Back 4 more Left 4 Dead.

Η λατινική φράση Damnatio memoriae κυριολεκτικά σημαίνει "καταδίκη της μνήμης". Χρησιμοποιείται για να περιγράψει την επίσημη κύρωση μίας πολιτείας που στόχευε να εξαφανίσει το κάθε πιθανό ίχνος και την οποιαδήποτε αναφορά στο όνομα ενός ατόμου. Η πρακτική αυτή ήταν πολυεθνική και υπάρχουν πολλά αξιόλογα παραδείγματα στην ιστορία. Ένα από αυτά είναι ο Ηρόστρατος που έβαλε φωτιά στον ναό της Άρτεμις. Οι τρελοί αυτοκράτορες Νέρωνας, Καλιγούλας και 33 ακόμη είναι ένα άλλο παράδειγμα. Η χρήση της λέξης zombie εντός video game με zombies είναι ένα πιο σύγχρονο παράδειγμα.

SEARCH 4 TRADEMARK

Το Back 4 Blood είναι ένα co-op shooter στο οποίο εμείς και άλλοι τρεις συμπαίκτες χειριζόμαστε έναν από 8 μοναδικούς χαρακτήρες στην προσπάθεια μας να δημιουργήσουμε το μεγαλύτερο λόφο από zombie που μπορούμε. Εάν η πρώτη σας σκέψη είναι ότι ακούγεται σαν κλώνος του Left 4 Dead δεν θα σας κατηγορήσει κανείς. Είναι όσο πιο Left 4 Dead γίνεται, επειδή έρχεται από τους δημιουργούς του, που πλέον ονομάζονται Turtle Rock Studios. Δεν τους κατηγορώ που επέλεξαν να δημιουργήσουν ένα παιχνίδι βασισμένο στα θεμέλια που οι ίδιοι έστρωσαν το 2008, ειδικά όταν φαίνεται πως σκοπεύουν να αξιοποιήσουν αυτά τα θεμέλια για να ανανεώσουν το σχεδιάγραμμα του zombie co-op shooter. Εάν με την αποχώρηση τους από την Valve κατόρθωναν να πάρουν και το trademark της σειράς τους, ίσως το παιχνίδι να ονομαζόταν Left 4 Dead 3.

Για αυτό πους του κατηγορώ είναι η συμμετοχή τους στον οστρακισμό του όρου zombie. Ίσως είναι κάτι που μόνο εμένα με απασχολεί αλλά πραγματικά θα ήθελα να μου εξηγήσει πως και γιατί ξεκίνησε αυτή η ιστορία. Πρέπει απλώς να πιστέψω πως ο George Romero και κατά επέκταση η Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών δεν υπάρχουν στο παράλληλο σύμπαν του κάθε zombie game; Γνωρίζω πολύ καλά ότι και στο συγκεκριμένο έργο δεν αποκαλούν τους πεινασμένους για εγκέφαλους ως ‘zombies’, αλλά έτσι κατηγοριοποιήθηκαν για τις επόμενες δεκαετίες. 

Στο Back 4 Blood λέγονται "Ridden", στο Days Gone "Freakers", στο World War Z "Zachs", στο Resident Evil (και πολλά άλλα) "Infected" και στο The Walking Dead έχουν μία πληθώρα ονομασιών όπως "Walkers", "Geeks", "Lurkers’" "Creepers", "Roamers" και "Rotters" Δεν είμαι σίγουρος αν είναι απόπειρα αποπλάνησης. Ίσως να σκέφτηκαν, εάν τα ονομάσουμε κάτι άλλο τότε θα νομίζουν ότι το έργο μας είναι διαφορετικό από όλα τα λοιπά έργα με zombie. Αυτή η λογική ίσως να έστεκε, τουλάχιστον όσο καλά μπορεί να ισορροπήσει κανείς τρελόμπαλες πάνω σε κομπρεσέρ στην μέση ενός σεισμού, εάν γύρω στις 20 ώρες μέσα δεν άκουγα την Holly, έναν από τους χαρακτήρες, να χρησιμοποιεί την λέξη ‘zombie’. Τώρα έπρεπε να φανταστώ μία άλλη αιτία. Όπως και να έχει, στην περίπτωση του Back 4 Blood σίγουρα δεν ήταν αρκετό αυτό το rebranding, για να με πείσει ότι παίζω κάτι διαφορετικό.

ΞΕΣΚΟΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΔΙΚΑΝΟ

Ως διάδοχος του Left 4 Dead, το Back 4 Blood φέρει όλα τα στοιχεία που μπορούμε να περιμένουμε. Χαρακτήρες με την προσωπικότητα τους αποτυπωμένη πάνω τους, όπλα με διαφορετικού είδος σκοπού και πυρομαχικών και γιγαντιαίες ορδές από zombie. Ανάμεσα τους εμφανίζονται και τα τυπικά "σπέσιαλ" zombie, καθένα από τα οποία αντιμετωπίζεται διαφορετικά και προσθέτει επιπλέον χάος στην μέση της σφαγής και ανταλλαγής πυρομαχικών. Πολλά είναι απόλυτα βασισμένα στους προγόνους τους από το Left 4 Dead. Αντί για Hunters έχουμε Stalkers, αντί για Bloaters έχουμε Retches. Μία προσθήκη γιγαντιαίων διαστάσεων είναι τα Ogres. Αυτά τα κολοσσιαία zombie σπάνε το έδαφος και τα κεφάλια μας εάν δεν τα αντιμετωπίσουμε σωστά. Δρουν σαν boss fight, πολλές φορές ανάμεσα στη εισβολή των ορδών. Στην θέση τους ορισμένες φορές θα βρούμε τους Βreakers, οι οποίοι ανταλλάσουν το τιτάνιο ύψος για τις ικανότητες ενός χρυσού ολυμπιονίκη στο άλμα εις μήκος.

Επάνω και στους δύο μπορούμε να αντικρίσουμε να λαμπυρίζει με αμυδρή ερυθρή απόχρωση μια ακόμη ευχάριστη αλλαγή υπό τη μορφή αδύναμων σημείων, που εάν τα χτυπήσουμε αρκετά προκαλούν σημαντική βλάβη στο κάθε zombie που τα φέρει πάνω στο τερατώδες σώμα του. Των Ogre τα σημεία εκρήγνυται και δέχονται αξιόλογη πτώση ζωής, στους Bruisers το ασύμμετρα τεράστιο χέρι τους εκτινάσσεται στον αέρα και στις περισσότερες περιπτώσεις ολόκληρος ο εχθρός γίνεται ένα πυροτέχνημα αίματος και μυαλών. Τα αδύναμα σημεία είναι ταυτόχρονα ένας εύκολα αντιληπτός τρόπος αντιμετώπισης του κάθε σπέσιαλ zombie και ανταμοιβής ενός παίκτη που επένδυσε λίγο παραπάνω χρόνο στο να στοχεύσει προσεκτικά στην μέση της πανωλεθρίας.

Όπως και στο Left 4 Dead, μας δίνονται δύο όπλα μεταξύ των οποίων μπορούμε ελεύθερα να αλλάζουμε. Το πρώτο και το κύριο όπλο μας το επιλέγουμε από μία ευρύ γκάμα διαφορετικών όπλων και το δεύτερο επιλέγουμε μεταξύ κάποιου πιστολιού ή ενός παλιού καλού και έμπιστου τσεκουριού ή ρόπαλου. Πρέπει να παραδεχθώ πως τα όπλα έχουν μια απολαυστική πιστότητα στην χρήση τους. Με την εξαίρεση του πιο γρήγορου reload (ξεκάθαρα για λειτουργικούς σκοπούς) ο τρόπος που πυροβολούν και ακούγονται είναι ιδιαίτερα ικανοποιητικός. Πυροβολώ χωρίς να χρειάζεται να παρατηρώ το κάτω δεξί μέρος τη οθόνης στο οποίο παρευρίσκεται ο αριθμός σφαιρών που παραμένουν εντός του γεμιστήρα, ο ήχος του όπλου καθώς αδειάζει είναι αρκετός για να με πληροφορήσει. Ανάλογα το όπλο υπάρχει μία αυξανόμενη ηχώ που πηγάζει από τον προοδευτικά όλο και πιο άδειο γεμιστήρα, που μου έκανε τόσο καλή εντύπωση που αποφάσισα να της αφιερώσω ακριβώς 69 λέξεις αυτού του review.

Αυτό που με εξέπληξε περισσότερο είναι τα RPG στοιχεία που έχει το Back 4 Blood. Όσοι ανατριχιάσατε με το που είδατε το συνδυασμό των τριών γραμμάτων αυτών, σας παρακαλώ να πάρετε δύο βαθιές ανάσες. Δεν είναι κατά την γνώμη μου πολλά ή κάτι που καταβροχθίζει περισσότερο χρόνο από ότι τα zombie προσπαθούν να καταβροχθίσουν εμάς. Ένα από αυτά είναι άμεσα συνδεδεμένο με τον κάθε χαρακτήρα, τους λεγόμενους "Cleaners". Ο κάθε Cleaner έχει ένα μοναδικό bonus για τον εαυτό του και ένα για την ομάδα. O Walker δίνει στην ομάδα 10 extra health points και ο ίδιος κάνει 10% περισσότερο damage. Παράλληλα ο καθένας έχει και μία μοναδική ιδιότητα. Η Mom σαν καλή μαμάκα της ομάδας μπορεί να σηκώσει άμεσα κάποιον που έμεινε από ζωή μία φορά στο κάθε επίπεδο. To δεύτερο RPG στοιχείο έρχεται με την μορφή των attachments που μπορούμε να βάλουμε στο κάθε όπλο. Στόχαστρα, κάννες, laser και γεμιστήρες, όλα αυτά τα attachments έχουν διαφορετικά επίπεδα (όπως και κάθε όπλο) και αλλάζουν διαφορετικές ιδιότητες. Ιδιαίτερη είναι η επιλογή τους να μη μας δώσουν την επιλογή να τα αφαιρέσουμε όποτε θέλουμε. Αυτό σημαίνει ότι όταν βρούμε ένα ‘γυμνό’ χωρίς attachment όπλο με καλύτερο επίπεδο από το δικό μας, πρέπει να ζυγίσουμε εάν θα εγκαταλείψουμε το στολισμένο τρέχων όπλο μας για εκείνο.

Το τρίτο και μεγαλύτερο RPG στοιχείο είναι το Card system. Ο κάθε παίκτης ξεκινά με κάποιες κάρτες οι οποίες μας χαρίζουν κάποιες ιδιότητες. Από extra ζωή, ammo, damage, reload speed μέχρι και πολύ πιο συγκεκριμένες ικανότητες. Με αυτές μας ζητείται να κατασκευάσουμε μία τράπουλα με 15 κάρτες. Στην αρχή του κάθε επιπέδου, μπορούμε να ενεργοποιήσουμε μία από τις κάρτες μέσα στην προεπιλεγμένη τράπουλα μας. Φτάσαμε στο σημείο που πρέπει να σας ενημερώσω για το πως αισθάνομαι για ίσως το μεγαλύτερο χαρακτηριστικό του παιχνιδιού. Η αλήθεια είναι πως δεν γνωρίζω. Αμφιταλαντεύομαι μεταξύ δύο άκρων ανάλογα την περίπτωση.

Το Card system, είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται το genre. Προσφέρει μία ξεκάθαρη και εκούσια επιλογή για τον παίκτη που του επιτρέπει να μετατρέψει την κυρίαρχη εμπειρία του. Εάν θέλω να παίξω εξ ολοκλήρου με ρόπαλα, χατζάρες και τσεκούρια, μπορώ να κατασκευάσω το ανάλογο κοκτέιλ καρτών που μου επιτρέπει να κάνω ακριβώς αυτό. Εάν θέλω να αποδείξω πως ήμουν καλός Mcree, συγγνώμη, εννοώ Cole Cassidy, στο Overwatch, μπορώ να κατασκευάσω μία τράπουλα αποκλειστικά βασισμένη στο να επιβραβεύει τα εύστοχα χτυπήματα στα αδύνατα σημεία του κάθε zombie. Εάν νιώθω πως η ομάδα είναι πιο σημαντική από τα δικά μου εγωιστικά θέλω (κάτι που ένας καλύτερος άνθρωπος από εμένα έκανε) μπορώ να κατασκευάσω μία τράπουλα βασισμένη στο να προσφέρει bonuses σε ολόκληρη την ομάδα και που μπορεί να τους βοηθήσει καλύτερα.

Το Card system, είναι ατσούμπαλα εφαρμοσμένο και δίνει την ψευδαίσθηση της επιλογής. Κάποιες κάρτες είναι τόσο καλές οπού σχεδόν κάθε τράπουλα μου τις είχε μέσα. Αυτόματα, ο πειραματισμός δέχεται ένα σημαντικό χτύπημα. Παράλληλα, μέχρι να αποκτήσουμε τις κάρτες που χρειαζόμαστε μπορεί να περάσει πολύς χρόνος. Η επιλογή μίας κάρτας ανά επίπεδο σημαίνει πως μέχρι το build μας να ολοκληρωθεί ή τουλάχιστον να αποκτήσει όλες τις κάρτες-θεμέλια που χρειάζεται σημαίνει πως πρέπει να παίξουμε αρκετά levels χωρίς τις ιδιαιτερότητες που επιδιώκουμε να δοκιμάσουμε. Ο ρυθμός του παιχνιδιού υποφέρει από το card system. Στο Left 4 Dead 2 όλοι οι παίκτες κινούνται στην ίδια ταχύτητα μαζί με το παιχνίδι, στο Back 4 Blood, ο κάθε παίκτης έχει διαφορετική αναλόγως της τράπουλας. Και εδώ καταλήγουμε στον κύριο λόγο που νομίζω πως το card system μπορεί να καταρρεύσει.

RNGESUS

Η δυσκολία στο Back 4 Blood είναι κάτι που εξαρτάται εξ ολοκλήρου από τις Μοίρες. Στο rookie δεν θα υπάρξει κάποια ιδιαίτερη πρόσκληση. Στο Veteran, το normal mode του παιχνιδιού, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. To card system στο Veteran μπορεί να αποτελέσει δίκοπο μαχαίρι. Σε κάθε αρχή του level, κάποιες τυχαίες επιπτώσεις επιλέγονται. Όταν αποφάσισα να πειραματιστώ με ένα melee build, το παιχνίδι έριξε εναντίον μου zombie που εάν τα πλησιάσεις καίγεσαι, zombie που ανατινάζονται όταν πεθάνουν, πολλαπλά zombie που χτυπούν εξ αποστάσεως και οτιδήποτε άλλο μπορούσε να επιλέξει για να με κάνει να μετανιώσω την επιλογή μου. Αφού διαλέξεις την τράπουλα που θα χρησιμοποιήσεις για το κάθε run, δεν μπορείς να την αλλάξεις. Είχα μείνει με κάτι που δεν μπορούσα να αξιοποιήσω, και συνεπώς, να ευχαριστηθώ.

Εγώ, και οι δύο φίλοι με τους οποίους έπαιξα όλο το παιχνίδι μαζί, είχαμε δραστικά διαφορετικές εμπειρίες κάθε φορά. Σε ένα level, αποτύχαμε παταγωδώς. Οι φωνές μας στο Discord είχαν βλασφημήσει πολλαπλές θεότητες εκείνο το βράδι. Στη δεύτερή μας προσπάθεια αμέσως μετά, μιλούσαμε μόνο για σειρές και ταινίες, καθώς διανύσαμε το επίπεδο χωρίς καμία δυσκολία. Με τα ίδια όπλα, με τους ίδιους χαρακτήρες, με τις ίδιες τράπουλες, το ίδιο level μας εμφανίστηκε εντελώς διαφορετικά. Το παιχνίδι στη πρώτη του εκδοχή αποφάσισε να στείλει τουλάχιστον τρεις φορές παραπάνω special zombie εναντίον μας, πολλά διπλά και τριπλά, σε σχέση με την δεύτερη.

Με μία γρήγορη έρευνα παρατήρησα ότι στο Steam, 28.7% των παιχτών ολοκλήρωσαν το game στο Rookie, ενώ μόνο 5.4% στο Veteran. To Nightmare το ολοκλήρωσαν 0.3% των παικτών. Μην με παρεξηγήσετε, δεν παραπονιέμαι για την δυσκολία που ανεβαίνει, παραπονιέμαι για την ξεκάθαρη τυχαία μεταβολή της δυσκολίας που έχει την δυνατότητα να μηδενίσει την τράπουλα και την πρόοδο του κάθε παίκτη. Εξαιτίας αυτού οι περισσότεροι παίκτες σπάνια θα ρισκάρουν να πειραματιστούν με διαφορετικές κάρτες, ή πιο ριψοκίνδυνες. Θέλω να σε αγαπήσω Back 4 Blood αλλά την μία με αντιμετωπίζεις με περισσότερη αγάπη και από την γιαγιά μου όταν με πήγαινε στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς να μου πάρει σοκοφρέτα, και την άλλη ως ένα παρείσακτο και ανεπιθύμητο πλάσμα. Λαμβάνω μικτά μηνύματα. Και δεν μου αρέσει. Καθόλου.

Είναι πραγματικά θλιβερό που η ισορροπία ταράσσεται τόσο δραστικά και που οι παίκτες μένουν πολλές φορές ανήμποροι να γλυτώσουν τα βίαια καπρίτσια του game. Σχεδόν όσο θλιβερό είναι και το γεγονός ότι το solo play δεν ανταμείβει κανένα supply point που χρειαζόμαστε για να ξεκλειδώσουμε κάρτες και cosmetics. Συν, ότι η συμπεριφορά των Α.Ι. bot που μας συνοδεύουν είναι απογοητευτική. Όσο απογοητευτικό και το swarm mode, μία ευκαιρία να χειριστούμε τα zombie εναντίων παικτών και αντιστρόφως. Στην πράξη ξόδεψα περισσότερο χρόνο στην αναμονή να ξεκινήσει το Swarm παρά παίζοντας το.

Συνεχίζοντας το τρένο της λύπης είναι το βαγόνι των επαναλαμβανόμενων level. Κάθε ενότητα στο κάθε μέρος ενός run ξεκινά από την ίδια τοποθεσία, το Fort Hope, με αποτέλεσμα πολλές φορές να βιώνουμε την ίδια πίστα με μικρές διαφορές. Επίσης γενικότερα το level design υστερεί συγκριτικά με το Left 4 Dead 2. Εξαίρεση είναι το ένα level που τελειώνει με αφιέρωμα στο Shaun of the Dead, με ένα jukebox που όταν ενεργοποιείται καλεί τις ορδές. Σημαντική διαφορά είναι πως αντί για το Don’t Stop Me Now των Queen, το jukebox στο Back 4 Blood παίζει το Ace of Spades των Motörhead. Aχ ρε Lemmy, μου λείπεις.

ΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Που καταλήγουμε λοιπόν; Το Back 4 Blood είναι Left 4 Dead. Μπορεί κάποιος να το πει Left 4 Dead 3, μόνο... που δεν είναι Left 4 Dead. Θα το χαρακτήριζα το Left 4 Dead του Schrödinger. Κάνει κάποια πράγματα καλύτερα, κάνει κάποια πράγματα χειρότερα. Προσφέρει κάτι καινούριο, αλλά είναι το περιτύλιγμα παρά ο πυρήνας. Όταν είναι στα καλά του είναι μία πραγματικά απολαυστική co-op εμπειρία, που κινδυνεύει μονίμως να γίνει κάτι το κουραστικό. Κυρίως είναι ευχάριστο (ειδικά με παρέα), εκτός από τις στιγμές που με την ανάμειξη όλων αυτών των διαφορετικών στοιχείων επιτυγχάνει ένα αλχημικό αφέψημα που ανατινάζεται στην μούρη μας.

Το παιχνίδι δοκιμάστηκε μέσω του Xbox Game Pass.