Τι να πει κανείς για τον παππού των απαιτητικών platformers; Η Nintendo, ηγέτιδα πρωτοπορίας στο είδος, είχε ήδη τον Ιταλό με το κόκκινο καπέλο να σαρώνει τις πωλήσεις, παρ’ όλα αυτά το 1994 πήρε την απόφαση να συνεργαστεί ακόμα μια φορά με τη Rare. Το συγκεκριμένο στούντιο, ένα από τα πιο σημαντικά για την κληρονομιά της Nintendo, έπαιξε τεράστιο ρόλο στις επιτυχίες της εταιρείας, ειδικά στις εποχές του SNES και του Nintendo 64. Εκείνη την χρονιά, λοιπόν, δημιούργησαν το Donkey Kong Country, ώστε να συνυπάρχει μαζί με τα Mario Bros, με ειδοποιό διαφορά τη μεγαλύτερη δυσκολία και τα πιο πολύπλοκα controls. Εκεί που ο Mario μπορούσε μονάχα να τρέξει και να πηδήξει, ο DK και οι υπόλοιποι Kongs μπορούσαν να πηδήξουν, να κυλήσουν, να τυμπανίσουν το πάτωμα και -ίσως το σημαντικότερο απ’ όλα- να πετάνε φιστίκια (αράπικα όχι Αιγίνης!) στους εχθρούς τους. Αυτό μαζί με τις ανεβασμένες απαιτήσεις στο platforming των πιστών, δημιούργησαν έναν τίτλο αντάξιο να στέκεται και να συμπληρώνει τα κενά που αφήνουν τα αδέρφια υδραυλικών.
Το DK Country Returns HD πέρασε από αρκετά χέρια ώστε να φθάσει σήμερα στο Switch. Τη σειρά ξεκίνησε η Rare studios που έφτιαξε την αρχική τριλογία, ενώ αργότερα (το 2010) πέρασε η σκυτάλη στη Retro Studios, γενέτειρα των Metroid Prime, που τελικά δημιούργησε το DK Country Returns για το Wii και αργότερα στο 3DS, αλλά και το Tropical Freeze για τα Wii U και Switch. Τελικά το HD version του Country Returns δόθηκε από τη Nintendo στο πολωνικό στούντιο Forever Entertainment, που έφτιαξε το παιχνίδι από την αρχή στη μηχανή Unity, ενώ πρόσθεσε έξτρα υλικό από τη 3DS έκδοση.
ΜΑ ΤΟ ΕΠΑΙΞΑ ΣΤΟ Wii
Αυτός είναι ο πρώτος DK τίτλος του στούντιο αυτού, αλλά όντας port θα έλεγε κανείς είχαν αρκετά πιο εύκολη δουλειά. Η Forever Entertainment είναι υπεύθυνη για τις διαφορές ανάμεσα στην έκδοση αυτή και τις δύο προγενέστερες σε Wii και 3DS, οπότε ας ξεκινήσουμε από εκεί: Το παιχνίδι ενσωμάτωσε όλες τις πίστες και το υλικό που προϋπήρχε στις προηγούμενες δύο εκδόσεις, οπότε σε αυτόν τον τομέα δεν λείπει κάτι. Δυστυχώς, η μεταφορά στη Unity έφερε κάποιες αρνητικές συνέπειες στον τεχνικό τομέα, αφού πλέον έχουμε loading screens 12+ δευτερολέπτων (5 δευτερόλεπτα περισσότερα από τη Wii έκδοση) και framerate που αν και στα 60, συχνά πυκνά κυμαίνεται σε μικρότερα ποσά, σε αντίθεση με τον πρόγονό του που έτρεχε σταθερά στα 60 FPS. Αυτό μαζί με κάποια διαφορετικά εφέ ίσως χαλάσουν την εμπειρία για κάποιους, αλλά σίγουρα δεν επηρέασε τη δικιά μου, καθώς έχοντας παίξει το παλιό, τα πράγματα ήταν πάνω-κάτω όπως τα θυμόμουν από τα παιδικά μου χρόνια.
Η βασικότερη αλλαγή βρίσκεται σε textures και shader,s όπου έχει γίνει μια καταπληκτική δουλειά, τονίζοντας περισσότερο τις λεπτομέρειες που τώρα στα 1080p μπορεί ο κάθε παίχτης να ξεχωρίσει καλύτερα. Σίγουρα δεν ανταγωνίζεται το πολύ ομορφότερο και πιο φανταχτερό Tropical Freeze, αλλά το πολωνικό studio έδειξε τον απαραίτητο σεβασμό σε έναν τίτλο που πλέον μπορεί να σταθεί επάξια στη μεγάλη συλλογή του Switch ως ένα ακόμα platformer περασμένης δεκαετίας, προσβάσιμο για το σύγχρονο κοινό.
Εδώ μπορεί να τελειώνουν οι αλλαγές με αυτή την έκδοση, όμως το DK Country Returns ήταν ένας τίτλος της Retro Studios που είχε πολλά να δώσει στην σειρά και ουσιαστικά την αναγέννησε. Πάνω απ’ όλα ήταν ένας τίτλος «love letter» στην αρχική τριλογία Country, καθώς δανείζεται πολλά στοιχεία εκείνων των παιχνιδιών, όπως soundtrack, περιοχές και κινήσεις, αλλά τα εμπλουτίζει και τα εκσυγχρονίζει κατάλληλα. Σίγουρα έχουμε να κάνουμε με ένα νέο παιχνίδι κατάλληλο να εισάγει νέους παίχτες στην αγαπητή αυτή σειρά, αλλά με πολλές νότες νοσταλγίας, στοχευμένη σε παλιότερους fans.
DK COUNTRY? Η ΣΕΙΡΑ ΠΟΥ ΕΒΛΕΠΑ ΣΤΟ ΑΛΤΕΡ?
Η ιστορία αυτή τη φορά είναι πως ο αγαπητός γορίλας έχασε τις μπανάνες του από κάποιες τίκι μάσκες που βγήκαν μέσα από το ηφαίστειο του νησιού του. Εντάξει ας μην γελιόμαστε, DK Country κανένας δεν έπαιξε για την ιστορία, όμως αυτό το μικρό ίχνος αφήγησης δίνει μια πειστική δικαιολογία στο γιατί όλα τα ζώα του δάσους προσπαθούν να του επιτεθούν και αυτό αρκεί. Το σχέδιο των εχθρών εύκολα ξεχνιέται, όμως ο τρόπος καταπολέμησης τους είναι που τους ξεχωρίζει. Άλλοι πρέπει να χτυπηθούν στο κεφάλι, άλλοι πρώτα στις άκρες και μετά από πάνω, άλλοι να σβήσουν προτού καταστραφούν, ενώ άλλοι πρώτα αρκεί να ζαλιστούν για να δουν τα ραδίκια ανάποδα. Δεν είναι Goombas ή Hammer Bros, αλλά υπηρετούν τον σκοπό τους χωρίς να ξεχωρίζουν.
Από την άλλη ξεχωριστά ήταν τα boss fights, που υπομονετικά παρατηρούν από το τέλος κάθε κόσμου να χάνουμε δεκάδες ζωές προσπαθώντας να τα φτάσουμε. Ενδιαφέρουσες μάχες με κάποια δυσκολία σε θέμα platforming, που το βασικότερο πρόβλημα είναι να βρεις πότε έχεις την ευκαιρία να χτυπήσεις, που όμως ποτέ τερματίζοντας τα δεν σκέφτηκα ότι ίσως κάποιος πιο άπειρος από εμένα μπορεί να δυσκολευόταν παραπάνω. Όχι, δυσκολεύτηκα εγώ αρκετά και για τους δύο μας…
Πέραν του αστείου όμως, το καλό είναι πως αν κάποιος συναντάει ιδιαίτερα προβλήματα έχει διάφορες λύσεις. Αρχικά ο γηραιός Cranky Kong περιμένει σε κάθε shop του παιχνιδιού να πουλήσει μια μεγάλη πληθώρα από items βοηθήματα, που μπορούν να συνεισφέρουν ζωή, προστασία ή παραπάνω προσπάθειες για ένα μικρό συνάλλαγμα μερικών μόλις Banana Coins που πραγματικά ποτέ δεν έχουν τελειωμό. Αν ακόμα και αυτά δεν είναι αρκετά υπάρχει ο Super Kong που μπορεί να πάρει τα ινία και να δείξει στον παίχτη πως ακριβώς λύνεται μια πίστα, περνώντας την, χωρίς βέβαια να μετράει στο συνολικό ποσοστό του completion μέχρι να την ολοκληρώσει ο ίδιος ο παίχτης. Η προσβασιμότητα αυτού του είδους την βρίσκω πολύ υγιή και βοηθητική οπότε χαίρομαι που υπάρχει για εκείνους που την χρειάζονται.
HE’S BIGGER, FASTER, AND STRONGER TOO
Ο ήρωας πίθηκος έχει ένα ολόκληρο οπλοστάσιο στην κατοχή του και ξέρει να το χρησιμοποιεί. Άλματα τρέξιμο και rolling είναι ένα μικρό ποσοστό από τις κινήσεις του, αφού υπάρχει τυμπάνισμα του πατώματος, προφανώς σκαρφάλωμα αλλά μέχρι και φύσημα. Αν συμπεριλάβουμε και τις κινήσεις που προσθέτει ο Diddy όπως Gliding και συνεχόμενο rolling, έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ πληθωρικό move list, που όμως δεν καταλήγει να βελτιώνει την εμπειρία. Το 95% της διάρκειας του παιχνιδιού ο παίχτης είτε τρέχει είτε χοροπηδάει, ενώ αν έχει και τον μικρό πίθηκο μαζί, αξιοποιεί και το gliding. Αυτό σημαίνει πως τα υπόλοιπα στοιχεία των κινήσεων καταλήγουν ανεκμετάλλευτα, καθώς παραμένουν απλώς gimmicks των οποίων πολύ σπάνια το παιχνίδι ξανά θυμάται. Σίγουρα στο μεταγενέστερο Tropical Freeze αυτό το ελάττωμα έχει σχεδόν εξ ολοκλήρου διορθωθεί.
Το υπόβαθρο των κινήσεων αυτό είναι οι πίστες, αφού αυτές είναι που προκαλούν τον παίχτη να αξιοποιήσει το οπλοστάσιο των κινήσεων του DK σε όποιο βαθμό χρειάζεται κάθε φορά. Η ποικιλία τους είναι αδιαμφησβήτητη, ενώ ο τρόπος με τον οποίο καταφέρνουν να κρατάνε ζωντανό το ενδιαφέρον του παίχτη δεν έχει επόμενο. Ποικιλία είναι η λέξη που περιγράφει καλύτερα το μυστικό συστατικό του DK, αφού ξεκινώντας κάθε πίστα ο παίχτης δεν ξέρει τι concept θα συναντήσει αυτή την φορά. Πίστες χωρίς φως, πάνω σε καροτσάκι ορυχείου, πετώντας πάνω σε πύραυλο, πηδώντας από βαρέλι σε βαρέλι, καβαλώντας έναν ρινόκερο ή σκαρφαλώνοντας τις πιο ψηλές βουνοκορφές, οι ιδέες είναι πολλές και ωραία δοσμένες χωρίς να γίνονται ενοχλητικές ή κουραστικές. Ευχαριστιέμαι πολύ να βλέπω παιχνίδια να προσπαθούν να εξελίξουν τα όρια του τι επιτρέπεται συνήθως στις κατηγορίες τους.
Αν και οι θεματολογίες των πιστών αυτών δεν είναι πάντα οι πιο ευφάνταστες, με θέματα όπως ζούγκλα, παραλία, σπηλιά, βουνοκορφή και άλλες τέτοιες φυσικές κατηγορίες, το παιχνίδι βρίσκει τρόπο να κρατάει, κάπως επιτυχημένα, το ενδιαφέρον στον θεατή με άλλους τρόπους. Στην παλιά κυκλοφορία του παιχνιδιού αυτή η τεχνική δεν είχε όνομα αλλά πλέον ονομάζεται 2.5D, δηλαδή 2D παιχνίδι με 3D περιβάλλοντα. Αυτό ακριβώς είναι που ξεχωρίζει τις περιοχές, αφού ενώ κάποιος δεν θα περιέμενε τίποτα ιδιαίτερο από μια περιοχή όπως η παραλία, όταν όμως στο παρασκήνιο καβούρια πειρατές προσπαθούν να τσακώσουν τον DK με τεράστιες κανονόμπαλες ή ένα Kraken καταστρέφει κομμάτι την πίστα ή τεράστια κύματα χτυπούν με μίσος την ότι μένει απροστάτευτο από την ορμή τους, τότε ακόμα και το «Beach Level» θα έχει το ενδιαφέρον του. Είναι πραγματικό παράδειγμα πως ακόμα και η αρχικά πιο βαρετή ιδέα, αν συνδυαστεί με ένα αρκετά ενδιαφέρον στοιχείο game design, τότε μπορεί πολύ εύκολα να κερδίσει τον παίχτη και την προσοχή του.
AYOΟ ΝΑ Ο ΝΤΟΝΚΥ ΚΟΝΓΚ
Στο τέλος το δυνατότερο χαρτί του DK Country είναι οι πίστες του, από τις οποίες δεν έχει και λίγες. 8 κόσμοι (και ένας ακόμα 9ος κόσμος, που είναι μυστικός οπότε μην το πείτε παραέξω!) με μέσο όρο 8 πίστες και ένα Boss Level ο καθένας – η ποσότητα και η ποιότητα είναι εδώ και κανένας δεν μπορεί να μείνει απογοητευμένος. Αυτό ισχύει ειδικά όταν προσπαθεί κάποιος να φτάσει το 100% όπου ανοίγει τον πολυπόθητο κόσμο 9, αλλά για να φτάσει κάποιος εκεί θα έχει να περάσει πίστες οι οποίες προκαλούν έντονο σφίξιμο, κραυγές και αυξημένη αρτηριακή πίεση. Στο τέλος αν κάποιος νομίζει πως ολοκλήρωσε τον άθλο που ονομάζεται DK Country Returns HD, ανοίγει ένα New Game+ τύπου Mirror Mode με 1 καρδιά χωρίς checkpoints, όπου ο τίτλος και μόνο κάνει τους πιο σκληρούς DK Masters να τρέμουν.
Το remaster συνολικά έχει αρκετό και ποιοτικό platforming για παίχτες που ψάχνουν κάτι λίγο πιο απαιτητικό από ένα Mario και σίγουρα παραδίδει σε αυτή την υπόσχεση. Όλο επίσης συνοδεύει το μαγευτικό soundtrack που ξέρουμε και αγαπάμε όσοι έχουμε επαφή με τον DK στους διάφορους τίτλους που έχει εμφανιστεί ανά καιρούς. Το παιχνίδι πήρε τα κλασσικά κομμάτια από την παλιά τριλογία country και την αποδίδει με ολοκαίνουρια όργανα και συνθέσεις γενικότερα, πάντα δείχνοντας τον απόλυτο σεβασμό σε αυτές τις τόσο σημαντικές συνθέσεις. Ταυτόχρονα, τα νέα κομμάτια που υπάρχουν, ενώ άλλες φορές περνάνε απαρατήρητα, μερικά από αυτά καταφέρνουν να κλέψουν την παράσταση και να απογειώσουν τις στιγμές που συνοδεύουν. Προσωπικό αγαπημένο μου είναι το κομμάτι που παίζει σε όλες τις πίστες με το Rocket Barrel, όπου συνήθως δυσκολεύομαι να προσέξω τι γίνεται στην οθόνη μου από το πόσο κουνάω το κεφάλι μου στον ρυθμό…
Όπως πάντα το παιχνίδι δίνει την δυνατότητα co-op όπου ο δεύτερος παίχτης μπορεί να ελέγχει τον Diddy Kong τον μικρό συνεργάτη του Donkey Kong. Ο μικρός έχει τη δυνατότητα να είναι είτε δεμένος με τον μεγάλο Kong, είτε να παίζει ξεχωριστά ανάλογα το τι βολεύει κάθε στιγμή. Παίζοντας ξεχωριστά ο Diddy έχει κάθε κίνηση που μπορεί να κάνει και ο πατέρας του, ενώ ταυτόχρονα έχει μόνιμη πρόσβαση στο glider που βρίσκεται στην πλάτη του. Ακόμα, μπορεί να χρησιμοποιεί και το όπλο του με τα φιστίκια για να βαράει από απόσταση τους εχθρούς, χωρίς αυτή η κίνηση να υπάρχει στο single player mode. Η Nintendo μας έχει συνηθίσει σε τέτοια modes, συνήθειο το οποίο χαίρομαι να βλέπω να επαναλαμβάνεται καθώς και εγώ προτιμώ να μπορώ να παίξω μαζί με έναν φίλο κάθε μικρό ή μεγάλο παιχνίδι τους!
Τι έχουμε λοιπόν για την τιμή των 60€ που αποφάσισε η Nintendo να το κυκλοφορήσει; Ένα εξαιρετικό platforming game, χωρίς κάποια νεότερη προσθήκη με τα ίδια αρνητικά και θετικά του παλιού τίτλου. Το παλιό αν και πολύ πρωτοπόρο για την εποχή του, σήμερα έχει μεγάλο ανταγωνισμό, ακόμα και από την ίδια την σειρά που ανήκει. Η φινέτσα του δεν μπορεί να κρυφτεί ενώ η ψυχή που κρύβει το καθιστά σίγουρα must play για εμένα, ενώ ταυτόχρονα δείχνει τις δυνατότητες της Nintendo στο platforming, ανά το πέρασμα του χρόνου. Την ίδια στιγμή, υπάρχει το Tropical Freeze που το προσπερνάει σχεδόν σε κάθε τομέα και είναι εκεί ως υπόδειγμα σχεδιασμού για την σειρά DK Country. Το μόνο σίγουρο είναι πως το προτείνω σε όσους απολαμβάνουν το vibe των DK παιχνιδιών ενώ αποτελεί τέλεια αφετηρία για κάποιον που θέλει να εισαχθεί στο franchise. Είναι ένα παιχνίδι που πάντα θα απολαμβάνω, ακόμα και αν πλέον υπάρχουν αρκετά indie παιχνίδια που έχουν προχωρήσει το genre των platformers σε επίπεδα που την εποχή όπου κυκλοφόρησε το DK Country Returns, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε.
Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!
