Με τις ευλογίες της Eywa.

Η Ubisoft έκρινε πως οι περιστάσεις ήταν ιδανικές για μία νέα απόπειρα να βιντεογκεϊμοποιήσει τη μπλοκμπαστερική σειρά ταινιών του James Cameron. Σίγουρα θα προτιμούσε – και σε αυτό στόχευε – για το Avatar: Frontiers of Pandora να συμπέσει με το The Way of Water, αλλά τα του game development ανάγκασαν τη Massive Entertainment να πάρει ανάσα ενός ολόκληρου ημερολογιακού έτους για την κυκλοφορία του παιχνιδιού της στη βέλτιστη κατάσταση. Τα δύο προϊόντα, αν και μοιράζονται το όνομα, είναι και δεν είναι συγκρίσιμα.

Έχω δει τις ταινίες σε σινεμά και τηλεόραση, παραπάνω από μία φορά, και βλέπονται ευχάριστα. Μέχρι εκεί. Εκτιμώ τη φιλοδοξία που χαρακτήριζε αμφότερες σε επίπεδο σκηνοθεσίας, εφέ και σκηνικών, όμως δεν θεωρώ πως εξιστορούν ανείπωτα ή αξιομνημόνευτα σενάρια. Σε αυτό, λοιπόν, οι κινηματογραφικές προσπάθειες με το παιχνίδι υπό εξέταση συμφωνούν. Στο Frontiers of Pandora, όμως, χρειάζεται να αναλυθεί και το πώς δραστηριοποιείται διαδραστικά και (ξανα)αποδεικνύεται ότι η video game λογική δεν μπορεί απλά να φυτευτεί στα, κατά τα άλλα, εύπορα εδάφη του IP.

Εννοείται πως με το «Avatar» στον τίτλο του δεν θα μπορούσαμε παρά να ασχολούμαστε και να ελέγχουμε κάποιο μπλε ανθρωποειδές. Το πρωταγωνιστικό προφίλ ενός/μίας Na’vi, με καταγωγή από τη φυλή Sarentu, ξεκινά ως εκπαιδευόμενο πιόνι της RDA με την προοπτική να φέρει σε επαφή τους δόλιους ανθρώπους της με τους ιθαγενείς της Pandora. Η εξέγερσή μας και των κοντινών μας Na’vi λαμβάνει χώρα νωρίς-νωρίς και φτάνουμε στον μακροπρόθεσμο στόχο μας που δεν αλλάζει μέχρι τα credits: πώς να αφομοιωθούμε και αργότερα να ηγηθούμε των Na’vi και της Resistance έχοντας μεγαλώσει μακριά τους;

Η πορεία προς όλα αυτά είναι λιγότερο άχαρη ή βιαστική από την αντίστοιχη των ταινιών, ωστόσο δεν παρουσιάζει απαραίτητα περισσότερη λογική. Όπως πολύ ορθότερα γινόταν στη γιγαντοοθόνη, ο Jake Sully και η οικογένειά του στο sequel δεν γίνονταν εύκολα αποδεκτοί από τους ομοίους τους, επικρατούσε τέλος πάντων μία ανασφάλεια ως προς την αξιοπιστία και την αφοσίωσή τους. Στο Frontiers of Pandora – για αδιευκρίνιστο λόγο – όλοι δέχονται εύκολα ότι είστε ένα ακατέργαστο διαμάντι και αντί να σας πάρουν το σκαλπ διατίθενται με μιας να σας εκπαιδεύσουν στους “τρόπους” των Na’vi. Ακριβώς όπως η Neytiri έμαθε στον Jake να “βλέπει”, όλοι οι χαρακτήρες θα σας βοηθήσουν με τον τρόπο τους να καλύψετε τα όποια φυλετικά κενά και όλη αυτή η σταδιακή εξέλιξη είναι ομολογουμένως λυτρωτική. Αυτή η βήμα-βήμα εξοικείωση με την καθημερινότητα ενός Na’vi, όπως και η βαθιά τους σχέση με τη φύση της γης τους αποτυπώνονται στο Frontiers of Pandora πολύ πιο αποτελεσματικά των ταινιών.

I SEE YOU MASSIVE

Κατά τα άλλα είναι οι μοναδικές επιτυχίες που χρεώνονται στην πλοκή του παιχνιδιού. Είναι δυστυχώς ακόμα μία ιστορία προσπάθειας και αυτό-προόδου για τα μπλε πλάσματα, που διακόπτεται τη χειρότερη δυνατή στιγμή από την απειλή που χτυπά την πόρτα των οικισμών τους. Παίζουμε Avatar, όχι Smurfs. Το story δεν έχει ύψος, δεν έχει βάθος, άρα δεν έχει και διακυμάνσεις. Είναι μία flat περιπέτεια με ελάχιστες εκπλήξεις και χωρίς στιγμές ή χαρακτήρες που θα μας μείνουν. Συνάντησα 100άδες Na’vi και fair play, είχαν όλα το δικό τους ξεχωριστό design, αλλά αυτή η μοναδικότητα αφορούσε μόνο την εμφάνιση και όχι την προσωπικότητά τους. Ήθελα το παιχνίδι να ανοίξει τρύπες στα γνωμικά των Na’vi, να τέσταρε περισσότερα εκτός των μαχητικών τους ικανοτήτων που έχουν ήδη αποδείξει, αλλά τελικά έφτασα να εκτιμώ περισσότερο τα όσα είχε να μου δείξει από τα όσα είχε να μου πει.

Λέγοντας αυτό, στο φαίνεσθαι η Ubisoft δεν παίζεται. Της έχουν προσάψει πολλά κατά καιρούς για τις κλωνοποιητικές τάσεις της στα open world βιντεοπαιχνίδια της, όμως στο να δημιουργεί κόσμους και ψηφιακούς βιοτόπους που εξαιτίας του παρουσιαστικού τους προσελκύουν το εξερευνητικό μας ενδιαφέρον είναι άπιαστη. Συζητήσιμο είναι, ωστόσο, το πώς επιλέγει να τους γεμίσει. Το ίδιο συμβαίνει και με το πώς φαντάστηκε και αυτή τη φορά την Pandora. Τα activities είναι ανορθόδοξα ταξινομημένα. Ο τρόπος που τα προσεγγίζουμε, είτε είμαστε σε guided είτε σε exploration mode, δεν είναι οργανικός. Ως αποτέλεσμα, όλο το quest design και η εναλλαγή ανάμεσα στο κύριο μονοπάτι και τα όσα δευτερεύοντα μπορούν να πραχθούν βρίσκονται μονίμως σε σύγχυση.

Ο χάρτης είναι τεράστιος και φέρει την αγριάδα ενός Far Cry Primal, αναμειγμένη με τα όσα μπορούν να συμβούν σε μία αχαρτογράφητη τοποθεσία των Horizon. Το σκέλος και η απόσταση των οριογραμμών του είναι αξιοζήλευτα, όμως όλο το ενδιάμεσο ποιοτικό περιεχόμενο καταζητείται ακόμα και σε μαρκαρισμένα σημεία του. Από αυτά, σε άλλα περίμενα να βρω ευχαρίστηση και με άλλα κατέληξα να πειραματίζομαι πολύ περισσότερο. Οι εισβολές σε περιοχές που κατέχει η RDA είναι μονότονες και στερούνται φαντασίας. Από την άλλη, η εκπλήρωση αποστολών που σας φέρνουν πιο κοντά με τις άλλες φυλές έχουν actual ενδιαφέρον. Προτιμούσα να περιφέρομαι στα δάση και τις ιπτάμενες βραχονησίδες του παιχνιδιού, αναζητώντας άνθη και χρήσιμα αντικείμενα, αντί να αναζητώ τις επόμενες ανθρώπινες εγκαταστάσεις που χρειάζονταν “καθάρισμα”.

Όταν, δηλαδή, το παιχνίδι προσπαθούσε να γίνει Far Cry, εκεί είναι που έβαζε πραγματική τρικλοποδιά στον εαυτό του. Πολύ απλά επειδή δεν διαθέτει τις υποδομές για να μοιάσει έστω στο “ξαδερφάκι” του. Γιατί να κάθομαι να παλεύω με παλιοσίδερα τη στιγμή που μπορώ να ανέβω απάν στο ikran μου και να αγναντεύουμε όλη την in-game πραγματικότητα αφ’ υψηλού; Γιατί να μην ιππεύσουμε δίχως έγνοιες το direhorse μας στις απέραντες πεδιάδες/κοιλάδες του; Εννοείται πως όσοι επιζητούν τη συνέχεια των γεγονότων του Frontiers of Pandora θα αναγκαστούν αργά ή γρήγορα να διακόψουν τη γνωριμία με τις ικανότητες των Na’vi ή με τα μέρη που αυτοί δεσπόζουν. Αντί, λοιπόν, να ανυπομονώ για την επόμενη μάχη, κατέληξα να ανυπομονώ για το επόμενό μου “μάθημα” και την επίσκεψη ακόμα μίας εξωτικής περιοχής.

FAR FROM FAR CRY

Είπα εξωτικής; Εννοούσα εξωπραγματικής. Τεχνικά, το Frontiers of Pandora δεν επισκιάζεται από κανένα «αλλά», για τον απλούστατο λόγο ότι είναι εκθαμβωτικό. Ασυνήθιστο attention to detail για παιχνίδι ανοιχτού κόσμου, και δη της Ubisoft, σε χαρακτήρες και πολύ περισσότερο σε τοποθεσίες. Το παιχνίδι με βοήθησε να συνειδητοποιήσω βαθύτερα την ομορφιά αυτού του φανταστικού πλανήτη. Το HDR πονοκεφαλιάζει από την οξύτητα των χρωμάτων. Ό,τι κι αν δείξει, από δασώδεις εκτάσεις μέχρι ουρανούς και καταρράκτες, ένιωθα πως κάνω βήματα προς έναν πίνακα ζωγραφικής, τον οποίο όσο και αν πλησιάζα το σχεδιαστικό του βάθος δεν υποβαθμιζόταν ποτέ. Είναι εντυπωσιακό σε συνθήκες υψηλού και χαμηλού φωτισμού, ενώ οπουδήποτε και αν εστίαζαν τα μάτια μου έβρισκα κάποια καλλιτεχνία.

Μόνο σε αυτή την κατηγορία παικτών μπορώ να προτείνω χωρίς ενδοιασμό το Frontiers of Pandora. Σε άτομα που σκοπεύουν να το αγοράσουν και να το ξεψαχνίσουν. Σε άτομα που θέλουν να “χαθούν” χωρίς πίεση στις άπλες και τα ύψη του. Σε άτομα που θέλουν να δουν από κοντά το wildlife του, να χαζέψουν τους απέραντους ορίζοντές του και να μάθουν μέσα από τα μάτια του πρωταγωνιστή πώς να είναι Na’vi, με όλη τη βαρύτητα του ονόματος.

Οι υπόλοιποι, που θέλετε να προχωρήσετε το παιχνίδι που πληρώσατε αδρά, θα πρέπει να είστε ετοιμοπόλεμοι για να ξεκάνετε την RDA σε κάθε βάση που έχει χτίσει και μολύνει την Pandora. Κάθε φορά που το objective περιλαμβάνει εφόδους σε military bases και τυχαία encounters με τις ανθρώπινες κατασκευές είναι που αρχίζει να ακούγεται αχνά ο Far Cry ψίθυρος. Ας μην είμαστε υπερβολικοί, δεν πατάει ξεδιάντροπα στις γραμμές του Far Cry, θα ήταν άδικο να πούμε ότι πρόκειται για μία ξεπατικωτούρα του gameplay του. Άδικο για το Far Cry βέβαια. Δεν θεωρώ πως η μάχη του Frontiers of Pandora συγκαταλέγεται στα δυνατά του σημεία. Sure, ελέγχουμε ένα υπεράνθρωπο ον, με κάμερα πρώτου προσώπου και στη φαρέτρα μας έχουμε τόξα, βέλη, ακόντια και γκάνια (gun-ια), αλλά η μάχη δεν προσφέρει ούτε κατά το 1/2 τη δράση και τη καταστροφικότητα ενός Far Cry.

Το combat system υποτίθεται πως στηρίζεται στην εύρεση και την προσβολή της αχιλλείου πτέρνας κάθε αντιπάλου, όμως υπάρχει αστάθεια στο πώς αυτό λειτουργεί. Παράλληλα, από τις πρώτες αναμετρήσεις καθίσταται ξεκάθαρο πως η κατά μέτωπον αντιμετώπιση της RDA δεν αποτελεί πιθανή λύση, ούτε καν προαιρετική επιλογή. Κοινώς, όσοι ελπίζαμε να χωνόμαστε Rambo στα ανθρωποκρατούμενα μέρη και να σπείρουμε τον όλεθρο μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε το Far Cry 7. Θέλω να σας οδηγήσω πλαγίως στο συμπέρασμα πως σε τέτοιες συνθήκες επικροτούνται πιο stealthy στρατηγικές. Ε λοιπόν, θα σας έλεγα ψέματα. Η απόκρυφη προσέγγιση είναι ανύπαρκτη. Δεν έχουν εγκατασταθεί μηχανισμοί που να υποβοηθούν στη διαδικασία που αναγκαστικά πρέπει να τηρήσουμε, ενώ η τακτική που το ίδιο το παιχνίδι απαιτεί να χαράξουμε δεν αντιστοιχεί σε κουμπιά ή skills. Αν νομίζετε ότι η αναφορά του ονόματος Far Cry είναι ενοχλητική για το Avatar, μάλλον δεν αντιλαμβάνεστε ποιος θα έπρεπε να ενοχλείται.

ΤΟ ΚΟΥΤΙ ΤΗΣ ΠΑΝΔΩΡΑΣ

Κατά καιρούς θέλω να “σβήσω” το κριτικό μου φίλτρο παίζοντας games που με αφήνουν καταστρέφω braindeadly τα πάντα τριγύρω μου, δίχως σκοπό ή περιορισμούς και τα Far Cry πάντα βρίσκονταν σε θέση να ικανοποιήσουν αυτό μου το ξέσπασμα. Στο νέο Avatar game προσπάθησα πολλάκις μετά εμπρησμών και εκρήξεων να δημιουργήσω αντάρα, όμως πάντα τα έκανα μαντάρα. Με το που πατούσα σε αφιλόξενα μέρη έχανα κάθε περιθώριο απόκλησης από τον «σκοπό» που το παιχνίδι έθετε για μένα. Ένιωθα έρμαιο ενός objective σε παιχνίδι που κατ’ ισχυρισμόν φιλοδοξεί να προσφέρει ασυγκράτητη ελευθερία. Και επειδή μου τη βάρεσε με το πόσες φορές με προσγείωσε, θα επαναλάβω: όσοι θεωρούσατε μειονέκτημα το να μοιάζει σε ένα Far Cry, σας διαβεβαιώ πως θα θέλατε πολύ να είναι έτσι.

Είναι στενάχωρο που είναι τόσο ανέμπνευστο κατά το ανέβασμα της αδρεναλίνης, γιατί στα αντιθέτου ύφους δρώμενα πραγματικά πέρασα καλά με το Avatar: Frontiers of Pandora. Τα γαλήνια λεπτά του έχουν περισσότερη σκέψη και φαντασία από πίσω τους. Σε τέτοιες στιγμές προλαβαίνει να φανεί η έμφαση στη λεπτομέρεια και στην πιστή μεταφορά του σύμπαντος. Δεν είναι movie tie-in, ούτε προχειράτζα. Σαν Avatar σκέτο είναι καταπληκτικό. Είναι πιο Avatar από τις ταινίες Avatar. Χάρις σε αυτό έμαθα και σαγηνεύτηκα από τα αποκλειστικά του στοιχεία περισσότερο από ό,τι με κατάφεραν οι ταινίες. Σαν Avatar video game όμως χωλαίνει. Αφήνει ανεκπλήρωτες ή μισοτελειωμένες διάφορες ιδέες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν το μείγμα να δέσει. Παθαίνει, όμως, και αναλαμπές που θα ξαφνιάσουν τον κάθε fan, αφού η στιγμή που πρωτοβγήκαμε στην Pandora ή το δέσιμο και η παρθενική πτήση με το ikran μας εξήγαγαν ανεπιστρεπτέο ανατρίχιασμα.

ΠΑΡΑΛΙΓΟ ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ

Το Avatar: Frontiers of Pandora δεν είναι σε καμία περίπτωση κακό video game. Απλά περιορίζεται στο να ξύσει την επιφάνεια των πιθανών ιδεών για εκ νέου μεταφορά του IP στα video games. Τραβώντας τα σχεδιαστικά του φερμουάρ δεν αντικρίσαμε τον Far Cry κορμό για τον όποιον ήμασταν προϊδεασμένοι, ίσα-ίσα που στα λίγα σημεία που παρατηρούνται μιμήσεις τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά. Αξίζει να το «δείτε» αν μαγνητίζεστε από τον υπέροχα σχεδιασμένο κόσμο του. Αξίζει να το παίξετε αν ενδιαφέρεστε να έρθετε σε επαφή με μία πιο οργανική παρουσίαση του σύμπαντός του. Δεν θα λέγαμε ότι αξίζει τόσο για το moment-to-moment gameplay του. Καταλάβαμε καλύτερα την έννοια του να είσαι και να εξελίσσεσαι ως Na’vi από ό,τι μας δίδαξαν οι ταινίες, όμως θα προτιμούσαμε στο τέλος της ημέρας να περνούσαμε τη διαδικασία εκμάθησης μέσα από πιο fun-to-play δραστηριότητες.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media και την Ubisoft για την παροχή του review copy!