What’s in your head? ZOMBIE!

Όταν ανακοινώθηκε για πρώτη φορά το Dead Island 2, με εκείνο το εξαιρετικό cinematic trailer, το ημερολόγιο έγραφε καλοκαίρι του 2014. Ένα καλοκαίρι όπου, όντας 15 ετών, με βρήκε να έχω μόλις τελειώσει την τρίτη γυμνασίου και να μην ξεκολλάω από την οθόνη της τηλεόρασης η οποία έδειχνε ολημερίς κι ολονυχτίς ένα Παγκόσμιο Κύπελλο που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην καρδιά μου. Όπως καταλαβαίνετε, πέρα από κανένα MW2 στο κενό μεταξύ των ματς, που καιρός να ασχοληθεί κανείς με το τι γίνεται στην gaming σκηνή.

Τα χρόνια πέρασαν, η Nationalmannschaft πάει από το κακό στο χειρότερο, εγώ τελείωσα και το πανεπιστήμιο κι ενώ όλα έδειχναν ότι δεν υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ, η Dambuster Studios είχε διαφορετική άποψη. Ε ναι κυρίες και κύριοι και αγαπητά μου παιδιά. Το Dead Island 2, είναι παραπάνω από γεγονός. Είναι πραγματικότητα. Για να μην νομίζετε ότι σας κοροϊδεύω και σας πουλάω φύκια για μεταξωτές κορδέλες με το παρακάτω κείμενο, έβαλα και screenshots που τράβηξα με τα χεράκια μου. Αλήθεια, δείτε και μόνοι σας…

BLOOD, GUTS AND GORE GALORE

Κατά την προσωπική και ταπεινή μου άποψη, σε ένα zombie game το Α και το Ω ήταν, είναι και θα είναι το gameplay, το οποίο πάνω από όλα πρέπει να είναι διασκεδαστικό. Διασκεδαστικό όχι μόνο με την κλασσική έννοια όπου οι παίκτες θα αισθάνονται Rambo και θα πετσοκόβουν τους πάντες και τα πάντα, αλλά και με αυτήν όπου θα αισθάνονται ολίγον τι σαν πρόβατα στη σφαγή -βλέπε Resident Evil-. Το ποια τακτική θα χρησιμοποιήσει η εκάστοτε εταιρεία παραγωγής εξαρτάται και από το τι εμπειρία θέλει να προσφέρει, όμως αν πετύχει ένα από τα δύο, τότε ξεκινάμε πολύ καλά. Το Dead Island 2 ευτυχώς βρίσκεται κάπου εκεί, τείνοντας προς την Rambo μεριά, χωρίς όμως να είναι goofy και υπερβολικό. Κάθε χτύπημα με το ρόπαλο, κάθε κάρφωμα με την τσουγκράνα ή κάθε πιστολιά έχει τη δικής της «βαρυτική ταυτότητα», η οποία όχι μόνο είναι ιδιαιτέρως ικανοποιητική, αλλά έχει και πρακτικό νόημα. Σε διαφορετική στιγμή θα χρησιμοποιήσεις την αυτοσχέδια ηλεκτροφόρα βαριοπούλα σου και σε διαφορετική τις δηλητηριώδεις λεπίδες χεριών αλά Wolverine. Αν και κανένας δεν εμποδίζει τους παίκτες να τελειώσουν όλο το παιχνίδι με ένα ρόπαλο ή ένα katana στο χέρι, σίγουρα όσοι το κάνουν θα χάσουν τα πλεονεκτήματα των υπόλοιπων όπλων αλλά και από τη συνολικά ευχάριστη εμπειρία του gameplay.

Ένα gameplay που εμπλουτίζεται σε σχέση με το πρώτο game της σειράς, ανταλλάσσοντας το κλασσικό skill tree με ένα έξυπνο card based skill system, το οποίο προσφέρει -σε ένα βαθμό- τη δυνατότητα δημιουργίας του δικού σας στυλ και βασίζεται τόσο στο progression της ιστορίας, όσο και στην όρεξη των παικτών για πειραματισμό και εξερεύνηση. Παράλληλα, διαθέτει και μία σταδιακά ανοδική δυσκολία που είναι όσο χρειάζεται challenging, ενώ φυσικά δεν πρέπει να παραλείψουμε και το εξαιρετικό “FLESH” gore mechanic, όπου προσωπικά δεν έχω ξαναδεί όμοιο του. Η λεπτομέρεια με την οποία κάθε χτύπημα αφήνει και με το παραπάνω το αποτύπωμα του πάνω στην ικανοποιητική ποικιλία από zombies, είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη και σίγουρα ένα από τα highlight του παιχνιδιού.

WELCOME… TO HELL-A

Η αποκάλυψη των zombies είναι ένα εκ φύσεως τραβηγμένο concept. Ζωντανοί νεκροί, που τρέφονται από πρώην συνανθρώπους τους και πολλές φορές μεταλλάσσονται σε ευφάνταστες μορφές. Σίγουρα αποτελεί παραπάνω από μία ενδιαφέρουσα θεματική για βιντεοπαιχνίδι που όμως εκτός από ένα ικανοποιητικό gameplay, θα πρέπει να διαθέτει κι έναν κόσμο που να σε τραβάει από την αρχή και να σε καθηλώνει καθ’ όλη τη διάρκεια. Με χαρά διαπίστωσα πως η post-apocalyptic version του Los Angeles που προσφέρει το παιχνίδι, είναι αρκετά ικανοποιητική. Το πρωί έχουμε μερικά από τα πιο όμορφα και χρωματιστά τοπία στο gaming, ενώ το βράδυ τείνει περισσότερο προς την καταχνιά ενός horror τίτλου.

Το vibe αυτό είναι ένα στοιχείο που προϋπήρχε στη σειρά, όμως εδώ εκτελείται με πολύ όμορφο τρόπο. Σε αυτό συνάδει τόσο η σωστή χρήση του 3d ήχου, όσο και η επιλογή του να μην είναι open world. Αν και εκ πρώτης όψεως φαίνεται περίεργη η επιλογή του να χωρίζεται ο χάρτης σε levels θεωρώ πως αυτή είναι και η σωστή, καθώς ευνοεί τόσο το στήσιμο και τη ροή της πλοκής όσο και την ανάδειξη ενός κλειστοφοβικού αισθήματος. Ένα αίσθημα όμως που θα μπορούσε να επικρατεί περισσότερο αν το L.A. έσφυζε περισσότερο ανά πάσα στιγμή από zombies. Πιστεύω ότι τα καλά στοιχεία του Dead Island 2 αναδεικνύονται όταν ο τόπος γεμίζει από zombies και το άγχος της επιβίωσης μεγαλώνει, κάτι που δυστυχώς συνέβαινε λιγότερο συχνά από ότι θα περίμενε κανείς σε ένα τέτοιο game. Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορεί να θεωρηθεί ο κόσμος άδειος, σε αντίθεση δυστυχώς με την ιστορία του, η οποία δεν ανταποκρίνεται στο ύψος των περιστάσεων…

BRAIN DRAIN

Αχχχχχ δεν ήθελα να κλείσω έτσι το άρθρο, αλλά θα το κάνω.... Ξεκινώντας το Dead Island 2, δεν περίμενα να βρω μία ιστορία επιπέδου Bioshock ή ερμηνείες βγαλμένες από το The Last of Us. Ήμουν συνειδητοποιημένος πως η πλοκή θα έρθει σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με τα υπόλοιπα στοιχεία του παιχνιδιού, συνεπώς ο πήχης ήταν σχετικά χαμηλά. Δυστυχώς ακόμα και έτσι, η ιστορία του παιχνιδιού δεν κατάφερε να με κερδίσει ιδιαίτερα. Παρά το γεγονός ότι η διάρκεια του κυρίους περιεχομένου μπορεί να ξεπεράσει άνετα τις 20 ώρες, αυτές δεν προσφέρουν μία δομημένη ιστορία που θα σου κρατήσει το ενδιαφέρον μέχρι τέλους. Αντιθέτως, η πλοκή ενώ ξεκινάει υποσχόμενα, συνεχίζει κάπως αδιάφορα και στο τέλος μοιάζει μία ακόμα rushed ιστορία που δεν ολοκληρώνει αυτά που έβαλε στο τραπέζι καθ’ όλη τη διάρκεια της και αποτυγχάνει ακόμα και στα κλισέ του είδους.

Φυσικά, σε αυτό συμβάλουν και οι χαρακτήρες της, οι οποίοι είναι αρκετά μονοδιάστατοι με κύριο ηθικό αυτουργό τον/την πρωταγωνιστή/τρια που θα επιλέξετε, οι οποίοι εκτός από μερικά αστεία one-liners δεν έχουν κάτι παραπάνω να προσδώσουν. Το ίδιο ισχύει και για τους δευτερεύοντες χαρακτήρες οι οποίοι ίσως είναι περισσότεροι από ότι θα χρειαζόταν, ενώ το γεγονός ότι ο χρόνος που περνάς μαζί τους είτε συνομιλώντας είτε σε side quests είναι λιγοστός δεν βοηθάει και ιδιαίτερα την κατάσταση. Εν τέλει, ενώ το gameplay και το art style, παρά τα όποια λαθάκια τους, μπορούν να υποστηρίξουν μία σχετικά πιο σοβαρή ιστορία, αυτή προτιμά να διαλέξει τη δική της, αντίθετη πορεία, χαλώντας ολίγον τι το immersion.

Ευχαριστούμε πολύ την Enarxis Dynamic Media για την παροχή του review copy!