The Furon Strikes Back (again).

Όχι πολύ καιρό πριν, στο νοσταλγικό προ-covid 2019, ανακοινώθηκε επίσημα το remake ενός ιστορικού παιχνιδιού του PS2 era, γνωστό ως Destroy All Humans!, ενός παιχνιδιού εισβολής εξωγήινων -in a nutshell- για όσους δεν το γνωρίζουν. Καθώς το πρώτο παιχνίδι του 2005 ήταν από τα πρώτα καλοφτιαγμένα open world/sandbox games της εποχής, αν αγνοήσουμε προφανώς το Grand Theft Auto, αποδείχθηκε μεγάλη επιτυχία, με αποτέλεσμα να μετατρέψει σε πολυαναμενόμενο το remake του 14 χρόνια αργότερα.

Όταν δε το remake σημείωσε επίσης κάποια επιτυχία στις πωλήσεις αλλά, η επόμενη λογική κίνηση ήταν να γίνει remake -ή μάλλον στη προκειμένη περίπτωση 'reprobed'- και το sequel του 2006. Πώς τα πήγε λοιπόν;

CRYPTO (CURRENCY)

Για αρχή, οφείλω να ξεκινήσω με την εμφανέστατη οπτική αναβάθμιση του παιχνιδιού συγκριτικά με το original, μία από τις πιο βασικές προτεραιότητες που οφείλει να έχει ένας τίτλος που υπέστη remake. Παρόμοια με το προ διετίας remake του πρώτου, η διαφορά είναι αξιοθαύμαστη, κάτι πολύ λογικό, βλέποντάς το να κυκλοφορεί σε κονσόλες τριών γενεών μετά, σε  βαθμό που δείχνει σαν ένα τελείως διαφορετικό παιχνίδι. Με 4Κ ανάλυση, νέα μοντέλα και 60 καρέ ανά δευτερόλεπτο... βασικά... στο περίπου. Δυστυχώς, κατά τη διάρκεια του gameplay, όταν επικρατεί οποιοδήποτε επίπεδο χάους τα καρέ πέφτουν αξιοσημείωτα. Σε ένα game που στηρίζεται βαριά σε action/mayhem μηχανισμούς, καθώς το combat είναι ένα πολύ βασικό στοιχείο του, είναι λυπηρό να μην πληρούνται οι βασικές προϋποθέσεις, όπως η υπόσχεση των 60FPS.

Ωστόσο, όσον αφορά στα γραφικά γενικότερα, δεν έχω μείνει παραπονεμένος καθώς όλα είναι μακράν ομορφότερα, με την κάλυψη μίας βέλτιστης χρωματικής παλέτας συγκριτικά με τη μονότονη έκδοση του αυθεντικού τίτλου, αλλά και περισσότερες λεπτομέρειες, ιδίως στο ανατριχιαστικό εξωγήινο κεφάλι του Crypto. Επιπλέον, τα animations ναι μεν έχουν ελαφρώς αναβαθμιστεί, όμως το lip-syncing στα cutscenes για παράδειγμα δεν είναι καθόλου εύστοχο. Παράλληλα, τα μοντέλα των NPCs είναι μετρημένα στα δάχτυλα, καθώς έπεφτα πάνω στον ίδιο KGB Agent ξανά και ξανά, γεγονός που αφαίρεσε αρκετή ευχαρίστηση από την εμπειρία μου.

Το Destroy All Humans! 2: Reprobed αποτελεί πιστό remake εφόσον gameplaywise δεν διαθέτει πολλές νέες προσθήκες, κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό, εφόσον διατηρεί το διασκεδαστικό gameplay του original παιχνιδιού. Οι μόνες αλλαγές εντοπίζονται στις βελτιώσεις του UI και ελαφριά στον χειρισμό, ενώ νέες προσθήκες αποτελούν οι εμφανίσεις του Crypto στο cloning chamber αλλά και η πλατίνα για τους completionists. Δεν το κρύβω πως θα ήθελα περισσότερα πράγματα, όπως πολύ λειτουργικότερο χειρισμό και ελευθερία κινήσεων του saucer του Crypto (ο ιπτάμενος δίσκος του), καθώς η αίσθησή του παραμένει πολύ ξεπερασμένη, ενώ δυσάρεστο βρήκα και το γεγονός πως χάρις στο draw distance της νέας γενιάς, οι 5 διαθέσιμοι χάρτες δείχνουν υπερβολικά μικρότεροι. Αποτέλεσμα αυτού το ότι φαίνονται μέχρι και τα map edges κάθε φορά που πήγαινα τον Crypto σε αρκετά ψηλό σημείο.

Εκτός αυτών, οι χάρτες αυτοί πέραν από το ότι δείχνουν μικρότεροι, δεν διαθέτουν τίποτα interactable πλην ορισμένων side quests και collectibles, γεγονός που καθιστά το exploration λίγο περιττό μετά την ολοκλήρωση του campaign. Άλλο ένα παράπονο που απέκτησα οφείλεται στο ότι ενώ το παιχνίδι μπορεί να παιχτεί σε co-op με ένα φιλαράκι, αυτό ισχύει μόνο για local split-screen και όχι διαδικτυακά. Μάλλον φαίνεται πως οι developers δεν μπήκαν καραντίνα το 2020... Κατά τα άλλα, βασικά στοιχεία όπως το χιούμορ και ο χαρακτήρας του παιχνιδιού έχουν διατηρηθεί πολύ καλά μέχρι και σήμερα, εάν σκεφτεί κανείς ότι έχουν αξιοποιηθεί τα ίδια voice lines που χρησιμοποιήθηκαν το 2006. Έτσι, ο σαρκαστικός και κωμικός τόνος του voice actor του Crypto με έκανε να γελάσω αρκετές φορές, ενώ το arcade gameplay παραμένει άκρως διασκεδαστικό, όπως ανέφερα παραπάνω. No complaints there.

SHOULD YOU ABDUCT THIS GAME?

Γενικά, θεωρώ πως εξαρτάται από το είδος του παίχτη εάν θα απολαύσει ή όχι τον συγκεκριμένο τίτλο. Πρακτικά το μοναδικό αντικειμενικό ελάττωμα του remake είναι το πρόβλημα με τα καρέ. Πέραν αυτού, το παιχνίδι είναι ακριβώς αυτό που ήταν πριν 16 χρόνια, με ίδια ιστορία, ίδιο gameplay, απλά βελτιωμένο κυρίως οπτικά.

Εάν δεν άρεσε σε κάποιον που το έπαιξε τότε δεν θα του αρέσει ούτε και τώρα καθώς δεν προσθέτει πολλά, ενώ θεωρώ πως για κάποιον που δεν είχε παίξει το original και γενικότερα είναι into 'mindless arcade gameplay' με χιουμοριστικό plot, αξίζει να του δώσει μία ευκαιρία αναμφισβήτητα, αρκεί να έχει κατά νου πως στον πυρήνα του είναι ένα παλιό παιχνίδι του PS2. Η τελευταία αυτή σκέψη είναι αισθητή, απλώς περιβάλλεται από ένα πολύ ομορφότερο, next-gen "περιτύλιγμα".
 
Many thanks to THQ Nordic for providing us with the review copy!