Points to Avalanche!

Διαβεβαιώ οποιονδήποτε συμμετείχε στη δημιουργία αυτού που σήμερα γνωρίζουμε ως «Hogwarts Legacy» πως αν έψελνε τη φράση «Expecto Patronum» θα αντίκριζε τη πνευματική μου μορφή μεταξύ των προστατών του εν λόγω πρότζεκτ. Αυτό διότι αμύνθηκα του ονόματος και της ακεραιότητάς του ήδη από την περίοδο διαρροής του το 2018, μέχρι και το προ ημερών λανσάρισμά του. Υπήρξα κυριευμένος από ένα ευχάριστο - αλλά ομολογουμένως αδικαιολόγητο - προαίσθημα πως θα σταθεί ανώτερο των τριγύρω συζητήσεων και θα υπερτερήσει των κοινωνικών διαμαχών που το πολέμησαν, παραδίδοντας σε μένα, όπως και σε όλους τους συν-υποστηρικτές του Wizarding World, ένα μαγευτικό video game στο σύμπαν όπου τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα.

Παρόλο που δεν κάλυψε κάθε προσδοκία μου, το Hogwarts Legacy σημείωσε αρκετές, αναγκαίες νίκες. Πρωτίστως, υποκλίθηκε στο σύμπαν στο οποίο βασίστηκε, αλλά και προκήρυξε αποστασιοποίηση από τις βλακώδεις δηλώσεις/θέσεις της Rowling, εξαιτίας των οποίων λίγο έλειψε να αμβλωθεί. Και όλα αυτά τα κατάφερε με το περιεχόμενό του, όχι με αμφισβητήσιμες τοποθετήσεις ή δημόσιες φανφάρες. Η ανάπτυξη ενός RPG στο σύμπαν του Harry Potter ήταν το ρίσκο που κανείς δεν τολμούσε να πάρει. Σαν άλλος Longbottom, η Avalanche ξεπρόβαλε, αγνόησε την όποια κακεντρέχεια και δίχως πολλές επιτυχίες στο βιογραφικό της… «έσφαξε» την εμπορική Nagini, γνωστή ως «haters».

Όντας στην άλλη ακριβώς μεριά της συζήτησης, στεκούμενος δηλαδή ως μέτριας βαθμίδας Potterhead, δεν έβλεπα την ώρα φοιτήσω στο Hogwarts, έστω και ψηφιακά. Ανυπομονούσα να ζήσω τα όσα έγραψαν οι δημιουργοί του παιχνιδιού, τοποθετώντας τις δικές μου σελίδες και λέξεις σε κάθε επιτρεπτό, «unwritten» (όπως τους αρέσει να λένε) πεδίο. Ήλπιζα - και ως ένα βαθμό δικαιώθηκα - να βιώσω από πρώτο χέρι τη μαγεία της νεανικής αυτής λογοτεχνίας, με μία ιστορία που περιστρέφεται γύρω από εμένα ή στη συγκεκριμένη περίπτωση, γύρω από το διψασμένο για γνώση άβατάρ μου. Το καπέλο διάλεξε Slytherin, αντιστοιχώντας το πεπρωμένο μου στα όσα είχα προαποφασίσει για τις in-game σπουδές μου ως Tsimpo Xorkipust (Τσίμπο Ξόρκιπουστ).

Σε αντίθεση με την πραγματική μου ζωή, δεν σκόπευα να είμαι «το καλό παιδί», ούτε απουσιολόγος εντός των τάξεων του Hogwarts. Για την ακρίβεια, είχα καταλήξει εξαρχής πως ήθελα διακαώς να πειραματιστώ με τις σκοτεινές τέχνες, δημιουργώντας σενάρια στο μυαλό μου που παραλίγο να οδηγήσουν το Sorting Hat στο να φωνάξει «AZKABAN» αντί κάποιου εκ των τεσσάρων οίκων. Μπορεί η άνθιση της πλοκής να μην παρουσιάζει τόσο στοχευμένα παρακλάδια, ωστόσο έχει ουσία που δανείζεται και δεν αφαιρεί από τις canon γραφές των Harry Potter και Fantastic Beasts, με αποτέλεσμα να μην προσβάλλει κανέναν αν θεωρηθεί υπαρκτό κομμάτι κάποιου χρονολογίου που βρίσκεται ενδιάμεσα (?) της ίδρυσης της σχολής των μάγων και της αντιμετώπισης του ά-μυτου ακατανόμαστου.

ΗΘΕΛΑ ΤΗΝ ΑΒΑΝΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΞΟΡΚΙΩΝ…

For the record, θα ελέγξετε έναν μαθητευόμενο μάγο που μεταγράφεται απευθείας ως 5th grader στο Hogwarts, με το πρόσημο μίας πολύ ιδιάζουσας περίπτωσης. Μεταξύ της επεισοδιακής σας πρώτης ημέρας και των τραγικών εξελίξεων που επακολούθησαν στα πέριξ του Hogwarts, θα μάθετε πως ορισμένα goblins κάνουν χρήση μαύρης μαγείας, υπονομεύοντας την ασφάλεια όλου του κόσμου, την ίδια στιγμή που ο/η πρωταγωνιστής/στρια σας ανακαλύπτει πως κουβαλά μία αρχαία, υπερφυσική δύναμη στο DNA του. Πολύ σύντομα θα αναγκαστείτε να ξεσκεπάσετε μυστήρια που αφορούν τόσο τις κακοήθεις διαθέσεις του Ranrok, τις προθέσεις των προδοτών της ανθρωπότητας, όπως και την προέλευση όλων των δυνάμεων που καθιστούν τον κεντρικό χαρακτήρα ξεχωριστό και ελπιδοφόρο για το μέλλον και στην ασφάλεια του Hogwarts.

Αν το δούμε εξ αποστάσεως και αποφύγουμε τα εξονυχιστικά, θα έβαζα το narrative του Hogwarts Legacy κάπου ανάμεσα στο ενδιαφέρον και το αμβλύ. Προς υπεράσπιση του παιχνιδιού, επέτυχε στην κύρια αποστολή του, που δεν ήταν άλλη από το να δώσει διαδραστικές διαστάσεις στα όσα λατρέψαμε σε βιβλία και ταινίες. Οι λιγότερο αυστηροί θα ζήσουν με το Hogwarts Legacy αυτό στο οποίο ευελπιστούσαν να μετατραπεί μία μέρα ο PS1 Hagrid. Ειδικά οι πρώτες ώρες του παιχνιδιού θα είναι ηδονικές για τους λάτρεις του Wizarding World, εφόσον το essence, η μουσική, οι καρα-βρετανικές ερμηνείες ήταν εκεί από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Εγώ βέβαια είδα το momentum να χάνεται σταδιακά και σκέφτηκα πως άτομα που δεν δηλώνουν fans, που δεν θα συγκινηθούν από τις περιπολίες των φαντασμάτων στους διαδρόμους του κάστρου ή που δεν αφουγκράζονται το πόσο συνταρακτικές εξελίξεις μπορεί να προσφέρει μία σταγόνα αναμνήσεων στα Pensieves (βλέπε Severus Snape) δύσκολα θα ανατριχιάσουν όσο εμείς.

Οι γνώστες και πιο ενδελεχώς σκεπτόμενοι θα καταλάβουν, αργά ή γρήγορα, πως στο παιχνίδι δεν ζούμε έναν μοναδικό ρόλο, αλλά την ιστορία ενός άλλου Harry, εφόσον ακολουθεί, μέχρι έναν βαθμό, τα δρώμενα του Philosopher’s Stone από την άποψη του ότι πάλι νιώθουμε εκλεκτοί και πως έχουμε όλα τα βλέμματα των μαθητών και καθηγητών στραμμένα πάνω μας. Όσο ισχυρές στιγμές και αν εμφανίζονται στην πορεία, κάπως το ‘χουμε ξαναδεί το έργο και έτσι το story αποτυγχάνει λίγο στο να παραστεί πρωτότυπο. Μάλιστα, είναι αρκετά προκαθορισμένο, αφαιρώντας λίγο από την role-playing υπόσχεση και περιορίζοντας την σε ενασχόληση με levels, gears και το απρόσμενα καλοφτιαγμένο character creation του. Κοινώς περίμενα πολλά περισσότερα story-wise ή τουλάχιστον να μην είχαμε τόσο επίπεδη εξιστόρηση.

Μικρό το κακό, αφού αυτό που αξίζει να σας - και θα σας -  απασχολήσει περισσότερο είναι η ζωή εντός και εκτός του Hogwarts. Για το πρώτο κομμάτι έχω να παραθέσω μόνο διθυράμβους, εφόσον είναι ένας στόχος στον οποίο οι developers βρήκαν αποκορύφωμα. Καμία έκπτωση σε αισθήσεις και σχεδιασμό, ενώ από άποψη οράματος και εκτέλεσης η κατεύθυνση που επέλεξαν για τα όσα μπορούμε να κάνουμε στη σχολή είναι άψογη. Είναι τεράστια επιτυχία για το παιχνίδι να σου μεταδίδει το feeling πως βαδίζεις στα ίδια μονοπάτια με τον Harry Potter, επισκέπτεσαι τα ίδια δώματα, παρακολουθείς τα ίδια μαθήματα και - πάνω από όλα - διδάσκεσαι τα ίδια ξόρκια. Στο συγκεκριμένο ειδικά θα ήθελα να σταθώ για μία παραπάνω πρόταση, αφού βρήκα τη διαδικασία και την παρουσίαση της όλης εκμάθησης φανταστική, δίχως υπερβολές ή χρονοτριβή. Εκείνες είναι μερικές από τις πιο ορατές στιγμές που η μαγεία του Hogwarts Legacy γίνεται πέρα για πέρα αληθινή.

ON A SCALE OF 1-10, I AM 9 ¾ OBSESSED.

Ακόμα και αν «το αγόρι που έζησε» δεν ήταν ούτε ιδέα στην προ αιώνος διεξαγωγή των γεγονότων του Hogwarts Legacy, το παιχνίδι δοκιμάζει πολλά πράγματα για να σε κάνει να νιώσεις ισάξιός του, να αισθανθείς μέρος του σύμπαντος, με δραστηριότητες πολύ διασκεδαστικές και καθόλου αυθαίρετα τοποθετημένες. Το fan-service κομμάτι καλύπτεται σε κάθε πετραδάκι του Hogwarts, εφόσον θα ακούσετε λέξεις και ατάκες που ζωντανεύουν γραφές από τα βιβλία, δεν θα αγνοηθούν καθόλου αναφορές επωνύμων που παραπέμπουν σε σημαντικές μορφές της μετέπειτα ιστορίας (Black, Weasley, κλπ), ενώ το πρώτο άνοιγμα των πυλών του για επίσκεψη της αυλής του το βάζω ανάμεσα στις καλύτερες παρουσιάσεις setting στην ιστορία των video games, παρέα με την έξοδο στο Limgrave (Elden Ring) και την είσοδο στην Rapture (BioShock).

Μεγάλο μέρος των όσων φαντασιωθήκαμε κατά την αποκάλυψη του παιχνιδιού έγινε ορατό. Από την εκτέλεση του πρώτου Wingardium Leviosa, μέχρι τις γνωριμίες και τις αλληλεπιδράσεις με τους συμμαθητές των έτερων κοιτώνων, κάθε κίνηση και επιλογή εντός του Hogwarts αποδεικνύει πόσο γερά κατακτήθηκε το νόημα από την - κακά τα ψέματα - άπειρη ομάδα της Avalanche. Η παρθενική της δράση στα AAA games χρειαζόταν πολλά παραπάνω από μάγια, ωστόσο, ώστε να υλοποιηθεί αψεγάδιαστα και αυτή της την υψηλού budget εξόρμηση πλήρωσε η open world δομή και τα απαιτούμενα συστήματα πέραν των συνόρων του Hogwarts. Θα φτάσουμε και εκεί, αφού ξεκαθαρίσουμε πως η ζωή εκτός της σχολής παρουσιάζεται εξίσου εύστοχα, υπενθυμίζοντάς μας πως για κάθε φιλόξενο, γεμάτο ζωή χωριουδάκι υπάρχει ένα νοσηρό, επικίνδυνο δάσος.

Σε αμφότερες τις περιπτώσεις, οποιοδήποτε εξωτερικό πλάνο είναι πραγματικό θέαμα. Πολύ λεπτομερείς κατασκευές κτηρίων, πλούσιο «φούντωμα» της βλάστησης και σχέδια που είναι το λιγότερο αξιοπαρατήρητα και χαρακτηριστικά των όσων γνωρίζουμε. Στην εξερεύνησή όλων αυτών δεν υπάρχει καμία περιηγητική ιδιοτροπία από τη στιγμή που μπορείς ανά πάσα στιγμή να καβαλήσεις τη μαγική σου σκούπα ή ένα φιλικό hippogriff και να βρεθείς στον αέρα. Οι πτήσεις με αυτά αποδείχθηκαν τελοιοποιημένος traversal μηχανισμός, αφού δεν υπήρξε στιγμή που δεν σαγηνεύθηκα από τη διάθεση να ίπταμαι και να παρατηρώ την αλλαγή μέρας/νύχτας στον κόσμο του παιχνιδιού, πέραν του να ταξιδεύω σαφώς ταχύτερα. Το Hogwarts Legacy θα το θυμόμαστε για την ελεύθερη, εναέρια κινητικότητα που προσφέρει με τον ίδιο τρόπο μου μέχρι σήμερα εκθειάζονται οι μανούβρες του Spider-Man στη Νέα Υόρκη και στο έπος της Insomniac Games.

Με τα παραπάνω, κέρδισα όσο χρόνο με έπαιρνε μακριά από τα παράπονά μου απέναντι στον ανοιχτό κόσμο του παιχνιδιού, γύρω από τον οποίο συσσωρεύεται και η πλειονότητα των αστοχιών του Hogwarts Legacy. Αποδομώντας το θα αντιληφθείτε πως δεν εισάγει κάτι πρωτόγνωρο στο δομικό σχεδιάγραμμα που ακολουθεί το μέσο μοντέρνο open world παιχνίδι, ίσα-ίσα που τείνει να το απλουστεύει ακόμα περισσότερο. Ήθελα από τους δημιουργούς του να με αφήσουν να το ζήσω πιο εξερευνητικά, πιο απρόβλεπτα, λιγότερο κατευθυντικά όταν ένα τόσο υπέροχο και αγαπητό περιβάλλον ξεδιπλώθηκε μπροστά μου. Δυστυχώς, το Hogwarts Legacy στηρίζεται πάνω σε πολύ τετριμμένα open world συστήματα, περιμένοντας κυρίως από τους NPC’s να μας τραβήξουν σε εκδρομές και οδηγώντας μας στην καταγραφή μερικών, συγκεκριμένων activities που υπάρχουν στα περίχωρα της σχολής. Merlin Trials, Bandit Camps, σπηλιές, κάθε είδος δραστηριότητας χαρακτηρίζεται από μία στερητική λιτότητα στο περιεχόμενό της, κάτι που με έκανε να νιώσω πως όσο περνούσαν οι ώρες και παρατηρούσα τα μοτίβα τους έβρισκα όλο και λιγότερο διεγερτική την ιδέα ανακάλυψης των «εκπλήξεών» τους.

SOMETHIN’S RON WITH YOU

Για αυτό ευθύνεται σε τεράστιο βαθμό το πόσο κουραστικά βοηθητική είναι η φύση του παιχνιδιού, εφόσον φάνηκε να φοβάται να αφήσει έστω στιγμιαία τον παίκτη δίχως πυξίδα. Ακόμα και τα πιο generic open world games του σήμερα μπαίνουν στον κόπο να μοιράσουν μερικά ερωτηματικά στους χάρτες τους, κάτι το οποίο το Hogwarts Legacy αγνοεί και έτσι αποτυγχάνει σφοδρά στο να μας δώσει αυτό που επιθυμούσαμε ίσως περισσότερο από οτιδήποτε: να «χαθούμε» στον κόσμο του. Κάθε quest και τα απαιτούμενά του είναι όλα τους σημειωμένα και επεξηγηματικότατα, σαν να βρίσκονται μονίμως υπό την επήρεια Alohomora, αφού όλες τους οι απαιτήσεις αναγράφονται με μιας και τα μυστικά τους μαρκάρονται από waypoints, στερώντας μας το δικαίωμα να εξερευνήσουμε ελεύθερα σε αποστολές με κύρια εντολή το «εξερεύνησε». Θεωρώ πως υπήρχαν τμήματα που μπορούσαν κάλλιστα να αφεθούν ακατανόητα ή έστω ελαχίστως αδιευκρίνιστα για καλό του παιχνιδιού.

Κάτι τέτοιες αδυναμίες ψιλοσκεπάζονται πονηρά από την καθαρά εξωτερική ζωντάνια που εκπέμπουν οι χαρακτήρες και οργανισμοί του παιχνιδιού ή πολλές φορές μπορεί να επισκιαστούν από το ισχυρότερο κομμάτι του gameplay, το combat system. Όταν το ραβδί σας γείρει σε θέση μάχης επιστρέφεται μεγάλη δόση ευχαρίστησης. Κάθε φορά που περικυκλώνεστε από εχθρούς, ανθρώπινους και μη, είναι στο απόλυτο έλεος των μαγικών σας δεξιοτήτων, εφόσον γίνονται αυτομάτως σακιά εξάσκησης των ξορκιών που διδαχθήκατε, όπως και αντικείμενα εκτόνωσης. Οι μάχες του Hogwarts Legacy χρειάζονταν σίγουρα ιδιαίτερη αναπτυξιακή διαχείριση για το καταπληκτικό, fun-to-play αποτέλεσμα που συναντήσαμε. Σε αυτό βοηθά η προσεκτική υποβοήθηση του παίκτη που μαρκάρει τον στοχευμένο εχθρό κατά την περιστροφή της κάμερας και μας βοηθά να γνωρίζουμε ανά πάσα στιγμή το πού θα εξαπολύσουμε την επόμενη επίθεσή μας, χωρίς reticles και ενοχλητικές ενδείξεις.

PROVE YER A WIZARD

Το ότι η μάχη είναι καλοδουλεμένη φαίνεται και από το πόσο γρήγορα με βοήθησε να μεταβώ από το στάδιο εκμάθησης και εναρμονισμού με τις εναλλαγές των spells στην ενστικτώδη αξιοποίησή τους και τον ευχερή χειρισμό του νεαρού μου μάγου. Η spell-based δράση του δεν κινδύνεψε ποτέ να γίνει κουραστική με τις τόσες μαγικές επικλήσεις που βρήκαμε στη φαρέτρα μας. Ίσως οι τέσσερις τετράδες από ενεργά spells να είναι ολίγον υπερβολικές, εφόσον δεν νομίζω πως υπάρχουν πολλοί που θα ανταπεξέλθουν στη διαχείριση 16 συγχρονισμένων ικανοτήτων υπό απειλή. Όπως και να ‘χει όμως, δεν επήλθε ποτέ κορεσμός στο να ταλαιπωρώ με ξόρκια τους διαφόρους τύπους εχθρικών μονάδων που συνάντησα και ποικίλουν ανάμεσα σε ανθρώπους, αράχνες, goblins, δράκους και ιππότες. Ούτε εδώ έγιναν θυσίες, αφού είστε ελεύθεροι να αξιοποιήσετε τη μαγεία σας για υγιή άμυνα, με ένα Protego ας πούμε, όπως και για να… ξεφύγετε μαθαίνοντας τις τρεις απαγορευμένες κατάρες.

Σκέτη απόλαυση. Το Hogwarts Legacy έδωσε υπόσταση στα όσα φανταζόμουν και έκανα ντυμένος Harry σε αποκριές των παιδικών μου χρόνων. Όπως τότε κρατούσα το πλαστικό μου ραβδί και έκανα φιγούρες, έτσι ακριβώς το Hogwarts Legacy μετέφραζε εικονικά τις εντολές που έδινα στο χειριστήριο μου. Το DualSense συγκεκριμένα έβγαζε και τους θορύβους που κάποτε χρειαζόταν να αντιγράφω με το στόμα μου, όποτε ήθελα να δώσω οπτικοακουστική ενέργεια στη φαντασία μου. Στο Hogwarts Legacy όλα αυτά πραγματοποιούνται με το πάτημα ενός μόνο κουμπιού, ενώ περισσότερα θα χρειαστούν οι στιγμές που εκτελείτε επιλύσεις γρίφων.

Μου έκανε αρκετή εντύπωση πως στα μαχητικά σενάρια το Hogwarts Legacy διατηρούσε την ακεραιότητα των frames του, διότι σε όλο το υπόλοιπο παιχνίδι τα θεματάκια πηγαινοερχόντουσαν. Συμφωνώ μεν με όσους βρίσκουν το παιχνίδι οπτικά συγκλονιστικό, αλλά οφείλω να σας υπενθυμίσω πως η αρχική υπόσχεση κυκλοφορίας ήταν το 2021. Παρατηρώντας το πόσο υποβασταζόμενο φάνηκε τεχνικά σε ορισμένες περιπτώσεις δεν θέλω καν να φανταστώ πως θα έδειχνε αν τηρούσε εκείνο το πρόγραμμα και δεν δεχόταν αναβολές. Και ξαναλέω, δεν θα απογοητεύσει σε κινηματογραφικές σκηνές ή μακρινά πλάνα, αλλά σε φυσιολογική ροή, διαλόγους και περπάτημα. Τα assets του δέχονταν σταδιακό… Repairo σε καθεμία από τις προαναφερθείσες εντολές και γενικά το παιχνίδι ήθελε τον χρόνο του για να φορτώσει πιο κοφτερές λεπτομέρειες ή να ταιριάξει το lip-sync του. Κρίμα γιατί όταν όλα κυλούσαν ομαλά δεν έπαυα να αποβλακώνομαι από την ομορφιά των τοπίων του.

Εξηγήσιους για να μην παρεξηγήσιους: Θεωρώ το Hogwarts Legacy μεγάλη επιτυχία. Έχουμε να δούμε τέτοια δικαίωση ενός κατατρεγμένου IP στα video games από την εποχή της Rockstead-ικής αναγέννησης του Batman. Αυτό δεν αναιρεί όμως πως, προς το παρόν, δείχνει να είναι μία φιλόδοξη προσπάθεια που βρίσκεται ακόμα στα θεμέλιά της. Το παιχνίδι μόνο φτάνει κοντά ή αποτυγχάνει στο να θριαμβεύσει σε κάποιο εκ των τμημάτων από τα οποία απαρτίζεται, όμως αριστεύει στην προσπάθεια να φιλτράρει με τον φακό του Wizarding World κάθε στοιχείο του. Εξαιρώντας το world design, πολλά πράγματα έμειναν πίσω, αλλά αυτό δεν αναιρεί πως μπροστά μας έχουμε ένα τεράστιο δημιουργικό ξέσπασμα από ένα team που ήταν συνηθισμένο να φτιάχνει… Disney Infinity. Θεωρώ πως το Hogwarts Legacy ικανοποιεί, προσφέρει παρηγοριά σε όσους είχαν απογοητευτεί πως τα καλά Harry Potter games έχουν όλα τους LEGO τουβλάκια και δεν θα κοπιάσει να γοητεύσει τους fans των Harry Potter και Fantastic Beasts.

Προς εμέ, «μίλησε» περισσότερο στα Harry Potter κύτταρά μου, παρά στην gaming φύση μου. Επιτυγχάνει περισσότερο στο να αναγνωριστεί ως ένα θαυμάσιο Wizarding World project αντί ως ένα καλοφτιαγμένο RPG με αυτή την αδειοδότηση. Χρειάστηκε να παρέμβω σε πολλές ρυθμίσεις για να το φέρω εκεί που επιθυμούσα, αλλά στο τέλος της ημέρας δεν μπορώ να παραβλέψω την τεράστια δουλειά που έχει γίνει έστω για να πλησιάσουμε στην ιδέα του να ζούμε στο Hogwarts. Αυτό ήταν το μεγάλο στοίχημα για το Hogwarts Legacy και το κέρδισε, δίνοντας την αίσθηση πως είναι ένα παιχνίδι για τους Harry Potter fans, φτιαγμένο από Harry Potter fans.

Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!