To 1883 κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το μυθιστόρημα του Robert Louis Stevenson ονόματι «Treasure Island», το οποίο μας έλεγε μια ιστορία για πειρατές και χαμένους θησαυρούς, εμπνευσμένο από τις διάφορες “πραγματικές” ιστορίες που άκουσε στο ταξίδι του από και προς την Αμερικάνικη ήπειρο. Από τότε οι πειρατές και η εποχή που δέσποζαν έχουν γίνει ένα ενδιαφέρον θέμα αναφοράς στην pop κουλτούρα με ταινίες, παιχνίδια και σειρές να αναπλάθουν τους διάφορους μύθους και ιστορίες της «χρυσής εποχής της πειρατείας». Αυτό δοκίμασε να κάνει και η Savage Level κυκλοφορώντας το Flint: Treasure of Oblivion, και εγώ, σαν λάτρης της πειρατικής ζωής, όρμησα προς το παιχνίδι φωνάζοντας «Ahoy!».
IT’S A LIFE OF DEBAUCHERY
Ας ξεκινήσουμε σημειώνοντας πως το παιχνίδι -όπως μπορεί να καταλάβει κανείς και από τον τίτλο του- είναι άμεσα επηρεασμένο από το βιβλίο που προανέφερα. Οι χαρακτήρες και ο κορμός της πλοκής του βασίζονται αρκετά στη γενική ιδέα του Treasure Island, αλλά με μία ενδιαφέρουσα ανατροπή. Η ιστορία μας ξεκινάει τον 18ο αιώνα, με τον Captain Flint να ετοιμάζει άλλο ένα σχέδιο για να πλουτίσει διασχίζοντας τις θάλασσες. Φυσικά δεν κατέληξαν όλα όπως αυτός θα επιθυμούσε, με αποτέλεσμα να αιχμαλωτιστεί και να βρεθεί αλυσοδεμένος σε μία γαλλική φυλακή, μαζί με τον first mate του, τον Billy Bones. Δραπετεύοντας από εκεί καταφέρνει να αποκτήσει ένα κομμάτι από έναν μεγάλο θησαυρό, βάζοντας έτσι την ιστορία μας και το δικό του πηδάλιο σε τροχιά. Ο Captain Flint θα προσπαθήσει να ξαναφτιάξει το πλήρωμά του από την αρχή, αποκτώντας με πονηριά νέα μέλη, αλλά και ελευθερώνοντας παλιά και γνώριμα, με μοναδικό στόχο την απόκτηση του θησαυρού.
Το κομμάτι που με εξέπληξε θετικά στην όλη ιστορία μας ξεκινά από την ίδια τη θεματολογία του. Βλέπουμε κατά τη διάρκεια των πέντε μικρών -αλλά περιεκτικών- κεφαλαίων να θίγονται θέματα όπως η σκλαβιά, η ελευθερία, η εμπιστοσύνη και η αφοσίωση, ως στοιχεία και αξίες που χάραξαν τους πειρατές και τα crews τους. Μία ιδιαιτερότητα του παιχνιδιού που ξεχώρισα είναι ο τρόπος αφήγησης της ιστορίας μέσω των comic strips. Αυτή η τεχνική εξιστόρησης -αν χρησιμοποιηθεί σωστά- παρά την έλλειψη φωνών μπορεί να προσφέρει μία πιο ανάλαφρη νότα στο όλο setting του παιχνιδιού, συνοδευόμενο με ελάχιστα -σωστά τοποθετημένα- ηχητικά εφέ, που κάνουν την ιστορία να ακούγεται σαν μύθος που συζητιέται γύρω από μία φωτιά με ρούμι.
Το ότι δεν ακούγονται φωνές δεν σημαίνει ότι το Flint: Treasure of Oblivion παραδόθηκε ακουστικά, με απόδειξη τη μουσική του υπόκρουση. Από το πρώτο δευτερόλεπτο στο menu screen ήχησαν εκπληκτικές πειρατικές μελωδίες, που σε όλο το παιχνίδι ήταν τόσο εναρμονισμένες με την ιδέα και το κίνημα της πειρατείας, πράγμα το οποίο κατάφερε να μου δώσει περισσότερο immersion και να με συνδέσει με την εποχή.
Οι εκπλήξεις προς εμένα, όμως, δεν περιορίστηκαν μόνο στο μουσικό κομμάτι καθώς η εκπληκτική χρήση της Unreal Engine 5 κατάφερε να ζωντανέψει τις αποικίες του 18ου αιώνα με τέτοια επιτυχία που ξόδεψα αρκετές ώρες απλά να χαζεύω τα διάφορα μέρη που συνάντησα στα ταξίδια του Flint. Τα σοκάκια μαζί με τους ήχους των πόλεων, τα νησιά με τις τροπικές παραλίες, τα πλοία με τα απέραντα αμπάρια, ακόμη και οι σπηλιές και οι αρχαίοι ναοί στις χαμένες ζούγκλες ήταν τόσο αισθητικά μοναδικοί προορισμοί που πραγματικά χαιρόσουν να εξερευνάς τον χώρο γύρω σου.
Με αφορμή, όμως, την παραπάνω πρόταση θα ήθελα να καταστήσω σαφέστατο, πως το exploration στο παιχνίδι είναι αρκετά περιορισμένο και linear σε βαθμό που είναι σχεδόν ανύπαρκτο και κρίμα. Τα μυστικά της κάθε περιοχής που μπορείς να εντοπίσεις στις εξερευνήσεις σου είναι κυρίως χρήσιμα items ή κάποια treasures, τα οποία έως ένα βαθμό είναι και συνδεδεμένα με την πλοκή μας. Παράξενος μου φάνηκε ο τρόπος που ανακαλύπτουμε τα όποια μυστικά υπάρχουν καθώς η βασική μέθοδος εύρεσης χρήσιμων αντικειμένων ήταν η δόνηση του χειριστηρίου μου, αφού μόνο όταν ήμουν κυριολεκτικά μερικά εκατοστά από το σημείο ενδιαφέροντος εμφανιζόταν το θαυμαστικό (!). Σε όλο αυτό το περίεργο σύστημα εξερεύνησης έρχεται να δέσει και η ανυπαρξία κάποιου mini-map, παρότι υπήρχε ένας κλασσικός πειρατικός χάρτης. Αυτός με βοήθησε να νιώσω πιο βαλμένος στο πειρατικό lifestyle, αλλά τον βρήκα παντελώς άχρηστο κρίνοντας το πόση πληροφορία ή κατεύθυνση μου παρείχε.
OUR ONLY CONCERN IS THE TREASURE
Συνεχίζοντας από την αναφορά μου σε έναν «άχρηστο» μηχανισμό, θέλω να πω πόσο με προβλημάτισαν τα RPG στοιχεία του παιχνιδιού, αφού υπήρχαν αλλά δεν υπήρχαν κιόλας. Το παιχνίδι προσφέρει πραγματικά ελάχιστες επιλογές για role-playing όσον αφορά τους διαλόγους του Flint, αλλά και μια τεράστια ποσότητα επιλογών σε άλλα πεδία για τον ίδιο και το πλήρωμα του. Κατά τις συζητήσεις μου με διάφορους χαρακτήρες είχα ελάχιστες ευκαιρίες για να διαλέξω μεταξύ κάτι διαφορετικού πέραν του προ-καθορισμένου. Αντιθέτως κάθε μέλος του πληρώματος, ανάλογα με τη θέση του στο πλοίο, αλλά και ο ίδιος ο καπετάνιος είχαν αρκετά skills και κάποια inventory slots. Σχηματίζεται έτσι μία λίστα από RPG elements, αλλά με τέτοια αστοχία που δεν χρειάστηκε να τα χρησιμοποιήσω ποτέ. Και αυτό το άκρως αλαλούμ RPG σύστημα δεχόταν χτυπήματα από την απουσία των save points, εφόσον αυτά βρίσκονταν μόνο στην αρχή ενός chapter. Άρα ό,τι πρόοδο και να σημείωνα σε μία σεβαστή διάρκεια παιχνιδιού θα πήγαινε χαμένη αν χρειαζόταν να επισκεφτώ ένα κεφάλαιο από την αρχή, κάτι που κοστίζει και στο replayability του Flint: Treasure of Oblivion.
Το παιχνίδι καταφέρνει κατά κάποιο παράδοξο τρόπο να έχει τόσες ιδιαιτερότητες όσες και ο τρελός γέρος που εξιστορεί μεθυσμένος ιστορίες από την πειρατική του ζωή. Δύο εξ αυτών είναι το level-up σύστημα και το inventory. Καταρχήν οι χαρακτήρες μας μπορούν να φτάσουν μέχρι το level 4, το οποίο είναι ένα αρκετά ικανοποιητικό επίπεδο αν σκεφτεί κανείς πόσο μικρός σε διάρκεια είναι ο τίτλος μας. Το πλήρωμά μας απαρτίζεται από διάφορους χαρακτήρες με διάφορα skills, άλλες φορές κοινά και άλλες φορές μοναδικά. Σε κάθε level-up διαλέγουμε κάποια stat boosts ή skill upgrades ή dice upgrades, με το τελευταίο να αποτελεί και το πιο σημαντικό από τα τρία. Αυτό, όμως, που ξεχώρισα στο level-up σύστημα ήταν ο τρόπος με τον οποίο οι χαρακτήρες έπαιρναν τα levels, καθώς έπρεπε να ξοδέψεις λεφτά από το booty σου –well done devs– κάτι το οποίο βρήκα μία εξαιρετική πινελιά.
Στο κομμάτι του inventory τα πράγματα παραξενεύουν ακόμη περισσότερο. Οι χαρακτήρες μας έχουν τέσσερα slots στα οποία μπορούμε να τους βάλουμε είτε κάποιο armor, το οποίο όμως είναι αναλώσιμο, είτε κάποιο όπλο ή όπλα, είτε items, είτε κάποιο trinket. Το παράδοξο ήταν ότι τη μία από τις τέσσερις θέσεις την έπιανε μόνιμα το unarmed “όπλο”, κάνοντας έτσι τη χρηστικότητα των θέσεων ακόμη πιο δυσχερή. Ακόμη υπήρχε μια τίμια συλλογή από όπλα τα οποία χωρίζονταν σε ποιότητες όσο πιο μεγάλο το νούμερο της θέσης τους στον πίνακα (δηλαδή όσο πιο δεξιά βρισκόταν), δίνοντας έτσι αρκετή ευελιξία στις μάχες. Βέβαια από όλα αυτά τα αντικείμενα τα οποία μπορούσαμε να έχουμε στη κατοχή μας, ο βασιλιάς των αντικειμένων ήταν το re-roll dice. Οι χρήσεις του άπειρες, από τις μάχες μέχρι το exploration, αποτέλεσε το βασικό μου σύμμαχο στην περιπέτειά μου αυτή.
Και αφού ανέφερα το σημαντικότερο ζάρι στο Flint: Treasure of Oblivion, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω πως το παιχνίδι αποτελεί έναν tactical-RPG τίτλο, του οποίου το turn-based combat system είναι επηρεασμένο άμεσα από τον D&D τρόπο παιχνιδιού. Πιο συγκεκριμένα, αρκετά γνώριμες μου φάνηκαν οι βασικές λειτουργίες του combat system -με αρκετές όμως προσθήκες- οι οποίες δίνανε μια ιδιαίτερη τροπή στο πως θα εξελισσόταν η μάχη. Το ενδιαφέρον στοιχείο ήταν ότι οι αναμετρήσεις χωρίζονταν σε skirmishes (μικρότερου μεγέθους μάχες ανάμεσα στην εξέλιξη της ιστορίας) και στα combat battles (μεγαλύτερου μεγέθους μάχες άμεσα συνδεδεμένες με το τέλος του κάθε κεφαλαίου), με σημείο-έκπληξη να αποτελεί ότι στα δεύτερα μπορούσαν να πεθάνουν μέλη του πληρώματός μας που ήταν replaceable μόνο από τα υπόλοιπα μέλη στις ανάλογες στήλες τους.
Το gameplay επηρεάζει και ένας morale μετρητής, ο οποίος αναλόγως τις ζαριές μας μπορούσε να γυρίσει όλη τη μάχη προς το μέρος μας ή και κατά μας χαρίζοντας μας έτσι μοναδικές στιγμές τυχαίου ενδιαφέροντος μέσα σε τακτικό σχεδιασμό. Υπήρχαν, για παράδειγμα, μοναδικά επιθετικά ζάρια τα οποία είχαν πλευρές με λειτουργίες όπως το instant death κάποιου εχθρού ανεξαρτήτου damage.
Σε γενικές γραμμές απογοητεύτηκα από την έλλειψη tutorial και από το ογκώδες, για ένα τόσο μικρό παιχνίδι, rulebook στο οποίο αναγκαστικά αφιέρωσα αρκετή ώρα για να αντιληφθώ πλήρως τους μηχανισμούς του. Στο σύνολό του το παιχνίδι μού χάρισε έναν υπέροχο νέο πειρατικό κόσμο και μία πολύ ωραία ιστορία για να θυμάμαι. Απλά οι μηχανισμοί του δεν απευθύνονται τόσο σε γνώστες του αντικειμένου, οπότε ίσως φανεί απρόσιτο σε όσους δεν έχουν εντρυφήσει σε tactical-RPGs.
Ευχαριστούμε πολύ την Enarxis Dynamic Media για την παροχή του review copy!
