Πληροφορώ εσένα, που διαβάζεις αυτό το κείμενο, πως πιθανότατα έχεις βρίσει χυδαία κάποια στιγμή στη ζωή σου τον δημιουργό του Baby Steps. Πότε; Μήπως έτυχε να παίξεις ποτέ σου ένα παιχνίδι όπου ελέγχεις έναν καραφλό με μούσκουλα, εγκλωβισμένο μέσα σε ένα καζάνι, προσπαθώντας να σκαρφαλώσεις από επιφάνεια σε επιφάνεια με μία βαριοπούλα και πέφτοντας διαρκώς πίσω εκεί από όπου ξεκίνησες; Ε ναι, αυτός ο κ@ρ/%λ6ς είναι ο Bennett Foddy, η σαδιστική ιδιοφυία πίσω από το προαναφερθέν βασανιστήριο, το Getting Over It, και επιστρέφει να μας ξανα-τυραννίσει, αυτή τη φορά βάζοντάς μας να ξεχάσουμε να κάνουμε τα… στοιχειώδη.
Ο πνευματικός πρόγονος του παρόντος ήταν ανεπισήμως ο υποκινητής της παραγωγής των εκνευριστικών βιντεοπαιχνιδιών που βάζουν τους παίκτες να σκαρφαλώνουν, αλλά με μία λάθος κίνηση μπορούσαν να βρεθούν στην αφετηρία, όπως οι viral περιπτώσεις και χρηματοεκτυπωτές για τους streamers που ακούν στα ονόματα “Only Up” και “Chained Together”. Το Baby Steps είναι, λοιπόν, ένα walking simulator με την ίδια υπογραφή, που απαιτεί εξίσου μεγάλα αποθέματα υπομονής, ακατάλληλο για τις εύκολα triggered ψυχές και που προορίζεται αυστηρά για άτομα που αρέσκονται στο αυτομαστίγωμα.
Ο συγκεκριμένος τίτλος θέτει μερικά βασικά -ομολογουμένως ενδιαφέροντα- ερωτήματα-προκλήσεις προς τους παίκτες που όμως περιστρέφονται γύρω από την ίδια ιδέα: Τι και αν το να κουνήσεις τον χαρακτήρα που ελέγχεις ήταν μία αποστολή από μόνη της ή μάλλον η πιο δύσκολη αποστολή σου στο παιχνίδι; Τι κι αν το σπρώξιμο των μοχλών του χειριστηρίου σου καταλήγει να είναι τόσο δύσκολο και αποθαρρυντικό όσο το να κυκλοφορείς “γυμνός” σε έναν soulslike κόσμο; Ευτυχώς για εμάς, ο μπουνταλάκος που πρωταγωνιστεί στο Baby Steps -κανένα body shaming, είμαι ομοιοπαθής- είναι τουλάχιστον ντυμένος με το στενό του φορμάκι, αλλά το δικό του ταξίδι θα τρόμαζε και τον Miyazaki…
Η δυσκινησία του Nate -που οφείλεται καθαρά στην τεμπελιά του και όχι σε κάποιο θέμα υγείας by the way- βρίσκεται στο επίκεντρο του Baby Steps. Έχοντας γίνει ένα με τον καναπέ του, από τον οποίο έχει να σηκωθεί χρόνια κατά τα δρώμενα του παιχνιδιού, έχει ξεχάσει πώς είναι να στέκεσαι και να περπατάς, μη δείχνοντας την παραμικρή διάθεση να πατήσει παύση σε ό,τι προβάλλει το Netflix, παρότι έχει προφανώς εξαντλήσει τον κατάλογό του, και έχοντας τερματίσει άπειρα παιχνίδια όπως… η χοληστερίνη. Έτσι ξαφνικά, ωστόσο, προσγειώνεται ανώμαλα σε μία σουρεάλ πραγματικότητα, όπου χρειάζεται να βάλει το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, κάτι που στη θεωρία φαντάζει δεδομένο για εμάς αλλά για τον ίδιο, μετά από χρόνια απραξίας, αποδεικνύεται Γολγοθάς.
Προτού λυπηθείτε τον εύσωμο ταλαίπωρο θα σας πρότεινα να το ξανασκεφτείτε, εφόσον το νόημα του παιχνιδιού είναι να μεταβιβάσει στην ψυχοσύνθεσή σας κάθε στραβοπάτημα και κάθε γλίστρημα του Nate, φτάνοντας στο μεσουράνημα της κρίσης. Ο καημένος δεν πηδάει… ούτε εφημερίδα. Δυσκολεύεται στο ίσιωμα και τα τουρλωτά του οπίσθια δεν βοηθούν καθόλου την κατάσταση αφού από τη μία ταλαντεύουν το κέντρο βάρος του, ενώ συγχρόνως αποσυντονίζουν εμάς που προσπαθούμε να τον χειριστούμε. Οπότε, με το που σας δοθεί η πλήρης εξουσία πάνω στο σώμα και τις κινήσεις του Nate θα χρειαστείτε μόλις μερικά δεύτερα για να αντιληφθείτε πως έχετε μπλέξει για τα καλά.
MIND THE FU&$!#* GAP
Ακούστε πως λειτουργεί: Ουσιαστικά (για αυτούς που παίζουν με controller όπως συνίσταται) κάθε σκανδάλη αντιστοιχεί σε ένα πόδι του Nate. Τραβώντας τις τού δίνετε την εντολή να σηκώσει εκείνο του το άκρο, την ίδια ώρα που χρειάζεται να σπρώξετε το ένα analog stick τόσο όσο -και δίνω έμφαση στην ακρίβεια- πρέπει για να πραγματοποιηθεί ένα λογικού δρασκελισμού βήμα. Αν όλα πάνε καλά -δεν θα πάνε- ο Nate θα πατήσει στο έδαφος αναμένοντας την επόμενη εντολή σας. Παρόλα αυτά, στο 98% των περιπτώσεων, το λίγο λιγότερο ή λίγο περισσότερο που κρατήθηκε πατημένο κάποιο από τα κουμπιά εν χρήση θα οδηγήσουν τον Nate σε ένα άκομψο σπαγκάτ και στην υπερπροσπάθεια να ξανα-ορθοποδήσει.
Είτε το πιστεύετε είτε όχι, αυτό είναι χοντρά-χοντρά το Baby Steps. Ένα διαρκές challenge με κύριο ανταγωνιστή τη βαρύτητα, που θα σας κάνει να ξεχάσετε και αυτά που ξέρετε για character movement στα video games, θα σας δημιουργεί νευρικό γέλιο -ή κλονισμό- αντικρίζοντας μία ανηφόρα και θα δακρύζετε από συγκίνηση στην όψη μιας ευθείας που φαίνεται να μην παρουσιάζει αναταράξεις. Αυτό διότι το παιχνίδι διατηρεί την trial-and-error λογική των περασμένων έργων του Bennett Foddy, βάσει της οποίας κάθε αποτυχία καταφέρνει και να μας ανεβάζει το αίμα στο κεφάλι και να μας ξεκαρδίζει την ίδια στιγμή.
Αυτό που έχετε, επομένως, να κάνετε είναι να καθοδηγήσετε όσο καλύτερα γίνεται τον Nate στο επόμενο καζάνι εν βρασμώ -παρατηρώ ένα μοτίβο με τα καζάνια- που προχωρά το “story”. Και δεν κυριολεκτώ διότι το πώς, πότε και γιατί προκύπτουν όλα αυτά τα άβολα σκηνικά για τον πρωταγωνιστή μας χρήζουν επιστημονικής εξήγησης, ασχέτως που φέρουν μία σύγχρονων προδιαγραφών γελοιότητα. Το point είναι, τέλος πάντων, να μάθετε να αντιμετωπίζετε κάθε συνθήκη και κάθε εμπόδιο στον διάβα του Nate διαφορετικά, κάνοντας ό,τι περνά από το χέρι σας για να μην τον δείτε να παραπατά.
Διαφορετική είναι η σταθερότητα των ξυπόλητων πελμάτων του Nate πατώντας σε έναν λασπωμένο βούρκο, όταν συναντούν την αντίσταση των πετραδακίων μίας βουνοπλαγιάς ή την απαλή υφή των φύλλων ενός δάσους. Either way θα πρέπει να είστε προετοιμασμένοι να ισορροπήσετε, ιδίως όταν ανεβαίνετε κάπου υπό κλίση -δηλαδή στην πλειονότητα του παιχνιδιού- γιατί μία μικρή απροσεξία και το παιχνίδι θα σας τιμωρήσει. Πώς; Κάνοντας τον Nate να διπλωθεί σαν ακόκαλη μαριονέτα και στη συνέχεια να σωριαστεί και να ξεκινήσει να πέφτει μέχρι να βρεθεί κάποιο εξόγκωμα που θα τον σταματήσει, είτε πρόκειται για κοτρώνα, μία σανίδα ή το έδαφος. Και εδώ είναι που ξεπροβάλλει το μνησίκακα μολυσμένο DNA του Baby Steps, εφόσον αναλόγως και το πού βρίσκεστε, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να χρεωθείτε μία στιγμιαία βιασύνη επιστρέφοντας κάπου όπου βρισκόσασταν πριν από 2-3 ώρες πραγματικού χρόνου.
Παραδόξως, εκεί είναι η γλύκα του Baby Steps. Πέραν του ότι έχει πολλή πλάκα να παρατηρείτε την ασύμφορη κινησεολογία του Nate, τέτοια παιχνίδια δοκιμάζουν την αφοσίωσή σας και το πού μπορείτε να φτάσετε για να αισθανθείτε καταφερτζήδες. Γιατί το Baby Steps θα σας προκαλέσει, θα σας ξεγελάσει και θα σας τιμωρήσει ξανά και ξανά. Βάζοντας μπροστά τον πονηρό σχεδιασμό του ενιαίου κόσμου του, θα ανοίξει μπροστά σας διάφορες διαδρομές με σαφή κατάληξη. Η μεν δίοδος θα φαντάζει μεγαλύτερος μπελάς λόγω απόστασης για παράδειγμα -και πιστέψτε με, θα προσπαθήσετε να γλιτώσετε κάθε μέτρο- αλλά ίσως δεν κρύβει τόσες ανώμαλες τοποθεσίες. Η δε φαινομενικά “ευκολότερη” διαδρομή μπορεί να φαντάζει πιο σύντομη και να χωνεύεται ευκολότερα στο μάτι, αλλά να είστε βέβαιοι πως θα είναι πιο ριψοκίνδυνη.
Μπράβο στο παιχνίδι που -παρά τις διαβολικές προθέσεις του- δεν υπάρχει σωστό και λάθος μονοπάτι. Το αν η νοητή πορεία που διαλέξατε είναι η κατάλληλη αφορά εσάς και μόνο εσάς. Γιατί αν δεν έχετε διαρκώς υπόψιν σας ότι τα πατούσια του Nate συμπεριφέρονται σαν να είναι λαδωμένα, αν βαδίζετε υπό αφηρημάδα, αν δεν είστε παρατηρητικοί και δεν διαλέξετε κάποιο λογικό δρόμο να χαράξετε παρά κυνηγήσετε την εύκολη λύση, θα γυρίσετε ανάσκελα και θα πέφτετε… και θα πέφτετε… και θα πέφτετε… Αν πάλι κατακτήσετε τον χειρισμό του Nate, fair play. Θέλω να πω πως το gameplay είναι προσεγμένο. Απαιτεί ισορροπία μεταξύ σκέψης και κίνησης, πλήρη συνεργασία των εγκεφαλικών σας νευρώνων και επιμονή >> της υπομονής. Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς… κάποια στιγμή… με το πάσο σου…
MOONWALK… ΜΕ ΤΗ ΜΟΥΡΗ
Είναι δεδομένο πως θα αποτύχετε στο Baby Steps. Εδώ σας λέω θα δυσκολευτείτε να διασχίσετε ένα φλατ δάπεδο 10 μέτρων, τι πιστεύετε θα συμβεί όταν ακροβατήσετε σε τεράστια υψόμετρα στηριζόμενοι με τα άπλυτα ποδοδάχτυλα του Nate σε πατώματα με διάμετρο κλωστής; Σε αντίθεση, όμως, με τα περισσότερα παιχνίδια του είδους, στο Baby Steps η αποτυχία είναι κομμάτι του παιχνιδιού. Το να πέσετε, σίγουρα θα σας φέρει στα όρια του να μασήσετε το χειριστήριο -το παιχνίδι θα έχανε τον σκοπό του αν δεν σας έφερνε σε αυτό το σημείο- παρόλα αυτά ίσως αυτή τούμπα να δημιουργήσει νέες προοπτικές ή ιδέες για το ποια θα είναι τα επόμενά σας βήματα. Κατά τα άλλα, ναι, θα γίνετε υψοφοβικοί, η σκιά σας θα μοιάζει με μπαμπούλα, τα ρυάκια με καταρράκτες και κάθε φορά που θα ξεκινά μία ελεύθερη πτώση θα παρακαλάτε την τύχη και την όποια κατηφόρα να σας χαμογελάσει.
Δεδομένης της ήδη σεβαστής δυσκολίας του ελέγχου του ανεπίδεκτου δραστηριοτήτων Nate, θα ήθελα από το Baby Steps να ήταν πιο συνεπές με την physics-based λογική του. Ειδικά όταν διακυβεύεται το χάσιμο ολόκληρης προόδου, το τελευταίο που θέλω και θα θέλετε είναι να νιώσετε πως το παιχνίδι μάς αδικεί θεωρώντας ότι δεν πατήσαμε κάπου όπως θα έπρεπε. Και προφανώς υπήρξαν πολλές φάσεις στις οποίες τα έβαλα με την ίδια τη Φυσική. Μεταξύ μας, όμως, και αυτό πρέπει να είναι εσκεμμένο ως έναν βαθμό. Π.χ. σκοπίμως είναι δύσβατα όλα τα μέρη και επίτηδες είναι βαρύς και αυστηρός ο χειρισμός του Nate, ούτως ώστε εμείς οι παίκτες να καταλήξουμε να αντιλαμβανόμαστε το κάθε πετυχημένο βήμα σαν εφεύρεση, σαν κάποιο κατόρθωμα. Και από τη στιγμή που για τον Bennett Foddy τα checkpoints είναι ό,τι το λιβάνι για τον διάολο, οι παραπάνω στιγμές αποκτούν μεγαλύτερη αξία.
Όλα αυτά σε ένα ισόβια γελοίο video game που, παρά τις αλλεπάλληλες αφορμές για ragequit, θα σας κάνει να γελάσετε με την ψυχή σας. Κάθε φορά που ο Nate θα στριμώχνεται σε μία χαράδρα και θα είστε αναγκασμένοι να θαυμάζετε τη δική του κωλοχαράδρα, κάθε φορά που θα ανοίγει τα πόδια του σαν τον Νουρέγιεφ, κάθε φορά που θα βρίζει καταλαβαίνοντας ότι χάνει τον βηματισμό του εξαιτίας σας, θα θέλετε να αυτοκτονήσετε, αλλά αντ’ αυτού θα γελάσετε. Στο κάτω-κάτω, εμείς επωμιζόμαστε τον πόνο του Nate κάθε φορά που πέφτει, εμείς είμαστε οι κακομοίρηδες που θα χρειαστεί να τον βοηθήσουν να επιστρέψει στην κορυφή του βουνού. Και αυτό είναι αντικειμενικά αστείο.
Δεν υπάρχει να ολοκληρώσετε ανενόχλητοι το Baby Steps. Το παιχνίδι κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να σας βασανίσει, να σας εκνευρίσει, να σας βγάλει έξω φρενών και δεν χωρά αμφιβολία πως θα τα καταφέρει δεκάδες φορές στη διάρκειά του. Δεν μπαίνει στον κόπο να σας διδάξει… βήμα-βήμα (χεχ) το πώς να παίξετε, γιατί προτιμά να σας διδάξει. Προσωπικά, με έκανε να εκτιμήσω την απλότητα της κίνησης του main character και αναφέρομαι αποκλειστικά στη δυνατότητα να κινηθεί, κάτι που δεν θα αποτελούσε τρόπαιο πουθενά αλλού.
Παράλληλα, είναι φοβερό το πώς αυτό μπορεί να συνδυαστεί έτσι ώστε αυτή η κωμωδία και κάτι τόσο απλό όσο το περπάτημα να δημιουργούν δεύτερες σκέψεις και υπαρξιακές απορίες. Για ένα παιχνίδι που συγγενεύει με ένα άλλο που μου έφαγε τη ζωή, για ένα παιχνίδι όπου η τριβή προφανώς και δεν συμμαχεί με τον πρωταγωνιστή, που δεν έχει τριβή με το περπάτημα (double χεχ), για ένα παιχνίδι που τα boss fights του είναι τα σκαλοπάτια, το Baby Steps είναι πολύ εύστοχο.
Ευχαριστούμε πολύ την Devolver Digital για την παροχή του review copy!
