CURSE YOU BAYLE!

Δεν είμαι σίγουρος πλέον αν οι developers στη FromSoftware σχεδιάζουν με σιχαμερή λεπτομέρεια τη κάθε τους κίνηση ή αν το χάος των ιδεών τους έτυχε να γεννήσει καταπληκτικά παιχνίδια κάθε, μα κάθε, φορά χωρίς αποτυχία. Το Shadow of the Erdtree είναι σεμινάριο στο πως να πάρεις τις προσδοκίες και τις θεωρίες που έχουν οι παίκτες σου επί δύο χρόνια και να τις πετάξεις βίαια από το παράθυρο. Δεν ήταν αυτό που περίμενα από τη μεριά της θεματικής περιοχής του, αλλά ήταν ακριβώς όσο εξαιρετικό όσο περίμενα από άποψη ποιότητας. Και για όσους είναι σαν εμένα και φοβούνται τα spoilers σαν τον θάνατο τον ίδιο, το review είναι 100% spoiler-free και τα screenshots που εμπεριέχει απεικονίζουν μονάχα την αρχική περιοχή.

TO CHEESE OR NOT TO CHEESE

Η δυσκολία του βασικού παιχνιδιού άφησε εμένα, και αρκετούς βετεράνους της σειράς, κάπως παραπονεμένους. Πέρα από δύο-τρία συγκεκριμένα bosses, η συντριπτική πλειοψηφία των εχθρών βρισκόταν αβοήθητη μπροστά στην εκρηκτική δύναμη των νέων ashes of war, unique skills, spells και incantations. Τα παράπονα μας φαίνεται να ακούστηκαν εκεί στην Ιαπωνία, καθώς το Shadow of the Erdtree έχει στόχο να σε σπάσει. Και σωματικά και ψυχικά. Από τη πρώτη στιγμή στο Land of Shadow, συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι σε ένα διαφορετικό περιβάλλον. Πέρα από τις αισθητικές και «ατμοσφαιρικές» διαφορές που θα αναλύσω παρακάτω, η γη του DLC είναι άκρως αφιλόξενη. Ο ανοιχτός κόσμος είναι γεμάτος με «elite» εχθρούς που θα σε γειώσουν κυριολεκτικά, ενώ παράλληλα τα bosses πίσω από εκείνα τα μικρούλια υπόγεια fog doors θα σε δείρουν περισσότερο από πολλά main bosses του βασικού Elden Ring. 

Αυτά είναι, όμως, σημεία που οι παίκτες, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, θα ξεπεράσουν ή θα αποφύγουν. Το «πρόβλημα», με μεγάλα εισαγωγικά στη λέξη πρόβλημα, είναι τα bosses. Τα σοβαρά, main story, Remembrance Bosses. Στα Lands Between ο Miyazaki επέλεξε να κρύψει τις δυσκολότερες δοκιμασίες του πίσω από προαιρετικές περιοχές και κρυφά medallions. Στο Land of Shadow αν θες πραγματικά να ακολουθήσεις τα βήματα του Miquella και να ανακαλύψεις τον σκοπό του, πρέπει να περάσεις μέσα από κόλαση. Συγκεκριμένα, βρήκα τουλάχιστον δύο από αυτά τα bosses δυσκολότερα από τη Malenia. Το πρώτο από αυτά, και το ευκολότερο των δύο, βρίσκεται περίπου στη μέση του DLC και είναι το αγαπημένο μου boss σε όλο το παιχνίδι. Έχοντας ένα εξαιρετικό moveset, υψηλή αλλά δίκαιη δυσκολία και υπέρτατο θέαμα, επιτέλους υπάρχει ένα Elden Ring boss που μπορώ να βάλω στη δεκάδα μου. Ειδικά στο οπτικό κομμάτι, πιστεύω πως τα bosses του Shadow of the Erdtree έχουν, ειλικρινά, ξεφύγει. Από τα intro cutscenes και τις αλλαγές των phases, στα εξωφρενικά εφέ των επιθέσεων, μπορώ με απόλυτη σιγουριά να εγγυηθώ πως θα μείνετε με το στόμα ανοιχτό.

Από την άλλη, το δεύτερο boss, ο τελευταίος εχθρός του Shadow of the Erdtree, είναι ομόφωνα το δυσκολότερο boss που έχει δημιουργηθεί από τα χέρια των σαδιστών στην Ιαπωνία. Orphan, Midir, Isshin, κανένας δεν μπορεί να σταθεί δίπλα στον δαίμονα που εξαπέλυσαν εδώ. Το πρώτο phase στέκεται από μόνο του πολύ περήφανο, παρουσιάζοντας ένα σκληρό αλλά διασκεδαστικό, επί των πλείστων, moveset. Το δεύτερο, αντίθετα, δεν στέκεται. Χοροπηδάει επανειλημμένα πάνω στο κρανίο σου, το διαλύει και θάβει το άψυχο σου πτώμα κάτω από την αρένα του. Είναι το πρώτο FromSoftware boss που απαιτεί να αποφύγεις με έναν συγκεκριμένο τρόπο, όχι μόνο ορισμένα attacks μεγάλης κλίμακας, αλλά κάθε επίθεση που αποφασίζει να κάνει το υπερβολικά νευριασμένο AI του. Η τελευταία μάχη του Elden Ring DLC είναι ένας τέλειος καθρέφτης, ο οποίος αντικατοπτρίζει άψογα όλες τις αρετές και τα ψεγάδια του παιχνιδιού. Και, παρά την ακραία και «άδικη» δυσκολία του, το σημαντικότερο λάθος του Shadow of the Erdtree παρουσιάζεται στο τέλος του.

Α ΡΕ MIQUELLA

Προτού συνεχίσει το review, πρέπει να ξεκαθαρίσω ένα πράγμα. Όταν αναφέρω κάτι ως αστοχία στο Elden Ring, σε καμία περίπτωση δεν εννοώ πως είναι «κακό». Κανένα παιχνίδι δεν είναι το τέλειο δεκάρι και, παρόλο που σε εκπληκτικούς τίτλους τέτοια λάθη κάνουν μπαμ, δεν σημαίνει πως μειώνουν τη συνολική εμπειρία. Αφού ειπώθηκε αυτό λοιπόν, τι ακριβώς έγινε με το τέλος; Προσωπικά, θαρρώ πως ο κυρ Miyazaki έπεσε για πρώτη φορά θύμα της δημοσιότητας του παιχνιδιού του και έδωσε fan service στον λαό. Ή τουλάχιστον έτσι ένιωσα όταν είδα συγκεκριμένα γεγονότα να εξελίσσονται. Το λάτρεψα για αυτό που είναι, και χοροπήδαγα στη καρέκλα μου όταν είδα το τελευταίο boss, αλλά το μίσησα για αυτό που θα μπορούσε να είναι. Χωρίς να μπω σε spoilers, αρκετοί χαρακτήρες έπρεπε να πάρουν περισσότερη αγάπη από όση τους έδωσαν οι σεναριογράφοι, ενώ το ίδιο το τέλος, κατά τη δική μου άποψη, θα έπρεπε να είναι τελείως διαφορετικό. Μετά τη μεγάλη αποκάλυψη, οι σκέψεις, οι πράξεις και τα κίνητρα του Miquella έμοιαζαν απλοϊκά, για τα δεδομένα του χαρακτήρα και της FromSoftware γενικά. Το υπόλοιπο lore που αποκαλύπτεται στο DLC είναι, όπως πάντα, 10/10. Σε κάθε περίπτωση, οι απαντήσεις στα κυριότερα αναπάντητα ερωτήματα παρέμειναν κρυφές, και με το στούντιο να λέει πως δεν έχουν πλάνα για δεύτερο παιχνίδι τη δεδομένη στιγμή, θα παραμείνουν κρυφές για πολύ καιρό ακόμη.

THIS IS WHERE THE FUN BEGINS

Έχοντας κάνει τα παράπονα μου ως γκρινιάρης φανατικός των Souls, έφτασε επιτέλους η ώρα για να μιλήσουμε για το κομμάτι του Elden Ring που δεν μπορεί να ανταγωνιστεί κανένα άλλο παιχνίδι στο πλανήτη. Ο ανοιχτός κόσμος και η εξερεύνηση. Τι μαύρη μαγεία έκαναν ο Miyazaki και ο Kitao για να χτίσουν τον βασικό κόσμο του Elden Ring δεν θα καταλάβω ποτέ. Η FromSoftware μας ευλόγησε με έναν γιγαντιαίο, πανέμορφο και ασφυκτικά πυκνό από περιεχόμενο κόσμο με τα Lands Between - και κατάφερε να το ΞΑΝΑΚΆΝΕΙ. Το DLC ξεχειλίζει από ερείπια, μονοπάτια, κάστρα, μπουντρούμια και ό,τι άλλο λατρέψαμε παίζοντας για πρώτη φορά το παιχνίδι δύο χρόνια πριν. Πρέπει επιτέλους σαν κοινότητα να μάθουμε να μην πιστεύουμε ποτέ τον Miyazaki. Το “μέγεθος του Limgrave” είναι ΨΕΜΑ! Το Shadow of the Erdtree αγγίζει τα όρια ενός Elden Ring 2. 

Συνοδεύοντας χέρι-χέρι το σχεδιαστικό κομμάτι του open world, καταφθάνει και το διάσημο πλέον FromSoftware art direction. Με παιχνίδια σαν τα Horizon της Guerilla (που παρεμπιπτόντως λατρεύω) περνάω δίπλα από τα καλοφτιαγμένα 3D μοντέλα με τα ακραία textures και λέω «τι ωραίο παιχνίδι που έφτιαξαν». Στο Elden Ring, από την άλλη, παγώνω, κοιτάζω γύρω μου όσο πιο αργά μπορώ και ορισμένες φορές δακρύζω. Χωρίς υπερβολές. Η ομορφιά και η κλίμακα του κόσμου προκαλούν δέος, μία αίσθηση που ύστερα από το πρώτο σου playthrough δυστυχώς χάνεται. Αυτή η έλλειψη, όμως, είναι που καθιστά το Shadow of the Erdtree τόσο πολύτιμο. Επιτρέπει σε όλους μας να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και βιώσουμε ξανά ότι έκανε το Elden Ring μοναδικό, αλλά χωρίς να αντιγράφει την αρχική συνταγή. Το Land of Shadow έχει μία διαφορετική χροιά από τον κόσμο που έχουμε συνηθίσει, μια ατμόσφαιρα η οποία ταιριάζει γάντι με το χάος και τον θάνατο που προκάλεσε εκεί η Marika. Ακόμη και αν μισείς τα παιχνίδια της FromSoftware αλλά σου άρεσε το Elden Ring μονάχα για την εξερεύνηση, οφείλεις στον εαυτό σου να παίξεις αυτό το DLC. 

Πριν κλείσω, να αναφερθώ πολύ γρήγορα στις υπόλοιπες πτυχές του παιχνιδιού. Φαινομενικά, έχω αποφύγει ή έχω ξεχάσει να μιλήσω για πράγματα όπως τα νέα spells και τα NPCs. Στην ουσία όμως, με το Shadow of the Erdtree, η FromSoftware μας δίνει περισσότερο από ένα διαμάντι που έχουμε ήδη παίξει. Τα θεμέλια και η φιλοσοφία του Elden Ring δεν μεταβάλλονται ούτε στο ελάχιστο και, συνεπώς, είναι άστοχο να τα αναλύσουμε σε ένα spoiler-free review. Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες για το ποια νέα όπλα με απογοήτευσαν ή με κέρδισαν, ποια NPCs θα έπρεπε να δίνουν πιο σαφείς πληροφορίες και για το πόσο damage negation παίρνεις ανά αναβάθμιση των Scadutree Fragments. Αλλά δεν θα το κάνω. Η αληθινή ομορφιά του Elden Ring κρύβεται πίσω από την μοναδική και προσωπική εμπειρία του κάθε παίκτη. Το να επηρεάσω αυτή την εμπειρία μεταφέροντας περιττές πληροφορίες είναι, για εμένα, εγκληματικό.

Το Shadow of the Erdtree είναι αριστούργημα. Όχι για τα φαντασμαγορικά του bosses, τα εκατοντάδες του όπλα ή την εκπληκτική του μουσική, αλλά επειδή σου χαρίζει τη δυνατότητα να παίξεις το Elden Ring από την αρχή. Να αναβιώσεις στιγμές θαυμασμού, έκπληξης, φόβου και ανατριχίλας. Παρόλο που δεν συμφωνώ απόλυτα με όλες τις δημιουργικές αποφάσεις της FromSoftware για το DLC, μας επιτρέπει να εξερευνήσουμε για ακόμη μια φορά τον πιο όμορφο και καλοσχεδιασμένο κόσμο που φτιάχτηκε ποτέ. Η dark fantasy περιπέτεια στο σύμπαν που γέννησε ο George R.R. Martin και ανέθρεψε ο Hidetaka Miyazaki παραμένει μοναδική. 

Ευχαριστούμε πολύ την Bandai Namco Hellas για την παροχή του review copy!