Anno 117: Pax Romana – Console Edition | Review

Αν έχετε ήδη διαβάσει το hands-on preview του περασμένου Μάη, τότε δεν χρειάζονται και πολλές συστάσεις για το Anno 117: Pax Romana μιας και θα έχετε σχηματίσει ήδη μία καλή πρώτη εικόνα από το τι ετοίμαζε η Ubisoft Mainz. Αν πάλι δεν το έχετε διαβάσει, αρχικά θα πω κακώς και εν συνεχεία θα σας παροτρύνω να του ρίξετε μια ματιά. Θα περιμένω…

Α, βλέπω γυρίσατε. Ωραία, διότι αν τότε είχα θετικές εντυπώσεις, πλέον μπορώ να πω με σιγουριά πως αυτές εδραιώθηκαν. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένα θεματάκια που αξίζουν προσοχή. Άλλωστε, ποια αυτοκρατορία είναι τέλεια;

PROSPER AND HAIL

Όπως είχαμε πει και στο preview, το Anno 117: Pax Romana έφερε κάποιες ενδιαφέρουσες αλλαγές σε σχέση με το προηγούμενο παιχνίδι της σειράς. Εκτός από το νέο setting που μας μετέφερε στην περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και συνεπώς κύλισε το χρόνο αρκετά πίσω όσον αφορά την εικόνα των πόλεων μας, έχουμε και προσθήκες στο gameplay. Πλέον, σε κάθε πόλη που χτίζουμε μπορούμε να επιλέγουμε μία θεότητα ως προστάτη/ευεργέτη, ανακαλύπτουμε τεχνολογίες μέσα από το tech tree και φυσικά, μπορούμε να διεξάγουμε και χερσαίες μάχες με τα land units μας.

Όλα τα παραπάνω αποτελούν ευπρόσδεκτες προσθήκες, οι οποίες έχουν υλοποιηθεί άκρως ικανοποιητικά. Αν και κοινό γνώρισμα όλων τους είναι η απλότητα, αυτό μου φάνηκε ιδιαίτερα θετικό μιας και έχω ένα μικρό fatigue από πολύπλοκα mechanics σε παιχνίδια στρατηγικής. Στο Anno 117, το να επιλέξεις μία θεότητα για την πόλη σου και να λάβεις τους καρπούς της επιλογής είναι απλό: χτίζεις έναν ναό μόλις ξεκλειδωθεί η επιλογή, επιλέγεις μέσα από μία λίστα και… αυτό. Το μόνο που «απαιτείται» από εμάς είναι να σκεφτούμε που θα τοποθετήσουμε κάθε φορά τον ναό μας, προκειμένου να μαζέψουμε όσο το δυνατόν περισσότερους πιστούς και να κάνουμε level up τα bonus των θεών. Simple as that.

Αρνητικά στοιχεία δεν υπάρχουν μεταξύ των θεοτήτων, μόνο το τι ταιριάζει στον σκοπό της πόλης που θέλουμε να φτιάξουμε. Για παράδειγμα, στην «κύρια» πόλη μου επέλεξα τη Ceres (είναι ρωμαϊκές οι θεότητες) που βοηθάει στην παραγωγή προϊόντων και στον πληθυσμό, ενώ στη δεύτερη επέλεξα τον Άρη γιατί ήθελα να «παράγω» εκεί το στρατό μου. Παράλληλα, ανά πάσα στιγμή μπορούσα να αλλάξω τον «προστάτη» της πόλης μου, αν και φαντάζομαι μετά από πολύωρα session όπου η κάθε πόλη θα έχει πάρει την επιθυμητή δομή δεν θα έχει και πολύ νόημα το μπρος πίσω.

Η ίδια απλότητα συναντάτε και στο tech tree, όπου το τι κερδίζεις με κάθε ανακάλυψη είναι απόλυτα ξεκάθαρο και κατανοητό, καθώς παρουσιάζεται ακριβώς το unit που ανοίγει, το product buff που παίρνεις ή ακόμη και η θεότητα που ξεκλειδώνεις. Επίσης, μπορείς να επιλέξεις οποιαδήποτε τεχνολογία επιθυμείς και το παιχνίδι θα τρέξει μόνο του τις ενδιάμεσες, χωρίς να σε απασχολήσει εσένα κάτι πέρα από το εκάστοτε notification, ενώ, όπως και με τους ναούς, το μόνο που έχουμε να κάνουμε και σε αυτή την περίπτωση για να «παράξουμε επιστήμη» είναι να τοποθετήσουμε σωστά το πανεπιστήμιο μας. Όλα είναι απλά, λιτά, κατανοητά και προσωπικά με χαροποιεί το γεγονός αυτό, διότι μπορώ να επικεντρωθώ περισσότερο στο city building κομμάτι και όχι στα logistics του να ανακαλύψω κάτι.

Το ίδιο ισχύει και για τις πολεμικές συρράξεις. Well, όχι και τόσο συρράξεις, μιας και δεν χρειάστηκε να διεξάγω κάποιον μεγάλο πόλεμο. Αλλά ακόμα και οι μικρές μάχες που έπρεπε να δώσω με τα units μου ήταν ικανοποιητικές. Δεν μιλάμε για επίπεδα Age of Empires και Total War όσον αφορά το immersion, αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα. Τα units λίγα και κατανοητά, ενώ ο τρόπος απόκτησης τους συνάδει με όλους τους μηχανισμούς και την οικονομία του Pax Romana. Αν και θα ήθελα το παιχνίδι να με ωθήσει λίγο περισσότερο μέσω του campaign στο να γίνω πολεμοχαρής – για να δω αναλυτικότερα το combat, δεν ξέρω τι φανταστήκατε για μένα 🙂 –, τελικά το ότι είχα τη δυνατότητα να αφοσιωθώ απλώς στο χτίσιμο και να λύσω διπλωματικά τις διαφορές μου δε με χάλασε. Εκεί λίγο που δυσαρεστήθηκα όμως ήταν στην εξέλιξη του campaign και σε μερικά bugs στο ανανεωμένο UI. Αλλά κυρίως στο campaign.

ΑΡΤΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΜΑΤΑ

Τόσο το Anno 1800 όσο και το Anno 177 εισήγαγαν το feature του campaign στη σειρά. Και στα δύο παιχνίδια, η ιστορία έχει ως σκοπό να μας γνωστοποιήσει τις νέες αλλαγές που υπάρχουν στο παιχνίδι ούτως ώστε να εξοικειωθούμε στους νέους μηχανισμούς. Αποτελεί, δηλαδή, ένα εκτεταμένο tutorial. Σε αντίθεση με το προηγούμενο installment, στο Pax Romana έχουμε δύο campaigns που ναι μεν δεν έχουν μεγάλες παραλλαγές, ωστόσο κάνουν πιο ενδιαφέρον το feature αυτό.

Βλέπετε, η σειρά Anno φημίζεται κυρίως για το sandbox mode, όπου οι παίκτες απλώς χτίζουν τις πόλεις τους έως ότου βαρεθούν, με τα sessions να κρατούν όσοι ώρα επιθυμούν. Επομένως, το να έχει μία δομημένη, character-driven πλοκή το παιχνίδι, είναι ένα θετικό βήμα έστω κι αν αποτελεί περισσότερο «μέσο» για tutorial και όχι σκοπός. Πράγματι, η Ubisoft Mainz έχει επενδύσει τόσο στο θέμα διαλόγων, ιστορίας και animations των χαρακτήρων, δίνοντας μας μία ικανοποιητική, σχεδόν δεκάωρη εμπειρία.

Παράλληλα, ο τρόπος που περνάμε για πρώτη φορά από τη λαμπρή Latium στην πανέμορφη καταχνιά της Albion έχει αρκετό ενδιαφέρον, ενώ το στήσιμο της δεύτερης μου κίνησε ακόμα περισσότερο την περιέργεια και μπορώ να πω ότι μου δημιούργησε την ανάγκη να περάσω περισσότερες ώρες σε αυτήν συνδυάζοντας τον ρωμαϊκό με τον κέλτικο πολιτισμό, παρά να γυρίσω πίσω στη Μεσόγειο. Μπορεί να φταίει το γεγονός ότι μπορούσα να χτίσω πάνω σε βούρκους και λίμνες, I don’t know. Δυστυχώς, όμως, περίμενα η πλοκή ότι θα ήταν πιο γεμάτη.

Όπως είχα γράψει και στο preview, είχα την αίσθηση πως μέσα από την πλοκή θα συναντούσα μία εκτεταμένη σύγκρουση μεταξύ του ρωμαϊκού κατεστημένου και του κέλτικου πολιτισμού, όπου η κάθε επιλογή θα είχε σημαντικό αντίκτυπο στην εξέλιξη του session. Ωστόσο, αυτό δεν συνέβη στον βαθμό που επιθυμούσα. Αν και τα δύο campaigns προσφέρουν μία λεπτομερής εικόνα για τις εσωτερικές διαμάχες που επικρατούσαν την περίοδο στην Αυτοκρατορία και το πως η κατάκτηση της Μεγάλης Βρετανίας δεν ήταν εύκολο πράγμα, ειδικά στο βόρειο τμήμα της, εν τέλει δεν εντρυφήσαμε σε βάθος στις δυναμικές της εποχής.

Αντιλαμβάνομαι πως δεν ήταν αυτός ο σκοπός, μιας και τα campaigns λειτουργούν όντως σαν tutorials. Όμως, ακόμα κι έτσι, μου άφησε μία πικρία το πόσο απότομα ολοκληρώθηκε η ιστορία και το πόσο επιφανειακή ήταν τελικά, ειδικά αν συνυπολογίσουμε την εξαιρετική δουλειά που έγινε στο animation των χαρακτήρων και το γεγονός ότι ήταν γεμάτο ίντριγκα τις πρώτες 2-3 ώρες. Παρ’ όλα αυτά, επικροτώ την προσπάθεια των δημιουργών, διότι δείχνει πως έχουν διάθεση να συνεχίσουν να επεκτείνουν αυτό το feature, με την προσωπική μου ελπίδα μία μέρα να μετατραπεί σε ένα κανονικό και πλήρες campaign.

AUDENTES FORTUNA IUVAT

Η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς… Πράγματι, αν και δεν έχω απτά δεδομένα, θεωρώ πως οι developers που αποκτούν την «εύνοια» της gaming κοινότητας είναι αυτοί που τολμούν. Που με κάθε νέο παιχνίδι τους έχουν να επιδείξουν και κάτι νέο. Όχι απαραίτητα πρωτοποριακό, αλλά τουλάχιστον που δεν είχαμε ξαναδεί στο εκάστοτε franchise που αναπτύσσουν. Κακά τα ψέματα. Οι παραπάνω προσθήκες -campaign, land combat, θρησκείες, tech tree- δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί σε RTS και city-management παιχνίδια.

Δεν έχει περάσει ένας χρόνο π.χ. από τότε που έγραψα για το Civ VII, μία σειρά πρωτοπόρος σε όλα τα παραπάνω feature. Ξέρετε όμως τι μου άρεσε περισσότερο στο Anno 117 από ότι στο Civ VII; Η απλότητα του. Με χαρά διαπίστωσα πως το Pax Romana, όπως και το Anno 1800 προηγουμένως, αποτελεί ένα πολύ καλό εναρκτήριο παιχνίδι για κάποιον/α που θέλει να ασχοληθεί με τον κόσμο των strategy παιχνιδιών. Η οικονομία του είναι απλή, τα αρχικά λάθη συγχωρούνται και με το Pax ακόμα και λίγο πιο δύσχρηστα στοιχεία, όπως η διπλωματία, έγιναν λίγο πιο εύκολα λόγω UI.

Αυτό με χαροποιεί ιδιαιτέρως. Όχι γιατί θεωρώ πως πρέπει να απλοποιούμε ντε και καλά τα παιχνίδια στρατηγικής του σήμερα ούτως ώστε να προσελκύουμε περισσότερο κοινό ή να γίνονται «κατάλληλα» για έναν κόσμο με attention span δευτερολέπτων. Ίσα ίσα που η οικονομία του Anno 117 αποδεικνύει πως ούτε για όλους/ες είναι, ούτε απαιτεί ένας μέρος της προσοχής μας ενώ το υπόλοιπο κάνει κάτι άλλο. Αντιθέτως, χαίρομαι που η Ubisoft Mainz έχει βρει τη συνταγή, την ισορροπία μεταξύ δυσκολίας και ενδιαφέροντος και μπορεί να «φυτεύει το μικρόβιο» των strategy games σε άτομα που μέχρι πρότινος δεν είχαν δοκιμάσει τέτοιου είδους παιχνίδια. Το κάνει τέλεια; Όχι σε όλες τις πτυχές, αλλά ξέρετε κάτι; Που θα βρείτε το τέλειο εκεί έξω;

Ευχαριστούμε πολύ τις CD Media και Ubisoft για την παροχή του review copy!