Το πρόβατο σφάζει τώρα.

Τα τελευταία χρόνια, ο κλάδος των indie games έχει γιγαντωθεί και η δημοσιότητά τους έχει εκτοξευθεί. Η επιτυχία αυτή επιτρέπει σε indie developers να μας δίνουν παιχνίδια που ντροπιάζουν ΑΑΑ παραγωγές, αλλά κάθε ένα τέτοιο διαμάντι, δυστυχώς, “spawnαρει” 10 κακές αντιγραφές. Με τίτλους όπως το, πρόσφατο σχετικά, Hades να κυριαρχούν στον indie χώρο, το roguelike/lite genre απαιτεί από τους developers φρέσκιες ιδέες και ιδιαίτερα παιχνίδια για να ξεχωρίσουν από τη μάζα. Αυτό ακριβώς είναι το Cult of The Lamb. Και αυτές ακριβώς τις ιδιαιτερότητες που έχει, θετικές και αρνητικές, θα αναλύσω στο συγκεκριμένο review.

Η πλοκή του Cult of The Lamb απασχολεί τον παίκτη ένα μέγιστο χρόνο 30 δευτερολέπτων στην έναρξη του παιχνιδιού, επομένως ας τη βγάλουμε από τη μέση πριν προχωρήσουμε στα σημαντικά. Τέσσερα θεϊκά πλάσματα κυριαρχούν στον κόσμο και, σε μια απόπειρα να καταρρίψουν τη προφητεία που προβλέπει τη πτώση τους, έχουν εξολοθρεύσει όλα τα πρόβατα. Ένας πέμπτος θεός, που κρατείται αιχμάλωτος, επιστρέφει το τελευταίο πρόβατο στη ζωή με αντάλλαγμα να σκοτώσει τους τέσσερεις υπόλοιπους και να τον ελευθερώσει. Έτσι, λοιπόν, το πρόβατο ιδρύει ένα cult για να αποκτήσει τη δύναμη που χρειάζεται για να πετύχει τον σκοπό του. Υπάρχουν, επιπλέον, λίγα αόριστα lore texts, αν επιλέξει ο παίκτης να τα δει, αλλά, πέρα από αυτό, η πλοκή του παιχνιδιού και το lore του κόσμου δεν αναπτύσσονται περαιτέρω.

ΟΜΟΡΦΑ (ΚΑΙ ΜΗ) ΖΩΑΚΙΑ

Ας είμαστε ειλικρινείς, δύο είναι οι λόγοι που κάποιος επιλέγει να κοιτάξει λίγο παραπάνω το Cult of The Lamb, πέρα από την εικόνα που είδε στο feed του από τον αγαπημένο του YouTuber. Είτε τον κέρδισε το χαριτωμένο 2D cartoon art-style και η εικόνα με τα ζωάκια γύρω από τη φωτιά ή είναι στο δικό μου στρατόπεδο και θέλει να πολεμήσει τα πιο σιχαμερά, άθλια και αιματηρά Lovecraftian τέρατα που μπορεί να βρει μπροστά του. Είμαι, λοιπόν, στην ευχάριστη θέση να αναφέρω πως το παιχνίδι πέτυχε και τα δύο κομμάτια εξαιρετικά. Το art direction και η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού χωρίζονται στα δύο, όπως ακριβώς και το gameplay. Πίσω στην αίρεση, συναντάς τα χαριτωμένα ζωάκια και η ατμόσφαιρα – όταν φροντίζεις τις ανάγκες των ακόλουθών σου – είναι συνεχώς ανάλαφρη και χαρούμενη. Την αντίθεση στο cult κάνουν οι επιθέσεις του προβάτου στους τέσσερεις θεούς. Ο σχεδιασμός των εχθρών, και ειδικά των θεών, είναι αποτρόπαιος, υπερφυσικός και, χωρίς καμία αμφιβολία, ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια στο παιχνίδι.

ΙΣΩΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΑΠΛΟ

Ο τομέας του gameplay είναι συνήθως το σημαντικότερο κομμάτι ενός roguelike/lite τίτλου και το Cult of The Lamb δεν αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα. Εκεί που ξεχωρίζει είναι στη διαχείριση του gameplay και των αναβαθμίσεων έξω από το combat και τα runs εναντίων των εχθρών. Το παιχνίδι μετατρέπεται σε colony simulation, καθώς απαιτείται από τον παίκτη η φροντίδα των ακολούθων και του cult του, ώστε να μπορέσει να αναβαθμιστεί και να ξεκλειδώσει νέες περιοχές. Οι δύο κύριες πηγές αναβαθμίσεων είναι τα Divine Inspirations και τα Crown Upgrades. Ένα Divine Inspiration αποκτάται κάθε φορά που η Devotion μπάρα γεμίζει, από πιστούς που προσκυνούν στο cult. Καθένα από αυτά επιτρέπει την αγορά ενός cult upgrade, τα περισσότερα των οποίων είναι κτήρια που συνεισφέρουν στην ομαλή λειτουργία του cult και προσφέρουν κάποια ενίσχυση στα runs. Τα Crown Upgrades αποκτούνται μαζεύοντας δύναμη από τους ακόλουθους μέσω ιερών κηρύξεων στον ναό, ή μέσω συγκεκριμένων τελετουργιών – που ίσως και να θυσιάζουν ακόλουθους – επίσης στον ναό. Όλα τα Crown Upgrades είναι αποκλειστικά εργαλεία για τα runs και ξεκλειδώνουν καινούρια όπλα, κατάρες και αναβαθμίσεις αυτών για το υπόλοιπο του παιχνιδιού.

Τόσο η δύναμη που μαζεύεται από του ακόλουθους όσο και το Devotion αυξάνονται με κάθε επίπεδο Loyalty που ανεβαίνει κάθε ακόλουθος. Συνεπώς, είναι ιδιαίτερα σημαντικό να φροντίζονται όλες οι ανάγκες των, συνεχώς αυξανόμενων, ακολούθων. Δυστυχώς, μετά το πέρασμα των πρώτων ωρών με το παιχνίδι, έπιασα των εαυτό μου να βαριέται απίστευτα να ολοκληρώσει τις καθημερινές δραστηριότητες που απαιτούνται για να κρατήσω τους ακόλουθους χαρούμενους. Ακόμη και το μάζεμα των Divine Inspirations και των Crown Upgrades έγινε αγγαρεία, και τα ολοκλήρωσα μονάχα για να αποκτήσω μια ολοκληρωμένη εικόνα των συστημάτων, πάντα για τις ανάγκες του review. Φυσικά, υπάρχουν τρόποι να αυτοματοποιηθούν αρκετές από τις εργασίες που χρειάζονται, όμως αυτό απαιτεί να ξεκλειδωθούν αρκετά high level κτήρια και πόροι για να κατασκευαστούν, μια διαδικασία με μεγάλη διάρκεια, πολύ μεγαλύτερη εκείνης του combat κομματιού του παιχνιδιού. Το αποτέλεσμα; Βρίσκομαι ένα boss πριν την ολοκλήρωση του τίτλου, χωρίς να έχω ξεκλειδώσει τα τελευταία Crown Upgrades και χωρίς να έχω αποκτήσει το επίπεδο 3 του Cult, που δίνει πρόσβαση στην αγορά – όχι στα κτήρια- των αναβαθμίσεων για να ξεκλειδωθούν τα τελευταία κτήρια. Αν είχα την επιλογή να αλλάξω ένα κομμάτι του Cult of The Lamb, θα ήταν, σίγουρα, το colony sim και τη περιπλοκότητά του.

ΔΕΝ ΕΝΝΟΟΥΣΑ ΤΟΣΟ ΑΠΛΟ

Από την άλλη, τo combat του παιχνιδιού ίσως να είναι υπερβολικά απλό. Ανά πάσα στιγμή, ο παίκτης έχει στην κατοχή του ένα melee όπλο και ένα curse, που, στη μεγάλη πλειοψηφία τους, λειτουργούν ως ranged spells. Τα όπλα έχουν μόνο ένα combo, δεν υπάρχουν δηλαδή light και heavy attacks, και, σταδιακά μέσω των Crown Upgrades, ο παίκτης μπορεί να ξεκλειδώσει μερικές κατηγορίες όπλων, όπως όπλα με πιθανότητα για life-drain, critical hit και άλλα. Όσο απλό φαίνεται το οπλοστάσιο του παίκτη, άλλο τόσο απλοί είναι οι εχθροί. Με μία ή δύο επιθέσεις ο καθένας, το μόνο που σπάει την μονοτονία είναι ο μεγάλος αριθμός διαφορετικών εχθρών σε κάθε περιοχή, κάτι που βέβαια ισχύει μόνο για την πρώτη μάχη εναντίον τους. Μετά τα πρώτα runs σε μία περιοχή γνώριζα, ως επί τον πλείστων, τι θα αντιμετωπίσω, πλην των mini-bosses στο τέλος του κάθε run και των τεσσάρων θεών bosses στο τέλος κάθε περιοχής. Δυστυχώς, πολλοί λίγα bosses με ανάγκασαν να τα πολεμήσω σαν μη-κανονικούς εχθρούς. Τα movesets περιέχουν ελάχιστες telegraphed επιθέσεις και η arena γεμίζει με minions σε μία απόπειρα δυσκολίας, η οποία, ακόμη και στο τελευταίο επίπεδο που μπορείς να επιλέξεις, δεν ήταν αρκετή για κανένα κομμάτι του παιχνιδιού. Παρόλα αυτά, το combat, αν όχι εθιστικό, είναι τουλάχιστον αρκετά διασκεδαστικό μέχρι το τέλος του παιχνιδιού και ευτυχώς δεν έπιασα τον εαυτό μου να βαριανασαίνει ξεκινώντας ένα run προς το τέλος του playthrough, σε αντίθεση με τις δουλειές στο cult.

Πριν κλείσω το review, θα ήθελα να αναφερθώ συνοπτικά στον τεχνικό τομέα του Cult of The Lamb. Είχα την ευκαιρία να το δοκιμάσω και σε κονσόλα της τωρινής και της προηγούμενης γενιάς, και, ενώ τα framerates και οι αναλύσεις ήταν ίδια, υπήρχαν αρκετά κολλήματα στο μηχάνημα της προηγούμενης γενιάς, ειδικά σε μάχες με μεγάλο αριθμό εχθρών. Τίποτα το game-braking εδώ. Δυστυχώς, όμως, ένα bug κατά τη διάρκεια του τελευταίου boss του παιχνιδιού με ανάγκασε να επιστρέψω στο προηγούμενο save. Τελικά, όμως, παρά τα bugs και παρά τις αδυναμίες του, το Cult of The Lamb παρέμεινε διασκεδαστικό και ενδιαφέρον μέχρι το τέλος του. Αν και δεν θα ήταν η πρώτη μου πρόταση για κάποιον που ψάχνει μια καθαρή roguelike εμπειρία, είναι σίγουρα ένα καλό video game που δεν θα απογοητεύσει κανέναν λάτρη τέτοιων indies.

Ευχαριστούμε πολύ τη Devolver Digital για την παροχή του review copy!