Φωτιά, θειάφι και Ifrit.

Η τελευταία αριθμημένη εισαγωγή του θρυλικού franchise αποτελεί τόσο εξαίρεση όσο και τελετουργία. To Final Fantasy XVI φέρνει λίγα από τα RPG στοιχεία της σειράς και τα ανταλλάσσει με δυναμική δράση, γεμάτη οπτική μεγαλοπρέπεια και καταστροφικούς συνδυασμούς χτυπημάτων. Άλλωστε, τι πιο εμβληματικό για τη σειρά από μια ριψοκίνδυνη αποχή από το παρελθόν της;

Το Final Fantasy XVI ανοίγει άμεσα τα χαρτιά του και παραδόξως κρύβει πολλές εκπλήξεις. Ένας πρόλογος που περιλαμβάνει μάχες αδιανόητων διαστάσεων και πολιτικό μελόδραμα σε έναν κόσμο σμιλευμένο από τη διχόνοια και τη νέκρωση, θέτει τις προσδοκίες και σταδιακά το παιχνίδι τις ξεπερνά.

Στο Final Fantasy XVI αναλαμβάνουμε τον έλεγχο του Clive Rosfield, πρίγκιπα του βασιλείου της Rosaria στον κόσμο της Valisthea. Μια μοιραία νύχτα προδοσίας του κοστίζει την οικογένεια και την ελευθερία του και επί 13 χρόνια υπηρετεί ως σκλάβος την αυτοκρατορία που κατέκτησε την πατρίδα του, φέροντας το σημάδι ενός “Branded”. Οι Branded ή Bearers, είναι άτομα με μαγικές ικανότητες που θεωρούνται εκτρώματα της φύσης και μαρκάρονται αντιστοίχως στο πρόσωπο πριν δοθούν στην κυβέρνηση προς εκμετάλλευση ή πώληση. Η ζωή τους κυμαίνεται από σκληρή έως απάνθρωπη και η εκβιαστική χρήση των ικανοτήτων τους μετατρέπει τη σάρκα τους σε πέτρα, καθώς βιώνουν έναν αργό και οδυνηρό θάνατο.

Οι μοναδικοί που εξαιρούνται από αυτή την μοίρα, είναι οι λεγόμενοι Dominants. Οι Dominants έχουν την ικανότητα να μεταμορφωθούν σε ένα Eikon, μία οντότητα εξαιρετικής δύναμης που αντιστοιχεί σε κάποιο φυσικό στοιχείο. Αναλόγως την περιοχή, οι Dominants θεωρούνται ευλογημένοι και τους δίνεται συνήθως κάποια θέση εξουσίας, καθώς η παρουσία τους στο πεδίο της μάχης αποτελεί πανίσχυρο όπλο ή αντιμετωπίζονται ως ανίερα σιχάματα, όπως οι κοινοί Branded.

Ο Clive, λοιπόν, έχει κατασταλάξει σε μια μοίρα στην οποία δεν νοιάζεται για τίποτα πέρα από το να επιβιώσει στην επόμενη μάχη, αφού συνεχώς τον στέλνουν από το ένα πεδίο μάχης στο άλλο. Στο τελευταίο όμως, ανάμεσα στα γήινα ρήγματα και τα σώματα που τρυπήθηκαν στον πάγο στη μάχη μεταξύ του Eikon της Shiva με του Titan, ο Clive βρίσκει την αφορμή να ξεφύγει από την εφιαλτική του κατάσταση και να αναζωπυρώσει την φλογερή οργή που κατέστειλε όλα αυτά τα χρόνια.

Έτσι ξεκινά το ταξίδι της εκδίκησης του το οποίο σταδιακά μετατρέπεται σε κάτι πιο ουσιαστικό. Με την βοήθεια παλαιών και καινούριων συμμάχων ο Clive συμμετέχει σε έναν αγώνα με απώτερο σκοπό την εξολόθρευση του status quo, ακόμη και αν αυτό προϋποθέτει την καταστροφή των πυλώνων της πίστης και πεποιθήσεων του λαού της Valisthea.

To Final Fantasy XVI έχει την ιστορία και τους χαρακτήρες στο επίκεντρό του. Υπάρχουν πολλαπλές και εκτενέστατες στιγμές αφήγησης, κυρίως από την οπτική του Clive. Στη δόμηση της αφήγησης, το παιχνίδι αξιοποιεί βέλτιστα ευκαιρίες για να κτίσει τον κόσμο της Valisthea και να σκιαγραφήσει την ταυτότητά της. Είναι μια σκληρή και αμείλικτη χώρα, εμπλεκόμενη σε έναν ατελείωτο κύκλο πολέμου μεταξύ εθνών που επιδιώκουν να ελέγξουν τους μαγικούς κρυστάλλους, από τους οποίους εξαρτάται η διαβίωση των λαών τους, καθώς και η οικονομική ισχύς τους.

Συνεπώς, ο τόνος του παιχνιδιού είναι ιδιαίτερα σοβαρός και σκοτεινός. Το κύριο διακοσμητικό στοιχείο των περισσότερων περιοχών είναι είτε πτώματα ή εκμεταλλευμένοι Bearers. Παράλληλα, σοβαρά ποσοστά της γης νεκρώνουν λόγο του λεγόμενου “Blight” και ορδές τεράτων έρχονται όλο και πιο κοντά σε ανθρώπινους οικισμούς. Τα μεγαλύτερα εκ των οποίων είναι οι ηγέτες του κάθε έθνους. Ορισμένοι από ένα ψυχρό, σκληρό και λογικό συλλογισμό, είναι περισσότερο από πρόθυμοι να εκμεταλλευτούν τους ανθρώπους τους για όποια μικρή νίκη μπορούν να επιτύχουν στον πόλεμο για τους πόρους και τη γη που σταδιακά λιγοστεύουν.

Θεματικά και τονικά το παιχνίδι έχει ξεκάθαρες επιρροές από dark fantasy σειρές όπως το Game of Thrones. Από τα μεσαιωνικά κάστρα έως και την πυροβολική χρήση του “fuck” σε κάθε δεύτερη πρόταση. Εκεί που διαφέρει όμως, είναι στην εξέλιξή του. Χρησιμοποιεί την αναλγησία και την απόγνωση που γνωρίζει ο κόσμος της Valisthea, καθώς και τα συναισθηματικά τραύματα που βιώνουν οι χαρακτήρες, ώστε να τους ωθήσει τους πρωταγωνιστές να σώσουν ό,τι λίγη ανθρωπιά και οικειότητα μπορούν.

Σε κάθε ξεκάθαρη επιρροή υπάρχει η αίσθηση της κριτικής. Οι παραλληλισμοί μεταξύ κάποιων χαρακτήρων είναι επιφανειακά πανομοιότυποι. Όμως, οι εξελίξεις του κάθε χαρακτήρα, καθώς και οι πράξεις που ακολουθούν, είναι διαφορετικές και ουσιαστικές. Στην εξέλιξη της ιστορίας, το περιτύλιγμα του dark fantasy ξεδιπλώνεται και όλο και περισσότερο αποκαλύπτεται ένα Final Fantasy.

O Clive είναι ξεκάθαρα το καλύτερο παράδειγμα αυτής της αφηγηματικής τάσης, καθώς βλέπουμε το μεγαλύτερο ποσοστό της ιστορίας από την οπτική του και συνεπώς το πώς ο ίδιος σταδιακά εξελίσσεται. Ξεκινά ως το υπόδειγμα του προτύπου του πρίγκιπα. Είναι ευγενής, θαρραλέος και αντιμετωπίζει τους πάντες με σεβασμό, ακόμη και τους Bearers.

Fast forward μετά από 13 χρόνια σκλαβιάς και πολέμου και - για κάποιον λόγο - ο Clive είναι πλέον σιωπηλός, δύσπιστος και παθητικός. Αρκετά standard για πρωταγωνιστή στο franchise, όμως ύστερα από τη συνάντηση του με τον Cid, έναν Dominant που παλεύει για την ελευθερία των Bearers, βλέπουμε τον Clive να μεταμορφώνεται σταδιακά σε ήρωα.

ΕΝΑΣ 'EIKONIC' ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ FRANCHISE

Αφού του δοθεί το προνόμιο να επιλέξει την δικιά του πορεία και πάλι, αρχικά καταποντίζεται από την οργή του. Η στάση του αλλάζει με την αποδοχή του παρελθόντος του και με την τριβή του με τον κόσμο εκτός μάχης. Βλέπουμε όλο και περισσότερα κενά στην συναισθηματική του πανοπλία και από μέσα τους διαχέονται τα χαρακτηριστικά του ευγενούς οραματιστή που ανέκαθεν ήταν. Συνεπώς, οι στόχοι του μετατρέπονται από εγωιστικοί σε ανθρωπιστικοί και αναλαμβάνει πλήρως τα καθήκοντα και τις συνέπειες του ηρωισμού.

Ο προαναφερόμενος Cid είναι επίσης ένα εξαιρετικό παράδειγμα της επικέντρωσης του παιχνιδιού γύρω από τους χαρακτήρες. Ένας αλήτης που πίσω από τις ατάκες και την ξένοιαστη συμπεριφορά του, κρύβεται ένας συμπονετικός ρεαλιστής. Λειτουργικά αποτελεί τη γέφυρα μεταξύ των ικανοτήτων του Clive και της αξιοποίησής τους για τη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου. Τον ενθαρρύνει να βρει τις δικές του πεποιθήσεις, παραδίδοντάς του παράλληλα κόκκους σοφίας με εξωφρενικά χαρισματικό τρόπο. Τον επηρεάζει και τον συμβουλεύει αλλά τον αφήνει να πάρει τις δικές του επιλογές.

Γενικότερα, στο όχι και τόσο μικρό cast του παιχνιδιού, απουσιάζουν αδύναμοι χαρακτήρες. Προσωπικά, ο Clive και ο Cid σίγουρα ξεχωρίζουν χάρις στην άρτια ερμηνεία του Ben Starr και του Ralph Ineson αντιστοίχως, καθώς και στη βέλτιστη χρήση της οπτικής τους στα γεγονότα της ιστορίας. Όμως, όλοι αφήνουν ισχυρές εντυπώσεις, από κοντινούς συμμάχους έως και μοχθηρούς αντιπάλους. Οι οποίοι αποδεικνύονται τραγικές φιγούρες εν τέλει, άξιοι ίσων μερών μένους και οίκτου. Ιδιαίτερα οι εχθρικοί Dominants με τις οριακά θεϊκές ικανότητες τους, θυμίζουν όλο και περισσότερο θύματα καταραμένων δεσμών παρά ευλογημένοι.

Ακόμη και μικρότεροι ρόλοι απολαμβάνουν περισσότερη προσοχή από το σύνηθες. Είναι κάτι που επιδιώκει η Creative Business Unit III, συγκεκριμένα, την αληθοφάνεια και πιστότητα του κόσμου της. Κάθε μέλος του επαναστατικού μας γκρουπ εξυπηρετεί κάποιον σκοπό και η σημασία του δεν προσπερνιέται. Ακόμη και ο σιδηρουργός, που μανιωδώς προσπαθεί να παρέχει τον καλύτερο εξοπλισμό στους συμμάχους μας, έχει την δικιά του ιστορία και εξέλιξη.

Όλα αυτά τα στοιχεία αποκαλύπτονται σταδιακά στο ταξίδι μας στην Valisthea. Ο κάθε προορισμός, παρέχει μια μοναδική οπτική και κατέχει μια ισχυρή ταυτότητα. Πυκνά καταπράσινα δάση, πετρόχτιστα μεσαιωνικά χωριά και καυτές έρημοι αποτελούν κάποιες από τις μοναδικές περιοχές που θα διανύσουμε στην πορεία του παιχνιδιού.

Η δομή του είναι απλή και λειτουργική. Χωρίζεται σε αποστολές με γραμμική εξέλιξη και σε πιο ανοικτές περιοχές που εμπεριέχουν quests με ξεχωριστά στάδια. Η κάθε αποστολή συνήθως αντιστοιχεί σε σημαντικές εξελίξεις της πλοκής και δεν μπορούμε να επισκεφθούμε την περιοχή τους ξανά πέρα από την επανάληψη της αποστολής.

Οι πιο ανοικτές περιοχές συνήθως αξιοποιούνται ώστε να εμπλουτίσουν τον κόσμο της Valisthea και να κτίσουν τα διακυβεύματα της επόμενης αποστολής. Μέσω τους προβάλλεται και το παρελθόν της χώρας. Βρίσκουμε καταφύγια κατασκευασμένα ανάμεσα στα ερείπια παλαιών, μυστήριων πολιτισμών, καταυλισμούς που εγκαταλείφθηκαν και γεωγραφικά στοιχεία που προδίδουν λοιπά ιστορικά συμβάντα. Αναλόγως το χρονικό πλαίσιο, μεταγενέστερες εκδρομές σε αυτές τις περιοχές θα προβάλλουν τις επιπτώσεις και κάποιου πρόσφατου γεγονότος.

Από την αρχή του παιχνιδιού η επίδραση διαφορετικών συμβάντων αποτυπώνεται στο περιβάλλον. To πρώτο πράγμα που βλέπουμε τον Clive να κάνει είναι να προσπαθεί να επιβιώσει ανάμεσα στη καταστροφή και το χάος που προκαλεί η σύγκρουση μεταξύ των eikons Titan και Shiva στο πεδίο της μάχης. Επιστρέφοντας στο σημείο που πολέμησαν τα eikons Ifrit και Phoenix, παρατηρούμε ένα τεράστιο κρατήρα και τα ερείπια ενός φρουρίου.

Εφόσον τα eikons και οι Dominants τους αποτελούν από τους σημαντικότερους αφηγηματικούς πυλώνες της πλοκής, είναι εξαίσιο το γεγονός που αποδίδεται η απαραίτητη βαρύτητα στις πράξεις τους. Όπως αποδίδεται και μέσω του combat. To Final Fantasy XVI εγκαταλείπει κάθε ίχνος και σπιθαμή του turn-based και party management στοιχείων των προγόνων του. Εστιάζει εξ’ ολοκλήρου σε character action μέσω του Clive, σε στυλ παρόμοιο με του Devil May Cry. Το αποτέλεσμα του οποίου είναι εκρηκτικό και σπινθηροβόλο.

Η κινησιολογία του Clive είναι ομαλή και τα χτυπήματα του κοφτερά. Βασική αρχή του combat είναι η αίσθηση της ελευθερίας. Αυτή εκφράζεται τόσο μέσω των επιθετικών επιλογών στο οπλοστάσιο του Clive, όσο και των αμυντικών. Η άμυνά του ορίζεται από ένα γενναιόδωρο dodge, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί μεταξύ κάθε χτυπήματος, προς οποιαδήποτε κατεύθυνση και εναέρια. Μια ακριβής αποφυγή ανταμείβεται με ευκαιρίες για ισχυρές αντικρούσεις και γύρω τους χτίζεται ο ρυθμός της κάθε μάχης. Συμπληρωματικά, υπάρχει και parry το οποίο είναι πιο ριψοκίνδυνο ως προς την εκτέλεση αλλά και πιο αποτελεσματικό.

Ως προς τις επιθετικές του ικανότητες, τα πράγματα περιπλέκονται. Ο απώτερος σκοπός του παιχνιδιού είναι να μας επιτρέψει να κρατήσουμε έναν εχθρό αιώνια κολλημένο στον αέρα μέσω πολύπλοκων και μακροσκελών combos.

Για την υλοποίηση αυτού του έργου μας παρέχονται πολλαπλά εργαλεία. Τα βασικότερα των οποίων είναι το σπαθί μας - σχετικά μικρό για το franchise - και τα ξόρκια. Από μόνα τους αυτά τα δύο μπορούν να δημιουργήσουν μια σειρά χτυπημάτων που εναλλάσσονται μεταξύ τους. Όμως, είναι όταν συνδυαστούν με τα eikonic feats και abilities που το combat μεταμορφώνεται σε κάτι πραγματικά απολαυστικό. 

Ο Clive ανακαλύπτει πως είναι ο Dominant του Ifrit, όπως και ότι κατέχει τη μοναδική ικανότητα να χρησιμοποιήσει τις ικανότητες πολλαπλών Eikons. Αυτές χωρίζονται σε feats, μια γενική ικανότητα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ανά πάσα στιγμή όσο είναι equipped το συγκεκριμένο Eikon και abilities, ισχυρές επιθέσεις με cooldowns αναλόγως την ισχύ τους.

Το κάθε Eikon ξεκλειδώνεται σταδιακά και μας δίνεται άπλετος χρόνος να εξοικειωθούμε με το feat και τα abilities του. Ο Clive μπορεί να επιλέξει τρία από τα επτά διαθέσιμα. Το καθένα του δίνει πρόσβαση στο μοναδικό του feat και επιλέγουμε δύο από τα τέσσερα διαθέσιμα abilities του.

Εν τέλει ο Clive καταλήγει με τρία eikonic feats και έξι abilities, τα οποία εναλλάσσει άμεσα με τη χρήση ενός κουμπιού. Οι μοναδικές ιδιότητες του κάθε feat και ability αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, δημιουργώντας εύκολα φανταχτερά combos. Μάλιστα, ορισμένα feats και abilities έχουν δευτερεύουσες ιδιότητες με βάση την ακρίβεια και περίσταση της χρήσης τους. Στη ροή της μάχης, η χρήση και ο συνδυασμός τους αφήνεται στη βούληση του παίκτη και υπάρχει ξεκάθαρη ενθάρρυνση για πειραματισμό. Αν επενδύσουμε αρκετά σε ένα ability μας δίνεται η ικανότητα να το χρησιμοποιήσουμε με οποιοδήποτε Eikon, κάτι που αυτομάτως δημιουργεί νέους συνδυασμούς.

Σε κάποια στιγμή ένιωσα πως χρησιμοποιούσα τα ίδια abilities και combo routes για αρκετή ώρα. Αποφάσισα να τα αλλάξω όλα και ειρωνικά κατέληξα να χρησιμοποιώ τα καινούρια για ένα εξίσου εκτενές διάστημα πριν το συνειδητοποιήσω ξανά. Στο mix του combat εισέρχεται και ο Torgal, ο πιστός, αξιαγάπητος λύκος του Clive και το μοναδικό party member που μπορούμε να χειριστούμε σε κάποιο βαθμό. Ο Torgal μπορεί, αναλόγως της εντολής που του δίνουμε, να επεκτείνει κάποια combos με δικές του επιθέσεις, να κάνει launch έναν αντίπαλο ή να μας κάνει heal. Το πιο μικρό και αστείο heal που έχω δει στο gaming, αλλά είναι τόσο χαριτωμένος που δεν μπορώ να τον κατηγορήσω μπροστά του για κάτι τέτοιο.

AND YES. YOU CAN MUST PET THE DOG.

Γενικότερα, η προσεκτική και ακριβής χρήση των ικανοτήτων του Clive ανταμείβεται γενναιόδωρα, μεταμορφώνοντας τη προσέγγιση του combat σε κάτι ιδιαίτερα απολαυστικό. Αν η πληθώρα των επιλογών σας παραλύει, πέρα από τις κλασσικές επιλογές δυσκολίας, το game παρέχει και ένα ξεχωριστό σύστημα με accessories που αυτοματοποιούν ή διευκολύνουν μέρη του combat. Προσωπικά χρησιμοποίησα αρκετά το accessory που παρείχε αυτονομία στον Torgal. Μέχρι να συνηθίσω τις εντολές του, μου επέτρεπε να επικεντρωθώ περισσότερο στα λοιπά στοιχεία του combat και στα boss fights.

Η προσέγγιση του κάθε boss διαφέρει και απαιτεί τη συνετή χρήση των ικανοτήτων του Clive, ώστε να γίνουν “staggered”. Όσο είναι staggered τα bosses (και mini-bosses) μένουν παράλυτα για ένα μικρό χρονικό στάδιο στο οποίο δέχονται πολλαπλασιαστικά περισσότερο damage. Ιδανικά πρέπει να αξιοποιήσουμε abilities που ρίχνουν ραγδαία το stagger gauge του boss και όσο είναι staggered να χτίσουμε μια σειρά επιθέσεων που αυξάνει τον πολλαπλασιαστή, κλείνοντας το combo με τα πιο damaging abilities μας. Όταν εκτελεστεί σωστά, απολαμβάνουμε την απερίγραπτη ικανοποίηση που συνοδεύεται με την ραγδαία απαλοιφή του health bar του boss.

Όμως, η πιο εμβληματικές και ικανοποιητικές στιγμές του παιχνιδιού βρίσκονται στις μάχες με τα ίδια τα Eikons. Το οπτικοακουστικό μεγαλείο του παιχνιδιού βροντερά αναδύεται κάθε φορά που ο Clive μεταμορφώνεται σε Ifrit και ακολουθεί μια παράσταση φλογερών και σκηνοθετικά άρτιων συγκρούσεων.

Το σκέλος των συγκεκριμένων μαχών προοδευτικά ξεπερνά κάθε προσδοκία. Δύο από αυτές ακόμη παλεύουν στο κεφάλι μου για την θέση του πιο εντυπωσιακού boss fight της τελευταίας δεκαετίας. Πέρα από το αδιανόητο εμβαδό που αποκτούν και τις εξωφρενικά ασύλληπτες διαστάσεις, η παρουσία τους είναι λεπτομερέστατη και πομπώδης. Η σταδιακή παρουσίαση και εξέλιξή τους, σε συνδυασμό με την εξαίσια μουσική (που και η ίδια μεταβάλλεται καθώς η μάχη προχωρά) και το βέλτιστο sound design τους, απομένουν τον πλήρη ορισμό του επικού boss fight.

Αν περιμένω κάτι από κάθε Final Fantasy, είναι η στιγμή που πρέπει να αφήσω κάτω το χειριστήριο ώστε να μαζέψω το σαγόνι μου από το πάτωμα. Ακριβώς επειδή σε τέτοιο νοητικό στάδιο και επιβλητικό σκέλος η απαίτηση ακριβής χρήσης ποικίλων ικανοτήτων θα αποσπούσε από την εκρηκτική συμπλοκή και την φανταστική μουσική, ο Clive ως Ifrit χειρίζεται πανομοιότυπα και ελαφρώς απλούστερα. Παραδίδει έτσι το παιχνίδι αρκετό χρόνο να εκτιμήσουμε την ποιότητα της εικόνας και του ήχου, καθώς και των φλεγομένων επιθέσεων μας.

Ο Masayoshi Soken, ως συνθέτης, μας παραδίδει κάποια από τα καλύτερα μουσικά θέματα σε ένα franchise τόσο γνωστό για την εξαιρετική του μουσική που κάθε χρόνο διοργανώνονται κονσέρτα από φιλαρμονικές ορχήστρες. Αυτό που θεωρώ πως τον ξεχωρίζει είναι η ευέλικτη χρήση πολλαπλών μοτίβων που διαφοροποιούνται αναλόγως την περίσταση. Κάτι προφανές στον χειρισμό του εικονικού πρελούδιου και κυρίως θέματος της σειράς που αντηχούν αρκετές φορές εντός του παιχνιδιού. Παρόμοια προσέγγιση έχει και προς τη μουσική των boss fights που αναλόγως του σταδίου τους, οι μελωδίες αποκτούν νέες διαστάσεις ή ανατρέπουν κάθε προσδοκία αλλάζοντας ριζικά. Είναι από τους κυριότερους λόγους που αφήνουν μια τόσο δυνατή εντύπωση δίχως ουσιαστικές ατέλειες.

Ακόμη και κάποια QTE's που εμπλέκονται στη φαντασμαγορική εμπειρία των Eikon boss fights, δεν με δυσαρέστησαν όπως συνήθως τα QTEs με δυσαρεστούν. Πρώτον διότι είναι συνετά συνυφασμένα εντός κινηματογραφικά εντυπωσιακών στιγμών και δεύτερον επειδή αντιστοιχούν σε μονάχα δύο κουμπιά αναλόγως του αν επιτιθόμαστε ή αμυνόμαστε. Εκτός των Eikon boss fights βέβαια είναι λιγότερο αποτελεσματικά.

Παραδόξως, τα Eikon boss fights δημιουργούν το μεγαλύτερο μου παράπονο στο game. Απογειώνουν τη δράση και την ιστορία στο υπερπέραν και η λογική προσγείωση που ακολουθεί ρίχνει απότομα τον ρυθμό εξέλιξης του παιχνιδιού. Το παιχνίδι πρέπει να χτίσει από την αρχή τις εξελίξεις και επιπτώσεις που θα μας οδηγήσουν στην επόμενη επική συντριβή και δυστυχώς πλατειάζει, ολίγον εξαιτίας της μεριμνάς του. Γενικότερα, σε κάποια σημεία το μέγεθος της αφήγησης γίνεται όλο και πιο αντιληπτό. Κάποια πράγματα θα μπορούσαν να συμπυκνωθούν και να παραδοθεί περισσότερος χρόνος στη δράση και τους χαρακτήρες. Ευτυχώς υπάρχει το Active Time Lore, ένα feature που ανά πάσα στιγμή παρέχει τις απαραίτητες πληροφορίες και υπενθυμίσεις για την κατανόηση κάθε σκηνής, διότι είναι εύκολο να χαθείς μεταξύ του πυροβολισμού πληροφοριών. Ελπίζω να το δούμε και σε άλλα games.

Επιπλέον, ενώ τα side quests προσφέρουν ποίκιλα αφηγηματικά σημεία που εμπλουτίζουν και παρέχουν επιπλέον πιστότητα στον κόσμο της Valisthea και τους κατοίκους τους, ο σχεδιασμός τους είναι οδυνηρά παλιομοδίτικος. Πήγαινε εκεί, μίλα με αυτόν, σκότωσε εκείνο, γύρνα να σου πω μια ιστορία. Η υλική ανταμοιβή τους είναι και αυτή συνήθως απογοητευτική. Συνήθως πρόκειται για upgrade materials, τα οποία θα μπορούσαν να μην υπάρχουν δίχως κάποια ουσιαστική επίπτωση.

FFXIV - MMORPG, FFXVI - MMORPG SIDEQUESTS, ΣΥΜΠΤΩΣΗ?

Επίσης, πριν την τελική αναμέτρηση το παιχνίδι κυριολεκτικά αδειάζει φορτία με side quests σε κάθε γωνιά του χάρτη. Εγώ μπορεί να είμαι ψυχαναγκαστικός και να τα διερεύνησα όλα, αλλά οφείλω να ομολογήσω πως η μέθοδος αυτή είναι αρκετά άγαρμπη. Νιώθω πως μια τέτοια κίνηση θα παροτρύνει πολλούς να μην ασχοληθούν, διότι είμαστε κυριολεκτικά ένα κλικ πριν το τέλος της ιστορία σε αυτό το σημείο. Ανάμεσά τους κρύβονται και κάποια από τα καλύτερα side quests, αλλά που να το φανταστεί κανείς; Χωρίς κάποια ειδική επισήμανση θα θεωρήσει κανείς πως τον περιμένουν τα πιο πρόσφατα προβλήματα ενός chocobo στάβλου.

Ευτυχώς που το fast travel είναι άμεσο και το loading ανύπαρκτο. Ειδάλλως ακόμη και οι πιο σκληροπυρηνικοί completionists θα αγανακτούσαν. Γενικότερα ο τεχνικός τομέας του παιχνιδιού θυμίζει ένα πραγματικά next-gen παιχνίδι. Οι περιοχές, πόλεις και ερείπια που συναντούμε είναι λεπτομερέστατες με μοναδικά γεωμετρικά στοιχεία, οι χαρακτήρες στα σημαντικά cutscenes ζωντανοί και τα εφέ εντυπωσιακά. Ειδικότερα στο graphics mode, το παιχνίδι είναι εξαιρετικά οπτικά όμορφο και η απόδοση σταθερότατη. Στο performance mode τα frames ανεβαίνουν, αλλά μόνο στο combat είναι στιβαρά στα 60. Στα κομμάτια εξερεύνησης διακυμαίνονται και η ποιότητα της εικόνας υποβαθμίζεται ολίγον.

Το Final Fantasy XVI καταφθάνει σε μία περίοδο που οι προσδοκίες για ένα AAA game είναι υψηλότερες από ποτέ και σπανίως ικανοποιούνται. Εκείνο, τις διαψεύδει. Η ιστορία του δημιουργεί την ψευδαίσθηση του τυπικού dark fantasy και προοδευτικά εξελίσσεται σε κάτι ξεκάθαρα συνώνυμο με τη σειρά. Οι διαστάσεις των συγκρούσεων σταδιακά εκρήγνυνται και παραμένουν απρόβλεπτες μέχρι και το τέλος. Αριστεύει όταν παίρνει τολμηρά ρίσκα, όπως θα έπρεπε κάθε Final Fantasy.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!