Ξε-port-ίζοντας με την Harley.

Πίσω στο κοντινό 2019 η SIE Bend Studio κυκλοφόρησε μετά από χρόνια ένα τελείως δικό της παιχνίδι, με όνομα Days Gone. Κοινό και κριτικοί δεν έσπευσαν να αγκαλιάσουν αυτή τη νέα προσπάθεια, στεκόμενοι κυρίως στον τεχνικό τομέα, αφού ασταθές frame rate, pop out και bugs ταλάνιζαν το Days Gone τις πρώτες μέρες της κυκλοφορίας του. Το παιχνίδι γρήγορα ξεχάστηκε και έμεινε στις μνήμες πολλών ως ένα συνηθισμένο open-world και ένα από τα πιο αδύναμα αποκλειστικά του PS4. Φτάνοντας στο σήμερα το Days Gone ξανακυκλοφορεί ως port για τα PC, με το στούντιο δημιουργίας του να έχει την δυνατότητα να φτιάξει την φήμη τόσο του ίδιου όσο και του παιχνιδιού του.

ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΟΥ, ΑΜΑΡΤΙΑ ΜΟΥ

Ας πιάσουμε λίγο τα πράγματα από την αρχή. Το Days Gone τοποθετείται στην μετά-αποκαλυπτική πολιτεία Όρεγοκν της Αμερικής, όπου δύο χρόνια πριν τα γεγονότα που καλούμαστε να παίξουμε ξέσπασε μία μεγάλη παγκόσμια πανδημία. Αυτή η πανδημία μετέτρεψε τους ανθρώπους που νοσούσαν σε ανθρωποφάγα πλάσματα, τους λεγόμενους freakers, κάτι παρόμοια με τα γνωστά σε όλους zombies. Ο πρωταγωνιστής μας ονομάζεται Deacon ST. John, όπου τα τελευταία αυτά δύο χρόνια περιηγείται μόνος του ή μάλλον με την συνοδεία της αγαπημένης του Μηχανής. Ο Deacon μπορεί να είναι ένας από τους θεωρητικά τυχερούς, όμως εδώ και καιρό αισθάνεται μισός. Αν κάτι τον κρατάει στη ζωή και του δίνει ελπίδα λόγο να συνεχίσει να παλεύει είναι η αναζήτηση του άλλου του μισού. Την ημέρα της αποκάλυψης αναγκάστηκε να χωριστεί από σύζυγο του, από τότε δεν πέρασε ούτε μία μέρα που να μην την σκεφτεί. Ολόκληρο το ταξίδι του βασίζεσαι στην εύρεση της.

Πέραν των freakers που έχουν εξαπλωθεί σε ολόκληρη την έκταση του πλανήτη, ένας ακόμη εχθρός της ανθρωπότητας είναι η ίδια η ανθρωπότητα. Το ένστικτο της επιβίωσης υπερνίκησε την λογική, οι άνθρωποι δεν συσπειρώθηκαν, αλλά χωρίστηκαν σε διάφορες κοινότητες όπου η κάθε μία ανταγωνίζονταν την άλλη. Πέραν των κοινοτήτων όμως, αρκετοί ήταν αυτοί που επέλεξαν μία ανεξάρτητη ζωή, με έναν από αυτούς να είναι και ο Deacon. Ο πρωταγωνιστής μας μισεί τα καλούπια και θέλει να είναι ελεύθερος ή βασικά να αισθάνεται ελεύθερος. Η ιστορία από πολύ νωρίς κατάφερε να με κερδίσει, κατάφερε να με κάνει να συμφωνήσω σε πολλά με τον Deacon, κατάφερε να με κάνει να ταυτιστώ μαζί του. Ναι οκ σε σημεία έκανε κοιλιά, αλλά σπάνια παιχνίδια 40 ωρών μας έχουν με κομμένη την ανάσα από την αρχή μέχρι το τέλος τους. Με δυνατές, ζόρικες, συγκινητικές αλλά παραδόξως και με κωμικές στιγμές κυμάνθηκε η αφήγηση του Days Gone. Το μόνο μελανό σημείο που εντόπισα στην αφήγηση είναι η απότομη πολλές φορές περιγραφή των γεγονότων μέσω των cinematics. Δεν ήταν λίγες οι φορές που απορούσα πως καταλήξαμε σε αυτή την κατάσταση τόσο γρήγορα, σαν να είχε παραλειφθεί κάποιο βήμα, σαν να βλέπω μία ταινία και να με παίρνει ένας γλυκός ύπνος διάρκειας πέντε δευτερολέπτων, και μετά να αναρωτιέμαι πως καταλήξαμε εκεί.

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ

Στην επιφάνεια τα πράγματα ίσως φαίνονται απλά και συνηθισμένα, όμως όταν κάποιος την ξύσει θα δει πολλά περισσότερα από ένα open-world παιχνίδι με zombies (για την ακρίβεια freakers). Το Days Gone έχει καρδιά, μία καρδιά που συστέλλεται και διαστέλλεται στην προσπάθεια της να επιζήσει ακόμα και αν ξέρει πως θα πεθάνει. Στις πρώτες ώρες μου με το Days Gone απλά κοιτούσα την επιφάνεια και περίμενα να λάβω με ευκολία τα σημαντικά γεγονότα. Το σημαντικότερο γεγονός ή μάλλον η σημαντικότερη διαπίστωση δεν προήλθε από κανένα cinematic που μου πετάχτηκε στα μούτρα, προήλθε σταδιακά και φυτεύτηκε βαθιά μέσα μου, τόσο βαθιά που ακόμα και τώρα κάθε φορά που το σκέφτομαι ανατριχιάζω. Η λέξη Days Gone δεν είναι τυχαία.

Ύστερα από ένα αναπάντεχο συμβάν το ημερολόγιο μηδένισε και άρχισε να μετράει από την αρχή, μόνο που μόλις έγινε αυτό οι μέρες ξεκίνησαν να βαραίνουν και να κυλούν με δυσκολία, σαν να μετράει τις μέρες ένας φυλακισμένος μέσα στην φυλακή, μόνο που εδώ η φυλακή είναι η γη και δεν υπάρχει κανένας τρόπος διαφυγής. Μόλις το συνειδητοποίησα ένα συναίσθημα λύπης με περιέβαλε. Στεναχωρήθηκα για τον Deacon και για την παρέα του, στεναχωρήθηκα επίσης για όσους μάταια προσπάθησαν ή προσπαθούν να αλλάξουν κάτι. Αυτός ο κόσμος δεν θα είναι ποτέ ξανά ίδιος. Ακόμα και το πρόβλημα των freakers να λυνόταν μαγικά, η ανθρωπότητα είχε αλλάξει τόσο που τίποτα δεν θα μπορούσε να την επαναφέρει στην πραγματικότητα, λες και η λογική πέθανε όταν το ημερολόγιο μηδένισε. Τότε το συναίσθημα του φόβου ήταν αυτό που μου χτύπησε την πόρτα και εγώ του άνοιξα, θυμούμενος το πόσο έχει αλλάξει των τελευταίο καιρό και η δική μας καθημερινότητα.

ΕΝΑ PORT ΑΛΛΑ ΤΙ PORT

Το παρόν review δεν έχει ως στόχο να παρουσιάσει αποκλειστικά το παιχνίδι αυτό καθαυτό, αλλά να προσπαθήσει να εξηγήσει αν το port που έγινε είναι άξιο αναφοράς και κυρίως αν είναι απροβλημάτιστο. Σε αντίθεση λοιπόν τα με τα όποια παράπονα είχαν αναφερθεί για το Horizon Zero Dawn, εδώ η δουλειά που έχει γίνει είναι εξαιρετική. Ο Deacon κατάφερε να με πηδήσει στα PC με χειρουργική ακρίβεια θα έλεγε κανείς, μεταφέροντας αναλλοίωτη και μάλιστα βελτιωμένη μία μοναδική εμπειρία. Προφανώς όντας παιχνίδι PC πλέον, ο οπτικός τομέας εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό και από το σύστημα που διαθέτετε. Σίγουρα όμως οι δυνατότητες που έχει προσθέσει η Bend Studio είναι πολλές και πανέμορφες. Πλέον μπορούμε να παρατηρήσουμε με μεγαλύτερη λεπτομέρεια τόσο τους πρωταγωνιστές -κυρίως στα κοντινά- όσο και τον υπόλοιπο κόσμο.

Το μεγαλύτερο draw distance προσφέρει οπτική επαφή σε μεγαλύτερη έκταση του περιβάλλοντος, ενώ εντυπωσιακές ήταν και οι καιρικές συνθήκες που ειδικά στην βροχή πλημμύριζαν με σταγόνες ολόκληρη την οθόνη. Βασικότερο όλων όμως είναι φυσικά τα fps, καθώς αποτελούν λόγο να φτιάξει κάποιος PC, ακόμα και τώρα που οι νέες κονσόλες έχουν βελτιωθεί αισθητά πάνω σε αυτό το κομμάτι. Τα frames λοιπόν τώρα που είναι ξεκλείδωτα μπορούν να χαρίσουν μία smooth εμπειρία όσες ορδές και αν κατακλύσουν την οθόνη σας. Σε αντίθεση με την πρώτη φορά που κυκλοφόρησε στο PS4, όπου τα τεχνικά θέματα ταλάνιζαν και αυτά με την σειρά τους την περιπέτεια του Deacon, εδώ μπορούμε να πούμε πως από την πρώτη μέρα κιόλας που κυκλοφόρησε έτρεχε απροβλημάτιστα. Πέραν λοιπόν των εξτρά βελτιώσεων που δέχθηκε το poort πραγματοποιήθηκε με απόλυτο σεβασμό στο παιχνίδι αλλά και σε αυτούς που θα επιλέξουν να ασχοληθούν μαζί του. Ναι συνάντησα 2 με 3 bugs αλλά σε καμία περίπτωση δεν κατέστησαν unplayable οποιοδήποτε σημείο του παιχνιδιού, τουλάχιστον στο δικό μου playthrough.

ZOMBS OF ANARCHY

Υπάρχουν σημεία στα οποία το Days Gone μοιάζει πραγματικά μοναδικό, υπάρχουν όμως και σημεία που το κάνουν κοινότυπο σαν το 90% των υπόλοιπων παρόμοιων παιχνιδιών. Αν κάπου λοιπόν θα έλεγα πως καινοτομεί είναι στα zombies του, στους freakers δηλαδή. Ζουν σε φωλιές που δημιούργησαν οι ίδιοι, με κύριο και άκρως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό την συσπείρωση μεταξύ τους. Δημιουργούν ένα σύνολο που και μόνο στην όψη είναι ικανό να σπείρει τον τρόμο. Αυτό το σύνολο ονομάζεται ορδή και πραγματικά δεν θα θέλατε να σας πάρει στο κυνήγι. Θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί και ως boss fight. Δεν αρκούν τα γρήγορα αντανακλαστικά ή το καλό σημάδι, εδώ χρειάζεται τακτική και αξιοποίηση του παραμικρού εφοδίου σας. Ομολογουμένως έχω παίξει πάμπολλα παιχνίδια με zombies, πρώτη φορά όμως ένιωσα τόσο αβοήθητος. Πέραν των αιμοδιψών πλασμάτων, είχα καιρό να ευχαριστηθώ οδήγηση. Στην πλειονότητα των παιχνιδιών η οδήγηση και τα μέσα που χρησιμοποιούμε για να μεταφερθούμε είναι τυπικά και συνέχεια τα ίδια, συν ότι σπάνια δενόμαστε με κάποιο από αυτά. Δεν ισχύει το ίδιο όμως και για την μηχανή του Deacon.

Από τα πρώτα λεπτά δέθηκα με τον αμείλικτο αλλά ταχύτατο φίλο μου. Η μηχανή ήταν πολλές φορές η μοναδική συντροφιά μου, δεν ήθελα κάτι άλλο όμως, μου επαρκούσε και με το παραπάνω. Με θυμάμαι να την φτιάχνω σταδιακά, να την στολίζω, να την αναβαθμίζω και να την απολαμβάνω. Με λίγα λόγια η μετακίνηση μου στον κόσμο του Days Gone δεν ήταν ποτέ βαρετή. Ένα ακόμη στοιχείο που λάτρεψα είναι τα πολλά όπλα που είχα στην διάθεση μου, όπως επίσης και τα πολλά πυρομαχικά, τα οποία μετέτρεψαν ένα survival παιχνίδι σε action. Με τα melee όπλα πολλές στιγμές αισθάνθηκα σαν σαμουράι, όπου με το σπαθί του -στην προκειμένη συνήθως κάποιο ρόπαλο- προσπαθεί σφάξει κάθε αντίπαλο του, ίσως να το ευχαριστήθηκα λίγο παραπάνω, αφού επιδίωκα η μάχη να καταλήξει σε melee. Αυτό που δυστυχώς όμως βρήκα παρωχημένο είναι η δομή του, που δεν ξεφεύγει από τα βασικά. Το Days Gone τικάρει όλα τα κουτάκια ενός τυπικού open-world χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό, όμως δεν εξελίσσει και δεν διαφοροποιείτε σχεδόν καθόλου από τα υπόλοιπα. Main missions, side question, ξεκλείδωμα περιοχών, όλα όπως τα έχουμε δει αμέτρητες φορές. Επιπλέον μπορώ να πω με σιγουριά πως δεν χάρηκα και ιδιαίτερα με το υποχρεωτικό stealth που συνάντησα σε σημεία.

Φτάνοντας προς το τέλος δεν θα μπορούσα να παραλείψω να μιλήσω για τα συναισθήματα που βίωσα καθώς η ιστορία εκτυλίσσονταν μπροστά στα μάτια μου. Στόχος του Days Gone είναι να σε δέσει με τον πρωταγωνιστή, αν τα καταφέρει και μπορέσετε να μπείτε έστω για λίγο στα παπούτσια του, τότε η ιστορία είναι απίθανο να μην σας κερδίσει. Ο Deacon μπορεί να μην είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου και σε στιγμές να κοιτάει αποκλειστικά το συμφέρον, όμως δεν μπορούμε να τον αδικήσουμε, τα γεγονότα δεν του δίνουν και πολλές επιλογές, βλέπετε όταν τα πράγματα γίνονται ζόρικα οι ζόρικοι συνεχίζουν, λένε. Αυτό ακριβώς είναι ο Deacon, ένας bad ass που προσπαθεί να νιώσει ελεύθερος ακόμα και αν ξέρει πως δεν μπορεί, μέσα σε αυτή τη φυλακή. Να του αναγνωρίσουμε επίσης πως θα έκανε τα πάντα για τους ανθρώπους που νοιάζεται, με όποιο κόστος. Με τον Deacon δέθηκα και μάλιστα πολύ νωρίς, βλέπετε όσο σκληρός και αν θέλει να το παίξει, κατά βάθος ενδιαφέρεται παραπάνω για τους άλλους από ότι θα περίμενε ακόμα και ο ίδιος. Με το Days Gone ομολογώ πως πέρασα ευχάριστα, είχε καιρό να ανυπομονώ να ανοίξω ένα παιχνίδι και ας υπέφερα με τα όσα βίωνα μέσα σε αυτό. Όσοι διαθέτετε PC και θέλετε να βιώσετε μία αφηγηματική περιπέτεια, οδηγώντας μία Harley ενώ παράλληλα ετοιμάζεστε να αφανίσετε μία ορδή από freakers τότε το Days Gone είναι το κατάλληλο παιχνίδι.

Ευχαριστούμε πολύ τη Sony Hellas και το PlayStation Greece για την παροχή του review copy!