Call of Duty: Black Ops 6 | Review

Το Call of Duty: Black Ops 6 είναι μία από τις μεγαλύτερες κυκλοφορίες στην ιστορία του franchise. Όχι απαραίτητα από την άποψη της κλίμακας ή των αριθμών, αλλά λόγω του μεγέθους της περιστάσεως. Αυτή είναι η πρώτη κυκλοφορία Call of Duty μετά την εξαγορά της Activision Blizzard από τη Microsoft για 75,4 δισεκατομμύρια δολάρια, κάτι που θεωρητικά κάνει αυτό το παιχνίδι έναν Xbox first party τίτλο.

Ως εκ τούτου, αυτό είναι και το πρώτο Call of Duty που κυκλοφορεί ταυτόχρονα και στο Game Pass, με όλα τα βλέμματα να είναι στραμμένα στην επιτυχία ή την αποτυχία του. Όλα αυτά δίνουν μία γενική αίσθηση πρόσθετης πίεσης στην κυκλοφορία του νέου τίτλου, ειδικά μετά την μεγάλη αποτυχία που συνάντησε το περσινό Modern Warfare 3. Σπάνια ήταν υψηλότερη η πίεση και μεγαλύτερο το ρίσκο σε κυκλοφορία ενός CoD, αλλά οι προγραμματιστές Treyarch και Raven Software έχουν σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

CAMPAIGN ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΤΩΝ 3 ΩΡΩΝ

Αν και τα multiplayer, zombies και Warzone είναι πλέον πολύ πιο ζωτικά για τη συνολική εμπειρία του ετήσιου CoD, το campaign mode εξακολουθεί να αποτελεί μια σημαντική έκφραση της δυναμικής του εκάστοτε τίτλου. Υπάρχουν παίκτες που θα απολαύσουν την ιστορία των τίτλων αυτών αλλά δεν ενδιαφέρονται πολύ για τις υπόλοιπες λειτουργίες του, γεγονός που καθιστά δύσκολο να δικαιολογήσουν την αγορά του παιχνιδιού στην αρχική τιμή του. Αυτοί οι φανς ευτυχώς θα φάνε πολύ καλά φέτος, ίσως αφού πρώτα κάνουν ένα φρεσκάρισμα στους προηγούμενους Black Ops τίτλους, ειδικά στο Black Ops 2!

Δεν μπορώ να πω ότι το Black Ops 6 έχει την καλύτερη ιστορία Call of Duty όλων των εποχών – αυτή είναι μια τιμή που νιώθω ότι αξίζει περισσότερο είτε το Black Ops 1 είτε το Modern Warfare 2 – αλλά είναι μια διασκεδαστική και ποικίλη διαδρομή από την αρχή μέχρι το τέλος. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο επειδή φτάνει σε υψηλά σημεία αδρεναλίνης παρόμοια με μερικές από τις καλύτερες αποστολές της σειράς. Όχι, η πραγματική του δύναμη είναι ότι κατανοεί τι σημαίνει σωστό ρυθμός (ή pacing) καλύτερα από οποιοδήποτε πρόγονό του της τελευταίας δεκαετίας.

Προφανώς οι σήμα κατατεθέν αναμετρήσεις με πολυάριθμα κύματα εχθρών σε εντυπωσιακές τοποθεσίες, είναι το κέντρο του gameplay. Όμως αυτή την φορά περιέχονται μέσα σε κάποιο σενάριο, συχνά κατασκοπευτικό, όπου αλλάζει τον ρυθμό των αποστολών, δίνοντας ευκαιρία στον παίχτη να πάρει επιλογές που θα επηρεάσουν τοπικά την έκβαση της εκάστοτε μάχης. Για παράδειγμα προσπαθώντας να εισχωρήσεις στο πολιτικό γκαλά του Μπιλ Κλίντον, έχεις διαφορετικά μονοπάτια, άλλα πιο επιθετικά, άλλα πιο ήρεμα, που θα σε οδηγήσουν στο πολυπόθητο backstage, όπου και συνεχίζεται μετέπειτα κανονικά η αποστολή. Δυστυχώς μακροχρόνιες επιλογές (όπως είχαμε δει στο Black Ops 2) δεν επιστρέφουν εδώ, αφού οι περιορισμένες επιλογές που δίνονται στον παίχτη επηρεάζουν μονάχα τα επόμενα λεπτά της εκάστοτε αποστολής.

Η πραγματική έκπληξη εντοπίζεται στη δομή της ιστορίας, όπου έχουμε την επιστροφή των ηρώων στο κρησφύγετο (μετά από κάθε 1-2 αποστολές), με σκοπό την ανασυγκρότηση, αναβάθμιση και ενημέρωση για την επόμενη αποστολή. Η κρυφή επιτυχία της Treyarch, ωστόσο, έγκειται στον τρόπο που κάθε στιγμή ανάπαυσης στη βάση προσφέρει την ευκαιρία για συζητήσεις μεταξύ των ηρώων, κάτι που τους επιτρέπει να αναδειχθούν ως χαρακτήρες με πιο βαθύ και ανθρώπινο τρόπο. Μπορούν με αυτόν τον τρόπο  να ανθίσουν οι προσωπικότητες των πρωταγωνιστών μας και να πάρει μια ανάσα η αφήγηση, ειδικά αν αποφασίσει ο παίχτης να ανακαλύψει τα καλά κρυμμένα μυστικά που υπάρχουν στην βάση αυτή. Συνολικά αυτή η προσθήκη ξεχώρισε πάρα πολύ, ειδικά για τα άτομα που ενδιαφέρονται να βυθιστούν περισσότερο στον κόσμο του παιχνιδιού, ενώ οι υπόλοιποι μπορούν πολύ ανώδυνα να προσπεράσουν αυτά τα κεφάλαια, πηγαίνοντας απευθείας στην επόμενη αποστολή δράσης.

ΟΧΙ ΑΛΛΟ WARZONE

Ευτυχώς, οι αποστολές που ήταν απλά χάρτες από το Warzone με ένα τυποποιημένο και απλό objective, έφυγαν και στην θέση τους ήρθε μια αλυσίδα δύο αποστολών με ελευθερία κινήσεων σε ανοιχτό χάρτη. Αυτές οι αποστολές – αν και κάτι όχι πολύ διαφορετικό ως προς το περιεχόμενο τους – είναι έξυπνα χωρισμένες, αφού στην πρώτη προετοιμάζεσαι, εξερευνώντας τον χάρτη για εφόδια και οπλισμούς, όπου στην δεύτερη αποστολή θα χρειαστούν με το παραπάνω. Αυτού του είδους οι αλλαγές στη δομή είναι εκείνες που διασφαλίζουν ότι το παιχνίδι παραμένει φρέσκο και γεμάτο ποικιλία, κάτι που θεωρώ θεμελιώδες για την επιτυχία τέτοιων γραμμικών εμπειριών.

Η μεγαλύτερη έκπληξη ήρθε με μια συγκεκριμένη αποστολή, η οποία ξεσήκωσε και το Ίντερνετ σύντομα μετά την κυκλοφορία του παιχνιδιού, αφού και εγώ πρέπει να παραδεχτώ πως ήταν μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και ευφάνταστες αποστολές ολοκλήρου του franchise! Δεν θα αποκαλύψω περισσότερα, όμως πρέπει να μοιραστώ πως με άφησε θλιμμένο κάπως, στην ιδέα του τι θα μπορούσε να επιτύχει η Treyarch και Raven, έτσι και δεν ήταν φυλακισμένες με τις χειροπέδες τις Activision και ειδικά αν δεν έσερναν την σιδερένια μπάλα που ονομάζεται «Call of Duty». Γιατί πρέπει τέτοια ταλέντα να κρατιούνται πίσω από ετήσια πολεμικά παιχνίδια, είναι μάλλον μια ερώτηση που θα μου μείνει αναπάντητη…

Ταλέντο στο game design σίγουρα είναι το ατού της ομάδας αυτής, όσο μάλλον είναι και αδυναμία τους το γράψιμο. Μετά από 10 ώρες περίπου στο Hardened, η ιστορία «τελειώνει» με ένα κενό τέλος, που θα έρθει να γεμίσει – όπως συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια – το Warzone storyline. Αυτή η συνήθεια στερεί τον αντίκτυπο από την πλοκή καθώς το χτίσιμο που υπάρχει στα προηγούμενα κεφάλαια της ιστορίας τελικά πάει παντελώς χαμένο. Ευτυχώς η καλή ηθοποιία των voice actors, μαζί με την κινηματογραφικότητα που χαρακτήριζε κάθε σκηνή με κράτησε αρκετά προσηλωμένο ώστε να προσπεράσω τις παραφωνίες της γραφής.

Παρατηρώντας το σύνολο λοιπόν, διαπιστώνουμε πως είναι ένα campaign γεμάτο, ποικιλία, μυστήριο και φρέσκες ιδέες, ντυμένο με την χαρακτηριστική δράση που φέρει την υπογραφή της Treyarch. Οι πιο αργοί ρυθμοί εναρμονίζονται άψογα με τις στιγμές εκρηκτικής δράσης ενώ η εναλλαγή χαρακτήρων, σεναρίων και ιδεών αποδεικνύει ότι τα 4 χρόνια ανάπτυξης ήταν ακριβώς αυτό που απαιτούσε ένα επιτυχημένο κεφάλαιο για την υστεροφημία της σειράς. Αυτή την αρμονία διαταράσσει η φύση του παιχνιδιού ως GaaS (Game as a Service) που επιβάλει στην ιστορία, να μην βάλει ποτέ μια τελεία και παύλα, αλλά να συνεχίσει να επεκτείνει τις πλεκτάνες της αδιάκοπα, χωρίς τελικό προορισμό.

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ COD

Εντάξει μην γελιόμαστε, τα θεμέλια που ριζώνουν πάντα ένα CoD στις λίστες πιο κάλο-πουλημένων βιντεοπαιχνιδιών της χρονιάς είναι το multiplayer. Είναι βέβαια πιο παρθένο μέχρι τα πρώτα Χριστούγεννα μετά την κυκλοφορία, όπου τότε εισάγονται στο παιχνίδι, τόσο ο πυρήνας του πλήθους των παιχτών, όσο και το πρώτο Battle Pass, Warzone Update κλπ. (η λεγόμενη Season 1). Έτσι εδώ θα εστιάσω την κρητική μου στο απλό multiplayer 6v6 αφού μονάχα αυτό προσφέρεται τον καιρό που γράφω αυτό το κείμενο.

Το θετικό είναι πως υπάρχει σταθερά μέτρο σύγκρισης κάθε χρόνο η beta που ανοίγει για μερικές βδομάδες, και την είχαμε ελέγξει αναλυτικά. Συγκεκριμένα η βασική αλλαγή που πρόσεξα είναι στο mixing του ήχου χρησιμοποιώντας ακουστικά και το default pre-set, που πλέον τα βήματα ακούγονται πολύ πιο καθαρά και είναι πολύ πιο εύκολο να ξεχωρίσεις την κατεύθυνσή του κάθε ήχου. Επίσης το visibility φαίνεται να αυξήθηκε όσον αφορά του αντίπαλους χαρακτήρες, κάτι το οποίο είχε ζητήσει πολύ θερμά το community στα social media.

Στα τεχνικά χαρακτηριστικά τώρα, φαίνεται οι servers να τρέχουν σταθερά με 62 tick rate, κάτι που θα ήταν ωραίο να εξελιχθεί μελλοντικά στα επίπεδα που τρέχουν αντίστοιχα άλλα competitive FPS παιχνίδια, καθώς πλέον το παιχνίδι έχει τη δυνατότητα να τρέξει έως και 120FPS ακόμα και στις κονσόλες, αν το επιτρέπει ο εξοπλισμός. Έτσι στις current gen κονσόλες το Digital Foundry επαλήθευσε, πως η απόδοση είναι σταθερά 60FPS και πάνω, με τις παλαιότερες PS4 και Xbox One να αποτελούν μια πολύ πιο λυπητερή ιστορία…

ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΤΑ 3-LANE MAPS

Το ψωμοτύρι κάθε CoD είναι οι χάρτες του και εδώ σίγουρα δεν έχουμε ένα χορταστικό sandwich. Η επιλογή των 16 νέων χαρτών δεν είναι προς το παρόν απόλυτα πειστική. Λόγω του γενικότερα ταχύτερου ρυθμού παιχνιδιού που προάγεται από τις αλλαγές στην κίνηση, οι χάρτες αυτοί νοιώθουν μικροί σε μέγεθος. Ο παίκτης αισθάνεται μονίμως να ωθείται σε βιαστικές επιθέσεις από κάθε κατεύθυνση, κάτι που δεν συνάδει με τις προτιμήσεις όλων.

Επιπλέον, αυτό που προκαλεί απορία είναι το γεγονός ότι, ακόμα και στους μεγαλύτερους χάρτες, οι μάχες εκτυλίσσονται στις ίδιες μικρές αποστάσεις. Μια μεγαλύτερη ποικιλία στα sightlines και λίγο περισσότερος χώρος θα μπορούσαν να προσφέρουν στις πίστες περισσότερη ελευθερία και αίσθηση αναπνοής. Παρά την αισθητική ποιότητα και ποικιλία τους, ο σχεδιασμός τους φαίνεται να υστερεί, αφού έχουν αρκετά μονόπλευρες στρατηγικές συνολικά. Δεν βοηθάει πως οι περισσότεροι χάρτες είναι απλώς κομμάτια πιστών του Campaign ενώ πολύ αρνητικά πρώτα σημάδια δίνουν τα απολύτως τραγικά spawn points των χαρτών.

Οι χάρτες εμπλουτίζονται με τον καιρό σε μελλοντικά updates αλλά αυτό που παραμένει το ίδιο είναι το gameplay, και εδώ έχουμε βασικές αλλαγές. Όπως είχαμε ήδη γευτεί από την beta, το omvimovement όπως το ονομάζουν οι δημιουργοί του, είναι η ικανότητα τρεξίματος, slide και dolphin dive προς κάθε κατεύθυνση ανά πάσα στιγμή. Ενώ είναι πολύ ευχάριστη αυτή η ελευθερία και δίνει της δυνατότητες για σχεδόν αστεία γρήγορες μανούβρες, η συλλογή χαρτών που περιέχει το παιχνίδι δεν καταφέρνουν να το αναδείξουν ως ένα σύστημα που θα μείνει σήμα κατατεθέν της σειράς.

Πρέπει να εκφράσω την απέχθειά μου προς την απλοποίηση του Call of Duty τα τελευταία χρόνια, ενοχλημένος από χάρτες που περιλαμβάνουν υπερβολικά πολλά sightlines, τιμωρώντας ακόμη και τους πιο ικανούς παίκτες με άδικους θανάτους, ενώ ταυτόχρονα επιβραβεύουν παίκτες χαμηλότερης ικανότητας που βρέθηκαν τυχαία στο σωστό σημείο την κατάλληλη στιγμή. Αυτή η φιλοσοφία παιχνιδιού, που ακολουθεί την εξομάλυνσης της δυσκολίας για τη διασκέδαση και πιο αδύναμων παιχτών, επανέρχεται στο Black Ops 6, φέρνοντας μαζί της, όλες τις συνήθεις απογοητεύσεις, όπως το συχνό spawn σε πυρά ή σε χειροβομβίδες κατά τη διάρκεια κάθε αγώνα.

ΜΑ ΠΟΣΟΣ ΥΔΡΩΤΑΣ ΠΧΙΑ

Κουρασμένος νιώθω και από την χρήση του αλγορίθμου «Skill Based Match Making» (SBMM) στο σύνολο των modes του παιχνιδιού. Για όσους μαθαίνουν πρώτη φορά για τον όρο, ουσιαστικά είναι ένα κρυφό σύστημα βαθμολόγησης, που αλλάζει δυναμικά σε κάθε γύρο, με σκοπό στο επόμενο match, να συμπέσετε αναγκαστικά με παίχτες αντίστοιχου επιπέδου, βάση την απόδοση σας στα τελευταία 2-3 παιχνίδια. Αυτό όπως έχουν δείξει και έρευνες εκτελεσμένες από την ίδια την Activision Blizzard, έχει αυξήσει τις συνολικές ώρες που μένουν καθημερινά οι παίχτες στο παιχνίδι, παρά την έντονη ένσταση των ίδιων των παιχτών στα social media, που επιμένουν πως ισχύει το ακριβώς ανάποδο.

Η δική μου εμπειρία και άποψη επί του θέματος είναι πως θα έπρεπε να υπάρχει επιλογή του παίχτη αν θέλει να παίξει σε lobby που υλοποιείται ο αλγόριθμος αυτός, με την ύπαρξη επιλογών χωρίς το SBMM, να είναι ζωτικής σημασίας. Ενώ είναι πολύ σημαντικό για την ισορροπία του παιχνιδιού να παίζεις μόνο ενάντια σε παίχτες της αξίας σου, πολλές φορές το παιχνίδι δεν λειτουργεί βέλτιστα έτσι.

Έμμεσος στόχος των παιχτών είναι να ξεκλειδώσουν όλα τα πολλαπλά «Camo» κάθε όπλου ώστε να φτάσουν στο πολυπόθητο Black Matter Camo. Πως λοιπόν ωθεί το παιχνίδι τον πειραματισμό με τα λιγότερο δυνατά του όπλα, όταν επιζητείται το 100%  συνέχεια από κάθε παίχτη; Δυστυχώς όταν ο αντίπαλος χρησιμοποιεί το δυνατότερο SMG στο παιχνίδι και εσύ προσπαθείς μάταια να καταφέρεις Headshots με ένα τυχαίο πιστόλι, η εμπειρία θα είναι το λιγότερη μίζερη. Γι’ αυτό λοιπόν βρίσκω τον διαχωρισμό του SBMM μονάχα σε Ranked Modes και την έλλειψη του από τα normal matches, ύψιστης σημασίας.

ΩΡΑ ΓΙΑ ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ ΑΥΓΑ

Το Multiplayer είναι λοιπόν πολύ γρήγορο και συχνά σε αφήνει λαχανιασμένο από την μόνιμη αδρεναλίνη του. Εκεί όπως πάντα έρχεται να συμπληρώσει το κενό το αγαπημένο Zombies Mode από την Treyarch. Το Zombies επιστρέφει, με μια ιστορία που συνδέεται άμεσα με τα γεγονότα του Black Ops: Cold War του 2020. Αν η εξόντωση των ζωντανών νεκρών είναι το στοιχείο σου, θα βρεις πολλά να αγαπήσεις στην επάνοδο του turn based συστήματος, το οποία υπάρχει σε δύο νέους χάρτες, γεμάτους εντυπωσιακό προαιρετικό περιεχόμενο προς εξερεύνηση και μηχανισμούς προς εξοικείωση. Ακόμη κι αν δεν είσαι φανατικός θαυμαστής, δεν υπάρχει αμφιβολία πως μερικές ώρες εξολοθρεύοντας τις ορδές των ζόμπι με φίλους, θα φέρουν χαμόγελο στα χείλη κάθε παίκτη που έχει παρακολουθήσει την εξέλιξη των Zombies, από μια επιπλέον λειτουργία, σε πλέον πλήρως καθιερωμένο μέρος της αγίας τριάδας του Black Ops.

Πιο αναλυτικά, χάρηκα με την αρχική ποικιλία, καθώς η μία πίστα είναι πιο πατροπαράδοτη Zombies πίστα, ενώ η δεύτερη παρόλο που ξεκινάει κλασσικά, καταλήγει να ανοίγει και να έχει μέχρι και οχήματα! Όλα αυτά χωρίς να χάνει το κλασσικό challenge της Treyarch. Σημαντική Quality of Life αλλαγή είναι το να χρησιμοποιείς ως πρώτο όπλο, οποιοδήποτε της επιλογής σου, αν και θα είναι αρκετά αδύναμο συγκριτικά με τα υπόλοιπα που μπορείς να βρεις εντός πίστας. Αυτό μαζί με την ελεύθερη αγορά perks (αντί του κλασσικού περιορισμού ως 4) κάνουν πολύ ευχάριστη την εμπειρία στο mode.

Από την άλλη απότομα ανεβαίνει η δυσκολία από τον γύρο 20 και έπειτα , όπου η εμφάνιση boss zombies είναι τόσο συχνή ανά γύρο, που καταντάει κάπως κουραστικό το να εμφανίζονται όλο και μεγαλύτεροι σπόγγοι για σφαίρες. Θα ήταν πιο ευχάριστο η δυσκολία να αυξανόταν με άλλους τρόπους, όπως περισσότερες κινήσεις των bosses ή νέες ικανότητες. Εκείνα που δεν απογοητεύουν είναι τα νέα easter eggs που αν και περιέχουν αρκετά βατά βήματα, τα bosses που περιμένουν στο τέλος είναι πιο απαιτητικά από ποτέ!

Η ΧΑΡΑ ΤΟΥ BLOAT

Με ιδιαίτερη ικανοποίηση, αναγνωρίζω ότι το UI του Black Ops 6 αποτελεί μια σαφή πρόοδο σε σχέση με τις προηγούμενες εκδόσεις. Αν και διατηρεί ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά με τα προηγούμενα παιχνίδια, ιδιαίτερα στην πλοήγηση μεταξύ των καρτελών του κύριου μενού, οι ενότητες επιλογής λειτουργιών, Loadout και Gunsmith έχουν ανασχεδιαστεί για να είναι πολύ πιο φιλικές προς τον χρήστη. Η Activision φαίνεται να απομακρύνεται από το υπερφορτωμένο και ενίοτε συγχυσμένο περιβάλλον των παλαιότερων εκδόσεων, υιοθετώντας πιο απλές και ευανάγνωστες επιλογές μενού που διευκολύνουν τις ρυθμίσεις και τις προσαρμογές, αποτρέποντας την εξάντληση του παίκτη από την προσπάθεια να ρυθμίσει τα όπλα και τα perks του.

Με βάση το trailer του update της Season 1, η Activision θα πρέπει να επανακαθορίσει τη σειρά ως αυτό που είναι ουσιαστικά σήμερα: ένα online store με extra το multiplayer mode. Παρά την εντυπωσιακή ιστορία του ΒΟ6 και το ελαττωματικό αλλά γοητευτικό multiplayer, είναι μια συνολική βελτίωση σε σχέση με τη μετριότητα που μας δόθηκε το 2023, αλλά η απληστία στην οποία αναφέρομαι φαίνεται να χειροτερεύει.

Είναι ήδη απογοητευτικό το γεγονός ότι ένα παιχνίδι αξίας 70$ (ή 80€) εισάγει επιθετικά microtransactions αμέσως μετά την κυκλοφορία του, ενώ η μετατροπή του franchise σε μια συνεχώς αναπτυσσόμενη GaaS υπηρεσίας χειροτερεύει τη δυσαρέσκεια μου. Η παρουσία λειτουργιών όπως το CoD HQ, τα ακριβά εποχιακά battle passes και τα skins για τους operators, δημιουργεί την αίσθηση ενός υπερφορτωμένου συστήματος, ενώ η απουσία μεταφοράς των αγορών από τα προηγούμενα στα μεταγενέστερα CoD, μειώνει περαιτέρω την αξία του κάθε παίκτη.

ΠΟΥ ΝΑ ΗΤΑΝ FREE-TO-PLAY

Η αδύναμη δικαιολογία της Activision για την αδυναμία μεταφοράς των skins είναι ότι «το παιχνίδι διαδραματίζεται σε διαφορετική χρονική περίοδο με νέους χαρακτήρες και εργαλεία που αντανακλούν το εκάστοτε σκηνικό». Ωστόσο, η άποψή τους ότι η εισαγωγή του Snoop Dogg ή των χαρακτήρων από το Walking Dead στο MWIII είναι λογική, αλλά τα απλά skins στρατού παλαιότερων εποχών του BO6 είναι παράλογα, φαίνεται να είναι αβάσιμη και εκτός τόπου.

Η τεχνική υποστήριξη, η οποία ενδέχεται να αποτελεί όντως πρόβλημα, κυρίως λόγω της ανάπτυξης κάθε ετήσιου τίτλου από διαφορετικές ομάδες κάθε φορά, μοιάζει ανεπαρκής, δεδομένης της οικονομικής δύναμης ενός publisher αξίας 69 δισεκατομμυρίων δολαρίων, ο οποίος θα μπορούσε εύκολα να το κάνει να λειτουργήσει. Ειδικά καθώς τα skins από το Warzone  μεταφέρονται χωρίς προβλήματα, δεν πείθομαι από τις αδύναμες δικαιολογίες της Activision, όπως και από την πρακτική πώλησης season passes και υπερβολικών skins.

Παρά τις αυξανόμενες ανησυχίες γύρω από τα microtransactions, το Black Ops 6 παραμένει μια σημαντική πρόοδος για το franchise, το οποίο φαίνεται σταδιακά να ξανά παίρνει τα πάνω του. Συνδυάζοντας ένα απροσδόκητα καινοτόμο Campaign με μερικές βελτιώσεις στο multiplayer που θα εισαχθούν σταδιακά, υπάρχουν πολλά που μπορεί να κάνουν τους μακροχρόνιους θαυμαστές να αισθάνονται αισιόδοξοι, αν και πολλά από τα σημαντικότερα προβλήματα του Call of Duty παραμένουν αμετάβλητα και χωρίς προοπτική άμεσης αλλαγής.

Ευχαριστούμε πολύ την AVE Tech για την παροχή του review copy!