Ύστερα από περίπου 10 ώρες στην κλειστή alpha έκδοση του Marathon, είναι ξεκάθαρο πως η Bungie δημιουργεί κάτι εσκεμμένα σκληρό, βαθιά τακτικό και εντελώς διαφορετικό από ό,τι μας είχε συνηθίσει. Δεν πρόκειται για τη φαντασίωση υπερήρωα του Halo ή του Destiny – είναι ένα ωμό, θανατηφόρο παιχνίδι που απαιτεί συγκέντρωση, συντονισμό και σεμνότητα. Παρά τις ατέλειες του, ειδικά στον τομέα της επικοινωνίας και της προόδου, η alpha δείχνει ένα τίμιο θεμέλιο με μακρινή προοπτική ένα παιχνίδι που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ορόσημο των extraction shooter.
Αλλά ας τα πιάσουμε από την αρχή. Οι κανόνες είναι απλοί: Εσύ και δύο συμπαίκτες σου πρέπει να καταφέρετε να ξεφύγετε από τον χάρτη. Καθώς αρκετά απλός στόχος ο συγκεκριμένος, το ενδιαφέρον προέρχεται από το πλήθος συλλεκτικών ή σημαντικών αντικειμένων που θα καταφέρει ο παίχτης να έχει μαζέψει κατά την διαφυγή του. Όπλα, λεφτά, κρυφές αποστολές και ειδικός εξοπλισμός είναι μερικά από τα οποία κρύβουν οι 2 χάρτες που υπάρχουν στην συνοπτική αυτή έκδοση του παιχνιδιού.
Δεν χρειάζεται και κάτι παραπάνω για να καταλάβει κανείς πως δημιουργείται εθισμός: Συλλογή δυνατού εξοπλισμού οδηγεί σε ευκολότερη ολοκλήρωση αποστολών που οδηγεί σε δυνατότερο εξοπλισμό κ.ο.κ. Αυτός ο φαύλος κύκλος περικυκλωμένος από τον κίνδυνο να πεθάνει η ομάδα και να ξανά αρχίσει από το μηδέν, είναι και όλη η μαγεία της κατηγορίας extraction shooter που ανήκει και αυτό το παιχνίδι.
LOVE DEATH + RUNNERS
Υπήρξαν δύο χαρακτηριστικά που καθόρισαν το Marathon, ως ένα ξεχωριστό τίτλο που πρέπει να δοκιμάσουν οι φανς των multiplayer FPS. Το πρώτο, όπου συζητήθηκε και εκτενώς μετά την πρώτη του εμφάνιση στις παρουσιάσεις της Sony, είναι το Art Style. To Marathon φοράει με περηφάνεια το ξεχωριστό του καλλιτεχνικό στυλ, με τα φουτουριστικά σχέδια να κλέβουν την ματιά αλλά και τα ιδιαίτερα χρώματα να δίνουν μια αναζωογονητική νότα σε έναν κόσμο που θα μπορούσε να είναι «ακόμα μια πολεμική πίστα». Ξεχωρίζει και με έναν δικό του μοναδικό τρόπο, παρά το γεγονός ότι έχει αρχίσει να εμφανίζεται αρκετά συχνά το concept αυτό στα σύγχρονα παιχνίδια.
Δεν είναι πάντα θετικό βέβαια ένα υπερβολικά ξεχωριστό art style, αν καταλήγει η χρηστικότητα των UI στοιχείων να υποβαθμίζεται. Το μινιμαλιστικό στυλ και οι αρκετά εξωγήινοι σχεδιασμοί των λαφύρων που προσπαθούν οι παίχτες να εξάγουν από την πίστα, λειτουργεί ενάντια στην ιδανική τους λειτουργία, δηλαδή στο να κατανοεί ο παίχτης με μια ματιά το κάθε λάφυρο τι είναι και πόσο αξίζει. Ναι τα αντικείμενα έχουν τιμή, ναι έχουν χρώμα «σπανιότητας» αλλά δεν παύει ο περίεργος γκρι σωλήνας ή το ξεχωριστό μπλε κουτί να μην επικοινωνεί ξεκάθαρα, ίσως και πάνω σε μια στιγμή δράσης επιτόπου, αν το ένα έχει μεγαλύτερη αξία από το άλλο.
ESCAPE FROM… BUNGIE?
Το δεύτερο χαρακτηριστικό στο οποίο στέκεται όλος ο πύργος με τις κάρτες που λέγεται Marathon δεν είναι άλλο από τα όπλα, όπου σε έκπληξη κανενός, έχουμε έναν μικρό θρίαμβο. Ο χειρισμός τους είναι βαρύς και ακριβής, με έντονη αίσθηση ελέγχου και ισορροπημένο feedback. Η Bungie δείχνει για άλλη μια φορά τη μαεστρία της στο first–person combat κάτι που δεν εκπλήσσει κανέναν. Οι ανταλλαγές πυρών είναι γρήγορες και ανελέητες – μια λάθος κίνηση μπορεί να μετατραπεί σε παγίδα θανάτου μέσα σε δευτερόλεπτα για όλη την ομάδα των 3 ατόμων.
Αυτή η ένταση συνεχίζεται στον σχεδιασμό των χαρτών και το gameplay επιβίωσης. Ένας από τους δύο χάρτες που υπάρχουν στην alpha είναι το Dire Marsh. Ξεχωρίζει αφού η πυκνή βλάστηση, στενοί διάδρομοι, και η βαριά ατμόσφαιρα του, δίνει ζωή στο sci-fi σύμπαν του Marathon. Είναι σχεδιασμένο με τρόπο που επιτρέπει στον παίκτη να κατανοήσει εύκολα τις διαδρομές και να προβλέψει τις κινήσεις των αντίπαλων ομάδων. Αντίθετα, το Perimeter είναι πιο αδιάφορο. Αν και έχει ενδιαφέροντα στοιχεία, χάνει σε ταυτότητα, ενώ η πολυεπίπεδη διάταξη του φέρνει περισσότερη σύγχυση παρά στρατηγική. Ωστόσο, και οι δύο χάρτες αποδεικνύουν ότι ο σχεδιασμός προτεραιοποιεί την αβεβαιότητα και την ένταση, στοιχεία-κλειδιά για το είδος.
Οι μηχανισμοί επιβίωσης είναι ιδιαίτερα ικανοποιητικοί. Κάθε απόφαση έχει βάρος: επιτίθεμαι ή υποχωρώ; Σώζω τον συμπαίκτη μου ή αποχωρώ μόνος; Η αίσθηση κινδύνου είναι διαρκής, ειδικά όταν συνδυάζονται εχθροί AI και άλλες ομάδες. Παρά το καλό tuning, το παιχνίδι προς το παρόν δεν υποστηρίζει επαρκώς τη συνεργασία, καθώς η έλλειψη εργαλείων επικοινωνίας μειώνει την ομαδική στρατηγική. Πέρα από βασικά “pinging” στοιχεία όπως το «εδώ εχθρός» ή το «πάμε εκεί», το παιχνίδι έχει ελλιπές σύστημα επικοινωνίας για όσους δεν προτιμούν λειτουργίες voice chat και παίζουν χωρίς τους φίλους τους.
Εκεί που το παιχνίδι αρχίζει πραγματικά να “ανοίγει” είναι στο σύστημα προόδου και στις παρατάξεις. Ένα σύστημα με αποστολές εντός παιχνιδιού που παρέχει βραβεία όπου αν και αρχικά μπερδεμένο, όταν αρχίσεις να αναβαθμίζεις το shell, το vault, τα consumables και τις δεξιότητες, αποκτάς σαφή στόχο. Τα μικρά cutscenes ανάμεσα στα contracts προσθέτουν lore, δίνοντας πραγματικό κίνητρο να συνεχίσεις αν εκτιμάς τέτοια στοιχεία.
CHATGPT CLASS WHEN?
Οι κλάσεις (runners) δείχνουν καλά ισορροπημένες. Καμία δεν φαίνεται απόλυτα κυρίαρχη και οι περισσότερες ικανότητες ξεχωρίζουν μόνο όταν χρησιμοποιηθούν σωστά. Ωστόσο, υπήρξαν στιγμές όπου η ανισορροπία ήταν έντονη—ειδικά όταν αδειάζεις γεμιστήρες σε heavily-shielded παίκτες και παρ’ όλα αυτά χάνεις. Πιθανότατα πρόκειται για θέματα balancing που όντας alpha έκδοση, θα επιμεληθούν αρκετά μέχρι την κυκλοφορία του παιχνιδιού. Επίσης το σύστημα crafting ακόμα δεν είναι αρκετά ανεπτυγμένο για πλήρη κριτική, αλλά δείχνει υποσχόμενο (ίσως).
Δεν λείπουν φυσικά και οι περίεργες επιλογές, όπως η αναγκαστική παύση του παίχτη ώστε να ανοίξει τον χάρτη. Ταυτόχρονα η σύντομη σχετικά απόσταση που μπορεί να διανύσει ο ρομποτικός παίχτης πρωτού κουραστεί (υπερθερμανθεί) και η αναγκαστική ολόισια πορεία που πρέπει να διανύει ο παίχτης όσο τρέχει, κάνουν το παιχνίδι να προσπαθεί να γίνει πιο αργό και τακτικό, με επιλογές που προσωπικά μου κακοφάνηκαν, ερχόμενος από το Black Ops 6 όπου με το Omnimovement έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια αξεπέραστη ροή κίνησης.
Η μεγάλη θετική έκπληξη από την άλλη ήταν το PvE. Οι AI αντίπαλοι δεν είναι διακοσμητικοί! Αλλάζουν την πορεία των μαχών, δημιουργούν πίεση και σε τιμωρούν για κάθε λάθος. Αν εμπλακείς σε PvP ενώ μάχεσαι με AI, τα πράγματα γίνονται χαοτικά και επικίνδυνα αρκετά συχνά και αυτό είναι υπέροχο. Για alpha έκδοση, το PvE έχει απίστευτο βάθος και σημασία, και προσθέτει στο σύνολο μια δυναμική που σπάνια βλέπουμε σε αυτό το είδος ή γενικότερα σε Battle Royale τύπου FPS.
Τέλος, τεχνικά το παιχνίδι αν και όχι άψογο, καταφέρνει να τρέχει χωρίς προβλήματα με γραφικά που ενώ δεν ανοίγουν σαγόνια, δεν απογοητεύον κιόλας. Ενδιαφέροντες φωτισμοί και άρτια καλλιτεχνικά τοπία καταφέρνουν να ευχαριστήσουν, με το συνολικό αποτέλεσμα να είναι ένας τίτλος που δεν είναι τόσο ελαφρύς όσο ο ανταγωνισμός τους, αλλά σίγουρα να είναι πολύ όμορφος και στοχευμένος.
Θα είμαι ειλικρινής: αυτό το παιχνίδι σίγουρα δεν είναι για όλους. Δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθείς να το αγαπήσεις με το ζόρι. Η εποχή τoy power fantasy τύπου Destiny και Master Chief έχει τελειώσει. Το Marathon δεν είναι εδώ για να σε κάνει να νιώσεις ήρωας. Είναι εδώ για να σε διαλύσει, να σε δοκιμάσει, και να ανταμείψει μόνο όσους σκέφτονται μπροστά. Η Bungie δεν στοχεύει σε ένα ακόμα “εύκολο” shooter, αλλά σε μια εμπειρία όπου η κάθε απόφαση μετράει και οι απώλειες είναι δεδομένες. Δεν είναι τόσο ακραίο όσο το Tarkov, αλλά σίγουρα είναι σκληροπυρηνικό. Και αυτό είναι ακριβώς το δυνατό του σημείο. Αν διορθώσει τα συστήματα επικοινωνίας και εμβαθύνει την πρόοδο και το crafting, με καλό-δομημένες πίστες και εθιστικό progression το Marathon θα μπορούσε να γίνει μια από τις πιο σημαντικές προσθήκες στο είδος των extraction shooters αρκεί και η τελική τιμή του να είναι αξιέπαινη και όχι αυτοκαταστροφική.
