9 ώρες - PS4)
Το Elden Ring απευθείας μου ενεργοποίησε το συναίσθημα που μου προκαλούν όλα τα αγαπημένα μου open world games. Ήθελα άμεσα να εξερευνήσω και να χαθώ στον κόσμο του, πράγματα που έκανα σχεδόν αποκλειστικά για το πρώτο τρίωρο session του closed network test. Αγνόησα τόσο ασυνείδητα το προφανέστατο μονοπάτι που προχωρούσε την κύρια ιστορία του παιχνιδιού και πραγματικά δε συνειδητοποιήσα πως μου είχαν μείνει μόνο 30 λεπτά ακόμη με το πρώτο session. Μετά από μια μανιώδη προσπάθεια να δω λίγο από το κύριο κομμάτι του παιχνιδιού, έσκασα σαν καρπούζι στο πρώτο πραγματικό εμπόδιο του παιχνιδιού, το πρώτο story boss του closed network test.

Ο Margit με χρησιμοποίησε σαν ρολό βαφής για να χρωματίσει την αρένα του κόκκινη. Το πρώτο μου session έκλεισε εκεί και τα χέρια μου τρέμοντας από ενθουσιασμό απαιτούσαν παραπάνω χρόνο. Στο επόμενο session, αφού έκανα μια γρήγορη έξωση στον Margit από το κάστρο, γύρισα πίσω στην εξερεύνηση της κάθε τρύπας και ανηφόρας που μπορούσα να βρω στον χάρτη. Με υποδέχτηκαν παγίδες, κτήνη, τέρατα, σπαθιά, βόμβες, ξόρκια, δράκοι, γίγαντες, απέθαντοι, σκελετοί, πνέυματα και πολλά άλλα πράγματα που έσπευσαν να με σκοτώσουν με το που με είδαν. Λίγο αγενές. Ξανακάντε το σας παρακαλώ.

Γιώργος Δρούζας (6 ώρες - PS5)
Υπάρχει μια παλιά φράση που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τη φιλοδοξία των παιχνιδιών ανοιχτού κόσμου, και πάει κάπως έτσι, "Βλέπεις εκείνο το βουνό; Μπορείς να πας σ’αυτό." Στο closed network test demonstration του Elden Ring, ο Blood Wolf ιππότης μου οδήγησε το έμπιστο άλογο του στις χρυσές πεδιάδες του "The Lands Between".

Στο βάθος, είδα δύο τεράστια θηρία να έρχονται προς το μέρος μου. Φοβισμένος κατευθύνθηκα στο πλάι για να παρατηρήσω από ασφάλεια αυτά τα δίδυμα τέρατα που είχαν καρφωμένα στο στήθος  τους με αιχμές συνδεδεμένα με αλυσίδες, σέρνοντας μια άμαξα σε μέγεθος σπιτιού πίσω τους. Λίγα δευτερόλεπτα μετά εμφανίζεται ακριβώς από πίσω τους ένα καραβάνι από απέθαντους γεμάτο στρατιώτες, μάγους και τέρατα. Λίγα λεπτά αργότερα είχαν γίνει souls… εννοώ "runes".

Το παιχνίδι με μια μόνο ματιά είναι πολύ εντυπωσιακό. Θα έλεγε κάποιος ότι είναι ένα Dark Souls με πλήρως ανανεωμένο σύστημα μάχης, νέους μηχανισμούς, τεράστιο κόσμο για εξερεύνηση και μια νέα ιστορία γεμάτη σκοτεινό μυστήριο. Στο closed network test είχαμε ένα συγκεκριμένο μέρος του χάρτη στον οποίο αν και μικρός είχε πολλά πράγματα να ανακαλύψεις από NPCS, όπλα, πανοπλίες, dungeons, εχθρούς αλλά και φυσικά αρκετά bossακια. Πάντως για τον χρόνο που του αφιέρωσα δεν νομίζω ότι κατάφερα να τα δω όλα σε αυτόν τον λίγο χρόνο, παρόλα αυτά με έκανε να το περιμένω με ανυπομονησία ώστε να ξανά δω τον μαγευτικό κόσμο του Elden Ring.

Γιώργος Δρίτσας (9 ώρες - PS5)
Νομίζω πως είναι αρκετά ξεκάθαρο ότι ζούμε σε έναν post-BotW, post-Souls action-adventure-RPG κόσμο και γι’ αυτό το Elden Ring μυρίζει πεπρωμένο. Δεν εννοώ απλώς χρονικά, αλλά γενεαλογικά: Το DNA αυτών των δύο οροσήμων πλημμυρίζει τη γονιδιακή δεξαμενή του σύγχρονου game design.

Μερικές από τις βασικές ελπίδες και ανησυχίες για τους καρπούς που θα φέρει η νέα ανοιχτή δομή συνοψίζονται πάνω κάτω στην ακόλουθη Elden Ring ιστοριούλα μου:
Καθώς εξερευνούσα μια φαινομενικά έρημη ακτή στη βάση ενός γκρεμού, ανακάλυψα ένα άνοιγμα στο θεόρατο βράχο. Λίγο βαθύτερα στο τούνελ συνειδητοποίησα ότι θα ήταν καλή ιδέα να ανάψω τον πυρσό μου, μιας και δεν έβλεπα το Χριστό μου. Είχα εξερευνήσει ήδη τα περισσότερα προαιρετικά dungeons που είχε να προσφέρει η beta, οπότε ήξερα περίπου τι να περιμένω. Στο συγκεκριμένο με υποδέχτηκε μια ντουζίνα goblins και εν τέλει ένα σύντομο boss fight. Σύντομο δηλαδή γιατί ο σπασμένος Enchanted Knight co-op παρτενέρ μου (shoutout Griever) το τακτοποίησε πρακτικά μόνος του. Μετά το τελικό encounter του dungeon όμως (όπου και αποσύρθηκε ο φίλος μου υποχρεωτικά), προχώρησα ακόμα βαθύτερα.

Προς έκπληξή μου το τούνελ συνέχιζε να συνεχίζει, ενώ τυπικά τα dungeons αυτά ήταν αδιέξοδα, με τη δυνατότητα να τηλεμεταφερθείς πίσω στην είσοδο. Με ανησυχεί η πιθανότητα να έχει θυσιαστεί σε κάποιο βαθμό η ποιότητα για χάρη της ποσότητας όσον αφορά στα optional dungeons που βρίσκεις πασπαλισμένα στον κόσμο. Όταν όμως αναδύθηκα μέσα από το σπήλαιο, απόρησα με τη θέα. Απέναντί μου βρισκόταν η ακτή όπου ξεκίνησα την κάθοδό μου στο σκοτάδι κι ανάμεσά μας θάλασσα. Είχα βρεθεί εν αγνοία μου σε ένα απομονωμένο νησάκι που ως τώρα θεωρούσα απλά διακοσμητικό, καθώς ήταν αδύνατον να διασχίσω το νερό. Μάλιστα, το νησάκι έκρυβε πολύτιμα λάφυρα, αλλά και μια ιστορία που θα αφηγούνταν μέσω του διακριτικού, signature environmental storytelling που ξεχωρίζει τη σειρά. Ποια ιστορία ήταν αυτή, καλύτερα να το μάθετε μόνοι σας.

Περισσότερα τον Φεβρουάριο.