Χ-ΑΜΜΟΣ.

Όλοι είμαστε οικείοι με το Fantasy RPG genre. Είναι ένα είδος που συγκεντρώνει μεγάλο αριθμό παικτών, και συνεπώς μεγάλο αριθμό παιχνιδιών που επιθυμούν να το υιοθετήσουν. Πλέον έχουμε δει αμέτρητα Fantasy RPGs  με εκθαμβωτικά trailers και τρομερά γραφικά που καταλήγουν μόνο να απογοητεύουν τη στιγμή της κυκλοφορίας. Δεν κρύβω πως όταν είδα πρώτη φορά το reveal trailer του Atlas Fallen, το μυαλό μου γέμισε με αμφιβολίες και δεύτερες σκέψεις. Έχοντας πλέον τελειώσει το παιχνίδι, μπορώ να πω με χαρά πως έκανα λάθος. Το συγκεκριμένο review δεν είναι για άλλο ένα ψευτο-ΑΑΑ που μιζέριασα να τερματίσω. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως δεν υπήρχαν και στραβοπατήματα.

Ας το πάρουμε από την αρχή. Το Atlas Fallen είναι ένα single player (με δυνατότητα online co-op) semi-open world RPG, και λαμβάνει χώρα στον Atlas, ένα φανταστικό κόσμο του οποίου η φύση θα οδηγούσε τον Anakin σε νευρικό κλονισμό. Η συντριπτική πλειοψηφία του περιβάλλοντος του Atlas είναι καλυμμένη από άμμο, η οποία δεν είναι μόνο μια αισθητική επιλογή αλλά είναι και ο κρίκος που συνδέει τα πάντα στο Atlas Fallen. Ο κυρίαρχος θεός του κόσμου, ο Thelos, χρησιμοποιεί την άμμο για να δημιουργήσει και να εποικίσει τη γη με τέρατα, τα οποία πολεμά ο χαρακτήρας μας με δυνάμεις από……..άμμο. Όχι και το πιο ευφάνταστο setting, όμως αποτελεί μία στιβαρή βάση για να χτίσουν πάνω της οι συγγραφείς. Μία οικοδομή, που όπως θα δούμε παρακάτω, γκρεμίστηκε πριν καν μπει το δεύτερο τούβλο.

I HATE SAND

Καθώς έχω ήδη δώσει ένα θετικό πρόσημο στο παιχνίδι στην εισαγωγή μου, ίσως είναι καλό να ξεκινήσω με τα ψεγάδια του για να έχουμε προσγειωμένες προσδοκίες. Δεν θα δεις Game of The Year υποψηφιότητα για το Atlas Fallen στα Game Awards. Ο τίτλος έχει αποτύχει τρομακτικά σε ένα από τα πιο σημαντικά κομμάτια του σύγχρονου gaming και, αντί να προσπαθήσει να το κρύψει κάτω από το χαλί, το κορνιζάρει και το κρεμάει στο σαλόνι του. Από τη πρώτη στιγμή η πλοκή πλασάρεται ως ζωτικό κομμάτι της εμπειρίας του Atlas Fallen, αλλά πολύ γρήγορα ανακαλύπτει κανείς τις αδυναμίες του παιχνιδιού στον συγκεκριμένο τομέα. 

Είμαι τρομερά απογοητευμένος από το πόσο δεν νοιαζόμουν για τους χαρακτήρες. Ακόμη και κρίσιμα σημεία, στα οποία το παιχνίδι φανερά προσπαθεί να προκαλέσει συναισθηματικές αντιδράσεις στον παίκτη, έμοιαζαν ανούσια και, πολλές φορές, βαρετά. Συνδύασε το αυτό με μέτριους διαλόγους και επιλογές με μηδενική σημασία στην ιστορία και έχεις μία αφήγηση που θα χαιρόμουν να δω μόνο σε κείμενο έκτης δημοτικού (και ίσως να προσβάλλω και τα δωδεκάχρονα παιδιά με αυτή τη δήλωση).

A SAVING GRACE

Ευτυχώς για το Atlas Fallen (και για μένα που είμαι υποχρεωμένος να το τερματίσω), η ιστορία δεν είναι το βασικό του σημείο. Όσο οι συγγραφείς νόμιζαν ότι συνεισφέρουν στο project, οι combat designers σήκωναν όλο το παιχνίδι στις πλάτες τους. Όσο μονότονη και θλιβερή ήταν η αφήγηση, τόσο καινοτόμο και διασκεδαστικό είναι το combat. Οι μάχες στο Atlas Fallen καθορίζονται από το level των όπλων σου, όχι όμως με τη καθιερωμένη έννοια. Αντί να τα αναβαθμίζεις σε blacksmiths ή checkpoints όπως έχουμε συνηθίσει σε κάθε άλλο RPG, τα όπλα σου στον Atlas κερδίζουν και χάνουν επίπεδα σε real time την ώρα της μάχης. Με ένα απλό gauge που γεμίζει χτυπώντας εχθρούς και αποφεύγοντας επιθέσεις, τα σφυριά και τα τσεκούρια σου μεταμορφώνονται από απλά level 1 εργαλεία, σε γιγάντια level 3 όργανα καταστροφής. Γέμισε το gauge αρκετά και θα μπορέσεις να εξαπολύσεις μία θρυλική επίθεση που, ναι μεν θα γυρίσει τα όπλα σου στο level 1, αλλά τις περισσότερες φορές θα είναι αρκετή για να λήξει τη μάχη επιτόπου. Μπορεί να μην αποτελεί το πιο εκλεπτυσμένο ή δύσκολο σύστημα μάχης στη βιομηχανία, αλλά εάν έπρεπε να περιγράψω το combat του Atlas Fallen με μία λέξη, αυτή θα ήταν “επικό”.

Στην επιτυχία του combat αλλά και την γενική ποιότητα του τίτλου συμβάλλει σημαντικά το movement. Όσον αφορά τις μάχες, η διαρκής και ομαλή κίνηση του χαρακτήρα σου όχι μόνο είναι από τα δυνατότερα εργαλεία σου, αλλά χαρίζει και διασκέδαση που δεν περίμενα να βρω ξεκινώντας το παιχνίδι. Χωρίς να μπω σε πολλές λεπτομέρειες και πιθανά spoilers, στο Atlas Fallen μπορείς να μάχεσαι αποκλειστικά στον αέρα, κάτι που προσωπικά λάτρεψα και ξέπλυνε γρήγορα τη πικρή γεύση της “ιστορίας”. 

Όταν μιλάμε για το open-world, η βασική σου ικανότητα είναι το gliding πάνω στην άμμο, που μπορεί να σε βοηθήσει να καλύψεις μεγάλες αποστάσεις σε δευτερόλεπτα, ειδικά αν χρησιμοποιείς τις κατηφόρες και συντηρείς την ορμή σου. Ένα μικρό εμπόδιο στην τέλεια κίνηση βάζει ο σχεδιασμός του κόσμου, ο οποίος θα προτιμούσα να ανταλλάξει μερικά από τα πέτρινα μονοπάτια και εδάφη για άμμο, ακόμη και αν αυτό θυσιάζει λίγο από την ομορφιά και την διαφορετικότητα του περιβάλλοντος. Για το υπόλοιπο world design και οπτικό κομμάτι δεν έχω πολλά να πω, πέρα του ότι ο κόσμος του Atlas σίγουρα δεν θα σου μείνει αξέχαστος, ούτε σχεδιαστικά αλλά ούτε και στα πολύγωνα.

NO GOOD DEED GOES UNPUNISHED

Το τελευταίο κομμάτι που θέλω να θίξω είναι ο τεχνικός τομέας του παιχνιδιού. Κάπου εδώ οι devs αποφάσισαν πως “νταξ μωρέ αρκετά καλό game φτιάξαμε” και ταυτόχρονα με το polishing του παιχνιδιού ετοίμαζαν βαλίτσες για διακοπές. Σχεδόν κάθε στοιχείο του παιχνιδιού βασανίζεται από bugs. Τα δύο πιο ενοχλητικά από αυτά βρίσκονται στις μάχες, όπου η μουσική και ο ήχος των επιθέσεων μπορεί να κοπεί ανά πάσα στιγμή, αφήνοντας το combat άχαρο και μονότονο. Φυσικά δεν θα μπορούσε να την γλιτώσει το επόμενο πιο διασκεδαστικό μέρος του Atlas Fallen, καθώς το γρήγορο gliding πάνω στην άμμο οδηγεί σε αρκετά αισθητό texture, αλλά πολλές φορές και object pop-in. Το δικό μου playthrough έγινε σε PS5, συνεπώς δεν μπορώ να έχω ολική εικόνα για την επίδοση του παιχνιδιού στις υπόλοιπες πλατφόρμες. Αυτό που μπορώ με σιγουριά να πω, όμως, είναι πως παρόλο που τα τεχνικά θέματα δεν καταστρέφουν το παιχνίδι, σίγουρα υποβαθμίζουν σε σοβαρό βαθμό την εμπειρία που θα μπορούσε θεωρητικά να προσφέρει ο τίτλος.

Διαβάζοντας όλα τα παραπάνω, ένα είναι σίγουρο. To Atlas Fallen δεν θα αντικαταστήσει το αγαπημένο σου RPG. Η προσπάθεια του παιχνιδιού να τοποθετήσει τη πλοκή του στο προσκήνιο όχι μόνο καταρρέει, αλλά αφήνει το τετριμμένο σενάριο και τους κοινότοπους χαρακτήρες του να στέκονται ανήμπορα μπροστά στις σημερινές προσδοκίες της βιομηχανίας. Παρόλα αυτά, επιτυγχάνει σε κάτι που το υπερ-κορεσμένο open-world genre έχει ξεχάσει τα τελευταία χρόνια. Έχει πλάκα. Οι μάχες και ο κόσμος είναι επικών διαστάσεων και το combat, αν και όχι αψεγάδιαστο, είναι φρέσκο και καινοτόμο. 

Ευχαριστούμε πολύ την AVE Tech για την παροχή του review copy!