Launch sequence beggining in 3... 2... 1...

Η εξερεύνηση του άγνωστου είναι για τον άνθρωπο ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του. Από τα αρχαία χρόνια το είδος μας προσπαθούσε να καταλάβει τι μέλλει γενέσθαι και τι μυστικά κρύβει η σφαίρα (sorry, not sorry flat-earthers) στην οποία κατοικούμε. Όταν καταφέραμε να εξερευνήσουμε μεγάλο κομμάτι του στερεού εδάφους της Γης στραφήκαμε στη θάλασσα και όταν για διάφορους λόγους σταματήσαμε να την εξερευνούμε (conspiracy μου μυρίζει), τότε το μόνο που μας έμεινε είναι να κοιτάξουμε προς τα αστέρια. Οι μεγάλες στιγμές των προσπαθειών του είδους μας είναι οι επιτυχημένες προσσεληνώσεις, η εξερεύνηση του γαλαξία μας με τα διάφορα τηλεσκόπια, αλλά και η εκκίνηση της εξερεύνησης του κόκκινου πλανήτη. Ακόμη μια note-worthy πληροφορία είναι ότι η NASA ετοιμάζεται να ξαναπάει στο φεγγάρι – μετά από 50+ χρόνια - και μιας τα υπαρξιακά μας αρχίζουν να μεγαλώνουν με τέτοιου είδους ανακοινώσεις, όταν σου δίνεται ευκαιρία να εξερευνήσεις το διάστημα, καλό είναι να την αρπάζεις από τα μαλλιά.

ONE SMALL STEP FOR MAN, ONE GIANT LEAP FOR MANKIND

Ξεκινώντας θα ήθελα να αναφέρω πως το δυνατό χαρτί του παιχνιδιού είναι το εκπληκτικό του story-telling. Το σενάριο είναι τόσο καλογραμμένο, που τα μερικά τίμια κλισέ αλλά και τα αρκετά story twists του το μετατρέπουν σε μια ταινία μεσαίου μήκους. Η ιστορία μας ξεκινάει κάπου στο ενδιάμεσο από το προηγούμενο παιχνίδι (Deliver Us Moon) με ένα αρκετά ενδιαφέρον και αναλυτικό intro, κάνοντας μη απαραίτητο να έχουμε παίξει το πρώτο game. Η εισαγωγή εκπληρώνει ακριβώς τον σκοπό της, καθώς μας γνωρίζει στον κεντρικό χαρακτήρα, την Kathy, η οποία θα πω πως έχει κάποια daddy issues, αλλά και το υπόλοιπο βασικό cast και τα plot threads που τους συνδέουν μεταξύ τους. Με ένα leap forward στο μέλλον, ύστερα από γεγονότα για τα οποία δεν μπορώ να μιλήσω, η πρωταγωνίστρια μας βρίσκεται στο μακρινό 2068 και πρόκειται να επισκευάσει διαστημικά radars στο Cape Canaveral, ενώ προσπαθεί να επιβιώσει σε μια ετοιμόρροπη Γη, με τους πληθυσμούς πεινασμένους και το έδαφος κυρίως ερημικό. Η ιστορία, μαζί με τους εξαιρετικούς ηθοποιούς, βάζει σε πλήρη τροχιά την πλοκή spoonάροντας σου μόνο τις απαραίτητες πληροφορίες σε κάθε κεφάλαιο, προετοιμάζοντας μας για το ταξίδι μας στον Άρη. Παρότι δεν είμαι fan των παιχνιδιών που χωρίζονται σε εμφανή κεφάλαια, στην περίπτωση του Deliver Us Mars λειτουργεί με τόσο θετικό τρόπο, που απλά προσφέρει ένα suspense ανάμεσα στα ξεκάθαρα chapters, δίνοντας μας τον απαραίτητο χρόνο να απορροφήσουμε όλες τις απαραίτητες πληροφορίες.

Οι ερμηνείες και τα ρεαλιστικά στοιχεία ήταν ο κύριος λόγος που με έκαναν να γαντζωθώ στην πλοκή και να παραμερίσω τις τεχνικές λεπτομέρειες. Οι ηθοποιοί - που μόνο τυχαίοι δεν είναι έχοντας συμμετάσχει σε σειρές του Netflix, ταινίες, αλλά και παιχνίδια όπως τα Resident Evil Village - μας τραβάνε με κάθε τους πρόταση ένα κλικ πιο κοντά τους, δίνοντας μας την εντύπωση πως είμαστε κομμάτι της αποστολής και ζούμε το δράμα μαζί τους. Κάθε πρόταση, σε συνδυασμό με τα τρομερά ρεαλιστικά τοπία και τις ρεαλιστικές σκηνές, προσδίδουν στο παιχνίδι τη δύναμη που απαιτείται για να προσδεθούμε στην ιστορία του. Το τρομερό και συνάμα τρομακτικό κομμάτι της πλοκής δεν είναι ότι περιέχει κάποιο εξωπραγματικό σενάριο, όπως εισβολές από εξωγήινους ή παρόμοιες περιπτώσεις, αλλά κάτι το τόσο πιθανό με αυτά, που βίωσε ο γήινος πληθυσμός και η πρωταγωνίστρια μας στο παιχνίδι. Η εικόνα που μας παρουσιάζεται στο έτος που διαδραματίζεται, αλλά και τα ominous στοιχεία (trolley problem), τα οποία περιέχει μας παρέχουν μία άκρως ρεαλιστική κατάσταση, δίνοντας βήμα να προβληματίσει αλλά και να δώσει τροφή για σκέψη, σχετικά με το πώς θέλουμε να εξελιχθεί η ζωή μας σαν είδος.

CONNECT OUR LIFE WITH A BEAM OF LIGHT

Σαν μικρά αστέρια φώτιζαν οι διάφοροι αξιόλογοι μηχανισμοί που υπήρχαν στο προηγούμενο παιχνίδι και πήραν τη λάμψη που τους αρμόζει στο sequel, με μία πρωτοφανή περιέργεια να με διακατέχει για το πώς τα διάφορα puzzles που υπήρχαν θα απορροφούνταν από την όλη ιστορία. Το παιχνίδι όμως με εξέπληξε, καθώς ανυπομονούσα τις περισσότερες φορές για το που θα τα βρω για να τα λύσω, για να διαφωτιστώ περισσότερο για την ιστορία ή να ξεκλειδώσω το επόμενο στάδιο. Αυτά τα οποία όμως ξεχώρισαν κατ’ εμέ είναι δύο. Συγκεκριμένα, όσον αφορά στην εξερεύνηση - μιας και δεν υπήρχε σε μεγάλη δόση λόγω και του διαχωρισμού της ιστορίας σε κεφάλαια - όποτε μου δινόταν η ευκαιρία να ξεκλειδώσω κάποιο έξτρα δωμάτιο ή να μετακινηθώ σε κάποιο απόκρυφο σημείου του κόκκινου πλανήτη με τη λύση κάποιου puzzle δεν έχανα την ευκαιρία να τα λύσω μόνο και μόνο για να δω λίγο παραπάνω από το τι έχει να μου προσφέρει. Από αναρριχήσεις σε βράχια και επανασυνδέσεις τεχνολογικών επιτευγμάτων της ανθρωπότητας εκείνης της εποχής, μπορώ να πω ότι πήρα αρκετή ποσότητα από τα ίδια, αλλά και συνάμα λίγο διαφορετικά puzzles προς λύση.

Ασφαλώς δεν σταμάτησα εκεί, καθώς την καρδιά μου την κατέκτησε η λύση των ολογραμμάτων. Με χειρουργικές κινήσεις θα έλεγα – μιας και τα joysticks δεν βόλευαν ιδιαίτερα – έφερνες το αγαπημένο σου ρομποτάκι στις κατάλληλες γωνίες και πλευρές, ξεκλειδώνοντας έτσι έξτρα πληροφορίες για το πώς οδηγηθήκαμε στην κατάσταση την όποια βιώνουμε σήμερα  Μερικά από αυτά βέβαια είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κεντρικής ιστορίας, αλλά αυτά που ήταν κρυμμένα στις παρυφές του κάθε κεφαλαίου ήταν η πραγματική γαρνιτούρα, καθώς φώτιζαν και τόνιζαν με ιστορίες από διάφορους χαρακτήρες για το πόσο ανθρώπινα ήταν τα λάθη τα οποία έγιναν. Ανακαλύπτοντάς τα όλα ο χαρακτήρας μας, και εμείς μαζί του, κερδίζουμε ένα καινούργιο στάδιο επιφοίτησης για το πώς η καλοσύνη και η ανιδιοτέλεια μπορεί να έχει καταστρεπτικά αποτελέσματα για ένα ολόκληρο είδος. Τέλος, να αναφέρω τα αρκετά ρεαλιστικά και αξιοπερίεργα sequences, τα οποία λάτρεψα μιας και μου έδωσαν μια αρκετά καλή εντύπωση τους πως λειτουργεί ένα διαστημόπλοιο από μέσα, αλλά και το πόσο δύσκολο και πολύπλοκο είναι να διαχειριστείς μια τέτοιου είδους πτήση.

HOUSTON, WE HAVE A PROBLEM!

Όσα τρομερά λόγια είπα για το εκπληκτικό story-telling και το puzzle-solving, τόσα όχι αρκετά καλά έχω να πω για το τεχνικό κομμάτι του παιχνιδιού. Το παιχνίδι είναι καταβεβλημένο από πτώσεις των frames, που παγώνουν την εικόνα για μερικά δευτερόλεπτα, καθιστώντας τουλάχιστον δύσκολα κάποια navigational σημεία. Τα αρκετά κακά κάμερα angles, που πιστεύω πως είναι πρόβλημα που ταλανίζει τα χαμηλού budget παιχνίδια αλλά και τα περίεργα animations για τους χαρακτήρες, τα οποία αφαιρούν από το immersion είναι κάποια από τα προβλήματα, τα οποία συνάντησα. Δεν ξέρω αν κάποιος μπορεί να φανταστεί να σκαρφαλώνεις τοίχους (όπως η Lara Croft στην εποχή του PS2) και να κολλάει η εικόνα ή να περπατάει σαν αράχνη πάνω στους τοίχους (οπότε μάλλον όχι όπως η Lara Croft), λόγω των κακών animations. Ασφαλώς, το κερασάκι στην τούρτα σε όλα αυτά, κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι η έλλειψη save point, που εν μέρει την καταλαβαίνω, παρ' όλα αυτά όμως την καταδικάζω, καθώς είναι κουραστικό για κάποιον που θέλει να κάνει επιστρέψει σε συγκεκριμένα σημεία ή να συλλέξει αντικείμενα, εφόσον άκουσον-άκουσον: θα πρέπει να ξεκινήσει όλο το chapter απ’ την αρχή σε περίπτωση που αγνοήσει το οτιδήποτε. Με βάση και τα παραπάνω το παιχνίδι δεν παρέχει κάποιο ιδιαίτερο replayability, μιας και μπορεί ο οποιοσδήποτε να ολοκληρώσει τα πάντα από το πρώτο playthrough και έχοντας δει την εκπληκτική ιστορία να χάσει άμεσα το ενδιαφέρον του την δεύτερη φορά.

MAYBE WE CAN CONQUER SPACE

Θα ήθελα να κλείσω το κείμενο μου με ένα μήνυμα, επηρεασμένος από τις εικόνες που είδα και τις σκηνές που βίωσα παίζοντας το παιχνίδι: Πιστεύω πως το είδος μας είναι ικανό για τόση καταστροφή όση και δημιουργία. Αυτό με οδηγεί στο συμπέρασμα πως πρέπει να υπάρχουν παιχνίδια που περνούν μηνύματα ικανά να μας οδηγήσουν σε μια αλυσίδα από σκέψεις. Το Deliver Us Mars, μέσα από το studio που το ανέπτυξε, καταφέρνει ακριβώς αυτό χαρίζοντας μας ένα μοναδικό διδακτικό υλικό για το πώς μπορούμε - αν δεν προσέχουμε - να καταστρέψουμε τον αγαπημένο μας πλανήτη και να οδηγήσουμε το είδος μας σε αφανισμό.

Many thanks to Frontier Foundry for providing us with the review copy!