Στοχεύοντας τη νοσταλγία.

Δεκατρία χρόνια πριν, όταν ακόμη πήγαινα σχολείο, έτυχε μέσα στο πλήθος των παιχνιδιών που είχε αγοράσει ο πατέρας μου να βρίσκεται μέσα και το τότε Call of Duty: Modern Warfare II. Η περιέργειά μου με έκανε να θέλω να παίξω ένα παιχνίδι με όπλα, για το οποίο οι μόνες περιγραφές που είχα ήταν τα ενθουσιώδη λόγια του. Δεν άργησα και εγώ να γίνω κήρυκας του παιχνιδιού της Activision, με κάθε παιχνίδι της σειράς από εκεί και ύστερα να με ενθουσιάζει το ίδιο. Αυτό όμως δεν κράτησε για πάντα, καθώς ορισμένες επιλογές εκτροχίασαν αυτόν τον ενθουσιασμό, που σταδιακά μετατράπηκε σε αδιαφορία.

Αν κάποιο παιχνίδι ήταν ίσως ικανό να επαναφέρει τα ευχάριστα συναισθήματα που κάποτε βίωνα, αυτό δεν θα ήταν άλλο από το Call of Duty: Modern Warfare II. Στην αρχή πίστευα πως η Infinity Ward χρησιμοποίησε τόσο το τεράστιο αυτό όνομα του παιχνιδιού, όσο και τους εμβληματικούς χαρακτήρες του, σε μία προσπάθεια επίκλησης του συναισθήματος. Αν και ακόμα πιστεύω πως αυτό συμβαίνει μέχρι ένα βαθμό, το νέο MWII τιμάει επάξια το όνομα που διαθέτει, χωρίς να προσπαθεί να αντιγράψει σε άλλους τομείς το αριστούργημα που ακούει στο ίδιο όνομα. 

ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΟΛΑ

Διαχρονικά τα campaigns των COD αποτελούν μία εξαιρετική εμπειρία, προσφέροντας μέσα σε ένα οχτάωρο -περίπου- άφθονη δράση, με στόχο την εξοικείωση του χειρισμού, των όπλων και των μηχανισμών. Βέβαια, υπάρχουν και ιστορίες που έχουν ξεπεράσει το ταβάνι που μόλις έθεσα, με αποστολές που μου έχουν μείνει ανεξίτηλες στη μνήμη. Δεν νομίζω πως θα μπορέσω ποτέ να ξεχάσω την αποστολή στο αεροδρόμιο του ομώνυμου παιχνιδιού ή τη συνάντηση με τον πρόεδρο Kennedy στο πεντάγωνο του πρώτου Black ops. Φθάνοντας στη φετινή κυκλοφορία, βρήκα αρκετά ενδιαφέρον το γεγονός πως δεν βασίστηκε στην άμεση δράση, όπως συνήθιζε άλλες χρονιές, αλλά στη συνεχή διαφοροποίηση των αποστολών, με σχεδόν καμία να μην είναι παρόμοια με την προηγούμενη.

Ξαφνιάστηκα όταν κλήθηκα να χρησιμοποιήσω πράγματα που βρίσκονταν στον περιβάλλοντα χώρο, για να δημιουργήσω αυτοσχέδια αντικείμενα που θα με βοηθούσαν στο να ξεφύγω από έναν ολόκληρο στρατό που με κυνηγούσε. Με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα να θυμίζει περισσότερο survival-horror και όχι ένα Call of Duty. Ξαφνιάστηκα εξίσου όταν μέσα από κάμερες προσπαθούσα να δώσω οδηγίες σε έναν συμπολεμιστή μου, για την κατεύθυνση αλλά και τις κινήσεις που θα πρέπει αυτός να εκτελέσει, όπως συμβαίνει δηλαδή σε ένα strategy. Φυσικά και δεν μπορούσαν να λείπουν οι σκηνές ακατάπαυστης δράσης, που ξεφεύγουν από τα πλαίσια του ρεαλισμού και της πραγματικότητας.

ΦΑΝΤΑΣΜΑ-ΓΟΡΙΚΑ ΓΡΑΦΙΚΑ

Οι διάφορες προσεγγίσεις που χρησιμοποιήθηκαν μπορεί να μην αποτελούν υπόδειγμα εκτέλεσης. Παρ' όλα αυτά, αύξησαν ραγδαία το δείκτη του πλουραλισμού, μετατρέποντας μία κλασσική φόρμουλα σε ένα απρόβλεπτο παιχνίδι, που καταφέρνει να διατηρεί μονίμως τη σύνδεσή του. Αν μέσα σε όλα αυτά προσθέσουμε και τη νότα της νοσταλγίας, με μερικούς από τους πιο εμβληματικούς χαρακτήρες ανά τα χρόνια όπως τους Captain Price και Ghost να αναλαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Δένοντάς τους με ένα τυπικό και ενδιαφέρον σενάριο, με ανατροπές και συγκινήσεις, τότε έχουμε ένα από τα καλύτερα και πιο απρόβλεπτα campaigns των τελευταίων ετών για τη δημοφιλή σειρά παιχνιδιών. Πριν κλείσω τα περί του story mode, πρέπει να απονέμω τα συγχαρητήρια μου στην ομάδα που ήταν υπεύθυνη τόσο για τα γραφικά που συναντάμε στο gameplay, όσο και για τα cinematics. Το MWII είναι ένα από τα πιο όμορφα παιχνίδια που κυκλοφορούν αυτή την περίοδο, με τα cutscenes να θυμίζουν πραγματική ταινία δράσης, χωρίς την παραμικρή υπερβολή.

ΓΡΗΓΟΡΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΓΟ ΚΑΙ ΑΡΓΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΓΡΗΓΟΡΟ

Όσο και αν λάτρεψα μερικά campaigns, οφείλω να παραδεχτώ πως η κύρια αιτία ενασχόλησης μου με τη σειρά ήταν το multiplayer. Κάθε χρόνο πάλευα για να αποκτήσω diamond camo στα όπλα, ενώ προσπαθούσα επίσης να έχω τα πιο όμορφα calling cards και -προφανώς- με ενδιέφερε να διατηρήσω το δείκτη του K/D υψηλό. Η φετινή κυκλοφορία δεν αποτέλεσε εξαίρεση, αφού δεν άργησα να μπω στα διαδικτυακά lobbies, με στόχο να tryhard-άρω. Το νέο Call of Duty: Modern Warfare II ποντάρει στην ισορροπία, ανάμεσα στο run & gun και στο tactical, και τα καταφέρνει χάρις στη δομή των χαρτών, στο time-to-kill και στην ταχύτητα που έχει.

Τα maps δεν προωθούν το καμπέρωμα, αφού διαθέτουν ελάχιστα head glitches, ενώ παράλληλα δεν είναι μικρά σε έκταση, ώστε να επιτευχθεί το γρήγορο παιχνίδι. Εκεί έρχεται να προστεθεί και ο TTK παράγοντας, ο οποίος θεωρείται σχετικά μικρός, αφού 3 με 4 σφαίρες -αναλόγως και το όπλο φυσικά- ο αντίπαλος έχει εξουδετερωθεί. Τέλος, ο ρυθμός του τρεξίματος θυμίζει ένα κλασσικό boots on the ground παιχνίδι της σειράς, χωρίς να επιβραβεύεται το χοροπηδηχτό ή το slide, με τα αντανακλαστικά του κάθε παίκτη να μην είναι τα μόνα που θα πρέπει να διαθέσει, για να έχει καλό score.

ΤΙ 'ΧΕΣ ΓΙΑΝΝΗ, ΤΙ ΕΙΧΑ ΠΑΝΤΑ;

Τα συνηθισμένα προβλήματα κάνουν και εδώ την εμφάνισή τους. Έχω πειστεί πλέον πως το θέμα των spawns δεν πρόκειται να λυθεί ποτέ, ενώ για ακόμα μία χρονιά το matchmaking είναι ανισόρροπο, με μερικά matches να είναι παιχνιδάκι και με άλλα να είναι εφιάλτης. Ανισορροπία διαπιστώνεται και στα όπλα, με μερικά εξ αυτών να είναι overpowered και μερικά άλλα να θυμίζουν αυτά του airsoft. Όπως και να έχει, όλα αυτά τα προβλήματα διαπιστώνονται και σε κάθε προκάτοχο παιχνίδι της σειράς, με την ιστορία να έχει δείξει πως κατά τη διάρκεια της χρονιάς θα υπάρξουν πολλά updates, στην προσπάθεια επίλυσής ή καλύτερα βελτίωσης μερικών από αυτά. Τα απανταχού FPS κρίνονται σε μεγάλο βαθμό για την αίσθηση του shooting που προσφέρουν, αφού είναι και η μεγαλύτερη βάση που μπορούν να διαθέσουν. Για ακόμα μία φορά η Infinity Ward δεν λαθεύει, παραδίδοντας ένα στιβαρό χειρισμό τόσο κατά την κίνηση του παίκτη, όσο και κατά την εκτέλεση με το εκάστοτε όπλο. Ήχος, εικόνα και αίσθηση συνδυάζονται άψογα, συνθέτοντας ένα ρεαλιστικό και εξαιρετικό gunplay.

Το περιεχόμενο που προσφέρει το MWII όσο αφορά στα modes είναι πλούσιο και ικανό να καλύψει κάθε επιθυμία, είτε για κάποιον που αρέσκεται στα πιο μικρά και πατροπαράδοτα matches, όπως τα tdm, free-for-all, kill confirmed, s&d και άλλα. Ενώ με την προσθήκη των Ground War και Invasion, οι gamers απολαμβάνουν μεγαλύτερους χάρτες, περισσότερους παίκτες και μία πιο τακτική προσέγγιση, με αυτά τα modes χρειάζεται να αφιερώσουν και μεγαλύτερη χρονική διάρκεια. Εντύπωση μου έκανε το third-person mode το οποίο, όπως φανερώνει και το όνομα του, αλλάζει την οπτική της κάμερας σε τρίτο πρόσωπο και, αν και υλοποιείται σωστά, δεν μπορώ να το προτιμήσω εύκολα.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΔΟΚΙΜΑΣΕΙΣ ΟΛΑ

Στα τριγύρω, το MWII κρατάει τη λογική που έχει χτιστεί εδώ και χρόνια, αλλάζοντας όμως μερικές βασικές παραμέτρους. Για παράδειγμα, το progression system των όπλων αλλά και των attachments τους δεν βασίζεται πλέον στα levels του χαρακτήρα σας. Σε πολλές περιπτώσεις θα πρέπει να φτάσετε ένα άλλο όπλο σε ένα συγκεκριμένο level, ώστε να ξεκλειδώσετε ένα άλλο. Αυτό από τη μία βοηθάει στον να δοκιμάσετε διάφορα όπλα, από την άλλη όμως η συγκεκριμένη μέθοδος θεωρείται εξαναγκαστική, αν θέλετε ένα συγκεκριμένο weapon ή ακόμα και κάποιο attachment. Θα προτιμούσα πάντως η προτροπή της δοκιμής των όπλων να βασίζεται είτε σε κάτι οργανικό είτε σε κάτι προαιρετικό.

Για ακόμα μία χρονιά, πέρασα αμέτρητες ώρες στο gunsmith. Στο μέρος όπου πάντα προσπαθώ να παραμετροποιήσω το αγαπημένο μου όπλο, πείθοντάς με πως η παραμικρή αλλαγή που θα κάνω θα αλλάξει άρδην την αποτελεσματικότητα μου. Φέτος τα attachments που μπορούν να προστεθούν είναι πέντε, ενώ κάθε κατηγορία κρύβει αμέτρητες επιλογές, βασανίζοντας με ευχάριστα για την επιλογή που θα πρέπει να πάρω. Κλείνοντας και με το multiplayer, δηλώνω αρκετά ικανοποιημένος και σίγουρος πως με περιμένουν αρκετά prestige στο μέλλον, αφού το ταξίδι μου μόλις ξεκίνησε.

CALL OF DUTY: MODERN WARFARE II... 2

Ύστερα από μία πενταετία ελάχιστης ενασχόλησης με τη σειρά, η Infinity Ward κατάφερε να αναζωπυρώσει τη σπίθα που οριακά είχε χαθεί μέσα μου. Αυτό συνέβη γιατί παρέδωσε ένα πλήρες, ολοκληρωμένο παιχνίδι, με ένα καταιγιστικό, απρόβλεπτο και πρωτότυπο story mode, που απέδειξε περίτρανα πως έχει λόγο ύπαρξης και πως δεν θα πρέπει να παραγκωνιστεί ξανά. Συνέβη επίσης εξαιτίας του μεγάλου ρεπερτορίου που διαθέτει το online, καλύπτοντας σχεδόν κάθε ανάγκη. Ενώ τέλος, αυτό που καταφέρνει να δέσει όλα αυτά δίνοντας τους ουσία, είναι το gameplay που δεν αστοχεί, καταφέρνοντας να μετατρέψει ένα απλό χειριστήριο στο πιο εθιστικό πολυβόλο. Το Call of Duty: Modern Warfare II κατάφερε να μπει εις διπλούν πλέον στην καρδιά μου.

Ευχαριστούμε πολύ την AVE Tech για την παροχή του review copy!