Το Bye Sweet Carole μας συστήνεται ως ένα halloween θεματικής παιχνίδι που θα συνδέσει τον τρόμο και τα παλιά κινούμενα σχέδια της Disney, για να φέρει στην επιφάνεια ένα πρωτότυπο αποτέλεσμα που δεν έχω αντιμετωπίσει προσωπικά ως τώρα. Όταν είδα το τρέιλερ πρώτη φορά με τράβηξε αμέσως και σαν παιδί των 90’s ήθελα να δω περί τινός πρόκειται. Οπότε πάμε να δούμε τι αποτέλεσμα φέρνει αυτή η… μυστήρια συνταγή!
Το παιχνίδι μας βάζει στα παπούτσια της Lana, μιας έφηβης που ζει σε ένα ορφανοτροφείο κάπου στην Αγγλία των αρχών του 20ου αιώνα. Η Lana ψάχνει να βρει τη χαμένη φίλη της, την Carole, που έχει εξαφανιστεί, και το μόνο στοιχείο που έχει είναι μια σελίδα από ένα γράμμα, το οποίο όπως την κυνηγάμε στην αρχή του παιχνιδιού, ξεγλιστράει κάπως από τα χέρια μας.
Έτσι ξεκινάει το ταξίδι της Lana στον αληθινό και φανταστικό κόσμο του Bunny Hall και της Corrola. Όλη η ιστορία της περιστρέφεται μεταξύ του εσωτερικού της πόνου και της χειραφέτησης των γυναικών εκείνης της εποχής. Το σκηνικό είναι ένα μικρό παράθυρο σε αυτά τα δύο θέματα, δυστυχώς όμως το ένα είναι πιο κοφτερό από το άλλο σε αυτό που θέλει να παρουσιάσει και να κάνει τον παίκτη να νιώσει.
Η LANA ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΤΕΡΑΤΩΝ
Από σκοτεινά υπόγεια μέχρι τρομακτικά τέρατα σε σχήμα ζώων, σε όλο το παιχνίδι κυριαρχεί μια ατμόσφαιρα τύπου Disney, αλλά με το creepy στοιχείο να περισσεύει. Αυτό συμβαίνει γιατί όλο το εικαστικό του παιχνιδιού έχει βγει από κινούμενα σχέδια της δεκαετίας του ’90 που έφερε στην οθόνη ο αμερικανικός γίγαντας. Η ομάδα ανάπτυξης πήρε όλη την έμπνευση και την μετουσίωσε σε narrative-driven horror βιντεοπαιχνίδι.
Είναι κυριολεκτικά σαν να παίζουμε ένα καρτούν εκείνης της εποχής. Το πόσο οικείο μου ήταν, με βάση τις παιδικές μου μνήμες, είναι δύσκολο να αποτυπωθεί σε λόγια. Από την άλλη πλευρά, όλη αυτή η χαριτωμένη αισθητική σε μεγάλο βαθμό πνίγει την τρομακτικότητά του. Παρότι υπάρχουν αρκετά πετυχημένα jumpscares, πέρα από αυτά, σε λίγα σημεία ένιωθα πραγματικά άβολα και ένταση, όπως θα ήθελε ένας horror τίτλος.
Ενώ έχει δοθεί τόση λεπτομέρεια στην οπτικοακουστική παρουσίαση -που πραγματικά θα σας εκπλήξει- ο τρόμος δεν φτάνει. Είτε είμαστε σε μια σκοτεινή αίθουσα διδασκαλίας, είτε μας κυνηγάνε τα αλλόκοτα τέρατα του Mr. Kyn, είναι μια μικρή ανάσα που θα νιώσουμε στην ραχοκοκαλιά μας.
ΑΠΟ CHALLENGE… ΚΟΡΜΑΡΑ!
Κατά κύριο λόγο, στο Bye Sweet Carole θα περιφερόμαστε από το ένα δωμάτιο στο άλλο, λύνοντας μικρούς γρίφους ήπιας δυσκολίας και αποφεύγοντας τα τέρατα που μας καταδιώκουν. Σε ελάχιστες περιπτώσεις θα τα πολεμήσουμε, και αυτές είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού. Οπότε, αν ψάχνετε για δράση, εδώ δεν είναι για εσάς. Πρέπει να καταλάβετε ότι είστε εδώ για το ταξίδι και την ιστορία.
Μια ιστορία που είναι άκρως γυναικεία υπόθεση από τη μία πλευρά της, αφού δείχνει την εκμετάλλευση των κοριτσιών εκείνης της εποχής από την ανδροκρατούμενη κοινωνία και τις προσπάθειές τους να κάνουν τις φωνές τους να ακουστούν. Μεγαλύτερο βάρος δίνει το Bunny Hall, που λειτουργεί πρακτικά σαν μέρος προετοιμασίας νυμφών για την κολεκτίβα των εταιρειών που χρηματοδοτούν το ορφανοτροφείο.
Όμως, πέρα από το θέμα αυτό που θίγει, δυστυχώς δεν πρωτοτυπεί σεναριακά, ούτε μας φέρνει κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί. Το μισό κομμάτι της ιστορίας είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο που το έχουμε δει και αλλού.
ΤΑ BUGS ΘΑ ΦΥΓΟΥΝ ΑΛΛΑ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ
Το άλλο μισό, όμως, που δείχνει όλη την εσωτερική διαμάχη της Lana με τις φοβίες της, την κατάθλιψη και τα τέρατα που έχει γαλουχήσει το σκοτάδι μέσα της (αλλά και η σύγκρουσή της με αυτά) είναι το πιο στιβαρό κομμάτι της αφήγησης.
Ένα κομμάτι που απογειώνεται με τα voice-overs που έκανε η ομάδα που έφτιαξε το Bye Sweet Carole. Ο αφηγητής που μας περιγράφει τα γεγονότα έχει μια χροιά ενός σοφού μπάρμπα που μεταδίδει τη γνώση του, και έχω την εντύπωση πως επίτηδες χρησιμοποίησαν φίλτρο για να ακούγονται οι ηχογραφήσεις παλαιωμένες. Ακόμα και στις σκηνές της πρωταγωνίστριας, μπορώ απλά να αφήσω το controller κάτω και να αφοσιωθώ στην εικόνα και τον ήχο, που ξεχειλίζουν δεκαετία ’90, χειμώνα και ζεστό σοκολατούχο γάλα!
Πέραν των αντιρρήσεων μου για την αφήγηση και το απλό gameplay, υπάρχουν και λίγα τεχνικά προβλήματα που συνάντησα παίζοντας στο Nintendo Switch. Πρώτο και ασχημότερο: τα crashes. Κατά τη διάρκεια του playthrough μου με πέταξε έξω από το παιχνίδι 5 φορές και μου έσπασε τη ροή. Αν ήταν μεγαλύτερο σε διάρκεια, τότε μπορεί να είχαμε και διψήφιο αριθμό. Ευτυχώς, δεν με πήγε πολύ πίσω και χρειάστηκα μόνο μερικά λεπτά για να ξαναπάω στο σημείο που είχα φτάσει.
Δεύτερον, τα κολλήματα σε cutscenes. Πάντα στην αρχή υπήρχε lag και χανόταν η αρχή από κάθε σκηνή. Τρίτον, σε 2 περιπτώσεις δεν προχωρούσε το παιχνίδι και έπρεπε να κάνω load και να ξαναπροσπαθήσω. Συγκεκριμένα, σε ένα σημείο που έπρεπε να εμφανιστεί ένα boss αφού σκότωνα μερικά μικρά τέρατα, μετά από 10 λεπτά συνεχόμενου σκοτωμού δεν συνέβη τίποτα και κατάλαβα ότι έπαθε κόλλημα. Όταν το φόρτωσα ξανά, το segment δούλεψε κανονικά.
ΑΝΤΙΟ CAROLE ΟΜΩΣ ΞΑΝΑΕΛΑ ΜΕ ΚΑΤΙ ΝΕΟ
Το Bye Sweet Carole είναι μια αξιόλογη -αν και με ψεγάδια- προσπάθεια. Το εικαστικό και το ακουστικό του κομμάτι είναι χάρμα για τα μάτια και μουσική για τα αυτάκια μας αντίστοιχα, όμως έρχονται σε σύγκρουση με το horror στοιχείο του. Ενώ η ιστορία του στο μισό κομμάτι είναι τετριμμένη και την έχουμε ξαναδεί, στο άλλο είναι πολύ ανθρώπινη και δείχνει με σκίτσο Disney τι συμβαίνει στον ψυχισμό μίας έφηβου που έχει περάσει απώλεια και bullying. Σίγουρα υπάρχει υπόβαθρο για να γίνει ένα άλμα και ένα τέτοιου τύπου παιχνίδι να μας καταπλήξει στο μέλλον, αλλά στο παρόν είναι λίγο μακριά από αυτό. Έχει, όμως, το ενδιαφέρον του.
Ευχαριστούμε πολύ τη Maximum Entertainment για την παροχή του review copy!
