Λίγα πράγματα στη ζωή παραμένουν αμετάβλητα. Κάθε δράση γεννά κάποια αντίδραση, τα online παιχνίδια δεν θα έχουν ποτέ pause, οι καλύτερες μπανάνες πάντα είναι οι πιο κίτρινες και φυσικά η Nintendo θα βγάλει το «επόμενο Mario». Μόνο που αυτή τη φορά υπήρχε μια έκπληξη, αφού τον κοκκινοφορεμένο υδραυλικό ήρθε να αντικαταστήσει ο αγαπημένος γορίλας όλων των φανς, ο Donkey Kong!
Ως τώρα τα Donkey Kong παιχνίδια ήταν σταθερά platformers που σε 2D περιβάλλον προκαλούσαν όλη την Kong οικογένεια να αντιμετωπίσει κάποιον κοινό αντίπαλο. Για πρώτη φορά μετά από καιρό, λοιπόν, είδαμε τον DK να ξεφεύγει στην τρίτη διάσταση, ως σχεδόν launch title για το Nintendo Switch 2 και μάλιστα από την ομάδα που ευθύνεται για την δημιουργία του πολύ λατρεμένου Mario Odyssey. Όμως αυτή τη φορά ο μεγάλος πίθηκος έχει την δυνατότητα να καταστρέφει τα πάντα γύρω του, δηλαδή το σύνολο κάθε πίστας σχεδόν, αποτελείται από κομμάτια εδάφους που χωρίς ιδιαίτερη προσπάθειά σπάνε από τις γροθιές του DK.
Από τα πρώτα λεπτά, το DK Bananza σε προειδοποιεί ότι κάθε του γωνιά είναι σχεδιασμένη για να αλλάζει μπροστά στα μάτια σου: ένα χτύπημα μετατρέπει γεφύρια σε θραύσματα, μια βουτιά ξεκλειδώνει κρυφές σπηλιές, κι ένα άλμα αρκεί για να αναδιατάξει ολόκληρο το επίπεδο. Η αίσθηση δεν είναι απλώς “sandbox”, είναι μια συνεχής διαπραγμάτευση ανάμεσα στις προθέσεις σου και στους φυσικούς κανόνες που το ίδιο το παιχνίδι επινοεί. Η χαρά προκύπτει όταν συνειδητοποιείς πως η καταστροφή δεν είναι χάος αλλά μέθοδος: η ύλη θρυμματίζεται με προβλέψιμη λογική και σε προσκαλεί να τη μελετήσεις, να την εκμεταλλευτείς, να την ξεπεράσεις. Έτσι, κάθε διαδρομή μοιάζει με καινούρια θεωρία που καλείσαι να αποδείξεις, κι αυτό δίνει στο platforming του Bananza μια ένταση σπάνια για first-party τίτλο της Nintendo. Μπορεί η αίσθηση να είναι σπάνια, όμως δεν αποτελεί το μοναδικό υλικό στη μυστική συνταγή της επιτυχίας πιστεύω.
Η μαγεία βρίσκεται και στη «γλυκιά γεύση» που συνοδεύει την καταστροφή χωρίς συνέπειες. Το να σπας, να σκάβεις και, γενικότερα, να ξεχαρβαλώνεις τα πάντα είναι εγγενώς διασκεδαστικό, αφού προκαλεί τον παίκτη να λερώσει τα χέρια του χωρίς δεύτερη σκέψη.
ΕΛΛΕΙΨΗ ΚΑΛΛΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΡΧΗ
Το Bananza παραμένει πάνω απ’ όλα ένα παιχνίδι πλατφόρμας. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο όπου το είδος ζει μια αναγέννηση, όπως επιβεβαίωσαν και τα περσινά Game of the Year Awards με το Astro Bot, οπότε η συγκυρία μοιάζει ιδανική για την άφιξή του. Σε αντίθεση με τα «ξαδερφάκια» του, που συνήθως ανοίγουν με φρενήρη ρυθμό και έντονη περιπέτεια, το Bananza επιλέγει ένα πιο αργό, σχεδόν υποτονικό ξεκίνημα. Το παιχνίδι από την αρχή έχει εξηγήσεις των κουμπιών του, μα όταν η κεντρική ιδέα είναι «πάτα ένα κουμπί και άνοιξε μια τρύπα που μπορεί, αν το θελήσεις, να εξελιχθεί σε ολόκληρη ανασκαφή», οι οδηγίες δεν έχουν και πολύ νόημα. Το αρχικό hub tutorial σού αφήνει χώρο για πειραματισμούς, ωστόσο διαρκεί περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται, καθώς το παιχνίδι δεν έχει ακόμη αποκτήσει ξεκάθαρο στόχο, ιστορία ή μυστικά προς ανακάλυψη.
Λίγο αργότερα, όμως, το «κανονικό» παιχνίδι ανοίγει και αμέσως κερδίζει τις εντυπώσεις: πανέμορφα τοπία με ποικιλόμορφη γεωμορφολογία, γεμάτα μικρές προκλήσεις και ευκαιρίες εξερεύνησης. Η βασική φιλοσοφία θυμίζει το προηγούμενο έργο της ομάδας, αυτή τη φορά όμως κυνηγάς μπανάνες αντί για φεγγάρια (με ύποπτα παρόμοιο σχήμα) διάσπαρτες σε κάθε γωνιά του χάρτη.
Οι μπανάνες τροφοδοτούν τις ικανότητες του DK χωρίς ωστόσο να αποτελούν το κέντρο της πλοκής. Υπάρχει επίσης ένα λιτό αλλά χρήσιμο skill tree -αν και η απουσία του δύσκολα θα γινόταν αντιληπτή- που προσφέρει έναν ακόμη λόγο να κυνηγάς τα βραβεία πέρα από το πρωτόγονο ΘΕΛΩ ΜΠΑΝΑΝΑ. Ο DK θα μπορούσε κάλλιστα να διαθέτει αυτές τις ικανότητες από την αρχή χωρίς να διαταραχθεί η ισορροπία του παιχνιδιού.
HUGE LORE IMPLICATIONS
Ας μην γελιόμαστε, κανείς δεν θα παίξει το DK Bananza για τα skill trees και την ιστορία του και κανένας δεν περιμένει κάτι παραπάνω από «νίκα τον κακό, σώσε τις μπανάνες». Παρ’ όλα αυτά ο τίτλος κερδίζει πόντους, αλλάζοντας τα δεδομένα με μια πολύ συγκεκριμένη κίνηση που αν και δεν αποτελεί αφηγηματικό θαύμα, χαρίζει ζωή στους χαρακτήρες. Αναφέρομαι στη δυνατότητα συζήτησης ανάμεσα στην Pauline και τον DK λίγο πριν τον ύπνο. Θα μιλήσει κυρίως η Pauline για διάφορα θέματα όπως το ταξίδι, την περιοχή ή κάτι πιο προσωπικό της. Αυτή η σύντομη αλληλεπίδραση προσθέτει βάθος στην περιπέτεια των δύο πρωταγωνιστών και μας βοηθά να γνωρίσουμε καλύτερα την Pauline, έναν από τους νεότερους και πλέον κομβικούς χαρακτήρες στο σύμπαν του Mario.
Η προσθήκη αυτή, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι τα επίπεδα είναι προσεκτικά διαχωρισμένα με έναν συνήθως πιο ήπιο κόσμο να μεσολαβεί πριν από τα δυσκολότερα τμήματα στα βάθη της Γης, χαρίζει στο παιχνίδι ρυθμό που δείχνει μελετημένος στην παραμικρή λεπτομέρεια. Το ίδιο ισχύει και για τους κόσμους, οι οποίοι αποφεύγουν τα συνηθισμένα κλισέ του δάσους, του χιονιού ή του νερού, προσθέτοντας πάντα μια μικρή ανατροπή για να μοιάζουν πρωτότυποι. Δεν υπάρχει απλώς μια χιονισμένη «πίστα», αλλά μια παγωμένη χώρα παγωτού όπου ζέβρες παράγουν το αγαπημένο γλύκισμα, το οποίο φτάνει από ένα ποτάμι λιωμένης σοκολάτας, του επόμενου στρώματος. Ναι, κι εμένα μου άνοιξε η όρεξη.
Εξίσου δημιουργικές είναι οι προσθήκες των διαφόρων σετ στολής ανά περιοχή. Υπάρχουν γραβάτες, παντελόνια και φυσικά στολές για την Pauline, όλα θεματικά ανάλογα την περιοχή στην οποία τα εντοπίζουμε. Αυτά εξαργυρώνονται ανταλλάσσοντας τα διάφορα collectibles που υπάρχουν σε κάθε πίστα, δίνοντας έτσι κίνητρο τουλάχιστον σε όσους τους ενδιαφέρει να εμφανίζονται μοδάτοι σε κάθε νέα περιοχή.
Οι κόσμοι δεν είναι μόνο πρωτότυποι, είναι και πολλοί. Το παιχνίδι αρνείται πεισματικά να τελειώσει και το λέω με την καλύτερο τρόπο. Είχα πολύ καιρό να ανυπομονώ τόσο για το επόμενο επίπεδο, για την καινούργια έκπληξη που με περιμένει στον επόμενο αλλόκοτο κόσμο. Το ίδιο κίνητρο ισχύει και για τις μυστικές πίστες: στη φιλοσοφία του Breath of the Wild σε βάζουν σε σύντομες δοκιμασίες, και αν ολοκληρώσεις την πρόκληση εγκαίρως, ανταμείβεσαι με μια γενναία δόση μπανανών
Μέσα σε αυτές τις πίστες, η ομάδα αποδεικνύει τη δημιουργικότητά της εισάγοντας πλούσιες δόσεις νοσταλγίας από τα παλαιότερα Donkey Kong, ιδιαίτερα από τη σειρά Country, με εμβληματικές τοποθεσίες και επανεκτελέσεις θρυλικών κομματιών όπως το Stickerbush Symphony. Δεν θα το κρύψω: βλέποντας την κληρονομιά του DK να τιμάται με τόση φροντίδα, δεν μπορούσα να σταματήσω να χαμογελώ. Με ορισμένες λαμπρές επιστροφές εμβληματικών χαρακτήρων, το Bananza αποδεικνύει ότι δημιουργήθηκε από τους πιο κατάλληλους ανθρώπους ή πιο εύστοχα φανς της σειράς.
MONKEY SING MONKEY SMASH
Η μουσική αποτελεί κεντρικό άξονα της ιστορίας, κάτι αναμενόμενο αν σκεφτεί κανείς ότι η Pauline, από απλή «δεσμώτισσα», εξελίχθηκε σε διάσημη δήμαρχο και τραγουδίστρια του New Donk City. Ο τίτλος Bananza συνδέεται άρρηκτα με το τραγούδι της, αφού ο Donkey Kong αντλεί τις διάφορες μορφές του μέσα από αυτό. Τα κομμάτια είναι εξαιρετικά, και ένα συγκεκριμένο έχει ριζώσει στο υποσυνείδητό μου. Ωστόσο, μέχρι τα τελικά κεφάλαια του παιχνιδιού οι μεταμορφώσεις Bananza έχουν ελάχιστη πρακτική αξία ή ζητούνται μόνο σε συγκεκριμένες στιγμές, αν και εγώ έψαχνα δικαιολογίες να τις ενεργοποιώ.
Πρόβλημα δημιουργεί και ο υπερβολικός θόρυβος που παράγει ο DK μεταμορφωμένος, σε βαθμό που συχνά σκεπάζει τη μουσική υπόκρουση. Ένα μενού ρυθμίσεων με ξεχωριστές μπάρες για μουσική και ηχητικά εφέ θα έλυνε εύκολα το ζήτημα, όπως γίνεται με τα υπόλοιπα σύγχρονα παιχνίδια.
Η συνολική εμπειρία υπονομεύεται και από τα bosses κάθε περιοχής. Παρότι συνήθως διαθέτουν έξυπνες ιδέες και ενδιαφέροντες συνδυασμούς, δεν προλαβαίνεις να τα εκτιμήσεις , καθώς στο μεγαλύτερο μέρος των περιπτώσεων αρκεί να τρέξει επάνω τους ο DK και να αρχίσει να τα κοπανά για να νικήσει. Ως αποτέλεσμα, παρότι ήρθα αντιμέτωπος με αρκετές διαφορετικές μονομαχίες, μόνο ελάχιστες μου έμειναν στο τέλος ως πραγματικά άξιες να λέγονται boss fights.
ΥΔΡΩΣΑΜΕ ΣΤΟ POST GAME
Γενικότερα ως προς τη δυσκολία, το παιχνίδι ακολουθεί τη γνώριμη συνταγή της Nintendo. Ξεκινά χαλαρά και προσιτά, όμως σταδιακά ανεβάζει την ένταση, ώστε προς το τέλος να κρύβει τις απαιτητικότερες μπανάνες, κυρίως στο επιπλέον περιεχόμενο που ξεκλειδώνεται μετά τα credits. Υπάρχει και η επιλογή για co-op, με τον δεύτερο παίχτη να παίρνει τον έλεγχο της Pauline και λειτουργεί, πρακτικά, σαν φορητό πολυβόλο στην πλάτη του DK. Η προσθήκη αυτή είναι διασκεδαστική, αλλά θα προτιμούσα μια πληρέστερη υλοποίηση, όπως εκείνη του Luigi’s Mansion 3. Σίγουρα, στο co-op τα περισσότερα bosses λιώνουν πριν καν προλάβουν να αντιδράσουν.
Ο δεύτερος παίκτης μπορεί να επιλέγει από το υπέδαφος το υλικό που θέλει να χρησιμοποιήσει, ενώ πολλά υλικά αλληλεπιδρούν έντονα μεταξύ τους, κάτι που αναδεικνύουν και τα physics του παιχνιδιού. Σε αρκετούς γρίφους εκμεταλλεύεσαι, για παράδειγμα, το νερό που σβήνει τη λάβα ή το αλάτι που καλύπτει το οξύ. Κάθε υλικό είναι δουλεμένο σε λεπτομέρεια, διαθέτει ξεχωριστή υφή και επηρεάζει άμεσα τα στατιστικά του DK, όπως η ικανότητα σκαρφαλώματος ή η αντοχή. Εντυπωσιάζει επίσης η έντονη δόνηση του HD Rumble 2, η οποία αλλάζει από υλικό σε υλικό και προσφέρει μια απτή και διαφορετική αίσθηση συνολικά.
YES BANANA, NO FPS
Επειδή ο τίτλος είναι αποκλειστικός για το Nintendo Switch 2, αξιοποιεί εμφανώς τη δύναμη της κονσόλας. Τρέχει, στις περισσότερες περιπτώσεις, στα 60FPS με upscaled ανάλυση 4K, παρουσιάζει όμως ορισμένες πτώσεις σε απαιτητικές σκηνές. Η αυτονομία σε φορητό mode περιορίζεται σε περίπου τρεις ώρες συνεχούς παιχνιδιού εκτός σύνδεσης, επίδοση που πονά σε σύγκριση με το προηγούμενο μοντέλο.
Τέλος, με εντυπωσίασε ο χάρτης. Ανοίγοντάς τον, βλέπεις όχι μόνο εκατοντάδες συλλεκτικά αντικείμενα, που αποτελούν μόνιμη υπενθύμιση όσων άφησες πίσω, αλλά και ένα τρισδιάστατο μοντέλο της πίστας, ακριβές μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Κάθε μικρή ή μεγάλη αλλαγή που κάνεις αποτυπώνεται άμεσα και στο pause menu, κάτι που παλαιότερα απουσίαζε.
Η ομάδα έδωσε εξίσου μεγάλη προσοχή και στην κάμερα, η οποία είχε δύσκολη αποστολή. Έπρεπε να λυθεί το ερώτημα «πώς θα φαίνεται ο DK όταν χώνεται κάτω από το έδαφος;». Η λύση ήταν να επιτρέπεται στον φακό να «διαπερνά» τα γύρω υλικά, προβάλλοντας τούνελ και κοιλότητες από μέσα. Η επιλογή αυτή με ικανοποίησε, παρότι υπήρξαν στιγμές στις υπόγειες διαδρομές όπου έχανα πλήρως τον προσανατολισμό μου και δυσκολευόμουν ακόμη και να εντοπίσω τον ίδιο τον ήρωα.
Αξίζει επίσης να τονιστεί ότι, εφόσον το παιχνίδι προέρχεται από τη δημιουργική ομάδα του Mario Odyssey, ο Donkey Kong δεν θα μπορούσε να στερηθεί ένα πλούσιο ρεπερτόριο κινήσεων. Το σύστημα χειρισμού είναι ξανά υποδειγματικό και είμαι σίγουρος πως η κοινότητα των speedrunners ήδη σκαρώνει απίθανα ρεκόρ. Ως τότε, εγώ θα συνεχίσω τα grabs σε surf σε dash σε jump σε… νομίζω έγινα κατανοητός, αυτός ο πίθηκος διαθέτει πραγματικά ατελείωτη κινησιολογία.
THEY COOKED
Η αληθινή απορία μου είναι πώς αυτή η ομάδα κατάφερε να ξαναεφεύρει τον τροχό. Πώς δημιουργείς ακόμη ένα platformer της Nintendo που παραμένει ολοκληρωτικά πρωτότυπο, δεν θυμίζει τίποτε προγενέστερο, και ταυτόχρονα είναι τόσο επιτυχημένο και απολαυστικό;
Κοιτάζοντας την ημερομηνία κυκλοφορίας, δεν μπορώ να μη σκέφτομαι τη χαμένη ευκαιρία να συνοδεύσει το Switch 2 στο ντεμπούτο του. Στην κριτική μου για το Mario Kart World σημείωσα ότι αποτελεί αξιόλογη μεταμόρφωση της σειράς του. Το Bananza, όμως, πετυχαίνει κάτι ακόμη μεγαλύτερο: Συνιστά μια αποθέωση για το ίδιο το franchise, και μάλιστα με την πρώτη προσπάθεια.
Η περιπέτεια του DK και της Pauline έχει ακόμη πολλές ώρες διασκέδασης να μου χαρίσει. Πιστεύω πως ΚΑΘΕ κάτοχος Switch 2 οφείλει, αργά ή γρήγορα, να δοκιμάσει αυτό το ξεχωριστό platformer. Εύγε!
Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!
