Η Mistwalker είναι ένα studio φτιαγμένο από την αγάπη για τα videogames του πατέρα των Final Fantasy, Hironobu Sakaguchi. Η δημιουργία του στούντιο ήρθε μετά την αναγκαστική απομάκρυνσή του από την ανάπτυξη παιχνιδιών, καθώς η εξέλιξή του σε όλο και υψηλότερες διοικητικές θέσεις στην τότε Square περιόρισε τη δημιουργική του ελευθερία. Μαζί με μερικούς από τους συνεργάτες του, το 2004 έθεσαν ως στόχο τους να επανασυνδεθούν με την τέχνη των JRPGs, ένα είδος που ο ίδιος είχε συμβάλλει καθοριστικά στη διαμόρφωσή του. Από τότε, η Mistwalker συνεχίζει να παράγει τίτλους που καταφέρνουν να κερδίσουν τις εντυπώσεις των παικτών που τους δίνουν μία ευκαιρία. Είναι χαρακτηριστικό πως κάθε νέο παιχνίδι της Mistwalker κρύβει «σούπερ θαυμαστές» που αγαπούν τον κάθε τίτλο ξεχωριστά.
Η αλήθεια είναι πως είμαι και εγώ ένοχος σε αυτό, καθώς ο μόνος άλλος τίτλος που έχω δοκιμάσει από την εταιρεία, το The Last Story, είναι μέχρι σήμερα ένα ξεχωριστό και λατρεμένο μου JRPG, που το έχω πολύ υψηλά στην υπόληψη μου.
TO DARK SOULS TΩΝ JRPGs?
Αλλά αρκετά με τα περασμένα, ας μείνουν ξεχασμένα για τώρα, όσο θα προσπαθώ να αναλύσω την ιδιαιτερότητα του FANTASIAN Neo Dimension, που είναι ένας τίτλος που πραγματικά δεν πρέπει να προσπεραστεί από τους fans του είδους, αλλά ταυτόχρονα θα αποθαρρύνει τους περισσότερους. Η ιδιαιτερότητα αυτή είναι η δυσκολία του παιχνιδιού που είναι ίσως το βασικότερο χαρακτηριστικό που διαφοροποιεί το FANTASIAN Neo Dimension από τα υπόλοιπα Ιαπωνικά αδερφάκια του, καθώς είναι πολύ πιο κοντά σε ένα παλιό Shin Megami Tensei, παρά σε ένα Final Fantasy, όπως θα περίμενε κανείς από την προέλευση του στούντιο που το γέννησε.
Πριν εξετάσουμε βαθύτερα τον σχεδιασμό του παιχνιδιού, αξίζει να αναφερθούμε στην ιστορία της κυκλοφορίας του. Η αρχική έκδοση του FANTASIAN κυκλοφόρησε το 2021, αποκλειστικά στο Apple Arcade, ως ένα πρότζεκτ που χωρίστηκε σε δύο μέρη με έξι μήνες διαφορά. Στην πρώτη του μορφή, το παιχνίδι διέθετε μόνο μία επιλογή δυσκολίας, που αποδείχθηκε ιδιαίτερα απαιτητική. Όπως μαρτυρούν πολλοί χρήστες σε διάφορα forums, η δυσκολία αυτή ήταν αρκετά υψηλή, σε σημείο που πολλοί δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν το παιχνίδι.
Αυτή η πρόκληση, ωστόσο, δεν πέρασε απαρατήρητη από τους δημιουργούς. Τον Δεκέμβριο του 2024 κυκλοφόρησε η Neo Dimension έκδοση του παιχνιδιού, φέρνοντας μαζί της σημαντικές αναβαθμίσεις. Μεταξύ αυτών, περιλαμβάνονταν η προσθήκη voice overs σε περισσότερες σκηνές και η εισαγωγή μιας νέας επιλογής δυσκολίας, το normal mode, που έκανε το παιχνίδι πιο προσιτό σε ευρύτερο κοινό. Παρόλα αυτά, η αρχική δυσκολία διατηρήθηκε, πλέον υπό την ονομασία «hard mode», την οποία και επέλεξα να παίξω, καθώς θεωρώ πως αναδεικνύει τη στρατηγική διάσταση του τίτλου. Έτσι, όλη η ανάλυση που ακολουθεί βασίζεται σε αυτή την επιλογή δυσκολίας.
ΠΥΘΑΓΟΡΕΙΟ FIRE ATTACK
Το πρώτο στοιχείο που τραβά την προσοχή στο FANTASIAN είναι το πρωτότυπο σύστημα μάχης του. Παρότι πρόκειται για ένα turn-based JRPG, ενσωματώνει καινοτόμες ιδέες που το διαφοροποιούν αρκετά. Το πιο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό του είναι η αντικατάσταση των παραδοσιακών επιθέσεων με ένα σύστημα “γραμμών”, που επιτρέπει στον παίκτη να χτυπήσει πολλούς εχθρούς ταυτόχρονα με ένα μόνο χτύπημα. Επίσης, τα μαγικά μπορούν να κατευθυνθούν σε καμπύλες τροχιές, ώστε να χτυπήσουν την οπισθογραμμή του αντιπάλου, ενώ οι ισχυρότερες επιθέσεις διαθέτουν μεγάλα areas-of-effect, συντρίβοντας ομάδες εχθρών στις τρισδιάστατες αρένες του παιχνιδιού.
Οι μάχες είναι ιδιαίτερα διασκεδαστικές, ενώ το σύστημα μάχης ενισχύεται από έναν μηχανισμό τύπου Pokémon, όπου τα elemental attacks προκαλούν περισσότερη ή λιγότερη ζημιά, ανάλογα με τα χαρακτηριστικά του εκάστοτε εχθρού. Το αποτέλεσμα είναι ένα στιβαρό και ολοκληρωμένο σύστημα μάχης, που καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του παίκτη σε όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Ωστόσο, νιώθω ότι η γεωμετρική διάσταση των επιθέσεων, αν και φιλόδοξη, θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί περισσότερο. Για παράδειγμα, μια ενδιαφέρουσα προσθήκη θα ήταν η δυνατότητα αναβάθμισης της γεωμετρίας των επιθέσεων, ώστε μια γραμμική κίνηση να εξελίσσεται και να χτυπά περισσότερους εχθρούς σε 3 γραμμές ή γενικότερα αλλαγές στο πως δρουν στον χώρο οι κινήσεις. Βέβαια αυτή η έλλειψη δεν αποδυναμώνει ιδιαίτερα την εμπειρία, αφού οι μάχες καθίστανται σταδιακά πιο απαιτητικές, διατηρώντας την πρόκληση κλιμακούμενη.
Το αποκορύφωμα του συστήματος μάχης είναι, αναμφισβήτητα, τα boss battles, όπου το παιχνίδι δείχνει τα δόντια και την πολυπλοκότητα του. Αν και οι πρώτες αναμετρήσεις είναι σχετικά απλές, οι μάχες ειδικά προς το τέλος του παιχνιδιού, αναπτύσσονται σε πολύμορφα puzzles που ο παίκτης καλείται να λύσει με την τέλεια εκτέλεση, αλλιώς σίγουρα θα χτίσει μια στενή σχέση με το «Game Over» screen. Κάθε μάχη βασίζεται σε ένα μοναδικό «κόλπο κλειδί» που πρέπει να ανακαλύψει ο παίκτης για να έχει πιθανότητες να νικήσει, αλλά αυτό το κόλπο δεν απλοποιεί την μάχη μετά την ανακάλυψη του. Ακριβώς το αντίθετο μάλιστα, αφού αυτός συνήθως είναι ο μόνος δρόμος για να επικρατήσει του κάθε εχθρού. Οι μάχες αυτές καταλήγουν να είναι αντοχής και γνώσεων, αφού μόνο άμα ο παίχτης χρησιμοποιήσει το 100% των εργαλείων του τις σωστές στιγμές του δίνεται η ευκαιρία να βγει νικητής.
FANTASTIKA BOSS FIGHTS
Οι εχθροί διαθέτουν μοναδικά χαρακτηριστικά που απαιτούν στρατηγική προσέγγιση: κάποιοι χρειάζονται συγκεκριμένο timing στις επιθέσεις, άλλοι πρέπει να μετακινηθούν πριν δεχτούν ζημιά, ενώ άλλοι μπορούν να αλλάξουν τις καιρικές συνθήκες της μάχης, σαμποτάροντας τον παίκτη. Αυτές είναι μερικές από τις τρελές και καινοτόμες ιδέες που κρύβει το FANTASIAN στις εκπληκτικές boss μάχες που κρύβει.
Η αυξημένη δυσκολία είναι, κατά τη γνώμη μου, το στοιχείο που απογειώνει το παιχνίδι για όσους εκτιμούν τη λεπτομερή δουλειά που έχει γίνει εδώ. Ωστόσο, η δυσκολία αυτή αποτελεί ταυτόχρονα ένα δίκοπο μαχαίρι, καθώς είναι πιθανόν να αποθαρρύνει αρκετούς παίκτες με τον κόπο, τον σχεδιασμό και την εκτέλεση που απαιτεί σε κάθε μεγάλο εχθρό του, βέβαια γι’ αυτό υπάρχει και η normal δυσκολία. Συνολικά ήμουν και εγώ από τα άτομα που ενθουσιάστηκαν με τις ανεβασμένες προσδοκίες κάθε μάχης αν και πιστεύω πως δεν παύει αυτή η δυσκολία έρχεται σε αρκετή αντίθεση με τον κόσμο του FANTASIAN.
Σε τίτλους όπου η ταυτότητα της δυσκολίας συνυφαίνεται με τον κόσμο τους, η ατμόσφαιρα υποστηρίζει την πρόκληση: ένας σκοτεινός κόσμος, γεμάτος κινδύνους, καθιστά τη θνησιμότητα των χαρακτήρων αναμενόμενη. Στο FANTASIAN, η δυσκολία συχνά ανεβαίνει απότομα και σε απρόβλεπτα σημεία, γεγονός που μερικές φορές διαταράσσει την εμπειρία. Σε ορισμένες περιπτώσεις, βρέθηκα να αναρωτιέμαι «γιατί ο πράσινος βασιλιάς-βατραχάκος είναι τόσο πιο θανάσιμος από τον λόρδο του σκότους που αντιμετώπισα πριν από 10 ώρες»;
Μπορεί αυτό να μην το πρόσεξαν τόσο οι δημιουργοί του, αλλά σίγουρα πρόσεξαν πως να αναβαθμίσουν την φόρμουλα στα turn-based JRPGs. Αναφέρομαι στη λύση που έδωσαν σε ένα από τα πιο κουραστικά και συνηθισμένα χαρακτηριστικά του είδους: τις συνεχείς τυχαίες μάχες. Η λύση είναι πολύ απλή αλλά αποτελεσματική και ονομάζεται Dimengeon, το ειδικό εργαλείο που έχει ο Leo, ο βασικός χαρακτήρας της ιστορίας. Χάρις σε αυτό, αντί οι μάχες να κόβουν συνέχεια τη ροή του παιχνιδιού, «μαζεύονται» όλοι οι εχθροί στην συσκευή, όπου είτε άμα γεμίσει είτε αν το επιλέξει ο ίδιος ο παίκτης, μπορεί να τους πολεμήσει όλους ταυτόχρονα (ναι και τους 30, 40 ή μέχρι και 50 εχθρούς μαζί!). Αυτό κάνει πολύ πιο εύκολη και γρήγορη τη μάχη, αφού όλες οι κινήσεις των ηρώων μας έχουν την ικανότητα να χτυπήσουν πολλαπλούς εχθρούς μαζί, κάνοντας την 3 vs 50 μάχη παιχνιδάκι.
Με αυτήν την αλλαγή το παιχνίδι αποκτά έναν πιο ενδιαφέρων ρυθμό, καθώς η ιστορία δεν χρειάζεται να κάνει τόσο μεγάλες παύσεις ανάμεσα στις μεγάλες μάχες ή στα σημαντικά σημεία της πλοκής. Όντας εκτενές JRPG ο κόσμος του είναι αντάξιος του ονόματος με αρκετό χώρο για εξερεύνηση και διάφορες ενδιαφέρουσες περιοχές για το βασικό party να εξερευνήσει. Είναι, ωστόσο, αξιοσημείωτο πόσο διαφορετικό είναι το παιχνίδι στα δύο του, πλέον ενωμένα, κομμάτια και πώς το καθένα από αυτά έχει προσεγγίσει την αφήγηση και την εξερεύνηση με τον δικό του τρόπο.
Από τη μία το πρώτο κομμάτι, έχοντας την αποστολή να μας ξεναγήσει στην ιστορία και στον κόσμο του FANTASIAN, είναι πιο αυστηρά δομημένο ακολουθώντας έναν πιο παραδοσιακό τρόπο απόδοσης της ιστορίας. Οι ήρωες καλούνται να εξερευνήσουν κάποιο σημείο, όπου προφανώς τα γεγονότα εκεί τους οδηγούν στο επόμενο και ούτω καθεξής, χωρίς δυνατότητα παρέκκλισης από το μονοπάτι της βασικής ιστορίας. Είναι συνηθισμένη δομή αλλά ευχάριστη ταυτόχρονα, αφού το μυστήριο στο πρώτο μέρος καταφέρνει συνεχώς να εξελίσσεται και να θέτει πέντε νέα ερωτήματα για κάθε ένα που απαντάει. Σίγουρα καταφέρνει να κεντρίσει το ενδιαφέρον, αλλά χωρίς να αναφέρω spoilers, τα αρχικά κίνητρα του Leo είναι κάπως κλισέ, με ακόμα μια ιστορία βασικού χαρακτήρα με αμνησία.
TIME TO KILL GOD
Στο δεύτερο κομμάτι, από την άλλη, το παιχνίδι υιοθετεί μια τελείως ανοιχτή και ελεύθερη δομή. Τα party members είναι απολύτως optional, επιτρέπεται η ελεύθερη σχεδόν, προσέγγιση κάθε εχθρού και περιοχής ανεξαρτήτως επιπέδου και ο παίκτης καλείται να ανακαλύψει που «κρύβεται η ιστορία» καθώς οι ενδείξεις είναι περιορισμένες, σχεδόν ανύπαρκτες, ακόμα και στον χάρτη. Αυτή η απόλυτη ελευθερία συνοδεύεται από μια απρόσμενη αλλαγή στην κύρια ιστορία, η οποία πλέον υποχωρεί σε δεύτερη μοίρα. Η πλοκή δεν εξελίσσεται ιδιαίτερα, αφού αναγκαστικά το παιχνίδι δεν μπορεί να προβλέψει τι θα ολοκληρώσει και τι όχι ο παίκτης με όλη αυτήν την ελευθερία που έχει. Αντί αυτού, παρουσιάζεται ένας κατακλυσμός από side quests, τα οποία αναλαμβάνουν να προσφέρουν τις υπόλοιπες πληροφορίες και αποκαλύψεις. Μόνο αν ο παίκτης επιλέξει να ολοκληρώσει αυτές τις αποστολές θα μάθει τις απαντήσεις σε όλες τις ερωτήσεις που έχουν τεθεί κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.
Η δομή αυτή από τη μία δεν επιτρέπει στη βασική πλοκή να επεκταθεί πέραν του «πήγαινε σώσε τον κόσμο», όμως οι περιφερειακές αποστολές καταφέρνουν και κουβαλάνε την αφήγηση στην κορυφή! Κάθε χαρακτήρας έχει την ευκαιρία να ασχοληθεί και να αντιμετωπίσει τα προβλήματά του σε δικό του χρόνο ενώ ο παίκτης διαλέγει τη σειρά με την οποία θέλει να βιώσει αυτές τις ιστορίες. Το παιχνίδι παρέχει συμβουλευτικά τη σειρά με την οποία θα ήταν βέλτιστο να ολοκληρωθούν οι αποστολές αυτές, κάτι που βοηθά στην πιο ομαλή ροή τους. Στο τέλος έμεινα ευχαριστημένος από αυτήν τη δομή, ενώ αδιαμφησβήτητα η μίξη των 8 βασικών χαρακτήρων θα αφήσει τους περισσότερους παίκτες ευχαριστημένους, προσφέροντας αρκετή ποικιλία, αλλά ταυτόχρονα διατηρώντας τη σταθερότητα όσον αφορά την προσοχή που δίνεται στον καθένα από αυτούς.
Το βασικό μου παράπονο από αυτήν τη δομή είναι το γεγονός ότι, ενώ όλοι οι χαρακτήρες ξεχωριστά έχουν αρκετό χρόνο στην οθόνη, μεταξύ τους έχουν σπάνια ή και καθόλου, δεν βλέπουμε αλληλεπιδράσεις. Αυτό δημιουργεί ένα αποξενωμένο αίσθημα, κάνοντάς μας να αναρωτιόμαστε πώς ακριβώς είναι ομάδα, αφού δεν έχουν ανταλλάξει ούτε μία κουβέντα μεταξύ τους. Θα χρειαζόταν αρκετή δουλειά για να προστεθούν περισσότερες αλληλεπιδράσεις, αλλά πιστεύω πως η χημεία και το δέσιμο του βασικού party είναι απαραίτητα στοιχεία για την επιτυχία ενός τέτοιου παιχνιδιού.
Από την άλλη γίνεται εξαιρετική χρήση κάποιων διαφορετικών αφηγηματικών τεχνικών. Η μετάβαση σε ένα είδος visual novel, όπου μόνο λέξεις εμφανίζονται στην οθόνη, συνήθως συνοδευόμενες από κάποιο γραφικό στοιχείο και πάντα με τη φανταστική μουσική του Nobuo Uematsu, απογειώνει ορισμένες από τις πιο σημαντικές στιγμές του παιχνιδιού. Το έξυπνο γράψιμο που εφαρμόζεται μαζί με το πολύ ικανό voice acting απογειώνει τις πιο ευαίσθητες σκηνές του παιχνιδιού, ενώ η μουσική ενισχύει κάθε συναίσθημα ειδικά σε εκείνα τα σημεία.
GET READY FOR EARGASMS
Η μουσική από τον Nobuo Uematsu ίσως είναι το μυστικό συστατικό στη συνταγή του FANTASIAN, που ενισχύει κάθε σκηνή με τον δικό της υποσυνείδητο τρόπο. Χωρίς κάποιος να έχει επαφή με τις παλαιότερες δουλείες του, εύκολα μπορεί να καταλάβει πως αυτός ο αυτοδίδακτος συνθέτης έγινε ο θρύλος που ξέρουμε σήμερα. Από τις πιο απαλές μπαλάντες που συνοδεύουν τις πιο ήσυχες στιγμές στις κεντρικές πόλεις, στα ανατρεπτικά progressive rock κομμάτια που κάνουν την έκπληξη στις ξαφνικές διαπλοκές με αλλόκοτα bosses, μέχρι τις πλούσιες συνθέσεις που ανασηκώνουν πνεύμα και σώμα στις πιο κρίσιμες και επικές στιγμές του παιχνιδιού, ο Uematsu δεν αφήνει στιγμή να πάει χαμένη χωρίς να εντυπωσιάσει με τα κομμάτια του.
Ίσως κάποιοι που έχουν έρθει σε επαφή αναγνωρίσουν motifs και μελωδίες από παλαιότερα κομμάτια του, ενώ πολλοί συμφωνούν πως οι δουλειές του στο FANTASIAN θυμίζουν πολύ την περίοδο που έφτιαχνε κομμάτια για τα Final Fantasy VI μέχρι και το IX. Από την άλλη με 60 έως και 120 ώρες διάρκειας (ανάλογα τις επιλογές του καθενός) λογικό είναι να κουράσει η επανάληψη των ίδιων μελωδιών. Για αυτό, το παιχνίδι παρέχει ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο, επιτρέποντας στους παίκτες να αλλάξουν τα τραγούδια που ακούγονται στις μάχες, επιλέγοντας από πιο γνωστά και σύγχρονα κομμάτια του κόσμου του Final Fantasy, όπως από τα XVI, XIV, VII Rebirth και Pixel Remaster.
Είναι εξίσου ενδιαφέρον το πως λειτουργούν τα γραφικά στο παιχνίδι, αφού δοκίμασαν κάτι αρκετά πρωτότυπο και δούλεψε. Στο πνεύμα των πιο παλιών JRPGs, που είχαν pre-rendered εικόνες στο παρασκήνιο κάθε μέρους, έτσι και εδώ λειτουργούν με παρόμοιο τρόπο. Όμως η διαφορά είναι πως η Mistwalker έφτιαξε μινιατούρες κατασκευές τύπου «diorama» για κάθε περιοχή, που μετά χρησιμοποιώντας ειδικές τεχνικές, έκαναν render και μέσα στο παιχνίδι. Η λεπτομέρεια αυτή δίνει ένα πιο αληθοφανές αίσθημα στα backgrounds, ενώ ταυτόχρονα καταφέρνει το παιχνίδι να τρέξει μέχρι και στις πιο αδύναμες Apple συσκευές. Σίγουρα τέτοιες λεπτομέρειες δεν πάνε χαμένες!
Στο τέλος το FANTASIAN πιστεύω είναι ένας τίτλος που θα απολαύσουν πολλά άτομα, αλλά ακόμα και να μην «σπάσει τα ταμεία», θα πρέπει να πάρει μαθήματα η βιομηχανία από αυτό. Αντιπροσωπεύει ακόμα μια απόδειξη για το πώς τα παιχνίδια που δεν επικεντρώνονται στη δράση, αλλά παραμένουν πιστά στην παραδοσιακή τους φόρμουλα, έχουν ακόμα αρκετό περιθώριο να εξελιχθούν και να διατηρήσουν τη ζωντάνια τους. Σίγουρα θα μου μείνει αξέχαστο για τα πολύ έξυπνα boss battles του και τον τρόπο με τον οποίο κατάφερνε να ξεφεύγει από το «απλά βάρα μέχρι να πεθάνει». Δεν ξέρω αν η επιλογή να κυκλοφορήσουν ένα τόσο απαιτητικό παιχνίδι σε μια κυρίως «casual» πλατφόρμα όπως το Apple Arcade ήταν η σωστή σκέψη, αλλά αφού κυκλοφόρησε και στις υπόλοιπες πλατφόρμες εξελιγμένο και βελτιωμένο, εγώ είμαι ευχαριστημένος. Ανυπομονώ για την επόμενη δουλειά της Mistwalker!
Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!
