Look how they massacred my boy.

Παρόλο που το PlayStation 3 είναι η κονσόλα την οποία χρησιμοποίησα για το λιγότερο χρονικό διάστημα, μου γνώρισε ένα παιχνίδι που βρίσκεται, ακόμη και σήμερα, στη δεκάδα μου. Το Batman: Arkham City – ή και το Asylum θα μπορούσε να πει κανείς - έθεσε υψηλό πήχη για τα super hero games, πόσο μάλλον για όλα τα μελλοντικά Batman παιχνίδια, κυρίως γιατί άλλους ήρωες δεν θα δούμε ποτέ (σε παρακαλώ DC). Το αντικείμενο του σημερινού review, το Gotham Knights, δεν διαδραματίζεται στο σύμπαν της Rocksteady, ούτε και δημιουργήθηκε από εκείνη. Παρόλα αυτά, ζούμε σε μία μετα-Arkham εποχή και οι συγκρίσεις πλέον είναι, όχι μόνο αναπόφευκτες, αλλά και επιθυμητές. Θέλοντας και μη, το Gotham Knights είναι διάδοχος μίας εξαιρετικής σειράς και έτσι ακριβώς θα αξιολογηθεί στο συγκεκριμένο review.    

BATECHNICAL DIFFICULTIES

Προτού αναφερθώ σε οτιδήποτε άλλο, νιώθω πως πρέπει να ξεκαθαρίσω κάτι. Τα δευτερόλεπτα που πέρασαν από τη στιγμή που είδα το παιχνίδι να τρέχει στα 30 FPS μέχρι και που έφτασα στα graphics settings νόμιζα ότι έτρεχα 100 μέτρα δίπλα στον Usain Bolt. Όταν είδα ότι δεν υπάρχει η επιλογή στο PS5 για performance mode και 60 FPS, συνειδητοποίησα ότι σκόνταψα και έπεσα με τη μούρη στο ταρτάν. Σε μία βιομηχανία που τα τελευταία δύο χρόνια η επιλογή δίνεται στον παίκτη, είναι αδιανόητο να κλειδώνεις την ανάλυση και τα FPS σε μία μονάχα διαμόρφωση. Αν το παιχνίδι σου, developer, δεν ανταποκρίνεται στις τεχνικές απαιτήσεις των παικτών, άλλαξε το. Καμία co-op εμπειρία δεν αξίζει θυσία μίας βασικής λειτουργίας του παιχνιδιού. Παρόλο που μετά από μερικές ώρες, και χωρίς να παίξω άλλο τίτλο ενδιάμεσα, κάπως συνηθίζεται, παραμένει μία σημαντική έλλειψη που θα με αποτρέψει από το να ξαναεπισκεφθώ το Gotham, μέχρι να – αν – φτιαχτεί.

Όσον αφορά περαιτέρω τεχνικά θέματα, τα κορδονάκια του Jason στη παραπάνω εικόνα είναι το επόμενο πιο αισθητό πρόβλημα που συνάντησα, και κράτησε μονάχα δύο cutscenes. Ναι αυτός είναι ο Jason Todd, ο Red Hood. Αν ρωτάς για ποιο λόγο είναι έτσι χωρίς τη στολή, δεν μπορώ να σου απαντήσω αλλά μπορώ να τον ξανακοροϊδέψω παρακάτω. Πίσω στα τεχνικά, μαζί με το κλειδωμένο 4Κ έρχεται και μία αύξηση στους loading χρόνους, σε σχέση τουλάχιστον με τις επιδόσεις που έχουμε συνηθίσει πλέον από τη νέα γενιά, αλλά that’s it. Σε σύγκριση με αρκετές νέες ΑΑΑ κυκλοφορίες, μπορώ να πω πως δεν είμαι καθόλου απογοητευμένος με τα bugs του Gotham Knights, και αυτό γιατί απλώς δεν υπήρχαν στο δικό μου playthrough.

THEY WATCH YOU AT YOUR HEARTH, THEY WATCH YOU IN YOUR BED

Η πρώτη εμφάνιση του Court of Owls σε Batman game άργησε πολύ περισσότερο από όσο έπρεπε. Και, ευτυχώς για τη ψυχική μου υγεία, εκτελέστηκε με ιδιαίτερη επιτυχία. Για όσους δεν τους είναι οικείο, το Court of Owls είναι μία οργάνωση/cult, η οποία αποτελείται από την πολιτικοοικονομική ελίτ του Gotham και κινεί τα νήματα στη πόλη από την αρχή κιόλας της ύπαρξής της. Το Gotham Knights μας το παρουσιάζει ως το μυστήριο που ερευνούσε ο Bruce Wayne πριν τον θάνατό του, και ως το βάρος που πρέπει να κουβαλήσουν πλέον οι τέσσερεις πρωταγωνιστές. Οι πρώτες ώρες ψάχνοντας το Court είναι αναμφίβολα οι καλύτερες σε όλο το playthrough. Οι κουστουμαρισμένοι άνθρωποι με τις μάσκες και το πέπλο θρύλου και μυθολογίας που τους καλύπτει χαρίζουν υπέροχο χαρακτήρα στον μεγάλο κακό της πλοκής, ακόμη και αν η ίδια δεν είναι, απαραίτητα, συνταρακτική. Το αρχικό αυτό μέρος του παιχνιδιού έχει ένα άρωμα θρίλερ μυστηρίου αντί για action και ένα, απροσδόκητο για τον τίτλο, σκοτάδι που επαναλαμβάνεται ανά περιοχές κατά τη διάρκεια της ιστορίας. Εδώ κατοικεί και η προσωπική μου αγαπημένη αποστολή με ένα συγκεκριμένο υπόγειο κτίσμα, όποιος κατάλαβε κατάλαβε, την οποία εύχομαι να μπορούσα να γυρίσω πίσω και να βιώσω και με τους τέσσερεις playable χαρακτήρες.

Μία δυνατή αποκάλυψη μετά και τα πράγματα αλλάζουν. Το Court δεν φαντάζει πλέον παντοδύναμο και αθάνατο αλλά ευάλωτο. Θυσιάζουν όλο αυτό που έχτισαν στον βωμό του action και του fan service, που αν και αυτό καθαυτό δεν είναι άσχημο, εκτινάζει στον αέρα το detective style storytelling που τόσο ωραία υλοποίησαν στην αρχή. Ο Big Bad αλλάζει, ή μάλλον, προστίθεται ένας ακόμη και ο κίνδυνος της ολοκληρωτικής καταστροφής του Gotham σε πόλεμο των δύο φατριών παραμονεύει. Ή τουλάχιστον έτσι μας λένε. Μπορεί να πραγματοποιήθηκε ένα U-turn προς το action, όμως δεν είχαμε ποτέ γεγονότα όπως το Protocol 10 του Hugo Strange ή το Gotham γεμάτο fear gas. Μονάχα αναφορές στον Αρμαγεδδών της πόλης αν συμβεί αυτό και αυτό. Θα προτιμούσα το παιχνίδι να εμβάθυνε στο Court, την λειτουργία της μυστικής τους κοινωνίας και το τρομακτικό άγνωστο πίσω από τις λευκές μάσκες, όμως εδώ ανοίγει μία κουβέντα για τα είδη των Batman ιστοριών καθολικά και θα έπαιρνε πολύ περισσότερο από ένα gaming review για να κλείσει.

Αν αναλύσει κανείς αυστηρά την γραφή και την πλοκή, δεν θα συναντήσει τίποτα ιδιαίτερο. Εκτός από το plot twist που ήμουν σίγουρος ότι ερχόταν αλλά σε καμία περίπτωση με αυτή τη μορφή, η ιστορία δεν εξελίσσεται με πρωτοφανή μαεστρία ή κάτι παρόμοιο. Παραμένει απλή, κάπως προβλέψιμη και πολλές φορές λίγο αδιάφορη όταν ξεφεύγει από τα βασικά γεγονότα. Αυτό που την εμπλουτίζει, όμως, σε ιλιγγιώδη βαθμό είναι οι βασικοί χαρακτήρες. Όχι ο καθένας από αυτούς, αλλά το σύνολό τους. Το Bat Family ως οντότητα είναι το πραγματικό διαμάντι του παιχνιδιού. Μολονότι στην αρχή οι voice actors και τα character models μου φαινόντουσαν ξένα, δεν άργησα να αγαπήσω τα νέα πρόσωπα και τις νέες φωνές των αγαπημένων μου χαρακτήρων. Εκτός από τον Jason. ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ Ο JASO- Ιδιαίτερη αδυναμία έχω στον Alfred, ο οποίος πήρε το screentime που του αξίζει στο Gotham Knights, με την σοφή και στοργική πατρική του φιγούρα να κάνει ακόμα και τη σκατόφατσα του Jason να μοιάζει ομορφότερη.

SPEAK NOT A WHISPERED WORD OF THEM, OR THEY'LL SEND THE TALON FOR YOUR HEAD

Το combat είναι το μεγαλύτερο λάθος του Gotham Knights. Όχι επειδή είναι άθλιο, αλλά διότι προσπαθεί να ξεφύγει από το Arkham style αντιγράφοντάς το παράλληλα. Με το Arkham Knight, αυτού του είδους το σύστημα μάχης τελειοποιήθηκε. Το Gotham Knights θα έπρεπε να διαλέξει ένα τελείως διαφορετικό μονοπάτι για να ξεφύγει από τη σκιά της Rocksteady. Αντί για αυτό, έμεινε ακριβώς στον ίδιο δρόμο, αφαιρώντας κομβικά στοιχεία όπως το counter και εισάγοντας ένα, θεωρητικά, νέο με τα Momentum abilities. Στην ουσία, όμως, το Momentum είναι απλά ένα energy gauge που γεμίζει όταν χτυπάς εχθρούς και σου επιτρέπει να χρησιμοποιείς special abilities. Έχοντας πει αυτά, το combat δεν είναι κακό. Ενώ στην αρχή φαίνεται να έχει σχεδιαστεί από τον character modeler του Jason, αν πάρει ο παίκτης τον χρόνο να μάθει τον ρυθμό του παιχνιδιού και να αποφύγει το button mashing, τα combos είναι γρηγορότερα και αναμιγνύονται ευχάριστα με τα momentum abilities. Το stealth από την άλλη πλευρά, δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα κουμπί πίσω από τη πλάτη του εχθρού. Για αρχική απόπειρα της WB Games Montréal σε Batman game, το combat θα το αποκαλούσα αποδεκτό, όμως είναι ξεκάθαρο από τη πρώτη αποστολή πως το stealth χρειαζόταν περισσότερη φροντίδα.

Η πόλη του Gotham υστερεί σε σχέση με το Arkham Knight και αυτό γιγαντώνεται από τον τρόπο που την εξερευνείς. Δυστυχώς, οι ανησυχίες μου επιβεβαιώθηκαν για το Batcycle, που, ενώ θα σε πάει γρήγορα στον στόχο σου, δεν έχει την αίσθηση της ταχύτητας που θα έπρεπε να έχει και κινείται κάπως παρόμοια με το infamous Batmobile. To κλασσικό grappling hook που χρησιμοποιούν από default οι τέσσερεις χαρακτήρες είναι σαφώς κατώτερο όλων των Arkham games και οι τέσσερεις traversal abilities των χαρακτήρων δεν συγκρίνονται με το flow που έχουμε γνωρίσει στο gliding του Batman. H πόλη καθαυτή στερείται ζωντάνια, και, πέρα από λίγα μεγάλα side quests που με διασκέδασαν αρκετά, χάνει στον τομέα των open world δραστηριοτήτων.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!