Run (Cyber)Forrest, run!

Όπου cyberpunk και χαρά, ο υπογράφων πρώτος, θα μπορούσε να πει κάποιος από τον προσωπικό μου κύκλο, καθώς η αγάπη μου για το είδος είναι γνωστή. Συνεπώς, με το που έπεσε το χαρτί του ArcRunner στο τραπέζι των reviews εδώ στο SAVE THE GAME και είδα τα πρώτα πλάνα, δεν δίστασα να δηλώσω τη διαθεσιμότητα μου. Και πως να δίσταζα άλλωστε μιας και μιλάμε για ένα αρκετά φουτουριστικό game που φαίνεται να συνδυάζει διάφορα ενδιαφέροντα στοιχεία και ιδέες. Όμως όπως κάθε φορά έτσι και τώρα, δεν πρέπει να κρίνουμε ένα βιβλίο από το εξώφυλλο του, αλλά να εντρυφήσουμε σε αυτό, δημιουργώντας ο κάθε ένας και μία από εμάς τα… δικά μας reviews. Πάμε λοιπόν να δούμε τι επιφύλασσε το ArcRunner.

ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΣΠΙΤΑΚΙ ΜΟΥ

Ας ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα από την αρχή. Το ArcRunner είναι ένα roguelite παιχνίδι το οποίο ανήκει καθαρά στο action είδος και τίποτα παραπάνω. Δεν διαθέτει κάποια ιδιαίτερη πλοκή, ενώ η ιστορία του περιστρέφεται γύρω από το γεγονός πως ένας ιός έχει επηρεάσει την διαστημική βάση Arc, με αποτέλεσμα να μπει σε εφαρμογή το πρόγραμμα Arcrunner για την αντιμετώπιση του. Simple as that. Αν σας ξενίζει κάπως το στοιχείο αυτό, μην αγχώνεστε, δεν το ανέφερα για κακό. Ίσα ίσα, ήθελα να ξεκαθαρίσω από την αρχή το τοπίο και να βασίσω τις επόμενες σκέψεις και απόψεις μου καθαρά στον κόσμο του παιχνιδιού και φυσικά στον βασικό πρωταγωνιστή του, το gameplay. Επομένως, μην αναμένετε τίποτα διθυραμβικές κριτικές για την καλύτερη ιστορία που έχει γραφτεί σε video game, μιας και αυτή θα πρέπει να την ψάξετε σε κάποιο άλλο game και όχι εδώ. Πάμε λοιπόν να περάσουμε στο ψητό.

ΒΡΗΚΑΜΕ ΤΗΝ ΚΙΒΩΤΟ, Ο ΝΩΕ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ;

Όπως προείπα, η ιστορία απουσιάζει από το ArcRunner συνεπώς το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στον κόσμο και στο combat. Ξεκινώντας από το περιβάλλον του παιχνιδιού, όπως βλέπουμε και στις φωτογραφίες, μιλάμε για έναν cyberpunk κόσμο, ο οποίος στην πραγματικότητα είναι πιο κοντά στο cyber παρά στο punk. Η παρακμή και η αποσύνθεση που παρατηρούμε στις δυστοπίες του είδους απουσιάζουν, το φουτουριστικό στοιχείο και τα έντονα χρώματα όμως παραμένουν. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τις τεχνολογίες του μέλλοντος και τα ρομπότ, τα οποία παρουσιάζουν μία ωραία ποικιλομορφία και ταιριάζουν άψογα στον εκάστοτε “κόσμο” που κατοικούν. Τόσο άψογα είναι η αλήθεια που καμιά φορά δυσκολευόμουν να τα διακρίνω από το περιβάλλον, κυρίως στον πρώτο κόσμο του παιχνιδιού. Τέλος, όντας χτισμένο στην Unreal Engine δεν χρειάζεται να τονίσουμε περισσότερο το γεγονός ότι το ArcRunner είναι ένα πολύ όμορφο παιχνίδι, ενώ αξίζει να αναφέρουμε πως τρέχει απροβλημάτιστα στο PlayStation 5.

Παρά τους neon φωτισμούς όμως, εκεί που χάνει το ArcRunner είναι στο level design. Αν και υπάρχουν κάποια αρκετά ενδιαφέροντα levels, αυτά είναι λίγα και το πιο δυσάρεστο της υπόθεσης είναι ότι είναι επαναλαμβανόμενα. Κάθε κόσμος χωρίζεται περίπου από επτά levels. Κάθε level που περνάμε αποτελείται ουσιαστικά από δύο μέρη, στα οποία αντιμετωπίζουμε και τους εχθρούς του παιχνιδιού. Δυστυχώς, τα μέρη αυτά χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες/τοπία οι οποίες εναλλάσσονται μεταξύ τους σε κάθε level, δημιουργώντας πολύ γρήγορα το αίσθημα της επανάληψης. Το ίδιο αίσθημα προκύπτει και από τον τρόπο με τον οποίο εμφανίζονται οι εχθροί. Κάθε νέος αντίπαλος εμφανίζεται ακριβώς στο ίδιο σημείο του level όσα runs κι αν έχουμε κάνει, οπότε ξέρουμε τι έχουμε να περιμένουμε κάθε φορά που ξεκινάμε το run, ειδικά αν στο προηγούμενο είχαμε φτάσει αρκετά μακριά.

PEW PEW ΚΑΙ POW POW

Αναφέρθηκε και προηγουμένως, αλλά αξίζει να το πούμε άλλη μία φορά. Το ArcRunner είναι πρωτίστως ένα action παιχνίδι, που δίνει μεγαλύτερη έμφαση στο combat. Όντας επίσης ένα roguelite παιχνίδι, φέρει αρκετά στοιχεία από άλλα παιχνίδια του είδους, αλλά και των roguelike, όπως τα random updates με το τέλος κάθε level και η συγκέντρωση πόντων που μπορούμε να αξιοποιήσουμε σε αναβαθμίσεις στο τέλος του κάθε run προτού ξεκινήσουμε εκ νέου. Η ποικιλία των όπλων είναι παραπάνω από ικανοποιητική και κάθε ένα μπορεί να συνδυαστεί αρκετά καλά με τα έξτρα gadgets και ultimate abilities που διαθέτει ο χαρακτήρας μας. Αυτό όμως που ξενίζει και εγείρει ερωτήματα γύρω από το replayability του παιχνιδιού, είναι τα ελάχιστα classes και γενικότερα ο αριθμός των συνδυασμών που μπορεί να κάνει κανείς μεταξύ του τρίπτυχου class-weapons-gadgets.

Αυτή τη στιγμή στο παιχνίδι υπάρχουν μόνο τρία classes, τα οποία ναι μεν έχουν αρκετές και αισθητές διαφορές μεταξύ τους και ευτυχώς δεν ταιριάζουν με όλα τα όπλα, αλλά δεν τα λες και τόσα πολλά που θα μας “αναγκάσουν” να τερματίσουμε το παιχνίδι ξανά και ξανά. Επιπλέον, αν και το AI είναι οκ και ο αριθμός των ρομπότ που σε κυνηγάνε αυξάνεται ικανοποιητικά, στοιχείο που κάνει το παιχνίδι πιο challenging, αυτό που μου έλλειψε προσωπικά είναι η ταχύτητα. Η κίνηση στο χώρο είναι λίγο πιο αργή από ότι θα την ήθελα, ενώ παράλληλα η κίνηση της κάμερα πολύ γρήγορη, δημιουργώντας μία ανομοιομορφία τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα. Φυσικά δεν περίμενα να συναντήσω επίπεδα ταχύτητας σαν αυτά των Hades ή Doom, μιας και το παιχνίδι είναι 3rd person shooter, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι πιο κοντά στο Fortnite παρά στα προαναφερόμενα από άποψη ταχύτητας του χαρακτήρα μας. Βλέποντας βέβαια το -καλό- animation των χαρακτήρων και όντας χτισμένο στην Unreal Engine, μπορώ να καταλάβω την ομοιότητα των δύο παιχνιδιών σε αυτό τον τομέα, χωρίς φυσικά να μιλάμε για φτυστή αντιγραφή.

Ο ΤΟΛΜΩΝ ΝΙΚΑ

Το ArcRunner προφανώς είναι ένα indie game, από μία νέα και μικρή εταιρεία που πρακτικά δεν είχε κάποιο άλλο σημαντικό παιχνίδι να δείξει προηγουμένως. Το πόνημα της Trickjump Games είναι και με το παραπάνω ικανοποιητικό και πετυχαίνει το σκοπό του. Είναι ένα διασκεδαστικό παιχνίδι, το οποίο μπορεί να χαρίσει ευχάριστες στιγμές και ώρες στους παίκτες, ειδικά αν το δοκιμάσετε co-op. Προσωπικά, δυστυχώς, δεν είχα την ευκαιρία, όμως το παιχνίδι έχει τις βάσεις και τις ιδέες για ένα καλό co-op. Αξίζει μόνο να του δώσετε μία ευκαιρία, την οποία μπορώ να σας πω με σιγουριά ότι την έχει κερδίσει επάξια.

Ευχαριστούμε πολύ την Enarxis Dynamic Media για την παροχή του review copy!