Don’t fear the reaper.. death is a natural part of life.

Αφού πήρα τον χρόνο μου με τον τίτλο και γνωρίζοντας ότι δεν είναι απαραίτητα game of the year material, έχω να πω πως το Death's Door είναι ένα εξαιρετικά καλοφτιαγμένο Zelda-like από την Acid Nerve. Είναι ένα isometric action-adventure με πρωταγωνιστή ένα κοράκι, θεριστή ψυχών και το πρώτο πράγμα που ένιωσα παίζοντας ήταν η γνώριμη γεύση μιας περιπέτειας του Link. Εξερεύνηση, puzzles, μάχες, ακόμα και το μενού του είναι εμπνευσμένο από τη θρυλική σειρά της Nintendo.

REAP WHAT YOU SOW

Παρότι συγκαταλέγεται στα καλύτερα indies του 2021, θα πω ότι το Death's Door δεν είναι τίποτα που δεν έχετε ήδη δει. Δεν είναι κάτι επαναστατικό ή καινούργιο. Αυτό που θέλει όμως το Death's Door το κάνει πολύ καλά, έχει ένα gameplay fluid, απλό και σταθερό και ένα ιδιότροπο healing system με σπόρους που πρέπει να φυτεύουμε και να χρησιμοποιούμε. Τα όπλα που έχουμε στη διάθεση μας είναι τα τέσσερα γνωστά και συνηθισμένα (daggers, sword, great sword & hammer) και ένα όχι και τόσο, την ομπρέλα που είναι εκεί για αυτούς που θέλουν ένα challenge και gold trophy μαζί. Έχουμε και μαγεία βέβαια -σαν σωστό Zelda wannabe- και είναι και αυτή τόσο γνώριμη στον χειρισμό της. Τόξο, βόμβες, φωτιά και grapling hook. Όσο για τη ζωή και τη μαγεία μαντέψτε πως αυξάνονται… μαζεύοντας κρυστάλλους, κάθε 4 κομμάτια και μια αναβάθμιση πραγματικά μόνο το Triforce λείπει! 

Η μάχη είναι το στοιχείο που μας κρατάει πάντα σε εγρήγορση, αφού δεν μπορούμε καν να μπλοκάρουμε, γεγονός που μας αναγκάζει να είμαστε λιγότερο επιθετικοί, να υπολογίζουμε τις κινήσεις μας και να επιλέγουμε τη σωστή στιγμή για να χτυπήσουμε. Όχι άσκοπο button-mashing λοιπόν, δεν είναι καθαρόαιμο soulslike, άλλα ένα μικρό challenge το έχει και θέλει λίγη προσοχή. Στα λίγα boss battles του θα βρείτε χαρακτήρες φτιαγμένους με πολλή φαντασία και χιούμορ, οι οποίοι έχουν ζήσει πολύ περισσότερο από τον φυσικό  κύκλο ζωής τους. Είναι όλα τους φανταστικά, θέλουν τακτική και πέρασα πολύ καλά αντιμετωπίζοντάς τα. Για τους trophy hunters, έχετε και δύο τρόπαια να κερδίσετε αν παίξετε σωστά και χρησιμοποιήσετε όλη τη σουίτα των ικανοτήτων του κορακιού. Η τελική μάχη με το big boss εξελίσσεται ως ένα ωραίο ‘πλέξιμο’ κάθε εμποδίου που αντιμετωπίσαμε προηγουμένως, σαν να δίνουμε ένα τεστάκι όλων όσων έχουμε μάθει. Κάτι πολύ πρωτότυπο όσον αφορά στους εχθρούς γενικότερα όπως και στα Zelda, δεν έχουν health bar, όμως εδώ οι δημιουργοί βρήκαν έναν τρόπο να μας δείξουν πως τα πηγαίνουμε. Και αυτός ο τρόπος είναι κόκκινες ρωγμές στους αντιπάλους. Όσο πιο πολλές έχουν τόσο πιο κοντά είστε στο τέλος της μάχης.

Τα γραφικά του είναι πολύ “γλυκούτσικα” και εξυπηρετούν τον σκοπό τους άψογα. Εκμεταλλευόμενο πλήρως τo isometric desing του, το Death's Door στοχεύει σε αυτό το  καλλιτεχνικό στυλ με χαρακτήρες καρτουνίστικους και ζουν σε έναν κόσμο που παρακμάζει. Είναι μια τέλεια ισορροπία μεταξύ ενός παραμυθιού φαντασίας και ενός λίγο ζοφερού κάτω κόσμου. Indie at its finest, χωρίς υπερβολές και άσκοπα ρίσκα. Η δε μουσική που “ντύνει” το παιχνίδι είναι πολύ ποιοτική και δεν αποσπά την προσοχή σου άσκοπα, όπως και ο ήχος γενικότερα είναι πολύ κάλος. Η μουσική υπόκρουση κατά τη διάρκεια των boss battles δίνει το απαραίτητο tempo και μας βάζει κατευθείαν σε fight mode. Αρνητικό στο Death’s Door, όπως και σε όλα τα παιχνίδια αυτού του τύπου, θεωρώ την απουσία voice-overs γιατί αφενός δίνουν ένα χαρακτήρα, ένα immersion και αφετέρου βοηθούν πάρα πολύ στην αφήγηση. Μπορεί όμως να μην τους έβγαιναν τα κουκιά!  

CROW THE REAPER

Η υπόθεση του Death's Door είναι απλή. H αφηγηματική πτυχή του βαδίζει σε μονοπάτια που τα ξέρουμε. Είμαστε ένα κοράκι που εργάζεται ως θεριστής στο εύστοχα ονομαζόμενο Reaping Commission Headquarters (Αρχηγείο Επιτροπής Θερισμού), μια υπηρεσία που είναι υπεύθυνη για όλα τα πράγματα που σχετίζονται με τον θάνατο. Ως θεριστής, σας ανατίθεται να συλλέγετε ψυχές, αλλά αυτό που υποτίθεται ότι θα ήταν μια μέρα ρουτίνας στη δουλειά τελικώς δεν είναι! Πάτε να φέρετε μια ψυχή άλλα… ΔΕΝ! Όλα πάνε στραβά προφανώς και ξεκινάμε μία περιπέτεια αναζήτησης μεγάλων ψυχών, ώστε να ανοίξουμε την Death’s Door, έχοντας την καθοδήγηση ενός γερο-κόρακα για το που πρέπει να πάμε. Προφανώς, συμβαίνουν διαφορά πράγματα κατά τη διάρκεια του Death’s Door που δεν θα αναφέρω γιατί σιχαίνομαι τα spoilers, ΟΜΩΣ συνιστώ ανεπιφύλακτα μετά το τέλος να ψάξετε για το true ending του παιχνιδιού, εφόσον αυτό εξηγεί κάποια πράγματα και δίνει ένα αίσθημα ολοκλήρωσης της ιστορίας. Είναι μία σχεδιαστική επιλογή που ακόμα και σε ένα τίτλο με μια απλή υπόθεση όπως στο Death’s Door δίνει κάτι παραπάνω, ας το πούμε μια ψευδαίσθηση grand finale. 

Όσον άφορα στη λειτουργία του κόσμου και των κατοίκων του, είναι ενδιαφέρουσα, συμπληρώνει το παιχνίδι και παρέχει και ένα λεπτό χιούμορ για να σκάσει λίγο το χειλάκι μας. Υπάρχουν NPCs με τους οποίους μπορείτε να μιλήσετε στο παιχνίδι αν θέλετε να μάθετε λίγα πράγματα παραπάνω για τον κόσμο, άλλα όπως είπα και πιο πάνω, αναμένετε λίγα πράγματα. Το παιχνίδι είναι γραμμικό σαν τα παλιά Zelda (εκτιμώ τα linear παιχνίδια παρότι τα κριτικάρει πολύ πλέον ο κόσμος). Έχει τα puzzles του (εύκολα έως μέτρια, τίποτα το δύσκολο) και τα κρυφά δωμάτια με μικρούς θησαυρούς (κάποιοι κρύβουν επιπλέον μυστικά) για να βρούμε ενθαρρύνοντάς μας να εξερευνήσουμε με το αγαπημένο back-tracking, αφού ξεκλειδώνουμε σταδιακά ικανότητες που ανοίγουν νέους δρόμους. 

Ξέρουμε όλοι τι πρέπει να γίνει άμα δούμε ένα ραγισμένο τοίχο ή έναν πυρσό που είναι σβηστός σωστά; Άλλοι περιβαλλοντικοί γρίφοι και μυστικά απαιτούν λίγη παραπάνω παρατηρητικότητα, όπως το να εντοπίσετε κρυφές εισόδους στα dungeon, για παράδειγμα με την αντανάκλαση του δαπέδου σε ένα μπάνιο. Ο κόσμος του Death's Door είναι γεμάτος με αυτούς τους γρίφους και τους απόλαυσα όλους! Το level design έχει πολύ potential, ειδικά μετά τη μέση του παιχνιδιού δείχνει ότι αν ήταν μεγαλύτερο το παιχνίδι θα μπορούσαν να έχουν κάνει πολύ δυνατά πράγματα, χωρίς να θέλω να αφαιρέσω τίποτα από αυτά που ήδη έχει το παιχνίδι. Θα επαναληφθώ και θα πω: τίμιο Zelda-like. Επίσης, το περιβάλλον έχει έναν πλουραλισμό. Έχουμε το κεντρικό Lost Cemetery που είναι το hub για όλο σχεδόν το παιχνίδι. Από εκεί και μετά βρίσκουμε έπαυλη, κήπο, κάστρο, ερείπια, παγωμένα βουνά, ένα εργαστήριο και άλλα, που δεν θα πω, για να βρείτε και κάτι μόνοι σας.

I ‘HEART’ INDIES

Η retail κυκλοφορία του παιχνιδιού είναι αυτή που πυροδότησε αυτό το review και αν δεν το έχετε παίξει ήδη, εν ολίγοις, το Death’s Door είναι ένα διασκεδαστικό indie που θα σας πάρει γύρω στις 10 ώρες να τερματίσετε (με μια μικρή επέκταση αν ψάξετε για το true ending). Σίγουρα αξίζει να του ρίξετε μια ματιά ακόμα και αν είστε των ΑΑΑ τίτλων. Στην εποχή των microtransactions και των free-to-play που, κατά την ταπεινή μου άποψη, κάνουν μεγάλο κακό στην βιομηχανία, indies όπως το Death’s Door είναι μια αχτίδα ελπίδας ότι το μέσο έχει ανθρώπους που θέλουν να δώσουν και φαίνεται να το κάνουν γιατί γουστάρουν όχι μονό να βγάλουν χρήματα. 

Ευχαριστούμε πολύ την AVE Tech για την παροχή του review copy!