Το sequel που δικαιούταν.

Η δική μου ιδιοσυγκρασία κατατάσσει το Horizon Zero Dawn στην πρώτη θέση των μεγάλων ρίσκων που πήρε η Sony την περασμένη γενιά. Τόσο το ιδιαίτερο και πολυδιάστατο concept του, όσο και η φιλόδοξη υλοποίησή του από την Guerrilla αποτελούσαν μεγάλα στοιχήματα σε θέματα οικονομίας και γοήτρου για τα δεδομένα των -τότε- Worldwide Studios. Όταν ένα ολοκαίνουριο IP δέχεται τόσο θερμή υποδοχή από 20+ εκατομμύρια παίκτες και ο Hermen Hulst παίρνει προαγωγή σε ηγέτη των PlayStation ομάδων, δεν θέλει πολύ μυαλό ή επιχειρησιακό υπόβαθρο για να υποθέσουμε πως το εγχείρημα εθεωρείτο επιτυχημένο. Με ιδρώτα αλλά και άφθονο ρομαντισμό, η Guerrilla κέρδισε και με το παραπάνω το δικαίωμα να προχωρήσει σε ένα sequel, μη φοβούμενη πια το πώς θα υποδεχθούν οι fans την κοκκινομάλλα πρωταγωνίστριά του ή το πολύπλοκο σύμπαν των μηχανικών δεινοσαύρων. Η in-game εξέλιξη της Aloy από outcast σε μεσσία κάθε φυλής, αντικατοπτρίζει τον τρόπο που κατέκτησε τις καρδιές των PlayStation fans και παρελαύνει ως σύγχρονη μασκότ του brand.

Έχοντας λάβει, λοιπόν, το επιβεβαιωτικό μαξιλαράκι ασφαλείας από το κοινό και ακόμα μεγαλύτερη πρόσβαση στην τράπεζα της μητρικής εταιρείας, το Horizon Forbidden West όχι μόνο ήταν αναπόφευκτο σαν ύπαρξη, αλλά και αναπόφευκτα πιο μεγαλεπήβολο. Σας καλώ να πάψουμε να αγνοούμε το προφανές και να παραδεχτούμε εξαρχής το οπτικό κάλλος του γιγαντιαίου αυτού sequel, εφόσον απαιτεί αυταπάτη ή να είναι κάποιος βαμμένος (χωρίς λ) για να αρνηθεί το τεχνικό θαύμα που παραδίδει ξανά η Guerrilla. Κάθε στιγμιότυπο του Horizon Forbidden West είναι wallpaper-worthy, κάθε frame είναι ένας αριστοτεχνικός καμβάς και ενώ χρησιμοποιήθηκε πληθώρα από προϋπάρχοντα assets, κάθε υπάλληλος του καλλιτεχνικού τμήματος αξίζει μετάλλιο για το πόσο next-genικά όμορφο είναι το συγκεκριμένο video game. Η ευκρίνεια στο σχεδιαστικό κομμάτι αυτοπλασάρεται ως μεγαλύτερη δύναμη και του Forbidden West, οδηγώντας σε ένα γελοία εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Χρειάστηκαν αμέτρητες ώρες gameplay και εσωτερικής διαμάχης για να πάψω να αμφισβητώ την ψηφιακή υπόσταση των όσων αντίκρισα, πόσο μάλλον του πόσο ήσυχο καθόταν στη γωνία του το PS5 μου, παράγοντας ένα ονειρεμένο output.

Η ΔΥΣΗ ΑΝΑΤΕΛΛΕΙ

Η ολλανδική Guerrilla αυτοκαλέστηκε μεταξύ των υπεύθυνων για την οριακή κατάργηση της έννοιας των levels στις μέρες μας, αφού όλοι πια μιλούν υπεροπτικά για “BiOmEs”. Μετά τον original τίτλο, την υποστήριξη του Death Stranding και τα όσα είδαμε στο Horizon Forbidden West δικαιολογούμε -κατ’ εξαίρεση- κάθε φλυαρία περί δημιουργίας “κόσμων”, μπροστά σε τέτοια παραδείγματα. Όταν ο κεντρικός φακός του παιχνιδιού ζουμάρει και παρατάει τα πανοραμικά πλάνα για να δώσει έμφαση σε οργανισμούς, χαρακτήρες, μικρότερες τοποθεσίες, εξακολουθεί να διατηρεί το ίδιο βεληνεκές λεπτομέρειας. Στις πολυάριθμες RPG-τύπου συζητήσεις που θα συμμετάσχετε θα διαπιστώσετε την τρελή δουλειά που έχει γίνει στο υπόβαθρο για τα facial και σωματικά animations και στην Aloy αλλά και σε κάθε τριτοτέταρτο NPC. Μέχρι νεοτέρας, το Forbidden West δίνει στην Guerrilla τα πρωτεία όσον αφορά στην ώθηση της βιομηχανίας προς μία πιο ρεαλιστική κατεύθυνση.

Το ασυγκράτητο horsepower του PS5 πότισε με άνεση έκφρασης την Decima Engine, κάτι που είναι ορατό ακόμα περισσότερο στις πελώριες εχθρικές μηχανές και στην υπερβολικά προσεγμένη βλάστηση. Ακόμα και αν δεν ήταν αλάνθαστη στην υλοποίηση, οι 2-3 ατέλειες που συνάντησα στον απέραντο χάρτη του παιχνιδιού ήταν πέρα για πέρα αμελητέες σαν κόκκος άμμου σε μία απέραντη έρημο. Έρχομαι στη δύσκολη θέση να σας προτείνω να δοκιμάσετε, έστω εν συντομία, την επιλογή 4K/30FPS για το crispness και μόνο, άσχετα που η -προφανέστατα- πιο λογική επιλογή του performance mode αγγίζει τα 1800p, άρα βρίσκεται πολύ κοντά στο native 4K. Όσοι ξέμειναν με την PS4 version μην σκάτε, είναι και πάλι αποστομωτικό, αλλά -χωρίς παρεξήγηση- το upgrade είναι σαφώς πιο αναγκαίο από ό,τι παρουσιάστηκε στις marketing καμπάνιες του παιχνιδιού, αν θέλετε ειλικρινά να απολαύσετε τις πλήρεις προοπτικές ενός μεγαλειώδους τίτλου.

Συγχωρέστε με που ξεκίνησα πνίγοντάς σας με πληροφορίες και νούμερα για τις επιδόσεις του παιχνιδιού. Δεν συνηθίζω να τοποθετώ τέτοια στοιχεία στην αρχή των κριτικών μου, ακόμα και αν το «φαίνεσθαι» αποτελεί νούμερο 1 selling point του Horizon Forbidden West. Είναι άδικο για το παιχνίδι να αναλωνόμαστε αποκλειστικά σε στοιχεία του τεχνικού τομέα, όταν το sequel στέκεται ποιοτικότερο του πρώτου από όποια πιθανή μεριά και αν το παρατηρήσουμε. Η αφετηρία των βελτιώσεων βρήκε σταθμό στους νέους μηχανισμούς και τα εργαλεία που έχει στη διάθεσή της η Aloy από το ξεκίνημα ή που αποκτά στην πορεία της περιπέτειάς της. Τα πολυδιαφημισμένα Pullcaster και Shieldwing, μία δυάδα από tools που έχουμε ξαναδεί σε αμέτρητα games του παρελθόντος, ξεκλειδώνουν ένα σωρό απαραίτητες δυνατότητες για το ginger της καρδιάς μας, προσδίδοντας στην Aloy άφθονη ευελιξία στο πεδίο της μάχης και πληθώρα επιλογών στην εξερεύνηση των ποικιλόμορφων εδαφών. Ομολογώ πως περίμενα αυτές οι προσθήκες και όσες ακολούθησαν να δημιουργούσαν νέες σεναριακές φαντασίες, κάτι που δεν επιτυγχάνεται, αντιθέτως περιορίζονται αποκλειστικά στην αντικειμενικότατη ευχρηστία τους.

Η μοναδική έντονη προσωπική έχθρα που είχα αναπτύξει με το Zero Dawn αφορούσε το ανύπαρκτο melee combat του. Οι developers ανταποκρίθηκαν στο feedback και έκαναν τη μάχη σώμα-με-σώμα λειτουργική και κατά περιπτώσεις προτεινόμενη στο sequel, κάτι που οφείλεται και στα εκτεταμένα skill trees που περιμένουν να προσαρμοστούν βάσει του playstyle μας. Το δε ranged gameplay είναι αψεγάδιαστο, ενώ εξεπλάγην από την βολικότητα της προαιρετικής γυροσκοπικής στόχευσης. Η άσπαστη αλυσίδα ικανοτήτων της Aloy, συνδυάζεται με τα θανατηφόρα τόξα της, τα προηγμένα gadgets της και όλα τα αξιοποιήσιμα και fun-to-use εργαλεία που της έδωσε η Guerrilla, ώστε να φωτίσει με τους προβολείς του design της τα κορυφαία στοιχεία του. Το Forbidden West αποδεικνύει πως καθόλη τη διάρκεια της ανάπτυξής του υπήρχε σαφής επίγνωση των αρετών του πρώτου παιχνιδιού, δίνοντας την ευκαιρία στο προαναφερθέν να πατήσει γερά πάνω στα πλεονεκτήματά του και να επιλύσει πιο παθητικά τα προβλήματά του.

BIGGER AND BETTER BIGGEST AND BEST

Μεγαλύτερο, καλύτερο, αποτελεσματικότερο σε κάθε κομμάτι του, το Forbidden West παίρνει «Άριστα!!!» όπου το Zero Dawn έγραφε «Τέλεια». Να πω την αλήθεια μου, ήθελα κάποιας μορφής υποβρύχιες μάχες, δεδομένου του ότι το δεύτερο παιχνίδι είναι προφανώς πιο υδάτινο, αλλά το ξεπέρασα κατά την αναζήτηση κειμηλίων στις διαβρωμένες Ατλαντίδες. Που να see όμως μάχη under the sea, όταν οι δημιουργοί του παιχνιδιού κλήθηκαν να εμπλουτίσουν δραματικά τη λίστα των μηχανικών πλασμάτων που βόσκουν ανά λημέρι. Η Guerrilla ντροπιάζει με το έργο της ιστορικά franchises τύπου Monster Hunter με το μέγεθος, τον σχεδιασμό και την συμπεριφορά των τεράτων της, εφόσον κάθε μηχανή από όσες εισήχθησαν για λογαριασμό του sequel είναι φανταστικότερη της προηγούμενης. Η επιβλητική παρουσία των Shellsnapers και ο ξαφνικός θάνατος που μπορεί να μας βρει με κάθε κίνηση του Slitherfang, μετατρέπουν το Forbidden West σε ένα ακόμη πιο απρόβλεπτο και διασκεδαστικό action game, ειδικά όταν κάθε πέτρα, στύλος και τοίχος μπορεί να αξιοποιηθεί προς όφελος του παίκτη και του μηχανικού δεινόσαυρου που μας κοιτάζει σαν γεύμα για το ηλεκτρονικό στομάχι του.

Το mayhem που πραγματοποιείται ανάμεσα στα destructible objects κάθε τοποθεσίας είναι συγκινητικά πωρωτικό και engaging, κάνοντάς μας να αδημονούμε για το επόμενο encounter. Βέβαια, το Horizon Forbidden West είναι πολλά περισσότερα από μονόπλευρο κυνήγι λείας. Υπήρξε πραγματική Witcherοποίηση του παιχνιδιού, από άποψη ενίσχυσης της ζωντάνιας σε κάθε point of interest και των δευτερευόντων quests, των οποίων μάλιστα η πολυμορφία επεκτάθηκε ευχάριστα. Το παιχνίδι καμουφλάρεται σαν χαμαιλέοντας μπροστά από δοκιμασμένες ιδέες και υιοθετεί τεχνοτροπίες που έχουν κατακτήσει τα πιο διακεκριμένα games της βιομηχανίας. Έτσι, έχουμε ένα gameplay σύνολο που κοιτάει αφ’ υψηλού τον προκάτοχό του, γνωρίζοντας όμως πως περισσότερο δανείζεται, παρά καινοτομεί, δυσκολεύοντάς μας να ισχυριστούμε πως εκρύγνειται από πρωτοτυπία.

Κι όμως, υπάρχει ένα επιμέρους κομμάτι του Forbidden West που εκτοξεύτηκε ποιοτικά και αναφέρομαι στις ερμηνείες του cast. Η Ashly Burch δείχνει να αναγνωρίζει πως η ενσάρκωση της Aloy αποτελεί για την ίδια breakthrough ρόλο, κάτι που τη βοήθησε να τα δώσει όλα στο sequel που πρώτη από όλους μας είχε αποκαλύψει. Η καταπληκτική γραφή πάνω στην οποία στηρίχτηκαν τα γεγονότα του Horizon Forbidden West περιπλέκει ένα μονοπάτι καταστροφής, με την ευθύνη ενός σωτήρα, επενδύοντας παράλληλα βαθύτερα στο ψιλών γραμμάτων sci-fi στοιχείο. Όταν η Aloy αντιλαμβάνεται πως ο άθλος του πρώτου παιχνιδιού ήταν μόνο ένα μικρό βήμα προς τη διάσωση του πλανήτη, το σενάριο ξεκινά να μας βομβαρδίζει με ανατρεπτικές εξελίξεις, που χρειάζονται κάτι παραπάνω από ηρωικό πνεύμα για να αντιμετωπιστούν. Μετά την ολοκλήρωση του παιχνιδιού θα αποκτήσετε μεγαλύτερη κατανόηση απέναντι στο project Zero Dawn, τη λειτουργία των machines, τις ρίζες της Aloy και το μέλλον του franchise. Μεγάλη επιτυχία για το sequel οφείλει να θεωρηθεί και η αξία που αποκτούν με τη συμμετοχή τους οι συμπρωταγωνιστές, με τους οποίους αναπτύξαμε ουσιαστικότερες σχέσεις ενδιαφέροντος και έννοιας.

Το πρώτο παιχνίδι δεν είχε βρει λύση στο χτίσιμο τέτοιων δεσμών, ενώ η παρούσα προσπάθεια μας έδωσε πιο αξιομνημόνευτους companions. Αν μας τα χαλάει κάτι στις έμμεσες σχέσεις μας με αυτούς είναι η ίδια η πρωταγωνίστρια, η οποία στο sequel ήταν αχρείαστα πιο… ομιλητική. Για κάποιον λόγο η Aloy καθοδηγεί με τη φωνή της κάθε μας κίνηση, κάθε πράξη, επαναλαμβάνοντας συμβουλές και χαλώντας εν μέρει την εξερεύνηση, κάτι πολύ αλλόκοτο όταν έχουμε επιλέξει εσκεμμένα το exploration mode. Μην σκας Aloy μου, το upgraded Focus scanner σου μας δείχνει τα πάντα στο sequel, από αδυναμίες και στοιχεία κάθε μηχανής, μέχρι κάθε υποψήφιο σημείο προς σκαρφάλωμα. Με την ομιλία της, ήρθαμε αχρείαστα κοντά στις σκέψεις της, αλλά με το DualSense βρεθήκαμε στενότερα με τις αισθήσεις της, αφού τα triggers του PS5 χειριστηρίου δίνουν άλλο impact στην χρήση του τόξου. Τα haptics εδώ είναι αναγκαία για να δηλώσετε υπεύθυνα πως βιώσατε όλο το ποιόν Horizon Forbidden West, που περιλαμβάνει όλα τα παραπάνω υπό την συνοδεία ενός αδιάκοπου, μαγικά συντεθειμένου soundtrack ινδιάνικων vibes.

ΠΑΣΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΟΣ

Στο δια ταύτα, το συγκεκριμένο sequel θα μπορούσε να πάρει πολλά περισσότερα ρίσκα για να τινάξει την εικόνα του κοντινότερα στην τελειότητα. Αντ' αυτού, η Guerrilla απέφυγε να ξεφύγει υπερβολικά από τα όσα θέσπισε προ πενταετίας και σμίλευσε μία-μία τις υποκατηγορίες που συναποτελούν το όραμα Horizon Forbidden West. Μπορεί το FW να μην είναι για το Zero Dawn ό,τι ήταν το Uncharted 2 για το πρώτο, είναι όμως ακόμα μία υπογραφή στο συμβόλαιο επιτυχίας που έχει συνθέσει η Guerrilla με αυτό το γιγαντιαίο πια IP. Στο πρόσωπό του όχι μόνο βλέπω ένα πολύ καλύτερο παιχνίδι από το original, αλλά και την υπόσχεση μίας solid τριλογίας (τουλάχιστον). Γοητεύει και δεν απογοητεύει, ενώ δεν θα βρείτε πολλά open world games στην αγορά ικανά να παραδώσουν ένα τόσο ολοκληρωμένο πακέτο και ένα τόσο αρμονικά δεμένο σύμπαν. Ακόμα και έτσι, ανάμεσα στα καθαρόαιμα open world games του PlayStation -και δει, στα first party- το Horizon Forbidden West βρίσκεται, για μένα, στην κορυφή. Και είμαστε ακόμα στην αρχή.

Ευχαριστούμε πολύ το PlayStation Greece για την παροχή του review copy!