Λίγο death, λίγο kill και το bloodbath μου.

Ποιος από εμάς (τους gamers, εννοώ) δεν αναπόλησε τις παλιές καλές εποχές των hack-and-hlash παιχνιδιών των 6ης και 7ης γενιάς κονσολών, που μοναδικό σκοπό είχαν να μας μυήσουν στη βία; Ποιος δεν βαρέθηκε, πλέον, τα 200+ ώρες παιχνίδια, που ψάχνεις το “μαγικό τσεκούρι” στη λίμνη, μιας χώρας (μαγικής ή μη) για να συμπληρώσεις ένα ακόμα side quest στο quest log σου; Από αυτή την πλήξη, λοιπόν ήρθε για να μας βγάλει με περίσσια δράση το Evil West. Η Flying Wild Hog, ξέροντας την συνταγή αλλά και χρησιμοποιώντας την τεχνολογία του σήμερα, μας γεμίζει την ατμόσφαιρα με άρωμα νοσταλγίας, από πιο αθώες και απλές εποχές, για ένα ταξίδι σε μία διαφορετική άγρια δύση.

ΚΥΝΗΓΟΣ VAMPIRE… ΣΥΝΑΝΤΑ VAMPIRE – ΣΚΗΝΗ 1η

Πιστεύω πως ένα από τους κρυφούς στόχους του Evil West είναι να μας κάνει να αναπολήσουμε τις εποχές των παλιών κονσόλων και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, μιας και πολλά διαμάντια κυκλοφόρησαν στη διάρκεια της εμπορικής ζωής τους. Το παιχνίδι σε κάθε βήμα του μας θυμίζει εκείνη την εποχή και δεν το κρύβει αφού, αν μη τι άλλο, περιλούζεται από αυτή την αίσθηση με αποτέλεσμα να διατηρεί μία διαφορετική αίγλη. Από τα επίπεδα δυσκολίας και την permadeath επιλογή, μέχρι τα levels που διαχωρίζονται οι αποστολές, από το in-game menu με τις linear κατευθύνσεις και με τα ψήγματα exploration στο κάθε mission, όλα τους θυμίζουν τις απλουστευμένες εκείνες μέρες. Βέβαια παρόλο το “μήνυμα” νοσταλγίας, που μας περνάει το παιχνίδι, οι επιρροές από την σύγχρονη εποχή βρίσκονται αρκετά καλά στερεωμένες στο παιχνίδι, με αποτέλεσμα να δημιουργείται μια τεράστια αντίφαση. Φωτεινό παράδειγμα είναι ότι παρά την έλλειψη αξιόλογου exploration το παιχνίδι περιέχει 403 collectibles, το οποίο με έβαλε να αναλογιστώ γιατί ένα παιχνίδι που προσπαθεί να διατηρήσει μια άλλη πορεία πλεύσης να έχει τόσα πολλά αντικείμενα προς προαιρετική συλλογή.

Άλλο άξιο περιέργειας είναι πως παρότι το παιχνίδι κυκλοφόρησε το 2022 και υπήρχε η έλλειψη exploration λόγω των linear επιπέδων του, που σημαίνει ότι ο χώρος που κινούμασταν –ξανατονίζω- ήταν περιορισμένος, δεν μπόρεσα να καταλάβω πως γίνεται να είναι τόσο ατημέλητα τα τοπία, αν και γεμάτα εντός του level, σε μερικά χιλιοστά εκτός φαινόταν λες και ήταν παρατημένα. Φυσικά, το κακό δεν σταματάει εκεί, με τους NPCs να είναι, αν όχι όλοι ίδιοι, σχεδόν όλοι ίδιοι, σε σημείο που παρά τα ονόματα που είχανε δεν μπορούσες να καταλάβεις ποιος μιλάει, καθώς δεν κουνιόταν τίποτα από το πρόσωπο ή το σώμα για να προσδιορίσεις από πού προέρχονται οι φωνές που ακούς. Το σημείο όμως που παίρνει το στέμμα αστοχίας είναι τα unskippable mini cinematics, που πραγματικά ποιος σώας τας φρένας άνθρωπος εν έτει 2022 έχει unkippable μέρη σε ένα παιχνίδι, το οποίο θέλει να έχει replayability value και εν μέρει προάγει ότι έχει replaybility.

Στις θετικές νότες τώρα, η παραπάνω έλλειψη σε διάφορα σημεία που περίγραψα έρχεται να καλυφθεί με το πόσο καλοσχεδιασμένος είναι ο κεντρικός χαρακτήρας, αλλά και οι δευτερεύοντες υπάρξεις. Χάρις στα ρούχα τους, που ταιριάζουν με το setting της εποχής μέχρι και στις μικρολεπτομέρειες, όπως το ότι φαίνεται στην στολή σου κάθε καινούργιο όπλο ή tool που αποκτάς, η όλη προηγούμενη αμέλεια δικαιολογείται έως ένα βαθμό. Ασφαλώς, το πραγματικό στέμμα στο σχεδιαστικό κομμάτι πιστεύω πως το αξίζουν με διαφορά τα τέρατα. Από τον απίστευτο σχεδιασμό τους με τις αηδιαστικές εκφράσεις και εμφανίσεις τους, μέχρι τις ανατριχιαστικές τους λεπτομέρειες αξίζουν την αμέριστη προσοχή μας και τον θαυμασμό μας, που σε συνδυασμό με ένα αρκετά αναλυτικό lore κάνουν αυτό το κομμάτι του Evil West να είναι πραγματικά EVIL. Δεν παραλείπω να αναφέρω πως το παιχνίδι είχε κάποια τεχνικά microbugs, τα οποία δυσχεραίνουν κατ’ ελάχιστο την εμπειρία, όπως οι distorted φωνές αλλά και κάποιες inaccessible περιοχές, που εν μέρει έχουν διορθωθεί πλέον.

HE’S THE HEIR TO THE F***ING CROWN

Η πλοκή του παιχνιδιού θα έλεγε κανείς ότι δεν παρουσιάζει καμία ιδιαίτερη ανατροπή και είναι αρκετά αναμενόμενη. Η ιστορία μας ξεκινάει με ένα intro, το οποίο είναι ιδιαίτερα απότομο, αλλά υπερβολικά to the point (με την καλή έννοια), εγκληματίζοντας μας κατευθείαν με την εποχή και το μέρος όπου διαδραματίζεται η ιστορία μας, λόγω και της ιδιαίτερης μουσικής υπόκρουσης τα πρώτα λεπτά. Συγκεκριμένα, το σενάριο μας αναπτύσσεται στην εποχή της Άγριας Δύσης, στην Αμερική, με το Rentier Institute να αποτελεί την μυστική vampire-hunting οργάνωση, η οποία υποστηρίζεται κρυφά από την αμερικάνικη κυβέρνηση και τον ήρωα μας να είναι ένας field agent/vampire hunter. Ο Jesse Rentier (ναι καλά διαβάσατε, έχει το ίδιο όνομα με το ινστιτούτο), που είναι και ο κεντρικός μας ήρωας, μαζί με την βοήθεια ενός συνταξιοδοτημένου βετεράνου κυνηγού vampire (Edgar Gravenor) κυνηγάνε τον επικεφαλής μιας ομάδας από βρικόλακες/τέρατα, που θέλει να ξεκινήσει πόλεμο με τους ανθρώπους πριν η τεχνολογία των τελευταίων φτάσει και προσπεράσει την μαγεία τους. Οπότε όπως καταλαβαίνετε έχετε να κυνηγήσετε πολύ βαμπίρι. Αποφεύγοντας κάθε πιθανό spoiler θα τονίσω, όμως, ότι το παιχνίδι παρουσιάζει τους ήρωες καταπονημένους και με μεγάλα χέρια, το οποίο ναι μεν τους δίνει μια καρτουνίστικη πλευρά, έχει όμως παράλληλα και μια δόση ρεαλισμού λόγω των δύσκολων συνθηκών της εποχής. Ακόμη, όλες οι πίστες είναι αρκετά ατμοσφαιρικές με τα ανάλογα τοπία, αλλά και τα lore collectibles προσθέτουν επίπεδα στην πλοκή που δεν περνάνε απαρατήρητα. 

WELCOME TO AMERICA, DIPSH*T

Αν και πριν μίλησα για διαμάντια και στέμματα στο σχεδιαστικό κομμάτι, η αντιύλη (science fact ένα γραμμάριο αντιύλης κοστίζει 2.500 τρις δολάρια, οπότε καταλαβαίνετε τον συσχετισμό) του παιχνιδιού είναι το combat system του. Πραγματικά δεν ξέρω από που να ξεκινήσω, διότι το σύστημα μάχης είναι αυτό που κουβαλάει το παιχνίδι και του δίνει τον βαθμό του. Το combat system, αν και απλό, έχει ένα τρομερό ρυθμό με την μουσική που υπάρχει σαν συνοδεία σε κάθε μάχη να αυξάνει τον εν λόγω ρυθμό, χαρίζοντας ένα αποτέλεσμα ακόμα πιο ιδιαίτερο. Μην ξεγελιέστε από την λέξη 'απλό' που χρησιμοποίησα προηγουμένως καθώς αυτό που εννοούσα είναι ότι αν βρείτε τον ρυθμό σας θα τον ακολουθήσετε μέχρι το τέλος του παιχνιδιού με μικρές παραμετροποιήσεις. Παρ 'όλη την προσφορά απλόχερης ωμής βίας, το παιχνίδι δεν σταματάει εκεί και μας χαρίζει στιγμές πραγματικού carnage με τα finishing blows, εφόσον καθένα με την μοναδικότητα του χαρίζει ακόμη περισσότερη... βία. Βέβαια, πιο τίμιο μαχητικά παιχνίδι δεν έχει ένα skill tree, το οποίο παρ 'ότι στην πρώτη όψη του φαντάζει φτωχό είναι -τελικά- αρκετά εξεζητημένο και πατάει τόσο όμορφα στην εποχή που εξελίσσεται το παιχνίδι μας. Αξιόλογο βρήκα στην ιδιαίτερη ρύθμιση που ακούει στο όνομα 'skill reminder', το οποίο σου δίνει την κατεύθυνση που πιστεύει ότι πρέπει να ξοδέψεις τα skills βάσει playstyle. Αλλά σε περίπτωση που δεν είσαι σίγουρος για τις επιλογές σου μην χάσεις τον ύπνο σου, καθώς σε κάθε πίστα -σχεδόν- υπάρχει ένα reset mechanism για τα skills σου αλλά και για τα upgrades σου.

Η γκάμα των όπλων και των εργαλείων είναι άκρως ικανοποιητική, καθώς προσφέρει ποικίλους τρόπους διαχωρισμού των vampirοτεράτων από τα εσωτερικά τους όργανα. Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε η χρήση του ηλεκτρισμού, ο οποίος είναι και ο πιο σημαντικός σου σύμμαχος στην μάχη με το σκότος. Αρνητική εντύπωση μου έκανε, όμως, ότι παρόλη την γκάμα όπλων/εργαλείων που έχεις στη διάθεση σου μαζί με τα upgrades, τα όποια customization options είναι μηδαμινά, εκτός από μια συλλογή που βρίσκεται σαν expansion τώρα (ερχόταν μαζί με το pre-order) και άλλη μία που υπάρχει εντός του παιχνιδιού σε μορφή collectible. Άλλη μια θετική πτυχή σε ένα σχετικά πανέμορφο combat system ήταν η ταχύτητα του reloading. Όλα τα όπλα "γεμίζουν" προσαρμοστικά μέσα στην μάχη και αναλόγως το combat approach που έχουμε. Άλλοτε πιο γρήγορα, άλλοτε στον φυσιολογικό τους ρυθμό με την χρήση στρατηγικής σκέψης να παίζει καθοριστικό ρόλο και τα ανάλογα upgrades να μειώνουν δραματικά τους χρόνους, καθιστώντας κάποια από αυτά απολύτως απαραίτητα.

Το μόνο ενοχλητικά αρνητικό στοιχείο, το οποίο έχω παρατηρήσει και σε άλλα παιχνίδια τέτοιου τύπου, είναι τα camera angles που ώρες-ώρες πιστεύω ότι επίτηδες είναι δοσμένα έτσι, ώστε να ανεβάζουν το επίπεδο δυσκολίας. Κλείνοντας να αναφερθώ στην υποσημείωση, την οποία άφησα παραπάνω, ότι παρόλο που το παιχνίδι σας προτείνει να μην παίξετε στην Evil δυσκολία από την αρχή εγώ θα σας παρότρυνα να τη δοκιμάσετε, καθώς το σύστημα μάχης λάμπει στο συγκεκριμένο επίπεδο δυσκολίας. Και αν είστε και λίγο completionists και up for a challenge θα πρότεινα στο new game+ να προσθέσετε και το permadeath για την απόλυτη εμπειρία.

Ευχαριστούμε πολύ την AVE Tech για την παροχή του review copy!