Η κυκλοφορία μίας νέας γενιάς κόνσολών σηματοδοτεί τη συνέχεια και την εξέλιξη. Πακέτο με τις καινοτομίες που έχουν οι νέες γενιές, συνήθως υπάρχουν τίτλοι, ειδικά στην αρχή, που μας δείχνουν τις νέες δυνατότητες τους. Για παράδειγμα, το inFAMOUS: Second Son εκμεταλλεύτηκε τις νέες λειτουργίες του χειριστηρίου του PlayStation 4. Το Astro’s Playroom, έκανε το ίδιο, με το DualSense. Με τον ίδιο τρόπο η Nintendo έχει χρησιμοποιήσει τα Joy-Cons, για αμέτρητες λειτουργίες, κατά κύρια βάση με κινήσεις στον αέρα για παιχνίδια τύπου τένις ή γκολφ. Τι γίνεται όμως όταν το Joy-Con παίρνει τον ρόλο του ποντικιού; Πώς ένα παιχνίδι μπορεί να μας δείξει αυτές τις νέες λειτουργίες; Η λύση βρίσκεται μέσα στην ιδέα του Drag x Drive!
THREE POINT GALORE!
Το παιχνίδι καταφέρνει να φέρει μια καινοτόμα -αλλά και πρωτότυπη λύση- καθώς όλες οι λειτουργίες του Drag x Drive γίνονται κυρίως μέσω των mouse controls των Joy-Cons του Nintendo Switch 2. Όμως, πάρα τις νέες ιδέες, το παιχνίδι υστερεί σε μεγάλο βαθμό. Πριν αναλύσουμε περισσότερα για το παιχνίδι, θα ήθελα να ενημερώσω πως ο παίχτης προειδοποιείται να φοράει συνεχώς τα straps, κάτι που και εγώ ενθαρρύνω, εάν δεν θέλετε κατά λάθος να στείλετε τα Joy-Cons σας στην άλλη γωνία του δωματίου. Επίσης να σημειώσουμε πως το παιχνίδι δεν υποστηρίζει GameShare, οπότε δοκίμασα μόνο το online multiplayer, δεν έπαιξα με φίλους.
Στο Drag x Drive ο παίχτης παίζει μπάσκετ, ενώ χειρίζεται ένα αναπηρικό αμαξίδιο, το οποίο χρησιμοποιείται για να παιχτούν αγώνες 3 εναντίων 3 ή 2 εναντίων 2. Οι αγώνες διεξάγονται με τη φιλοσοφία των πάρα-Ολυμπιακών Αγώνων, καθώς χρησιμοποιούμε τα χέρια μας να κουνήσουμε το αμαξίδιο, και να κάνουμε πάσες ή σουτ. Αυτά δεν είναι, όμως, όλα όσα μπορεί να κάνει κάποιος, καθώς κόλπα όπως το κάρφωμα και η ανάβαση σε τοίχους εμπλουτίζουν παραπάνω το gameplay, και γίνονται ξανά μόνο με την χρήση των mouse controls. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, τα συναισθήματα που μου δημιουργήθηκαν, ήταν ανάμεικτα. Μπορώ να παραδεχτώ πως το gameplay που δημιούργησε η Nintendo πράγματι είναι απλό και εύκολο στη χρήση. Με τη χρήση των δύο Joy-Cons ο παίχτης κινείται και στρίβει το αμαξίδιο. Η κίνηση γίνεται σπρώχνοντάς τα μπροστά, και όσο πιο αργή τόσο και μεγαλύτερη η απόσταση που ο παίχτης διανύει, ενώ με ταχύτερες κινήσεις το όχημα κινείται πιο αργά, αλλά πιο σταθερά.
SMOOTH WHEELS OR JOY-CONS?
Και τα δύο Joy-Cons πρέπει να βρίσκονται σε μία καθαρή επιφάνεια για να κινηθεί το αμαξίδιο. Με την ευθεία κίνηση του ενός, το αμαξίδιο στρίβει, και έτσι επιτυγχάνεται η κίνηση του παίχτη. Το Joy-Con σηκώνεται από την επιφάνεια που βρίσκεται μόνο ώστε να μπορεί να πραγματοποιηθεί η κίνηση του σουτ η ένα άλμα. Όπως προανέφερα, οι κινήσεις είναι ομαλές και με το παραμικρό, το Joy Con και ο παίχτης στην οθόνη ανταποκρίνονται εξίσου. Περιέργως, στην πράξη αυτό δούλεψε μόνο σε ένα σημείο, πάνω στα πόδια μου. Δοκίμασα να παίξω σε γραφείο με mousepad και χωρίς, όπως και στα χέρια καρέκλας γραφείου. Το μόνο σημείο που βόλεψε στην κίνηση που το παιχνίδι απαιτεί για να παιχτεί, είναι πάνω στους τετρακέφαλους των ποδιών, καθώς οι κινήσεις των χεριών δεν με βόλεψαν καθόλου σε άλλα σημεία. Αναγνωρίζω την υποκειμενικότητα στην περιγραφή της εμπειρίας μου εξαιτίας σωματοτύπου, ειδικά όταν συζητάμε για την βολικότερη θέση, ωστόσο, το θεωρώ θετικό, καθώς η θέση που με βόλεψε ενισχύει την ιδέα πως μπορείς να παίξεις και εκτός σπιτιού. Μέσα σε 12 ώρες στο καράβι από Μυτιλήνη-Πειραιά, βολεύτηκα χωρίς κανένα θέμα!
Δυστυχώς, όσο καινοτόμα ή εύχρηστα βρίσκονται τα στοιχεία περιήγησης και gameplay στο Drag x Drive, άλλο τόσο υστερεί σε αρκετά σημεία του. Το βασικότερο συστατικό που δεν «ανακατεύεται» σωστά είναι πόσο επιφανειακό είναι. Μεγάλο ποσοστό οφείλεται στην επαναληψιμότητα του. Από την στιγμή που τελειώνει το tutorial, παραμένεις στο ίδιο γήπεδο και ανακυκλώνεις τους αγώνες, είτε με 3, είτε με 2 αντιπάλους. Οι αγώνες διαρκούν 3 λεπτά, με την επίθεση να βρίσκεται στα 14 δευτερόλεπτα. Αυτό που δεν βγάζει καθόλου νόημα, όμως, είναι το γεγονός πως μετά από 2 αγώνες ο παίχτης αναγκάζεται να πάρει μέρος σε ένα μικρό minigame. Αυτό το minigame θα είναι είτε Rebound Scramble, όπου μία μπάλα πέφτει στο γήπεδο και πρέπει να την πιάσει κάποιος, ως rebound, ή το Circuit Sprint, ένας αγώνας checkpoint μεταξύ όλων των παιχτών. Τα δύο αυτά minigames δεν έχουν τίποτα ιδιαίτερο να προσφέρουν, καθώς είναι απίστευτα επαναλαμβανόμενα, με αποτέλεσμα να με κουράζει περιστασιακά, καθώς ήθελα απλά να συνεχίσω τους αγώνες μου. Αυτό που δεν βγάζει νόημα είναι πως μπορείς να επιλέξεις να μην πάρεις μέρος σε αυτά, αλλά δεν μπορείς να παίξεις. Πρέπει να περιμένεις να τελειώσουν, οπότε θεωρητικά, παραμένουν αναγκαστικά.
SUPER TRICK!
Είπαμε, το Drag x Drive δεν έχει μόνο πάσα και σουτ. Φαίνεται πως έχει επιρροές από το Rocket League, καθώς η χρωματική του εμβέλεια και τα animations κάθε φορά που μπαίνει ένα καλάθι -ειδικά με κάρφωμα- φέρουν ομοιότητες, αλλά δυστυχώς κρατάνε στοιχεία έως εκεί. Το γεγονός πως το γήπεδο παραμένει ένα, δυσκολεύει τις δυνατότητες του παίχτη να θέλει να παίξει παραπάνω και να αλλάξει σκηνικό, καθώς όλοι οι αγώνες κατά κύριο λόγο είναι ίδιοι. Το όνομα «The Park» δεν είναι τυχαίο, καθώς νομίζεις πως είσαι σε μία αποθήκη, που έχει απλή αισθητική, και την ίδια χρωματική παλέτα ξανά και ξανά. Επιπλέον, εκτός του γηπέδου, δεν μπορείς να αλλάξεις και πολλά από τον χαρακτήρα σου.
Όπως και σε ένα αγώνα μπάσκετ που υπάρχουν ρόλοι, έτσι και εδώ μπορείς να επιλέξεις ανάμεσα σε 3 διαφορετικά playstyles. Αυτά είναι Guard, Forward και Center. Το κάθε playstyle έχει και διαφορετικό παίχτη με τον οποίο συνδέεται, όπως για παράδειγμα ο Guard έχει μικρό αμαξίδιο, για γρήγορες κινήσεις και πολλά σουτ, ενώ ο Center έχει ένα μεγάλο αμαξίδιο και μεγαλύτερο σωματικό όγκο, για rebound και καρφώματα. Οι διαφορετικές θέσεις εμπλουτίζουν το νόημα ενός αγώνα μπάσκετ. Εγώ προτίμησα τον ρόλο του Guard, λόγω της αρεσκείας μου στα σουτ. Τα προβλήματα με αυτό πάντως παρέμεναν εμφανή. Πρώτον, σε αγώνα 2 εναντίων 2, δεν μπορούν και οι τρείς θέσεις να πάρουν μέρος. Κατά δεύτερον, σε αγώνα 3v3, δεν αναγκάζονται οι παίχτες να έχουν ένα στυλ από όλες τις θέσεις, και έτσι σε ένα αγώνα, μπορεί να υπάρχουν 3 Guards εναντίων 3 Centers, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καμία ισορροπία.
Όσον αφορά το customization του παίχτη, δυστυχώς το Drag x Drive υστερεί και εκεί, καθώς προσφέρει ένα αρκετά ρηχό τρόπο επεξεργασίας. Τα μόνα που μπορείς να αλλάξεις είναι ο αριθμός της «φανέλας», τα χρώματα και το κράνος, όλα εκ των οποίων τα ξεκλειδώνεις από δοκιμασίες. Οι ρόδες και η ένδυση του υπόλοιπου σώματος δεν μπορούν να αλλάξουν αν εξαιρέσουμε το χρώμα τους. Δυστυχώς, θεωρώ πως αυτή είναι μια χαμένη ευκαιρία, καθώς θα μπορούσε να υπάρχει ένα στοιχειώδες customization, για να ενισχύσει το αίσθημα της μοναδικότητας του παίχτη που ελέγχεις, και όχι μόνο τον αριθμό που έχει πίσω του.
WHERE DOES IT ALL GO WRONG?
Η μεγάλη ερώτηση παραμένει: πώς όλα αυτά ενσωματώνονται εν ώρα αγώνος; Σε αυτό το σημείο, βρίσκεται το μεγαλύτερο πλήγμα του παιχνιδιού. Το στοιχείο της επαναληψιμότητας δεν μπορεί να μην υπάρχει σε έναν τίτλο όπου συνεχώς παίζεις μπάσκετ. Οι αγώνες πάρα ταύτα, προσφέρουν δυσανάλογες καταστάσεις, που τείνουν να επαναλαμβάνονται σε κάθε παιχνίδι. Εδώ ξανά, αναφέρομαι στους αγώνες όπου κάποιος θα παίξει με ξένους και όχι με φίλους του. Στην αρχή του αγώνα, η μπάλα θα πέσει σε ένα τυχαία σημείο, με τις δύο ομάδες να τρέχουν να την πιάσουν. Τα 3 λεπτά παιχνιδιού, και οι επιθέσεις 14 δευτερολέπτων, γκρεμίζουν τη δομή καθώς εάν δεν είσαι εσύ αυτός που θα προλάβει να πάρει την μπάλα, απλά θα κυλίσει μπρος πίσω. Όλα τα στοιχεία του playstyle που επέλεξα, δεν έχουν πλέον καμία σημασία, καθώς παρατήρησα πως κάθε επίθεση μετατρέπεται σε έναν ατομικό αγώνα. Όποιος έχει την μπάλα απλά τρέχει προς το καλάθι, όπου και επιχειρεί ένα σουτ ή κάρφωμα. Σε γενικότερα πλαίσια, αυτό είναι επιτυχές, εφόσον για να αμυνθείς, πρέπει να υπάρξει μετωπική σύγκρουση με τον αντίπαλο.
Μετά το καλάθι, η αντίπαλη ομάδα θα κάνει το ίδιο. Έτσι, το μόνο που επιτυγχάνεται είναι ένας αγώνας όπου η επαφή σου με την μπάλα σπανίζει, και μπορεί να έχεις σύνολο 1-2 σουτ μέχρι το τέλος. Με την κάμερα μπορείς να κοιτάξεις μόνο τον εαυτό σου, και θα πρέπει να στρίψεις για να δεις την μπάλα αν δεν είναι μπροστά σου. Ενώ υπάρχει ένα βελάκι που σε καθοδηγεί για το πού βρίσκεται, η ταχύτητά της δεν βοηθάει να την εντοπίσεις εύκολα. Ο λόγος που αναφέρομαι σε αυτό είναι ότι η επικοινωνία με τους συμπαίκτες γίνεται μόνο από κάποιες λέξεις που μπορείς να χρησιμοποιήσεις με το D-pad του αριστερού Joy-Con. Αυτές είναι «Cool», «No prob» και «Hey». Εφόσον η κίνηση που κάνεις περισσότερο είναι για να αναζητήσεις και να πιάσεις την μπάλα, δύσκολα μπορείς να δεις το τι θα σου πουν οι υπόλοιποι. Έτσι, όταν δεν έχεις εσύ την μπάλα, φαινομενικά είσαι αόρατος όταν την ζητάς, καθώς μπορείς να πεις μόνο «Hey». Προσπάθησα να σηκώσω και τα χέρια με τα Joy-Cons, όμως το αποτέλεσμα παρέμενε το ίδιο.
JUST A SHOWCASE OF MOUSE CONTROLS
Στην αρχή, τα mouse controls μπορεί να μπερδέψουν. Οι πρώτοι αγώνες σίγουρα δεν θα είναι οι καλύτεροι, όμως με την ώρα ο χειρισμός συνηθίζεται. Δυστυχώς, τo Drag x Drive, παραμένει ένα παιχνίδι από αυτά που θα δείξεις σε έναν γνωστό σου το πώς δουλεύει το Joy-Con ως ποντίκι, και μέχρι εκεί. Το gameplay του είναι επιφανειακό, και μετά από δύο αγώνες το ενδιαφέρον -αντί να επεκτείνεται- μειώνεται. Πέρασα αρκετά καλύτερα κάνοντας σουτάκια μόνος μου, παρά παίζοντας με ξένους. Εκεί είχα τη δυνατότητα να εξερευνήσω περισσότερο, χωρίς να μπερδεύομαι συνεχώς και να κάνω προπόνηση, ανακαλύπτοντας τις λειτουργίες και τα mechanics. Εάν το παιχνίδι είχε διάφορα είδη αγώνων, όπως π.χ. three-point contest ή το λεγόμενο «ρολόι», τότε η εμπειρία θα προσέφερε και μία φρεσκάδα διαφορετικότητας. Το να παίζεις συνεχώς στο ίδιο γήπεδο, 2 αγώνες και ένα από δύο ίδια minigames που δεν μπορείς να αποφύγεις, σε κουράζει γρήγορα. Η Nintendo, παρουσιάζει έναν άρτιο τρόπο ελέγχου, που σου δίνει χώρο να γίνεις καλύτερος όσο περισσότερο παίζεις. Τα Joy-Cons εντοπίζουν την κάθε σου κίνηση και είναι κρίμα που το παιχνίδι δεν προσφέρει τρόπους για να το ευχαριστηθείς, πέρα από τον βασικό αγώνα, τα minigames και την εξάσκηση.
Ενώ το Drag χ Drive προσφέρει έναν πρωτόγνωρο και καλοσχεδιασμένο τρόπο παιχνιδιού, μετά τις πρώτες 3 ώρες παραμένει επιφανειακό, και δεν προσφέρει αρκετά ώστε να κρατήσει τον παίχτη. Στην αρχή του κειμένου, ανέφερα πως το παιχνίδι δεν υποστηρίζει GameShare. Για να μπορείς να παίξεις 3 φίλους, πρέπει να αγοράσετε και οι τρείς ένα αντίγραφο από το Nintendo Store, καθώς δεν υποστηρίζεται ούτε το local multiplayer μέσω split-screen. Η έλλειψη των δυνατοτήτων αυτών, δυστυχώς δεν δικαιολογεί την αγορά του, καθώς εκτός του χειρισμού, παραμένει μία επαναλαμβανόμενη λούπα.
Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!
