Ηρακλής Πουαρό ή Σέρλοκ Χολμς; Δύο μεγάλοι λογοτεχνικοί χαρακτήρες που έχουν έρθει αντιμέτωποι και στα βιντεοπαιχνίδια, έχοντας ο καθένας το δικό του κοινό και τις δικές του επιτυχίες. Αν δεν έχετε τριβή με την απαγωγική σκέψη, σας προτείνω να τους εξερευνήσετε και τους δύο πριν προχωρήσετε σε αυτό το review. Εδώ έχουμε τη νέα -γνωστή- περιπέτεια του Ηρακλή Πουαρό, που διαδραματίζεται στη δεκαετία του ’70 και μας υπόσχεται ένα ταξίδι σε ένα adventure game που θα μας θυμίσει τα καλά παλιά ντετέκτιβ παιχνίδια. Αρκεί, όμως, για να αφήσει το στίγμα του; Πάμε να δούμε τι συμβαίνει σε αυτή την ιστορία, εμπνευσμένη από τη σπουδαία Άγκαθα Κρίστι.
Η περιπέτεια του Ηρακλή Πουαρό μας πηγαίνει σε ένα μεγάλο ταξίδι: από την Αίγυπτο στη Νέα Υόρκη και άλλου. Σε αυτό το ταξίδι, καλούμαστε να λύσουμε μια σειρά από μυστήρια που είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους. Δεν θα είμαστε μόνοι μας, αφού playable χαρακτήρες είναι δύο: ο ίδιος ο Πουαρό και η Τζέιν, που μαζί βάζουν τα κοφτερά τους μυαλά σε δράση για να ξετυλίξουν ένα κουβάρι υποθέσεων στο Death on the Nile.
Όπως σε ένα κλασικό μυθιστόρημα της Άγκαθα Κρίστι, όλοι οι χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν θα εμφανιστούν κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού και, φυσικά, οι υποψίες θα πέσουν σε όλους. Η πλοκή είναι τόσο καλογραμμένη όσο τα βιβλία της, και σε ορισμένα σημεία θα τολμούσα να πω ακόμα και καλύτερη. Αυτό που ξεκινάει ως μια απλή κλοπή κοσμήματος καταλήγει σε κάτι πολύ μεγαλύτερο -και όπως περιμένετε, παρότι ο Νείλος είναι το κεντρικό θέμα, θα λέγαμε ότι είναι περισσότερο ο χώρος δράσης, ενώ κεντρικό ρόλο παίζουν οι δολοπλοκίες, οι δολοφονίες και οι δολιοφθορές που κρύβονται σε ένα κλασικό αστυνομικό μυθιστόρημα.
ΚΑΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΗΡΑΚΛΕΙΔΕΙΟ, ΚΑΠΟΥ ΑΛΛΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΜΟΥΣΤΑΚΟ!
Το παιχνίδι, καλώς ή κακώς, διαχωρίζεται σε δύο πλευρές: την πλοκή και το gameplay. Για την πλοκή δεν έχω να πω πολλά: είναι ακριβώς αυτό που περιμένετε και σίγουρα θα ικανοποιήσει όσους αγαπούν το να ψάχνουν στοιχεία και να βρίσκουν το δολοφόνο.
Το gameplay, όμως, είναι ή του ύψους ή του βάθους. Υπάρχουν στιγμές που είναι πραγματικά εξαιρετικό, με καλοφτιαγμένους γρίφους, και άλλες που το παιχνίδι τραβάει παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε ή δεν είναι ξεκάθαρο πώς να προσεγγίσεις μια κατάσταση. Βέβαια, υπάρχουν επιλογές δυσκολίας που το κάνουν πολύ εύκολο αν το θέλεις, αλλά ακόμα και σε αυτές υπάρχουν ατέλειες. Για παράδειγμα, αν ζητήσεις ένα hint, μπορεί να μη βοηθάει πάντα όσο θα ήθελες και να πας στο επόμενο που θα σου δώσει τη μισή λύση, αυτά είναι κάλο να μην γίνονται.
Στα adventure παιχνίδια δεν είναι εύκολο να δημιουργήσεις γρίφους που είναι ταυτόχρονα ισορροπημένοι, προσφέρουν challenge και δεν γίνονται κουραστικοί ή πολύ εύκολοι. Σε αυτή ακριβώς την παγίδα έπεσε και το Death on the Nile. Υπάρχουν φορές που αυτά που καλούμαστε να λύσουμε είναι πάρα πολύ διασκεδαστικά, όπως το μυστήριο του Ραμσή του Β’, και σε άλλες, πολύ κοντινές, είναι κουραστικά σαν τον γρίφο με ένα πικάπ όπου θα έσπαγα βινύλια, αφού με νευρίασε.
Επίσης, ο πλουραλισμός και η ποικιλία που προσέθεσαν οι δημιουργοί είναι τόσο μεγάλη που, ίσως εκεί να χάνει λίγο το στόχο του. Θέλοντας να εντυπωσιάσει με πολλούς γρίφους, κάπου κερδίζει και κάπου χάνει.
Ένα άλλο σύστημα που θεωρώ κουρασμένο σε αυτό το είδος είναι το “Mind Palace”, που εισήγαγε ο Sherlock Holmes και πλέον το βρίσκουμε σχεδόν παντού. Δυστυχώς, έχει αντικαταστήσει το inventory-based κομμάτι των adventure games. Τώρα έχουμε έναν πίνακα και κάνουμε trial-and-error αν δεν ξέρουμε τη σωστή απόφαση. Θεωρώ ότι αν μια ομάδα ανάπτυξης αναθεωρήσει λίγο και εισάγει τη χρήση αντικειμένων μαζί με ποιοτικούς γρίφους -κάτι που το παρόν παιχνίδι έχει σε κάποιες ωραίες στιγμές- θα μπορέσει να δώσει ένα αποτέλεσμα που θα θυμόμαστε.
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΓΚΡΙ ΚΥΤΤΑΡΑ, Ε;
Ο Ηρακλής Πουαρό παραμένει πάντα ένας γοητευτικός ντετέκτιβ, εξαιρετικά οξυδερκής, και στο παιχνίδι είναι ακριβώς έτσι –σαν να βγήκε από τα βιβλία και μετουσιώθηκε στην οθόνη. Αυτός και η Τζέιν, όπως και οι ηθοποιοί που έχουν αναλάβει τους ρόλους τους, έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά. Σχεδόν όλες οι σκηνές και οι ατάκες τους είναι εξαιρετικές και μέσα στον τόνο του παιχνιδιού.
Δεν μπορώ να πω το ίδιο για το συνολικό καστ των υποστηρικτικών χαρακτήρων, που είναι πάλι του ύψους ή του βάθους. Υπάρχουν πολλές φορές που οι φωνές τους και ο τρόπος που μιλάνε δεν αντιστοιχεί στη σκηνή που βλέπουμε. Δυστυχώς, ένα παρόμοιο πρόβλημα συνάντησα και με τη μουσική. Όχι ότι η μουσική ήταν κακή, αλλά την ώρα που έπαιζα κοβόταν και το παιχνίδι έμενε εντελώς βουβό, με μόνο τις φωνές των ηθοποιών. Θέλω να πιστεύω ότι είναι ένα bug που θα λυθεί σύντομα, γιατί έσπαγε πολύ το immersion. Όλα αυτά ισορροπούνται με την απόδοση του παιχνιδιού, που ήταν σταθερή στα 60 frames, χωρίς κρασαρίσματα και χωρίς καθόλου κολλήματα -κάτι που έχω συναντήσει σε άλλα παιχνίδια της σειράς στο παρελθόν.
Όσο για τον κόσμο, μην περιμένετε να εκπλαγείτε από τα γραφικά. Είναι τα σταθερά που έχουν όλα τα παιχνίδια του Ηρακλή Πουαρό τα τελευταία χρόνια: σκιτσαριστόι χαρακτήρες, σαν να διαβάζουμε μια γραφική νουβέλα. Θα με θυμηθείτε όταν περιτριγυρίζεστε στο ναό του Ραμσή Β’ και προσπαθήσετε να λύσετε το μυστήριο του –που για μένα είναι σίγουρα το highlight του παιχνιδιού.
ΤΟ ΝΕΟ ΜΟΝΤΕΡΝΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΛΑΣΣΙΚΟ… ΜΕ ΑΛΛΑΓΕΣ
Το Death on the Nile μας φέρνει μια εμπειρία που δεν είναι ακριβώς αυτό που θα ήθελα από ένα adventure game με πρωταγωνιστή τον δεύτερο πιο διάσημο ντετέκτιβ, κατά την ταπεινή μου άποψη. Από τη μία, έχουμε μια πολύ ωραία, κλασσική πλοκή Άγκαθα Κρίστι, με τις ανατροπές της και μερικούς πάρα πολύ ωραία δομημένους γρίφους που βοηθάνε στο να εντάξουν τον παίκτη σε αυτό το στυλ. Από την άλλη, υπάρχουν τόσοι άλλοι γρίφοι που προσπαθούν να κάνουν το κάτι παραπάνω και τo χάνουν, είτε γιατί δεν είναι σωστά δομημένοι, είτε γιατί είναι απλά fillers μέσα στην ιστορία. Η άλλη πληγή του Φαραώ, το “Mind Palace”, έχει φορεθεί τόσο πολύ που χρειάζεται είτε ανανέωση είτε κατάργηση. Το παιχνίδι θα σας κρατήσει μέχρι το τέλος, αλλά θα υπάρχουν αρκετά σημεία που θα λέτε: «Τελειώνουμε ε;».
Ευχαριστούμε πολύ την Enarxis για την παροχή του review copy!
