10 points to Gryffindor!

Και ποιος δεν φαντάστηκε, διαβάζοντας τα βιβλία ή βλέποντας τις ταινίες, το πώς θα ήταν να συμμετέχεις σε αυτό το μαγευτικό άθλημα των μάγων, αυτό που στο Wizarding World αποκαλείται «Quidditch»; 21 χρόνια μετά από την κυκλοφορία του πρώτου τίτλου της spin-off σειράς παιχνιδιών Harry Potter: Quidditch, μάς δίνεται άλλη μία ευκαιρία να δοκιμάσουμε το εν λόγω άθλημα στις οθόνες μας!

SPIN AROUND LIKE A BROOM

Από την αρχή του παιχνιδιού με “χτύπησε” ένα τεράστιο κύμα νοσταλγίας βλέποντας το intro, το οποίο περιείχε διάφορα αποσπάσματα των ταινιών Harry Potter (σε animated μορφή), αναπολώντας έτσι τα συναισθήματα που ένιωσα σαν πιτσιρικάς όταν αντίκρισα για πρώτη φορά το σπορ των μάγων. Φυσικά τα “χτυπήματα” της νοσταλγίας δεν σταμάτησαν εκεί, καθώς το παιχνίδι προχωρώντας στο tutorial μου εμφάνισε οικείους χαρακτήρες για να μου διδάξουν πως ακριβώς παίζεται το άθλημα. Πριν, όμως, το παιχνίδι προχωρήσει στην εκπαίδευσή μου, μού έδωσε την ευκαιρία να φτιάξω τον πρώτο χαρακτήρα μου. Εκεί τα πράγματα μπορώ να πω πως δεν με συνάρπασαν, καθώς οι επιλογές για το πώς θέλω να μοιάζει ο χαρακτήρας μου, ήταν περιορισμένες εκτός από πολλά options κουρεμάτων για τα μαλλιά του. Εκεί, όμως, που πραγματικά άρχισε να με πιάνει απελπισία ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι θα πρέπει να φτιάξω όλους τους παίχτες της ομάδας μου, κάτι το οποίο απέφυγα καταλήγοντας σε χαρακτήρες προ-επιλογές. Συνολικά η όλη εμπειρία του tutorial ήταν ένα rollercoaster συναισθημάτων, με τις αναμνήσεις να με καταλαμβάνουν βλέποντας γνώριμους χαρακτήρες να με μαθαίνουν πώς παίζεται η κάθε θέση, με την ευχαρίστηση που λάμβανα κάνοντας – αναπόφευκτα – αρκετά drifts και διάφορα κόλπα με τη σκούπα μου, νιώθοντας μία δυσφορία κάθε φορά που έβλεπα ένα νέο character creation menu.

Ολοκληρώνοντας το συναισθηματικό ταξίδι που λεγόταν «tutorial», το παιχνίδι μας τοποθετεί στο κεντρικό lobby του, όπου τα πράγματα αρχίζουν να αποκτούν ενδιαφέρον. Περιηγούμενος στις διάφορες καρτέλες από τις οποίες αποτελούταν το lobby, αντίκρισα μία αρκετά μεγάλη και ενδιαφέρουσα συλλογή από customization ρυθμίσεις. Ραβδιά, ρούχα, αξεσουάρ και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε ήταν διαθέσιμα για ξεκλείδωμα (oops!), και με όλα αυτά μπορούσαμε να εξοπλίσουμε την ομάδας μας, δίνοντάς έτσι τη δικιά μας πινελιά. Φυσικά, για να ξεκλειδώσετε το περιεχόμενο στο οποίο αναφέρθηκα, δεν έχετε παρά μόνο να παίξετε το παιχνίδι και να grindάρετε για να κερδίσετε το αντίστοιχο currency που χρειάζεται για να αγοράσετε τα αντικείμενα που επιθυμείτε, πράγμα το οποίο προτίμησα από την ύπαρξη των micro-transactions. Ανεξάρτητα από τον εξοπλισμό που επιλέγαμε, υπάρχει ένα ενδιαφέρον είδος transmog συστήματος, το οποίο αντικαθιστούσε έναν χαρακτήρα με κάποιον ήρωα από το σύμπαν του Harry Potter, δίνοντάς μας έτσι την ευκαιρία να δημιουργήσουμε τη δικιά μας ονειρική ομάδα, με μοναδικό μειονέκτημα τον περιορισμό στο customization.

Ακόμη, ένα θελκτικό σημείο του παιχνιδιού ήταν η ύπαρξη ενός level-up system, από το οποίο αποκομίζαμε skill points αλλά και σημαντικά materials για τις απαραίτητες αναβαθμίσεις των μαγικών σκουπόξυλών μας. Η αλήθεια είναι ότι μου προξένησε μια ευχάριστη έκπληξη η αναβάθμιση των σκουπόξυλων και των στατιστικών τους, με την επιλογή της κατάλληλης σκούπας να έχει στρατηγική σημασία στους αγώνες. Από την άλλη, το skill tree δεν μου φάνηκε κάτι τόσο ιδιαίτερο, παρότι ήταν ξεχωριστό για την κάθε θέση. Διαχωριζόμενο σε τρεις κατηγορίες - αναλόγως τη θέση - μπορούσαμε να επιλέξουμε ποιο skill μας φαίνεται πιο κοντά στο play-style μας καθώς δεν έχουμε τη δυνατότητα να τα πάρουμε όλα. Ασφαλώς, με κάθε skill point που ξοδεύαμε, ο κάθε παίκτης αποκτούσε πλεονεκτήματα ή ιδιότητες, οι οποίες τον έκαναν καλύτερο στο να εκπληρώσει τον στόχο του.

THE GOLDEN SNITCH HAS APPEARED!

Το άθλημα, παρόλο που έχει την ίδια ονομασία με αυτό των βιβλίων και των ταινιών, έχει διαφορές στη video game εκδοχή του. Οι θέσεις (chasers, beaters, keepers και seekers) παραμένουν ίδιες, με τη διαφορά ότι υπάρχει ένας λιγότερος beater, με αποτέλεσμα να είναι έξι παίκτες (αντί για επτά που είναι το κανονικό). Ακόμη, το μπαλάκι Golden Snitch αξίζει 30 πόντους αντί για 150, και όταν την πιάσουμε δε λήγει το παιχνίδι, καθώς πρέπει να συμπληρωθεί το σύνολο των 100 πόντων ή να φτάσουμε στη λήξη του χρόνου. Το ενδιαφέρον στη δικιά μας περίπτωση είναι ότι η κάθε θέση έχει τα δικά της abilities, προσφέροντας έτσι μια αίσθηση μοναδικότητας και ευχαρίστησης αναλόγως το σε ποια θέση αγωνιζόμουν.

Οι δύο ρόλοι που ξεχώρισα ήταν ο beater και ο seeker. Η θέση του beater μου προκαλούσε αρκετό γέλιο καθώς μπορούσες πραγματικά να ξεκληρίσεις την αντίπαλη ομάδα χτυπώντας τους συνέχεια και ανελέητα με την μπάλα (budge) την οποία έλεγχες. Από την άλλη, ο seeker μου φάνηκε ό,τι πιο “σπασμένο” σε θέση υπήρχε στο παιχνίδι. Με τα σωστά upgrades στα abilities του, συν τη σωστή επιλογή σκούπας, μπορεί να αποτελέσει το ισχυρότερο όπλο της ομάδας, καθώς σε ένα αγώνα μπορεί να προσφέρει κατ’ ελάχιστο το ποσό των παχυλών 60 πόντων, αφήνοντας αρκετά πίσω την αντίπαλη ομάδα.

Βέβαια, παρά τα διάφορα συναισθήματα τα οποία κατάφερε να μου χαρίσει το παιχνίδι τις πρώτες ώρες, στο τέλος κατάφερε να με απογοητεύσει. Οι δύο βασικοί λόγοι ήταν πρώτον η έλλειψη content και δεύτερον ο τρόπος που λειτουργούσε το multiplayer. Το Harry Potter: Quidditch Champions, πέρα από ένα υποτυπώδες σύστημα δυσκολίας που διαθέτει και τα τρία πρωταθλήματα που συναποτελούσαν το campaign (διάρκειας μίας ώρας), είναι θλιβερά επαναλαμβανόμενο καθώς τα γήπεδα είναι όλα και όλα τέσσερα, και οι σχολιαστές επαναλαμβάνουν τα ίδια και τα ίδια, σε σημείο που μπορείς να αποστηθίσεις την αναμετάδοση σχεδόν εξολοκλήρου. Ουκ ολίγες φορές έπιασα τον εαυτό μου να επαναλαμβάνει αυτά που άκουγε, διότι τα είχα ακούσει τουλάχιστον άλλες πέντε φορές σε ροή αγώνα.

Το δε multiplayer με βούλιαξε ακόμα βαθύτερα στον βούρκο της απογοήτευσης, και αυτό κυρίως λόγω του τρόπου που λειτουργούσε. Υπήρχαν ανά διαστήματα χρόνοι αναμονής αρκετά μεγάλοι, σε σημείο που αναγκαζόμουν να ακυρώσω την αναζήτηση session και να ξεκινήσω από την αρχή. Αλλά αυτό για μένα ήταν το λιγότερο. Το βασικό σημείο της απογοήτευσης μου πηγάζει από ότι ο κάθε παίχτης διαχειριζόταν δύο θέσεις. Από τη μία αντιλαμβάνομαι τους λόγους, όπως για παράδειγμα μικρότερη αναμονή στα lobbies, αλλά πραγματικά με αυτόν τον τρόπο τεμαχίζει τον χειριστή ανάμεσα σε δύο αρμοδιότητες, οι οποίες χάνουν με αυτό τον τρόπο την αξία τους. Για παράδειγμα, δεν γίνεται να είσαι beater και chaser ταυτόχρονα καθώς η κάθε θέση έχει να προσφέρει κάτι εντελώς διαφορετικό στο μας και δίνοντας περισσότερο βάρος σε μία από τις δύο θέσεις δεν υπάρχει περίπτωση να μην είσαι κάπου ελλιπής. Έτσι το παιχνίδι χάνει την ουσία του, που δεν είναι άλλη από τη διασκέδαση με τον τρόπου που διασκέδαζαν οι μαθητές του Hogwarts.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!