Crispy Critters!

Οι λόγοι για τους οποίους μπορεί να βρίσκεται το review μου στην οθόνη σου αυτή τη στιγμή είναι τρεις. Ένα, είσαι Bioshock fan. Δύο, είσαι Mick Gordon fan. Τρία, είσαι ballerina robot girl fan. Για οποιονδήποτε λόγο και να διαβάζεις την ιδιαίτερη αυτή εισαγωγή μου, ενδιαφέρεσαι για το Atomic Heart και εγώ ενδιαφέρομαι για σένα, καθώς στα επόμενα λεπτά ανάγνωσης θα σου καλύψω και τα τρία παραπάνω κομμάτια του παιχνιδιού, και όχι μόνο.

Η πιο κατάλληλη λέξη για να περιγράψει το Atomic Heart είναι “περίεργο”, για αυτό και δεν αρκεί να τσεκάρεις μονάχα τη βαθμολογία που θα δυσκολευτώ να του δώσω όταν τελειώσω να γράφω το κείμενο. Δεν έχω καμία αμφιβολία πως θα υπάρξουν μεγάλες διαφορές στα νούμερα που θα δει από reviewers ο συγκεκριμένος τίτλος, με τα μεγάλα highs του να συνοδεύονται από τις άσχημες κοιλιές του. Στη περίπτωση που θες να μάθεις αν το παιχνίδι ταιριάζει με σένα και αν αξίζει τα λεφτά που έβγαλες εσύ ή η μαμά σου σήμερα στη δουλειά, πρέπει να φτάσεις μέχρι το τέλος του review.

NOW I AM BECOME DEATH

Το μεγάλο θεμέλιο του Atomic Heart, ο κορμός από τον οποίο εξαρτώνται τα υπόλοιπα κλαδιά είναι το setting. Ευτυχώς για τη Mundfish, η δουλειά που έκανε στο lore είναι εξαιρετική και θεωρώ πως μιλάει από μόνη της.

1936. Ο καθηγητής Dmitry Sergeyevich Sechenov ανακαλύπτει μία, άγνωστη έως τώρα, ουσία που θα αλλάξει τη πορεία της ιστορίας. Το Polymer, όπως ονομάστηκε, ανοίγει τον δρόμο για πρωτοπορίες στον τομέα της ρομποτικής, με τους ρομπότ βοηθούς να εξαπλώνονται δραστικά στη Σοβιετική Ένωση και έπειτα σε όλη την Ευρώπη. Μία συσκευή στον εγκέφαλο και κάποιες ενέσεις με Polymer μετά, οι άνθρωποι είναι πλέον ικανοί να ελέγχουν τα ρομπότ με το μυαλό τους. Τα γεγονότα του παιχνιδιού ξεκινούν το 1955, με τον Sechenov και τη Σοβιετική Ένωση να είναι έτοιμοι για μαζικό Polymerization, ώστε τα μυαλά όλων των πολιτών να συνδεθούν σε ένα μαζικό νευρωνικό δίκτυο, με σκοπό τον αβίαστο έλεγχο των ρομπότ.

Ο χαρακτήρας στην κατοχή του παίκτη είναι o ταγματάρχης Sergey Alekseyevich Nechaev, κωδική ονομασία P-3, ο οποίος καλείται να παίξει το ρόλο του spec-ops agent για τον Sechenov. Πάντα στο πλευρό, ή μάλλον στο χέρι του, βρίσκεται ο Charles, ένα polymer power γάντι με τεχνητή νοημοσύνη το οποίο, όχι μόνο παρέχει πολύτιμες πληροφορίες στον P-3, αλλά του επιτρέπει να χρησιμοποιήσει μία σειρά από δυνάμεις, παρόμοιες με τα plasmids των Bioshock.

Η πλοκή καθαυτή δεν εξελίσσεται ιδιαίτερα στη διάρκεια του παιχνιδιού. Οι περισσότερες στιγμές που θα θυμάται κανείς από την ιστορία πραγματοποιούνται τη τελευταία περίπου ώρα, η οποία λειτουργεί και ως μία κατολίσθηση αποκαλύψεων. Η πραγματική ιστορία, βέβαια,  βρίσκεται όμορφα κρυμμένη πίσω από το world building. Οι συζητήσεις των P-3 και Charles ζωγραφίζουν έναν απίστευτα ενδιαφέρον κόσμο και χτίζουν πάνω στο ήδη ισχυρό setting. Ο ίδιος ο P-3, δυστυχώς, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μονοδιάστατος, με ελάχιστη ανάπτυξη κατά τη διάρκεια του playthrough και σίγουρα με περισσότερες cringe, cheesy βρισιές από ότι θα έπρεπε να ξεστομίζει. Παρόλο, όμως, που θα προτιμούσα να έχω έναν σοβαρότερο playable character στο “ουτοπικό” περιβάλλον του Atomic Heart, δεν χόρταινα να ακούω τους δύο πρωταγωνιστές να επικοινωνούν για θέματα πολιτικής, ηθικής και για το πρόβλημα της ελεύθερης βούλησης, κάτι που ήλπιζα να αναλύσουν λίγο παραπάνω αφού παρουσιάζεται έντονα μέσα στη πλοκή. Μία αναφορά αξίζει να γίνει και στους υπόλοιπους χαρακτήρες του παιχνιδιού, με κάποιους, όπως τον Sechenov και τη γιαγιά που έχουμε δει στα τρέιλερ, να κατασκηνώνουν στη σκέψη μου καλυμμένοι από το πέπλο μυστήριο που τους περιβάλλει.

SO ANYWAY I STARTED BLASTING

Ααα ναι το gameplay. Η καρδιά κάθε FPS παιχνιδιού….και η μεγαλύτερη απογοήτευση του Atomic Heart. Πριν αναφερθώ στο οτιδήποτε, να σημειωθεί πως το playthrough μου έγινε σε PS5 και συνεπώς δεν είχα πρόσβαση σε ποντίκι και πληκτρολόγιο. Έχοντας πει αυτό, το combat του Atomic Heart έχει τρύπες που κανένα χειριστήριο δεν μπορεί να μπαλώσει. Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες πτυχές του, το παιχνίδι δεν προσπαθεί να καινοτομήσει. Η ταχύτητα/pacing των μαχών είναι αργή, κάνοντας το combat να θυμίζει περισσότερο aim trainer από το action που θα έπρεπε να είναι. Από άποψη οπλοστασίου συναντάμε ένα συνηθισμένο shooter εξοπλισμό, με απλά μικρά dash dodges και κάποιες επιπλέον ικανότητες χάρη στο γάντι. Τα abilities αυτά δεν είναι κάτι game-breaking αλλά προσφέρουν λίγο έξτρα damage και crowd control, πράγματα τα οποία σπάνια χρειάζεσαι.

Η δυσκολία του Atomic Heart με έχει αφήσει να ζητάω παραπάνω και αυτό ισχύει και για roster των εχθρών. Ενώ σίγουρα υπάρχει η διαφορετικότητα που έψαχνα, η ορθή αντιμετώπιση είναι σχεδόν πάντα η ίδια. Χτύπα τους με το όπλο που έχει περισσότερες σφαίρες. Παρόμοια είναι και η κατάσταση με τα bosses, βέβαια με αυτά απλά εμφανίζεις το δυνατότερο σου όπλο για το οποίο έκανες craft τρία κιλά σφαίρες έξω από το boss room και βλέπεις το health bar να λιώνει. Χωρίς υπερβολές, χρειάστηκε να ξαναπαίξω το τελευταίο boss διότι το νίκησα τόσο γρήγορα που οι διάλογοι που θα έπρεπε να ακουστούν μέσα στη μάχη έπαιζαν πάνω από το τελικό cutscene.  

Το gameplay έξω από το combat αφήνει μία παρόμοια γεύση. Το parkour απογοητεύει σε κάθε επίπεδο, με τις ατσούμπαλες και αργές κινήσεις του P-3 συχνά να δουλεύουν εναντίον σου και να σε στέλνουν απότομα πίσω στο έδαφος. Η μετακίνηση στον semi-open world, που ανοίγει λίγες ώρες μέσα στο playthrough, πραγματοποιείται με αυτοκίνητα και η οδήγηση τους δεν θα μπορούσε να είναι λιγότερο διασκεδαστική. Τα συστήματα crafting και upgrading δεν είναι άσχημα, απλώς δεν προσφέρουν τίποτα παραπάνω από τα βασικά στοιχεία που έχουμε δει εκατοντάδες φορές σε RPGs. Παραδόξως, ένα πολύ διασκεδαστικό κομμάτι της εξερεύνησης είναι το looting. Ο P-3, χρησιμοποιώντας τον Charles, θα ανοίξει κάθε συρτάρι, ντουλάπι και κιβώτιο που θα στοχεύσει, ξαφρίζοντας έτσι ένα ολόκληρο δωμάτιο με μία ομαλή και ικανοποιητική κίνηση του χεριού του.

ΟΜΟΡΦΙΑ ΣΤΗ ΦΡΙΚΗ

Ευτυχώς για μένα, οι αδυναμίες του gameplay δεν με εμπόδισαν από το να λατρέψω την εκπληκτική αρτιστική πλευρά του Atomic Heart. Το συγκλονιστικό art direction ξεχειλίζει σε κάθε περιβάλλον του παιχνιδιού, με τους σχεδιασμούς των εχθρών και των περιοχών να κρατούν το ενδιαφέρον μου από τη στιγμή που είδα το πρώτο τρέιλερ μέχρι τα να πέσουν τα credits. Η μουσική, αν και κανείς δεν γνωρίζει ακόμα τι ρόλο έπαιξε ο Mick Gordon, ήταν η τέλεια μίξη σοβιετικών τραγουδιών, ηλεκτρονικής μουσικής και σκληρού doom style metal. Μαζί, η ιδιόρρυθμη ομορφιά και η τρομερή μουσική συνδυάζονται με αδιαμφισβήτητη επιτυχία και μας χαρίζουν συγκεκριμένα cutscenes που μου έριξαν το σαγόνι.

Ποια είναι λοιπόν η τελική εικόνα του Atomic Heart? Εξαρτάται από τι πρίσμα το κοιτάς. Δεν έχω ξαναπαίξει άλλο τίτλο που, ενώ στο 12ωρο σταματάω να κάνω το side περιεχόμενο λόγω βαρετού gameplay, λυπήθηκα πολύ όταν τελείωσε. Η τελική βαθμολογία του παιχνιδιού θα μπει από τον καθένα μας ξεχωριστά. Προσωπικά, το Atomic Heart θα μείνει στη μνήμη μου ως ένα πολύ άξιο video game, που με κάποιες, στοχευμένες, αλλαγές θα μπορούσε να εξελιχθεί σε αριστούργημα.

Ευχαριστούμε πολύ την AVE Tech για την παροχή του review copy!