Who the dogs let out.

Στο «Humanity», είμαστε ένας σκύλος που πρέπει να οδηγήσει την Ανθρωπότητα προς το φως. Με το γαύγισμά μας, δίνουμε εντολές σε μια άβουλη μάζα ανθρώπων. Ξεκινάμε με προστάγματα τύπου «Στρίψε» (προς την κατεύθυνση που ορίζουμε με το μοχλό) και «Πήδα», και σταδιακά ξεκλειδώνουμε όλο και περισσότερα είδη εντολών. Από πίστα σε πίστα, οι διαθέσιμες εντολές και οι προκλήσεις αλλάζουν συνεχώς και δραματικά, αλλά ο βασικός μας στόχος δεν μεταβάλλεται ποτέ. Στο πλέγμα κάθε πίστας, υπάρχει ένα ή περισσότερα τετράγωνα-τέρματα στα οποία πρέπει να οδηγήσουμε το φιδάκι της Ανθρωπότητας. Είναι απ’ αυτά που πρέπει να το δεις για να το καταλάβεις.

Για σημείο αναφοράς, σκεφτείτε ένα πολύ πιο αφηρημένο Lemmings (3D). Το «Humanity» είναι τυπικά ένα puzzle-platformer, αλλά η επιδιωκόμενη εμπειρία δεν είναι απλώς η σπαζοκεφαλιά. Το Humanity έχει κάτι να πει. Ως σύνολο, σκιαγραφεί κάποια θεώρηση της ανθρώπινης κατάστασης. Δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι μου είπε και δεν έχω την πρόθεση να αναλύσω εξονυχιστικά το συμβολισμό του. Ξέρω, απλώς, ότι απόλαυσα τις εικονολεκτικές του χορογραφίες.

H

Το καλό με τα games που δεν είναι «generic» είναι ότι μπορούν να αγαπηθούν κι από άτομα που, κατά τα άλλα, δεν παίζουν παρόμοια games. Όλοι έχουμε πει για κάποιο genre ότι «δεν έπαιζα τέτοια games μέχρι που έπαιξα το τάδε». Διευρύνουμε την παλέτα μας, κι αυτό είναι όμορφο.  Όταν αποκαλούμε ένα game «generic», «της σειράς», «άλλο ένα από δαύτα», υπονοείται ότι το genre έχει πάρει συμπαγή χαρακτηριστικά και το εν λόγω game τα φέρει τόσο πιστά, που μοιάζει περισσότερο με το είδος του απ’ όσο μοιάζει με τον εαυτό του. Τι είναι, όμως, ο «εαυτός του» αν το ίδιο δεν είναι ο εαυτός του; Απ’ ότι φαίνεται, προκειμένου κάτι (πχ. ένα game) να δικαιούται «εαυτό», πρέπει καταρχήν να διακρίνεται. Να έχει, δηλαδή, μοναδικότητα. Μοναδικότητα σημαίνει διαφορά και διαφορά σημαίνει αντίθεση, σπάσιμο του μοτίβου, ανομοιομορφία, ασυνέχεια, μπλα μπλα.

Θέλουμε δηλαδή και στα games, το ίδιο που θέλουμε στα πάντα. Το ίδιο άλλα άλλο. Γνώριμο αλλά καινούριο. Προβλέψιμο, αλλά όχι υπερβολικά. Το ενδιαφέρον μας παραμένει ζωντανό όταν μπορούμε να ακολουθήσουμε το μοτίβο, έχοντας ένα καλό λόγο να ανησυχούμε ότι ανά πάσα στιγμή θα αλλάξει. Έχετε παίξει ποτέ rhythm game που βαράει ένα ρυθμό/μοτίβο ασταμάτητα; Κι εκεί παίζει να κάνεις λάθος, αλλά είναι βαρετό.

U

Ως puzzle game, το συγκεκριμένο είναι εφευρετικότατο και, πρωτίστως, συνεχώς εφευρετικό. Το «Humanity» εισάγει νέα στοιχεία μέχρι και την τελευταία Δοκιμασία. Τα puzzle games συνήθως μας μαθαίνουν κάποιους βασικούς κανόνες και στη συνέχεια παρουσιάζουν παραλλαγές αυξανόμενης περιπλοκότητας, προσθέτοντας κάποιον παράγοντα κάθε τόσο. Αυτό συμβαίνει και στο «Humanity», αλλά στην περίπτωσή του οι «μεταλλάξεις» της φόρμουλας είναι σε σημεία ριζικές.

Το παιχνίδι μεταμορφώνεται ξανά και ξανά με κομβικότερη αλλαγή την η εισαγωγή των «Άλλων». Οι «Άλλοι» - ή «Έτεροι», είναι μια ομάδα ανθρώπων που κινούνται ακριβώς όπως η δική μας Ανθρωπότητα, διεκδικώντας τα έπαθλά μας: ονομαστικά, τους Goldies. Οι Goldies είναι οι γιγάντιοι χρυσοί άνθρωποι που λατρεύει η Ανθρωπότητα. Στέκονται ακίνητοι σε διάφορα σημεία των levels, περιμένοντας να τους αγγίξουμε, και τότε ακολουθούν τη ροή της Ανθρωπότητας. Φτάνοντάς τους στη στήλη φωτός όπου πρέπει να οδηγήσουμε το πλήθος, μπορούμε να συλλέγουμε τους οσκαρικούς Goldies, κερδίζοντας έτσι διάφορες ανταμοιβές.

Σε κάθε Trial – δηλαδή σε κάθε «κεφάλαιο» του παιχνιδιού – η τελευταία πίστα ξεκλειδώνεται μόνο εφόσον έχουμε συλλέξει ένα προκαθορισμένο αριθμό Goldies. Έχετε την υπομονή και την όρεξή σας να παίζετε ξανά και ξανά μέχρι να βρείτε την «τέλεια» λύση κάθε πίστας, τη λύση δηλαδή που θα σας επιτρέψει να τερματίσετε μαζί με όλους τους Goldies; Τότε, θ`α ανακαλύψετε ένα άκρως εθιστικό completionist run, γεμάτο σκέψη, επαναλήψεις, εκνευρισμό και ελπίζω μερικά διαλείμματα.

M

Το Humanity έχει πραγματικά εξαιρετικά προσεγμένη εμπειρία χρήστη και φανταστικά παντρεμένη με το gameplay. Θα επιστρέψω σε αυτό το κομπλιμάν, αφού δώσω λίγο gameplay context. Όσο προχωράς το Humanity, τόσο πιο πολλά «βήματα» χρειάζονται οι λύσεις. Επειδή, όμως, όλες οι λύσεις τρέχουν σε αληθινό χρόνο, ένα μικρό λάθος εδώ κι εκεί, μπορεί να σε αναγκάσει να επαναλάβεις μια πίστα ξανά και ξανά.

Μπορεί να εκτελείς τα πρώτα 10 βήματα τέλεια, αλλά αυτό το ένα που δε θυμόσουν καλά θα σε ρίξει πίσω στην αρχή. Μετά τις 5-10 προσπάθειες, όπου τα πρώτα βήματα σου βγαίνουν πλέον αυτόματα, θα αρχίσεις να γίνεσαι απρόσεκτος σε αυτά. Ως αποτέλεσμα, βάλε 2-3 ακόμα προσπάθειες. Όταν θα ανοίξεις την επόμενη πίστα και θα δεις μια λύση που απαιτεί, ξανά, κάμποσο trial and error, ίσως αρχίζεις να νιώθεις το burnout.

Όλες αυτές οι διαδικασίες θα «έκαιγαν» το Humanity, αν η πλοήγησή μας στο παιχνίδι δεν ήταν τόσο ομαλή και εξυπηρετική. Η δυνατότητα να παγώνεις το χρόνο όποτε θέλεις και να βλέπεις την πίστα από παντού, να μη διαγράφονται οι εντολές σου σε κάθε retry, να τρέχεις το παιχνίδι σε x2 fast forward, επιταχύνοντας και τις δικές σου κινήσεις. Η πλοήγηση στα menu, τα άμεσα reload, η ξεκάθαρη παρουσίαση της πληροφορίας, όλο το UI/UX του Humanity είναι πιο φιλόξενο κι από τη γιαγιά σου.

A

Ποίηση aside, το game είναι πολύ έξυπνο και διασκεδαστικό. Προσωπικά, θα ήθελα λίγο λιγότερο υποχρεωτικό περιεχόμενο. Απ’ την άλλη εσείς δε θα έχετε κατά νου ότι πρέπει να βγάλετε κριτική. Απλώς, πόσο να διασκεδάσει κανείς με το 200ο slight variation μιας υπό-διαφοροποίησης ενός puzzle. Καθώς προχωράμε, το «Humanity» πραγματικά επαναπροσδιορίζει ουσιαστικά το πώς παίζουμε. Αυτή η ποιότητά του δεν έχει μόνο «παικτικά», αλλά και καλλιτεχνικά οφέλη. Το Humanity στοχεύει σε ενός είδους πνευματικό ταξίδι, πλάθοντας το υλικό του σε πολλές διαφορετικές μορφές, που αντανακλούν το στάδιο στο οποίο βρισκόμαστε.

Αυτή η αντανάκλαση των θεματικών στους μηχανισμούς, είναι μια επιτυχία narrative design που εξυψώνει το «Humanity». Η ΤΗΑ Limited εργαλειοποιεί αφηγηματικά τα μηχανικά στοιχεία του puzzle gameplay και ως εκ τούτου, αξιοποιεί μηχανικά τις αφηγηματικές τις προθέσεις. Τη συνολική «ισχύ» της εμπειρίας έρχεται να ενδυναμώσει η εικαστική της κατεύθυνση και υλοποίηση. To βασικό «υλικό» είναι η ίδια η Ανθρωπότητα, ως μορφή.

Οδηγώντας την προς τη λύση κάθε πίστας, δημιουργούνται κινούμενα σχήματα πάνω στο πλέγμα από το οποίο αποτελούνται όλοι οι χώροι. Όταν τραβάμε την κάμερα μακριά, πράγμα που κάνουμε συνεχώς για να έχουμε καλύτερη εποπτεία του puzzle, τα άτομα εξαφανίζονται και μαζί εξαφανίζονται και τα πρόσωπα. Η Ανθρωπότητα γίνεται απλά ένα σχήμα, μια συχνότητα, μια αφηρημένη μορφή. Η συμπεριφορά της εκφράζεται σε διατάξεις σωματιδίων που συντηρούνται από μια ασταμάτητη ροή ύπαρξης.

NITY

Όταν δε σου σπάει τα νεύρα με τις περιστασιακές του «αδικίες» κι όταν δε σε συναρπάζει με την εφευρετικότητά του, το «Humanity» μπορεί να είναι μια πραγματικά ποιητική εμπειρία.

Ευχαριστούμε την Enhance για την παροχή του review copy!