Αφήστε το genre ήσυχο!

Άλλο ένα soulslike, άλλη μια πιθανή εβδομάδα μιζέριας. Έπειτα από την τεράστια επιτυχία του Elden Ring, νιώθω πως κάθε μήνα κυκλοφορεί και από ένα νέο AA παιχνίδι στο genre, έτοιμο να με απογοητεύσει όπως όλα τα προηγούμενα. Well, σχεδόν όλα. Παιχνίδια όπως το φανταστικό Lies of P μου ψιθυρίζουν συνεχώς στο αυτί να δώσω μία ακόμη ευκαιρία στα indie soulslikes γιατί «ποτέ δεν ξέρεις». Έτσι, λοιπόν, έφτασε στα χέρια μου και το Bleak Faith: Forsaken. 

ΠΙΝΑΚΑΣ ΧΩΡΙΣ ΜΠΟΓΙΑ

Το συγκεκριμένο review θα είναι φανερά διαφορετικό από οτιδήποτε έχω γράψει στο παρελθόν. Πέρα από μία τοποθέτηση για τον τίτλο που έπαιξα, θα είναι και μία γραπτή μορφή αντίστασης ενάντια στο ξεδιάντροπο άρμεγμα που υπομένει τα τελευταία χρόνια το soulslike genre. Αλλά ας ξεκινήσουμε με το Bleak Faith.

Ο κόσμος που καλείσαι να εξερευνήσεις ονομάζεται Omnistructure και συνδέει στοιχεία μεσαιωνικής αισθητικής και ρομποτικής δυστοπίας. Δυστυχώς, παρόλο που η ατμόσφαιρα του δείχνει σημάδια προοπτικής, ο κόσμος παλεύει με την ίδια ασθένεια που ρημάζει πολλά από αυτά τα μικρά soulslikes. Γκρι. Γκρι, γκρι, γκρι γκρι, γκρι, γκ- Παντού γκρί. Ακόμη και τα κομμάτια του περιβάλλοντος που έχουν χρώμα δείχνουν χλωμά. Δεν έχω καταλάβει ακόμη αν το συγκεκριμένο εικαστικό είναι προϊόν περιορισμένου χρόνου ή σκόπιμο.

Όσο άχρωμο και να είναι το περιβάλλον του Bleak Faith, δεν θα ήταν ποτέ dealbreaker για μένα. Μπορώ εύκολα να ξεπεράσω τα όποια οπτικά ψεγάδια υπάρχουν εάν ο τίτλος παρέχει δυνατό και διασκεδαστικό gameplay. Έλα όμως που δεν το κάνει. Ως οριακά εθισμένος souls veteran, τα χέρια μου βγάζουν φουσκάλες κάθε φορά που πιάνω το χειριστήριο για να παίξω Bleak Faith. Η κίνηση καθολικά είναι clunky. Δεν έχει σημασία αν απλά περπατάς, πηδάς, τρέχεις ή πολεμάς, πάντα θα έχεις μια αίσθηση ότι κάτι πάει λάθος. Ορισμένες φορές αντιμετώπισα και καθυστερήσεις στις εντολές, όπως στο άλμα που χρειάζεται μισό επιπλέον δευτερόλεπτο για να εκτελεστεί μετά την πίεση του κουμπιού. Συνολικά, η καλύτερη λέξη πιστεύω για να περιγράψεις τον χειρισμό του συγκεκριμένου τίτλου είναι «άβολος».

I-(NEED)-FRAMES

Τα προβλήματα, δυστυχώς, δεν σταματούν στον χειρισμό. Ο ίδιος ο σχεδιασμός του combat, παρόλο που έχει τον ίδιο πυρήνα με τα λατρεμένα Dark Souls, αποτυγχάνει κατά τη γνώμη μου σε όλα τα επίπεδα. Αρχικά, και πιο συνταρακτικά, τα dodges σου δεν έχουν i-frames. Αυτό σημαίνει πως δεν μπορείς να αποφύγεις μέσα στις επιθέσεις, αλλά απαιτείται να φύγεις μακριά τους για να σωθείς. Τη στιγμή που το συνειδητοποίησα αυτό πολεμώντας το πρώτο boss, ήξερα ότι θα περάσω πολύ δύσκολα με το Bleak Faith. Τα i-frames έχουν έναν πολύ κρίσιμο λόγο ύπαρξης: επιτρέπουν στον παίκτη να κρατήσει την επιθετική του στάση και να αξιοποιήσει περισσότερα από τα παράθυρα για χτύπημα που του δίνει ο εχθρός. Αν τα αφαιρέσεις, αναγκάζεις τους παίκτες σου να χαμηλώσουν ταχύτητα και να αμύνονται συνεχώς. 

«So what?» θα πεις εσύ που βλέπεις too many youtube videos. «Και το Sekiro είχε ελάχιστη χρήση για τα i-frame dodges αλλά κάθε φορά λες πόσο μαγευτικό και sexy είναι το combat του». Φυσικά και ισχύει αυτό αγαπητέ μου αναγνώστη, με μία μικρή λεπτομέρεια. ΤΑ PARRIES ΤΟΥ SEKIRO ΕΙΝΑΙ ΑΨΕΓΑΔΙΑΣΤΑ. Γουστάρω να κάνω parry στο Sekiro, ενώ στο Bleak Faith αναγκάζομαι. Παράλληλα, το balance όσον αφορά τη διαχείριση του stamina είναι εφιαλτικό. Ειδικά στο αρχικό στάδιο του παιχνιδιού, θα περάσεις το μισό boss fight περιμένοντας να αναπληρωθεί η μπάρα, παρόλο που χρησιμοποιείς ελαφριά πανοπλία και έχεις ξοδέψει όλους σου τους level up πόντους στο stamina. Συνολικά, η καλύτερη λέξη πιστεύω για να περιγράψεις το combat του συγκεκριμένου τίτλου είναι «ενοχλητικό».

ΤΟ ΦΑΙΝΕΣΘΑΙ

Αφήνοντας το σύστημα μάχης πίσω μου, πρέπει δυστυχώς να συνεχίσω να κακολογώ το Bleak Faith, καθώς ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για το enemy design. Οι δύο μάστιγες των indie souls επιστρέφουν για ακόμη μια φορά. One-shots και εξωφρενικά health bars. Τα δύο αυτά φαινόμενα είναι εύκολες λύσεις στο ερώτημα «πως κάνω το παιχνίδι μου δύσκολο;». Το χαμένο κομμάτι του παζλ, βέβαια, είναι πως η δυσκολία καθαυτή δεν αποδίδει πάντα ευχαρίστηση ή διασκέδαση. Ατελείωτες βαρετές μάχες και εχθροί που σε κυνηγούν μέχρι το τέλος του κόσμου δεν μιξάρουν καλά if you ask me.

Η ίδια προσπάθεια για φαινομενική ποιότητα έγινε και στο χτίσιμο του ανοιχτού κόσμου. Το να θες να υλοποιήσεις μία γιγάντια κλίμακα στον κόσμο σου είναι ένα πράγμα. Το να επιτρέπεις στους παίκτες να σπαταλούν τον χρόνο τους ανεβαίνοντας δεκάδες σκάλες για να φτάσουν στην κορυφή ενός ουρανοξύστη χωρίς να βρουν τίποτα στην κορυφή ή στη διαδρομή είναι κάτι άλλο. Σε συνδυασμό με τα σπάνια «bonfires», η εξερεύνηση σε αυτό το παιχνίδι αποτελεί μια μακροχρόνια δέσμευση. Ενδέχεται να χρειαστεί να περπατάς για 20-30 λεπτά μόνο και μόνο για να ανοίξεις μια συντόμευση πίσω στην αρχή της περιοχής, χωρίς να έχεις πραγματικά καταφέρει κάτι. Συνολικά, η καλύτερη λέξη πιστεύω για να περιγράψεις τον σχεδιασμό του κόσμου του συγκεκριμένου τίτλου είναι «αλαζονικό».

Όλα τα παραπάνω προβλήματα είναι ξεκάθαρα προϊόντα ενός αρκετά μεγαλύτερου θέματος που ταλαιπωρεί το genre. «Άβολο». «Ενοχλητικό». «Αλαζονικό». Όλα χαρακτηριστικά ενός ακόμη soulslike με περίσσεια φιλοδοξία. Βέβαια, σε καμία περίπτωση δεν υποβαθμίζω τη δουλειά των developers. Ένα τέτοιο αποτέλεσμα για μία ομάδα τριών μόλις ανθρώπων είναι απίθανο. Το μόνο τους λάθος είναι η επιλογή του παιχνιδιού. Το Bleak Faith: Forsaken θα μπορούσε να στέκεται περήφανο ως ένα εξαιρετικό linear third-person action-RPG με μοναδική ατμόσφαιρα και κόσμο. Αντί για αυτό, η ομάδα άφησε το πάθος που μοιραζόμαστε όλοι για τα Souls games να τους τραβήξει προς ένα στόχο που, κατά τη γνώμη μου, δεν πέτυχαν.

Ευχαριστούμε πολύ την Archangel Studios και την Perpetual Games για την παροχή του review copy!