Εκάναμεν (βιομηχανικήν) επανάστασην!

Πριν από δυόμιση χρόνια, ο gaming κόσμος υποδέχτηκε με εξαιρετική θέρμη τον ερχομό της νέας γενιάς κονσολών. Αν και αυτή λόγω πολλών παραγόντων και συνθηκών ακόμα δεν έχει δείξει σε μεγάλο βαθμό τις ικανότητες της, έχει ενθουσιάσει κοινό και κριτικούς, καθώς δίνει μία νέα διάσταση στην εμπειρία του gaming. Καλύτερα γραφικά, σχεδόν μηδενικά loading times και φυσικά εξαιρετικό performance. Ωστόσο, δεν έχουν καταφέρει μόνο αυτό. Έχουν καταφέρει να ανταγωνίζονται στα ίσα ακόμα και τα δυνατότερα PC συστήματα, στοιχείο που μέχρι πρότινος φάνταζε απίθανο. Μέσα από αυτή την κατάσταση έχει ξεπηδήσει κι ένα trend, το οποίο προσωπικά με ενθουσιάζει ιδιαιτέρως και δεν είναι άλλο από τον ερχομό των Real Time Strategy παιχνιδιών στις κονσόλες. Age of Empires, Civilization και Age of Mytholofy αποτελούν μερικά μόνο από τα ονόματα που πλέον κοσμούν ή έρχονται και στις λίστες των παιχνιδιών που μπορείτε να απολαύσετε στις κονσόλες σας. Αυτό αποτελεί -στα δικά μου μάτια τουλάχιστον- μία μικρή, άτυπη επανάσταση. Μία αλλαγή του status quo όσον αφορά το τι «πρέπει» να παίζεται σε υπολογιστές και τι σε κονσόλες.

Και μιας και μιλάμε για επαναστάσεις, το σημερινό case study μας για αυτό το trend αποτελεί το Anno 1800, ένα real-time strategy city-building παιχνίδι με φόντο τη βιομηχανική επανάσταση. Ο εν λόγω τίτλος έχει ήδη κυκλοφορήσει σε PC, από το 2019 και στις 16 Μαρτίου έκανε τη μετάβαση τους στις κονσόλες νέας/τωρινής γενιάς. Πάμε λοιπόν να δούμε τι συμβαίνει με αυτό το trend και πως στέκεται η σειρά Anno μέσα σε αυτό.

THE MIRACLE OF CREATION

Εισερχόμενος στον κόσμο του Anno 1800 μπορώ να ομολογήσω πως κουβαλούσα ένα μικρό στερεότυπο. Όντας το πιο πρόσφατο RTS παιχνίδι που έπιασα στα χέρια μου και μόνο στο άκουσμα του genre στο οποίο ανήκει θεώρησα πως θα συναντήσω ένα ακόμα Age of Empires. Μην με παρεξηγείτε, αγαπώ τη σειρά των AoE οπότε δεν το λέω για κακό. Ωστόσο, αυτό που συνάντησα διαφέρει πλήρως από την πραγματική φύση του παιχνιδιού η οποία συγκεντρώνεται γύρω από δύο λέξεις. City Builder.

Αν και κάθε RTS παιχνίδι κρύβει στοιχεία πολεοδομικής διαχείρισης, τα city-building παιχνίδια αποτελούν ένα είδος που ομολογώ δεν είχα εντρυφήσει προηγουμένως και που με εξέπληξε αρκετά. Ούτε ένα αιώνιο σπαμάρισμα πολεμικών μονάδων, ούτε μάχες που μπορούν να λυγίσουν ακόμα και τα πιο δυνατά υπολογιστικά συστήματα. Αυτό που προσφέρει το Anno 1800 είναι η χαρά του να δημιουργείς κάτι που δεν υπήρχε προηγουμένως. Να ψάχνεις εκείνους τους συνδυασμούς που όχι μόνο θα βοηθήσουν την πόλη σου να ανθίσει, αλλά θα δημιουργήσουν ένα όμορφο ψηφιδωτό από κτήρια. Διόλου άσχημος τρόπος να περάσει κανείς την ώρα του μπορώ πω με σιγουριά, διότι εκ πρώτης όψεως μπορεί να μοιάζει ένα απλό ήσυχο παιχνίδι, όμως πολύ εύκολα μπορεί να ανεβάσει την ένταση. Πως ; Μα φυσικά μέσα από το gameplay.

ECONOMICS 101

Η προσφορά και η ζήτηση αποτελούν δύο από τις θεμελιώδεις έννοιες της οικονομικής επιστήμης. Είναι η βάση της μικροοικονομικής και της μακροοικονομικής θεώρησης και πάνω σε αυτές έχει χτιστεί όλη η σύγχρονη οικονομική υπόσταση των ανθρώπινων κοινωνιών. Κατ’ επέκταση, για να είναι έστω και λίγο αντιπροσωπευτικό της πραγματικότητας ένα city-building παιχνίδι θα πρέπει να διαχειρίζεται σωστά τις δύο αυτές δυνάμεις. Το Anno 1800 το καταφέρνει σε μεγάλο βαθμό αυτό, καθώς η κατανόηση και διαχείριση της ζήτησης και της προσφοράς αποτελούν τον πυρήνα του gameplay. Από τον φτωχό πλην τίμιο αγροτικό πληθυσμό του παιχνιδιού που αποζητά μόνο ρούχα και ψάρια, μέχρι τους εκλεπτυσμένους investors και scholars που ορέγονται σαμπάνιες, χρυσαφικά και γούνες, οι παίκτες θα συναντήσουν μία πληθώρα αναγκών τις οποίες πρέπει να καλύψουν αν θέλουν να συντηρήσουν και να επεκτείνουν τις πόλεις τους. Μία ζήτηση που για να καλυφθεί θα πρέπει να αξιοποιηθούν οι δεξιότητες που προσφέρουν αυτές οι κατηγορίες εργατικού δυναμικού, χτίζοντας τον απαραίτητο αριθμό καταστημάτων, εργοστασίων και αγροτικών εκτάσεων που θα δημιουργήσουν έναν οικονομικό «παράδεισο» ισόρροπης ζήτησης και προσφοράς. Προερχόμενος από σπουδές οικονομικών, μπορώ να πω ότι και μόνο αυτό το premise χτύπησε ένα soft spot μέσα μου και με έκανε να σκέφτομαι συνεχώς συνδυασμούς που θα μεγιστοποιήσουν την ανάπτυξη και θα κρατήσουν χαρούμενο τον πληθυσμό μου.

Ωστόσο, όπως και στον πραγματικότητα εκεί έξω, έτσι και εδώ οι παίκτες δεν είναι μόνοι τους στον κόσμο. Έχουν να διαχειριστούν τις σχέσεις τους με τους ηγέτες άλλων πόλεων-κρατών, οι οποίοι ακολουθούν τη δική τους πεπατημένη και έχουν τις δικές τους ανάγκες, οι οποίες γίνονται γνωστές κυρίως με τη μορφή των quests. Ανάλογα με τις ρυθμίσεις των παικτών, τα quests που δίνουν οι άλλοι ηγέτες μπορεί να εμφανίζονται αρκετά συχνά ή αρκετά σπάνια, δίνοντας στους παίκτες ένα πάτημα για να έρθουν πιο κοντά ή όχι σε αυτούς και με τον καιρό είτε να συνάψουν συμμαχίες είτε να οδηγηθούν σε πόλεμο. Από μία μεγάλη παραγγελία σε πατάτες μέχρι τη συνοδεία πλοίων σε ασφαλή ύδατα, η ποικιλία και δυσκολία τους είναι τόσο όσο, ώστε να μας κρατήσουν το ενδιαφέρον. Κάτι που δυστυχώς το παιχνίδι δεν το κάνει με μεγάλη άνεση…

TO BUILD OR NOT TO BUILD

Το παιχνίδι για να παροτρύνει την ειρηνική επέκταση και συμβίωση, ορθώς δε διαθέτει τη δυνατότητα δύο παίκτες να έχουν στην κατοχή τους το ίδιο νησί, διότι κάτι τέτοιο θα απαιτούσε και ένα εκτενές combat gameplay, το οποίο δε θα ταίριαζε στην ταυτότητα του. Αν’ αυτού, πέρα από το χτίσιμο, την επέκταση και την αγορά μεριδίων σε νησιά, το τελευταίο μέρος του gameplay αποτελείται από ένα naval combat σύστημα που είναι συμπληρωματικό των υπολοίπων και σίγουρα δεν παροτρύνει τους παίκτες να το υιοθετήσουν. Αν και είναι πολύ καλά φτιαγμένο, αποτελεί περισσότερο ένα διπλωματικό μέσο παρά μία αυτή καθ’ αυτή τακτική, δίνοντας χώρο στη διπλωματία, η οποία όμως δεν είναι ένα από τα ατού του παιχνιδιού.

Εξαιτίας αυτής της απομακρυσμένης συμβίωσης και την απουσία πραγματικού combat, η μόνη ουσιαστική επαφή που έχουν οι παίκτες με τους άλλες ηγέτες είναι μέσω των προαναφερόμενων quests. Αν και υπάρχει ειδικό μενού που εμφανίζει την κατάσταση των σχέσεων μεταξύ όλων των ηγετών και που μέσω αυτού μπορούν οι παίκτες να συνάψουν συμφωνίες, συμμαχίες ή να κηρύξουν πόλεμο, αυτό δε αξιοποιείται σε μεγάλο βαθμό. Αν στο Civilization κάθε λίγο και λιγάκι σου εμφανίζονται οι ηγέτες του παιχνιδιού ζητώντας ή λέγοντας απλά κάτι, εδώ η επαφή με τους άλλους ηγέτες, όπως και η συμβίωση, είναι απομακρυσμένη. Δεν βλέπεις τον τρόπο με τον οποίο οι κινήσεις του A.I. επηρεάζουν τη δική σου στρατηγική, καθώς δεν υπάρχει κάποια άμεση απειλή είτε αυτή είναι πολεμική ή απλά χωροταξική. Ένα στοιχείο, για το οποίο θεωρώ ότι ευθύνεται ο αργός ρυθμός του παιχνιδιού και το campaign-tutorial που δεν πετυχαίνει το στόχο του.

Έχοντας περάσει ήδη 20 ώρες στον κόσμο του Anno 1800, θα έλεγε κανείς πως θα είχα δει το πλήρες σετ των χαρακτηριστικών που έχει να μου προσφέρει το παιχνίδι. Δυστυχώς αυτό δε συνέβη, καθώς το campaign του παιχνιδιού που λειτουργεί σαν tutorial, αποτελεί στην ουσία ένα ακόμα sandbox level, με μία στοιχειώδη ιστορία και πλοκή. Τα companions του χαρακτήρα που υποδύονται οι παίκτες, αν και έχουν εξαιρετικό voice acting (όπως και οι υπόλοιποι ηγέτες), δυστυχώς αποτυγχάνουν στο να εξηγήσουν τα συστατικά που απαρτίζουν το παιχνίδι, αφήνοντας με αρκετές φορές να αναρωτιέμαι τι κάνω στη συνέχεια ή να ψάχνω σε wiki σελίδες. Να φανταστείτε, αν και ξεκίνησα στο easy τον πρώτο μου κόσμο, βάρεσα κανόνι μέσα σε τέσσερεις ώρες γιατί δεν είχα αντιληφθεί ότι ο μόνος τρόπος να λαμβάνεις σταθερά έσοδα είναι οι φόροι που προέρχονται με την επέκταση του πληθυσμού. Επίσης, το γεγονός ότι μπορείς να χειραγωγήσεις την προσφορά και τη ζήτηση με το να τις σταματάς και να τις ξεκινάς όποτε θες, αφαιρεί λίγο από το ρεαλισμό και τη δυσκολία του παιχνιδιού. Γεγονός που είναι κρίμα γιατί όντως οι μηχανισμοί του είναι αρκετά satisfying αλλά δυστυχώς οι παίκτες θα πρέπει να τους ανακαλύψουν με το δύσκολο τρόπο, γεγονός που δεν ωφελεί την συνολική εμπειρία.

OLD WORLD vs. NEW WORLD

Η συνολική εμπειρία μου με το παιχνίδι ήταν αρκετά καλή και προτού κλείσω θα ήθελα να σταθώ στο αν όντως μπορεί να σταθεί στο περιβάλλον μία κονσόλας. Με χαρά σας μεταφέρω πως το Anno 1800 αποτελεί ένα καλό παράδειγμα του πως να μεταφέρεις ένα παιχνίδι που εκ φύσεως θα παιζόταν σε υπολογιστή στις κονσόλες. Ξεκινώντας από το performance, το παιχνίδι τρέχει απροβλημάτιστα καθ’ όλη τη διάρκεια, παρέχοντας όμορφα γραφικά και χωρίς frame drops. Αν και το pop-up των textures υπάρχει όταν ζουμάρεις αρκετά, αυτό είναι ως επί τω πλείστων στιγμιαίο και προσωπικά δεν μου χάλασε σε καμία στιγμή το feeling του παιχνιδιού. Επιπλέον, παρά το ότι το αρχικό loading time για να μπει κανείς στο χάρτη σίγουρα θα μπορούσε να είναι ολίγον τι πιο γρήγορο, ωστόσο μία φορά στο τόσο καλό είναι να μπορείς να δεις τα tips που σου προσφέρει το παιχνίδι όσο περιμένεις, ειδικά όταν είναι πιο εποικοδομητικά από τα in-game.

Τέλος, όσον αφορά το αν το controller λειτουργεί εξίσου καλά με ένα mouse κι ένα keyboard, για ακόμη μία φορά η απάντηση μου είναι καταφατική. Το implementation των κουμπιών σε καμία περίπτωση δεν μου φάνηκε «ξένο», ενώ ορισμένα shortcuts προσωπικά εκτός από έξυπνα τα βρήκα και πολύ πιο βολικά από αυτά που προσφέρει ένα ποντίκι, στρώνοντας το δρόμο για επόμενα adaptation PC παιχνιδιών.

Ευχαριστούμε πολύ τις CD Media και Ubisoft για την παροχή του review copy!