Born on the Bayou.

Οι περισσότεροι που θα διαβάσετε αυτές τις γραμμές γνωρίζετε τα ΤΕΡΑΣΤΙΑ franchises των Resident Evil και Silent Hill. Σίγουρα κάποιοι θα έχετε περάσει ώρες στους ζοφερούς κόσμους τους και ίσως να είχατε και κανέναν εφιάλτη εξαιτίας τους. Αυτό που κάποιοι - ελπίζω όχι πολλοί - δεν γνωρίζατε, είναι η πηγή της ύπαρξης τους ή αλλιώς τη σειρά που έβαλε το survival-horror-adventure είδος παιχνιδιών στον χάρτη του αγαπημένου μας μέσου. Αυτό ήταν το Alone in the Dark και εμφανίστηκε το πολύ μακρινό πια 1992.

Η σειρά αυτή άσκησε σημαντική επιρροή στη διαμόρφωση των θεματικών και μηχανικών θεμελίων του genre. Κύρια συνεισφορά του Alone in the Dark θεωρούμε την ενσωμάτωση περιορισμένων πόρων, περίπλοκης επίλυσης γρίφων και της έντονης “μαύρης” ατμόσφαιρας. Οι παίκτες οδηγούνταν συνεχώς σε επικίνδυνα σενάρια, όπου η στρατηγική διαχείριση πόρων και η κριτική σκέψη ήταν προϋποθέσεις για την επιβίωση εντός του παιχνιδιού, εξού και γιατί το θεωρούμε “αφετηρία” για ό,τι ακολούθησε στην κατηγορία του. Τριάντα δύο (32) χρόνια αργότερα η σειρά επιστέφει με reboot στις οθόνες μας, με σημείο αναφοράς της το πολύ δυνατό νέο cast στους playable χαρακτήρες. Αυτό γιατί τον ρόλο του Edward Carnby αναλαμβάνει ο David Harbour από το Stranger Things και την  Emily Hartwood υποδύεται η Jodie Comer από το Killing Eve. Ας επισκεφθούμε, λοιπόν, την ανανεωμένη Derceto Manor και ας βυθιστούμε ξανά στην παράνοια της.

TAKE ME TO THE ORLEANS

Τοποθετώντας τον εαυτό του στη Λουιζιάνα στις αρχές του 20ου αιώνα, στο Alone in the Dark ελέγχουμε την Emily Hartwood που επισκέπτεται τον θείο της, Jeremy, στο αναρρωτήριο-άσυλο Derceto Manor. Ένα μέρος που περιθάλπτει τους ψυχικά ασθενείς και το οποίο επισκέπτεται έχοντας λάβει ένα ανησυχητικό γράμμα από τον συγγενή της. Τόσο ανησυχητικό, στην πραγματικότητα, που όχι μόνο έχει προσλάβει τον ιδιωτικό ντετέκτιβ Edward Carnby για να τη συνοδεύσει καλού-κακού, αλλά μία από τις πρώτες ερωτήσεις που κάνει στον Carnby είναι αν αυτός οπλοφορεί, καθώς περιμένει ότι ίσως χρειαστεί να ασκήσει πίεση για να δει τον θείο της.

Από νωρίς μας δίνεται η επιλογή του αν θα ζήσουμε την περιπέτεια ως Emily ή ως Edward και η επιλογή μας διαφοροποιεί ελαφρώς την εμπειρία του παιχνιδιού, αφού κατά κύριο λόγο όλα συμβαίνουν με τον ίδιο τρόπο, πλην μίας αποστολής που είναι ξεχωριστή για κάθε χαρακτήρα. Θα εξερευνήσουμε, λοιπόν, την έπαυλη Derceto με περιορισμένη ελευθερία, λύνοντας γρίφους για να ξεκλειδώσουμε τα διάφορα δωμάτιά της. Θα βυθιστούμε σε διαφόρους κόσμους που επηρεάζονται από το μυαλό του θείου Jeremy και σε συνδυασμό με τη Lovecraft χρωματική κατεύθυνση και το αντίστοιχο lore η παράνοια είναι προ των πυλών.

AS BLEAK AS SHUB-NIGGURATH

Το παλιό παιχνίδι είχε τον τρόπο του, άραγε καταφέρνει το παρόν reboot να πείσει; Η απάντηση δεν είναι ξεκάθαρη. Αν είστε fans της σειράς θα σας πω ότι θα απολαύσετε τις ομοιότητές του. Αν είστε απλά fans του genre και δεν συνδέεστε με το original παιχνίδι εκεί κάποια πράγματα θα σας χαλάσουν, ίσως αρκετά.

Η πρώτη μεγάλη αδυναμία αυτού του Alone in the Dark είναι η πιστότητα των γραφικών του, ιδίως όταν μιλάμε για ένα τίτλο next-gen only τίτλο που θέλει να εκσυγχρονίσει το πρωτότυπο υλικό. Το σκοτάδι του είναι μονοδιάστατο. Θα σας θυμίσει παιχνίδι - χωρίς υπερβολή - του 2014, αφού τα animations του και όλο το fidelity παίζουν σε πολύ χαμηλά στάνταρ. Προφανώς δεν τροφοδοτείται από budget τύπου RE, άλλα και πάλι είναι απογοητευτικό να τέτοια τεχνική απλότητα σε ένα θεωρητικά σύγχρονο re-imagining.

Ακόμα και αν αγνοούσα, όμως, το καθόλου εντυπωσιακό οπτικό κομμάτι, είχα σοβαρότερα προβλήματα να αντιμετωπίσω. Κάποιες εντολές μου οδηγούσαν τον ελεγχόμενο χαρακτήρα στο να μπερδεύεται, να κολλά σαν μονάδα με το πάτωμα, κάτι που με απέτρεπε από το να σημειώσω πρόοδο και με ανάγκαζε να κάνω επανεκκίνηση του παιχνιδιού πάνω από 15 φορές. Προφανώς μου έσπασε τα νευρά.

Τελευταίο και καταϊδρωμένο μας συστήνεται το αναδιαμορφωμένο combat system, που στην καλύτερη θα χαρακτήριζα «basic»! Άνευ σκέψης πυροβολισμοί με τα όπλα και melee αντιμετωπίσεις στις οποίες απλά σπαμάρουμε τυχαία κουμπιά για να σκοτώσουμε τα τέρατα που θα μας κυνηγήσουν που, παρεμπιπτόντως, δεν είναι και πολλά. Είναι σαν το παλιό Alone in the Dark να μπλέχτηκε mechanics των Silent Hill και Resident Evil και δεν του βγαίνει.

Διαβάζοντας μέχρι εδώ πιθανότατα θα έχετε ξενερώσει με την πάρτη του, και θα θεωρείτε πως δεν υπάρχει λόγος να το δοκιμάσετε ή να ασχοληθείτε παραπάνω. Ας αλλάξουμε λίγο κλίμα…

CABRIT SANS COR

Στο νέο cast και στις ερμηνείες του βρίσκεται όλη η αξία του reboot. Όπως είπαμε, είναι πάρα πολύ δυνατό και δικαίως καταβρόχθισε ένα μεγάλο μέρος του προϋπολογισμού αυτής της επανέκδοσης. Ο David Harbour είναι για έμενα - χωρίς αμφιβολία - ο άνθρωπος που θέλω να βλέπω πλέον πίσω από τον χαρακτήρα του Carnby. Δεν μπορώ να πω, συμπαθέστατη και η Jodie Comer, άλλα η σειρά είναι συνυφασμένη με τον σκληροτράχηλο ντετέκτιβ Edward. Οι ερμηνείες αμφότερων ήταν καλές έως ανέλπιστα καλές καθόλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Ακόμα και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες μπορεί να μην αγγίζουν άριστο, παίζουν όμως τους ρόλους τους ικανοποιητικά. Δίνουν μαζί με τους διάλογους ένα μείγμα μυστήριου παράνοιας και χιούμορ.

Τα παραπάνω ανήκουν στα θετικά δείγματα του ηχητικού τομέα, τα οποία δεν σταματούν εκεί. Έχοντας παίξει σε όλο το playthrough με headset, μπορώ με σιγουριά να πω ότι τα sound effects και η μουσική ήταν αρτιότατα. Αυτό διότι το ambient, ατμοσφαιρικό στιλ του παλιού Alone in the Dark συναντάται και εδώ. Σε κάθε δωμάτιο που χρειαζόταν να εξερευνήσω τα αυτιά μου γέμιζαν με νότες τζαζ ή σκοτεινά κομμάτια, που με έναν περίεργο τρόπο με βοηθούσαν να κάνω εστιάσω στο περιβάλλον του παιχνιδιού.

Αυτό βέβαια που απόλαυσα πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο, και προσεύχομαι στον Shub-Niggurath να έχουμε και συνεχεία εξαιτίας του, ήταν οι γρίφοι του παιχνιδιού. Αντιλαμβανόμενοι πως τα puzzles αποτελούσαν σήμα κατατεθέν των παλαιότερων τίτλων του franchise, οι δημιουργοί του δεν μας απογοητεύουν καθόλου με τα αντίστοιχα τμήματα του reboot, κάθε άλλο. Εδώ έπρεπε να λύσουμε βρούμε λύση σε απλούς γρίφους, όπου βάζουμε απλά ένα αντικείμενο στη σωστή θέση, αλλά και πιο σύνθετους, όπου θα χρειαστεί να ψάξουμε και να συνδυάσουμε έγγραφα που έχουμε συλλέξει για να συνθέσουμε αξιοποιήσιμα στοιχεία.

Πολύ ευπρόσδεκτο βρίσκω ότι τωρινό Alone in the Dark μας δίνει τη δυνατότητα να διαλέξουμε αν επιθυμούμε να παίξουμε με τον μοντέρνο χειρισμό υποβοήθηση, ο οποίος φροντίζει να τονίζει τα σημαντικά κομμάτια ενός εγγράφου και μας υποδεικνύει τι είναι καλύτερο να ακολουθήσουμε. Αλλιώς, μπορείτε απλούστατα να παίξετε με τον old-school τρόπο και να τα βρείτε όλα μόνοι σας με actual ανάγνωση. Μην φοβηθείτε, δεν είναι όσο δύσκολο ακούγεται, αφού το Alone in the Dark είναι πάρα πολύ ισορροπημένο σε αυτό το κομμάτι. Γνωρίζει καλά ότι οι σύγχρονοι παίκτες δεν αποζητούν τρομερά δύσκολα προβλήματα στο χειριστήριο τους, ασχέτως που υπάρχουν και άτομα όπως εγώ που λίγη παραπάνω δυσκολία θα τη θέλαμε.

Αφού μπήκε που μπήκε στον κόπο η THQ Nordic να το ξαναφτιάξει, είναι έξτρα ευχάριστο ότι όλα τα έγγραφα υπαγορεύονται κανονικά με voice over. Πάντα θα υπάρχει κάποιος να σας τα διαβάσει με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, τόνο και προφορά, ανάλογα με το τι θέλει να πετύχει και να σας μεταφέρει κατά την ανάγνωσή τους. Πέραν αυτού, μία κυριούλα εντός της πλοκής καταγράφει περιληπτικά την πρόοδό μας ως ένα αφήγημα και με την εθιστική Νέο Ορλεαν-ίστικη προφορά της μας τα εξηγεί όλα εν τάχει κάθε φορά που ανατρέχουμε στο σχετικό μενού! Αν ασχολείστε και με collectibles, καλό είναι να γνωρίζετε πως διαθέτουν δύο πολύ βασικές λειτουργιές: η μία είναι ότι ξεκλειδώνουν επιπλέον ιστορία, για όσους θέλουν να βυθιστούν στο lore. Από την άλλη, κάποια από αυτά ενδέχεται να κρύβουν και άλλα μυστικά που… καλό είναι να ανακαλύψετε μόνοι σας.

SEE YOU AGAIN MR CARNBY?

Το Alone in the Dark του 2024 είναι ένα παιχνίδι που παρουσιάζει θέματα που δεν φτιάχνουν και μπορεί δυστυχώς να αποτρέψει αρκετό κόσμο από το να το δοκιμάσει και να βιώσει την παράνοιά του. Είναι, όμως, φτιαγμένο με αγάπη από τους δημιουργούς του και θέλει να φέρει στο σήμερα όσα υποστήριζε το παιχνίδι πίσω στο μακρινό 1992. Ίσως για αυτό και να είναι έτσι το τελικό προϊόν. Αν είστε fans της σειράς πιθανότατα θα σας αρέσει και θα νιώσετε μία νοσταλγία καθώς ξεδιαλύνετε την υπόθεση. Αν πάλι αναμένετε ένα μοντέρνο survival-horrorάκι, πιθανότατα θα απογοητευτείτε από την απλότητα αρκετών στοιχείων του. Φτιάχτηκε με αγάπη, αλλά ακόμα και ως reboot δεν μοιάζει με τα games του σήμερα.

Ευχαριστούμε την Enarxis Dynamic Media για την παροχή του review copy!