Σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Δεν υπάρχει μόνο μία συνταγή για επιτυχημένο remake. Ένα remake μπορεί να είναι αξιόλογο λόγω της απόλυτης πιστότητας με την οποία ανακατασκευάζει το αυθεντικό ή, στον αντίποδα, ακριβώς επειδή αναθεωρεί την εμπειρία με μοντέρνες, καλοδεχούμενες αλλαγές στο design. Φυσικά, όπως στη μαγειρική, έτσι και στα remake, όλα εξαρτώνται από την πρώτη ύλη. Από την ποιότητά της, προφανώς, αλλά και από τη «φύση» της. Αν το MGS σχεδιαζόταν με τα σημερινά standards του genre του, θα ήταν ένα πολύ διαφορετικό game. Στην περίπτωση του Dead Space remake, αυτό δεν ισχύει. Το Dead Space παραμένει ένα σύγχρονο game, κι ένα εξαιρετικό survival horror experience που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις κυκλοφορίες του σήμερα.

ΙΝ SPACE, NO ONE CAN HEAR YOU CREAM

Να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι γνώστης της σειράς. Δεν έχω την οικειότητα για να εντοπίσω κάθε μικρή αλλαγή, ενώ πιθανώς να μου ξέφυγαν και κάποιες μεγάλες. Ξέρω σίγουρα, ότι το remake του Dead Space είναι ένα έργο αγάπης, που αναπλάθει με ευλάβεια τον κόσμο του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν τολμά κάποιες quality of life αλλαγές. Αρκετές από αυτές είναι ευπρόσδεκτες, αλλά όχι όλες.

Τεχνικά, το remake του Dead Space φέρνει το survival horror classic στα μοντέρνα στάνταρ. Δεν έχω πολλά να πω περί αυτού, δείτε Digital Foundry. Είναι αναβαθμισμένο σε κάθε επίπεδο, από τα 3D Models, τα textures και τον φωτισμό μέχρι το εντυπωσιακό σύστημα που σου επιτρέπει να δεις όλο το layer cake της ανθρώπινης βιολογίας σε 4Κ. Τεράστια επίδραση έχει το εκσυγχρονισμένο sound design, που υπονοεί με ανατριχιαστική καθαρότητα ό,τι εφιαλτικό δε βλέπουμε στο σκοτάδι. To remake του Dead Space είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά games που έχω δει στο PS5 και ένα εξαιρετικό remake. Το εμβληματικό Ishimura είναι πιο ατμοσφαιρικό από ποτέ. Καθώς τριγυρίζεις στους ασφυκτικούς διαδρόμους του και επισκευάζεις τα υδραυλικά του, σε κυριεύει ένα αδιάκοπα δυσοίωνο συναίσθημα. Κάτι κακό θα συμβεί, τώρα, όπου να ναι. Το Dead Space πετυχαίνει αυτή την αίσθηση με πολλά τεχνικά και σχεδιαστικά κόλπα, και το remake εξυψώνει αυτή τη διαχρονική ποιότητά του. Πολλά έχουν αλλάξει στον οπτικό τομέα, χωρίς ριζικές αποχωρήσεις από τα original designs.

Δε θα καλύψουμε αναλυτικά όλες τις αλλαγές, αλλά επιβάλλεται να αναφερθεί ότι δεν είναι απλώς επιφανειακές. Το remake του Dead Space κρατά όλα τα «βασικά» από το original, αλλάζει όμως το design ολόκληρων συστημάτων, boss fights, εναλλακτικές λειτουργίες όπλων, κρίσιμες αφηγηματικές στιγμές και cutscenes, ενώ τροποποιεί και την πλοκή. Ορισμένες από τις αλλαγές/προσθήκες βελτιώνουν σημαντικά την εμπειρία, ενώ άλλες ανεπαίσθητα. Μερικές, δεν θα έπρεπε να έχουν γίνει ποτέ. Σε κάθε περίπτωση, όμως, εγώ είμαι φαν των τολμηρών επεμβάσεων σε αυτό το remake. Μας δίνουν, αν μη τι άλλο, την ευκαιρία να δούμε μια άλλη δημιουργική οπτική σε ένα καλά εγκαθιδρυμένο videogame.

"NAI, ΓΕΙΑ ΣΑΣ, ΓΙΑ ΤΟ STORY ΣΑΣ ΠΑΙΡΝΟΥΜΕ. ΑΚΡΩΤΗΡΙΑΖΕΤΕ ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΙΤΣΙΛΑΕΙ Ο ΜΥΕΛΟΣ; ΜΑΛΙΣΤΑ. ΚΑΛΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ."

Παρατηρώντας τις πιο βασικές αλλαγές, βλέπουμε πάντως ένα μοτίβο που μας αποκαλύπτει τι θεωρούσε η Motive ότι χρειαζόταν διόρθωση. Συγκεκριμένα, βλέπουμε πολλές αλλαγές που δείχνουν μια ανησυχία ότι οι παίκτες δεν επένδυαν αρκετά στην ιστορία και τους χαρακτήρες. Μια θεμελιώδης αφηγηματική αλλαγή είναι ότι ο Issac δεν είναι πλέον βουβός πρωταγωνιστής, ούτε φορά την κάσκα του μέχρι το τέλος του παιχνιδιού.

Η ιδέα της Visceral όταν έφτιαχνε το original ήταν ότι ένας σιωπηλός πρωταγωνιστής θα έδινε το χώρο στον παίκτη να «προβάλλει» τα δικά του συναισθήματα. Είναι ένα πείραμα που έχουμε δει ξανά και ξανά, με μικτά αποτελέσματα ανά περίπτωση. Όσο πιο γειωμένο είναι το setting και περισσότεροι οι διάλογοι, τόσο πιο «άβολος» είναι ο βουβός πρωταγωνιστής. Ο Issac είναι ένας πιο πιστευτός χαρακτήρας στο remake. Το ότι βγάζει εξαρχής την κάσκα του δε μου άρεσε. Μου στέρησε την ικανοποίηση του να δω επιτέλους το πρόσωπό του και στέρησε από το τελικό cutscene αυτή την λυτρωτική ανακούφιση της αφαίρεσης μιας ασφυκτικής μάσκας, που έδενε ωραία με την απόδραση από τα ασφυκτικά δώματα του Ishimura.

Γενικώς, αισθάνομαι ότι μερικές από τις αλλαγές επήλθαν από ένα προβληματισμό περί του αν κάτι «βγάζει νόημα» ή «αν θα το έκανε κάποιος», ρεαλιστικά, σε μια τέτοια κατάσταση. Παραδείγματος χάριν, γιατί ο Issac να είναι ο μόνος που φοράει κάσκα στην αρχή του παιχνιδιού, ενώ το υπόλοιπο πλήρωμα δείχνει το πρόσωπό του; Συχνά, όμως, οι παίκτες απλώς δεν αμφισβητούν αυτά τα πράγματα. Ένα σωρό λεπτομέρειες δε «βγάζουν νόημα» αν εξετάσουμε το game εξονυχιστικά. Γιατί ο Issac κλωτσάει κουτιά αντί απλώς να τα ανοίξει; Γιατί οι εχθροί να «ρίχνουν» πυρομαχικά και λεφτά όταν πεθαίνουν; Είναι, κατ’ εμέ, κακό process να αρχίσεις να παίρνεις αποφάσεις με αυτή τη λογική. Αυτό που θα γινόταν σε μια πραγματική κατάσταση, δεν είναι απαραίτητα και το πιο ενδιαφέρον.  Η αλλαγή στο πρόσωπο του Issac, είναι μια τέτοια «κακή» αλλαγή. Είναι πιο αληθοφανές και πιο αδιάφορο.

Η προσπάθεια του remake να μας «τραβήξει» πιο κοντά στο δράμα του Dead Space καθρεφτίζεται και σε άλλες επιλογές. Διάφορα cutscenes, ιδιαίτερα θανάτων του καστ, έχουν ανακατασκευαστεί για να δώσουν περισσότερο χρόνο και χαρακτηρισμό στους φίλους και τους εχθρούς του Isaac. Στο παιχνίδι έχουν προστεθεί επίσης «side quests», τα οποία – αφηγηματικά – λειτουργούν ως μια ακόμα πηγή exposition για την ιστορία της συντρόφου του Isaac, Nicole. Ένα original πρόβλημα με την αφηγηματική δραστικότητα του Dead Space, είναι ότι όσο δημιουργικό και να είναι το exposition του, όλη σχεδόν η πλοκή επικοινωνείται μέσω αυτού. Άνθρωποι που μιλάνε σε κλήσεις, που μιλάνε πίσω από τζάμια, που μιλάνε σε ηχογραφήσεις και ολογράμματα κι αφήνουν αιματηρά υστερόγραφα σε τουαλέτες. Τόσο πολλή πληροφορία μεταδίδεται με τρόπο που δεν εμπλέκει τον παίκτη, τις δράσεις και τις αποφάσεις του.

Το όλο «unitology» concept είναι προβλέψιμο, χωρίς ανατροπές της φόρμουλας και τρισδιάστατους χαρακτήρες. Πιο πολλά video calls, video logs, ολογράμματα, αίματα και μονόλογοι πίσω από τζάμια δε θα κάνουν την ιστορία πιο engaging. Τα side quests του remake είναι μια άκακη, ανούσια προσθήκη. Εξαιρετικά επιτυχημένες, απ’ την άλλη, είναι κάποιες προσθήκες και αλλαγές στο gameplay. Τα boss fights δεν ήταν ποτέ δυνατό σημείο του Dead Space – κι αυτό δεν έχει αλλάξει – αλλά στο remake είναι καλύτερα από ποτέ. Τα zero-g σημεία είναι απείρως πιο απολαυστικά με το μηχανισμό του Dead Space 2. Ακόμα, η Motive άλλαξε την «εναλλακτική λειτουργία» ορισμένων όπλων, δημιουργώντας νέες ευκαιρίες για δημιουργικό παιχνίδι. Γενικώς, το gunplay παραμένει ένα από τα πιο αξιόλογα στοιχεία της εμπειρίας. Τα όπλα του Dead Space είναι πρωτότυπα και ικανοποιητικά. Κανένα από τα φονικά εργαλεία του Isaacs δεν είναι απλώς μια ανεπαίσθητη διαφοροποίηση ενός άλλου.

ΑN UNDEAD CLASSIC

Συνολικά, το remake του Dead Space είναι μια ριζικά αναβαθμισμένη εμπειρία παρά τα λίγα στραβοπατήματά της. Ως ατμόσφαιρα και gameplay, το original δεν έχει χάσει την αίγλη του. Όπως και στην περίπτωση του Shadow of the Colossus, το remake δεν εξαφάνισε κάθε λόγο να το παίξετε. Στο PS3, όμως, το framerate και το χειριστήριο θα είναι πολύ οδυνηρά. Συνεπώς, για τους console players, ο ερχομός αυτού του ιστορικού sci-fi survival horror στη νέα γενιά, είναι ζωτικής σημασίας. Το θρυλικό USG Ishimura είναι πιο φρικτό και σκοτεινό από ποτέ, σε ένα από τα πιο φωτεινά παραδείγματα του τι σημαίνει remake.

Ευχαριστούμε πολύ τη Bandai Namco Hellas για την παροχή του review copy!