Η κατηγορία των «Arcade Racers» είναι μια πονεμένη ιστορία, με την βιομηχανία να απομακρύνεται από το είδος την περασμένη δεκαετία, επενδύοντας όλο και λιγότερο σε καθαρόαιμα, γρήγορα, party-friendly racing παιχνίδια, με μόνο τα τεράστια ονόματα να επιβιώνουν αυτή την μεγάλη αλλαγή πορείας. Αν ένα παιχνίδι αγώνων δεν είναι τύπου προσομοίωσης, έπρεπε να ονομάζεται Mario Kart ή Need for Speed ώστε να καταφέρει να επιζήσει την αρκετά μεγάλη λειψυδρία που χτύπησε την κατηγορία στην 8η γενιά κονσολών (PS4, Xbox One, Wii U).
Με τον καιρό τόσο indie όσο και ΑΑ παραγωγές επανέρχονται με πολύ αναζωογονητικές ιδέες, καταφέρνοντας μια μικρή επιστροφή για τα Arcade Racers, έχοντας βασικό κίνητρο την ανεπανάληπτη επιτυχία του Mario Kart 8 Deluxe, που για ολόκληρη την γενιά του Nintendo Switch βρισκόταν μόνο του στην κορυφή. Τα Trackmania, Crash Team Racing και Hot Wheels Unleashed έχουν καταλήξει εξαιρετικά επιτυχημένες προσπάθειες του τελευταίου καιρού, ενώ το 2025 θα μπορούσε κάθε φαν του είδους να παραδεχθεί, πως η μεγάλη μονομαχία ανάμεσα σε Mario Kart World και Sonic Racing: CrossWorlds αποτέλεσε καθοριστική και ίσως κάπως νοσταλγική. Και ξαφνικά, εμφανίζεται ο Masahiro Sakurai.
Ο σπουδαίος δημιουργός και πατέρας του Kirby, εμφανίστηκε στο Nintendo Direct του Απριλίου 2025, σε μία ήδη φορτωμένη μεγάλους τίτλους χρονιά, και υποσχέθηκε αναγέννηση του αγαπημένου GameCube τίτλου, Kirby AirRide, αυτή τη φορά στην νέα πλατφόρμα του Switch 2. Καθώς πολλοί το υποτίμησαν μπροστά στην μάχη γιγάντων που ανέφερα παραπάνω, ο Sakurai-san οργάνωσε δύο αναλυτικότατες και μακροσκελείς παρουσιάσεις, ώστε να αποδείξει στον κόσμο ότι «το παιχνίδι του είναι διαφορετικό από το Mario Kart» και πως μπορεί να σταθεί (σε μια από τις καλύτερες χρονιές στο gaming) ως μια πολύ ξεχωριστή εμπειρία. Το έκανε λοιπόν; Κατάφερε ο χαριτωμένος ροζ ήρωας να με κερδίσει (όντας φανατικός Mario Kart fan) και μπόρεσε να λάμψει ενάντια στον σφοδρό ανταγωνισμό; Η απάντηση θα εκπλήξει μονάχα όσους δεν γνωρίζουν καλά το όνομα του δημιουργού του.
SINGLE BUTTON GAME
Η βασική πρωτοπορία στο Kirby Air Riders είναι η διαφορά φιλοσοφίας από κάθε άλλο racing game που έχει παίξει ποτέ κανένας. Δεν υπερβάλω με τα λεγόμενα μου, αφού έχουμε να κάνουμε με ένα παιχνίδι που καταφέρνει να χωρέσει τη πλειοψηφία των controls του σε ένα μόλις κουμπί! Δεν υπάρχουν εδώ ούτε γκάζια ούτε φρένα, αφού κάθε όχημα προχωράει αυτόματα μόνο του, ενώ όλα τα κουμπιά αντιστοιχούν σε μία μόνο ενέργεια, είτε αυτή είναι το drift είτε το χτύπημα είτε το άλμα. Θεωρητικά ένα σύστημα σαν αυτό δεν θα έπρεπε να λειτουργεί, αλλά και όμως τα καταφέρνει αρκετά καλά.
Το οξύμωρο της υπόθεσης βρίσκεται στο πως ο «απλός» χειρισμός του ενός κουμπιού καταλήγει να κάνει το παιχνίδι δυσκολότερο, αφού θα ξεχωρίσει αρκετά εκείνους που ξέρουν να το πατάνε τις σωστές στιγμές για κάθε διαφορετική πράξη. Η πραγματικότητα είναι πως σε αντίθεση με τα υπόλοιπα racing παιχνίδια, το Air Riders σου ξεκαθαρίζει ακόμα και από τον χειρισμό πως δεν έχει να δανειστεί τίποτα από οποιαδήποτε άλλο παιχνίδι της κατηγορίας και πως θα αναδείξει τον ξεχωριστό του χαρακτήρα με κάθε ευκαιρία.
Ένα από τα δυνατά του σημεία βρίσκεται στο ενδιαφέρον πλήθος οχημάτων που το καθένα έχει τελείως ξεχωριστό χειρισμό από τα υπόλοιπα. Πέρα των απλών στατιστικών αλλαγών, εδώ συναντάμε διαφορά σε βασικά στοιχεία όπως την ικανότητα για πτήση στον αέρα, κάποια να μπορούν να στρίβουν πατροπαράδοτα, ενώ άλλα να κοκαλώνουν και να εκτοξεύονται με boost αμέσως μετά. Γενικά δεν μπορείς να ξέρεις τι να περιμένεις εξ ολοκλήρου από την περιγραφή, οπότε είναι ευκαιρία να δοκιμάσεις όλα τα οχήματα και τους παίχτες για να βρεις ποιο προτιμάς.
Όπως και στα προηγούμενα παιχνίδια του δημιουργού, έτσι και εδώ ξεκινάει το παιχνίδι με τα πάντα να είναι κλειδωμένα, συμπεριλαμβάνοντας χαρακτήρες και οχήματα, τα οποία ξεκλειδώνονται σιγά σιγά από τις διάφορες αποστολές και achievements είτε από το story mode το οποίο θα αναλύσουμε αργότερα. Στους χαρακτήρες είναι κυρίως στατιστικές οι διαφορές όμως οι διαφορές τους στις special abilities σε καλεί να δοκιμάσεις όλους τους συνδυασμούς.
MARIO KART ΑΠΟ ΤΑ LIDL?
Σε επίπεδο «καθαρού» racing, το Kirby Air Riders προσφέρει αγώνες πολύ πιο έντονους από τον μέσο kart τίτλο, με συνεχή micro‑συγκρούσεις, power plays και μικρές ευκαιρίες για comeback. Η κεντρική διαφορά του είναι στο πως λειτουργεί η ταχύτητα και τα items εντός της πίστας. Ουσιαστικά κάθε όχημα έχει την δική του τελική ταχύτητα την οποία και φτάνει σχετικά σύντομα χωρίς κάποια προσπάθεια, όμως το παιχνίδι σου δίνει ένα ελαφρό boost κάθε φορά που χτυπάς έναν αντίπαλο. Επειδή προφανώς οι αντίπαλοι δεν ξεπερνούν τους 8, υπάρχουν πολυάριθμα τερατάκια εντός της πίστας μοιρασμένα, είτε μπορεί ο καθένας να τους κλέψει την δύναμη είτε να τα χτυπήσει για να πάρει ταχύτητα.
Ο μηχανισμός αυτός μετατρέπει τους αγώνες σε δοκιμασία μάχης αντί για απλά ταχύτητας, με ειδικούς μηχανισμούς draft για όσους έχουν μείνει πολύ πίσω. Έτσι και τα power ups καταλήγουν να έχουν μηχανισμούς που αν πετύχεις κάποιον αντίπαλο επιταχύνεις, χωρίς να είναι απλά κάτι που «πετάς και το ξεχνάς». Αυτά όλα σε συνδυασμό με το απλό χτύπημα που έχουν όλοι οι παίχτες δίνουν στους αγώνες έναν διαφορετικό άξονα στρατηγικής, γύρω από το να επιτίθεσαι σε κάθε τερατάκι και παίχτη που βρίσκεις μπροστά σου, με στόχο την πρωτιά.
Αυτή η ένταση, όμως, έχει και το τίμημά της στο σαλόνι. Σε αντίθεση με το Mario Kart, που μπορείς να το δώσεις σχεδόν σε οποιονδήποτε ένα JoyCon και να περάσει καλά με ελάχιστη εξήγηση, το Kirby Air Riders απαιτεί λίγο παραπάνω «ζέσταμα» από την παρέα. Είναι πιο χαοτικό στην πρώτη επαφή, πιο απαιτητικό στον τρόπο που ζητά να καταλάβεις τις ιδιορρυθμίες κάθε οχήματος, και ως αποτέλεσμα θα παίξει πιο δύσκολα ως «εύκολο party game», όσο κι αν σε βάθος είναι σε κάποια στοιχεία πιο πλούσιο και ενδιαφέρον.
Στο marketing, το «single-button game» είναι ιδανικό slogan: απλό, προσιτό και φιλικό προς όλους. Στην πράξη, όμως, το Kirby Air Riders είναι αρκετά πιο δύσκολο στο να γίνει κατανοητό από την πρώτη στιγμή, ειδικά από παίκτες που δεν έχουν εμπειρία με racing games. Τα tutorials κάνουν τίμια προσπάθεια, αλλά είναι αναγκασμένα να εξηγήσουν ένα σύστημα που μοιάζει απλό μόνο στα χαρτιά, αφού στην οθόνη, ο συνδυασμός αυτόματης κίνησης, τα drift-boost, οι επιθέσεις και η ικανότητα για πτήση μπορεί εύκολα να μπερδέψει.
Ευτυχώς, το Slow Tempo mode λειτουργεί σαν σωσίβιο για όποιον δυσκολεύεται, επιβραδύνοντας τον ρυθμό και επιτρέποντας στον νέο παίκτη να παρατηρήσει τι πραγματικά συμβαίνει στην πίστα. Παρ’ όλα αυτά, η καμπύλη εκμάθησης παραμένει απότομη σε σχέση με πιο προσβάσιμα party games, κάτι που είναι ένα από τα βασικά στοιχεία που πιθανώς θα κρατήσουν το παιχνίδι μακριά από το να γίνει το επόμενο καθολικό party staple της Nintendo, όσο κι αν το αξίζει.
ΒΑΛΕ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΜΕ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑΚΙΑ
Ένα από τα βασικά modes είναι το top-down racing mode του, το οποίο σε πρώτη ματιά θυμίζει πίστα για αυτοκινητάκια RC. Ουσιαστικά είναι αγώνες που η προοπτική γίνεται «πανοραμική κάτοψη» αλλά κρατάει σχεδόν όλο το υπόλοιπο design άθικτο. Τα οχήματα συνεχίζουν να έχουν ξεχωριστή αίσθηση, βαρύτητα, επιτάχυνση και quirky quirks, απλώς τα παρακολουθείς από ψηλά σε πίστες σχεδιασμένες με πολύ αυστηρή γραμμή ορατότητας και καθαρό readability. Είναι εντυπωσιακό πόσο γρήγορα προσαρμόζονται οι ίδιες μηχανές σε αυτή τη νέα προοπτική, χωρίς να χάσουν τον χαρακτήρα τους: ένα tanky ride εξακολουθεί να νιώθει στιβαρό, ένα agile να χορεύει στις στροφές, παρά το «ψευδο-2D» πλαίσιο.
Ο καλύτερος τρόπος να το χαρακτηρίσω είναι ως ένα χαώδες διάλειμμα από την βασική δράση, αφού γίνεται γρήγορα επαναλαμβανόμενο να παίζεις αυτούς τους αγώνες δύο ή τριών λεπτών την φορά. Δεν είμαι σίγουρος γιατί βρίσκεται δίπλα στο City Trial και το Story mode ως ένα από τα «Βασικά» modes, αλλά σίγουρα είναι πολύ διασκεδαστικό για αυτό που είναι, ενώ λειτουργεί αψεγάδιαστα και για πολλούς παίχτες. Ίσως να ένιωσα μια μικρή απογοήτευση όταν δεν άφηνε περισσότερους από τέσσερις παίχτες ταυτόχρονα να το απολαύσουν, ειδικά όταν η κάμερα και το πλαίσιο θα το επέτρεπε άνετα.
Ο ΜΠΟΥΦΕΣ ΤΟΥ RICK ΜΟΛΙΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ
Το City Trial επιστρέφει ως το κεντρικό mode-φετίχ για όσους έπαιξαν τον παλιό τίτλο στο GameCube, μόνο που εδώ νιώθει σαν την πλήρη, ώριμη εκδοχή της αρχικής ιδέας. Για όσους το γνωρίζουν για πρώτη φορά, μιλάμε για ένα τρέξιμο ενάντια στον χρόνο μέσα σε έναν μικρό «open world» κόσμο, όπου όλοι οι παίχτες προσπαθούν να μαζέψουν στατιστικά και δυνάμεις, βρίσκοντας όσο το δυνατόν πιο ικανό όχημα ταυτόχρονα. Στο τέλος υπάρχει ψηφοφορία για την τελική δοκιμασία, η οποία κυμαίνεται από μάχη όλοι εναντίων όλους, μέχρι αγώνα ταχύτητας, μέχρι ομαδικό Boss Fight, μέχρι δοκιμασία ικανότητας πτήσης!
Μιλάμε για ένα πραγματικά ξεχωριστό mode που θα τολμούσα να χαρακτηρίσω ως την καρδιά του Air Riders, καθώς έχει ατελείωτο replayability. Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι η πίστα κάθε φορά έχει αλλαγές, τα οχήματα και τα στατιστικά που θα βρει ο καθένας είναι άλλα, ενώ το πιο βασικό είναι τα τυχαία συμβάντα που αλλάζουν για μικρό διάστημα τον στόχο καθενός. Τα συμβάντα αυτά μπορεί να είναι τυχαίες portals, αγώνας μέχρι το σκάφος του Meta Knight, να πέφτουν κομήτες με δώρα μέσα τους και πολλά πολλά άλλα εντελώς διαφορετικά events που μπορεί να αλλάξουν εντελώς το παιχνίδι. Πραγματικά είχα ενθουσιαστεί από το πόσο πρωτότυπα είναι κάποια από αυτά, αφού δεν μπορώ να ξεχάσω την φορά που επειδή μάζεψα τρία πολύ σπάνια κομμάτια μηχανής κατάφερα να γίνω ο ίδιος το Boss Fight που καλούνταν οι υπόλοιποι παίχτες να με αντιμετωπίσουν!
Υπάρχει και μια άλλη οπτική γωνία όμως, που εμφανίζεται μόλις κάποιος κοιτάξει ένα λίγων δευτερολέπτων βίντεο από το mode αυτό. Στην αρχή όλα μοιάζουν θόρυβος: alerts που πετάγονται, items που δεν ξέρεις τι κάνουν, κτίρια που εκρήγνυνται κι ένα timer που σε πιέζει. Περίπου στο πέμπτο run, όμως, όλα κάνουν «κλικ», αφού αρχίζεις να ξεχωρίζεις ποιο star machine ταιριάζει στο κάθε σου playstyle, ποια power‑ups αξίζει να κυνηγήσεις, και κυρίως πώς να διαβάζεις το ρυθμό της πόλης σαν ένα ζωντανό, εχθρικό αλλά δίκαιο board game.
Το χάος αυτό μπορεί να αφήσει αρνητική επίγευση παρ’ όλα αυτά ειδικά όταν κάποιος το κοιτάξει πιο κυνικά. Επενδύεις αρκετά λεπτά στο να «χτίζεις» το όχημά σου, να τρέχεις σε κάθε γωνιά της πόλης, για να καταλήξεις σε ένα τελικό mini‑event που μπορεί να διαρκέσει κυριολεκτικά ένα λεπτό. Όταν το event ταιριάζει τέλεια με το build σου, η ικανοποίηση είναι τεράστια – όταν όμως πέσεις σε mode που δεν «συνεργάζεται» με το όχημα που έστησες, το session καταλήγει ανούσιο ειδικά αφού δεν υπάρχει επιλογή στο παιχνίδι για περισσότερα από ένα mini-event. Θα μπορούσε κάλλιστα να δίνεται η επιλογή για δύο ή και παραπάνω events για να αποκτά λίγο παραπάνω χρόνο ο παίχτης να χαρεί τα στατιστικά που με τόσο κόπο έχτιζε.
Όλα αυτά τα mini games μπορεί κάποιος να τα παίξει ξεχωριστά με άπειρες επαναλήψεις από το κεντρικό menu, όμως χωρίς να έχει προηγηθεί χτίσιμο του οχήματος, καταλήγει λίγο πιο στεγνή αυτή η επιλογή, αντί να πας ακόμα έναν γύρω City Trial. Γενικότερα έχουν αφεθεί λίγο αμεταχείριστα τα mini games αυτά, ειδικά αφού θα μπορούσαν να αξιοποιούνται για κάποιο ευφάνταστο party game σε σειρά ή συνδυαστικά μεταξύ τους να υπάρχει κοινό σκορ, χωρίς αναγκαστικά να τα ευχαριστηθείς ατομικά μέσω ακόμα ενός τυχαίου City Trial. Όπως και να έχει παραμένει το καλύτερο mode για εμένα τόσο ατομικά, αλλά ειδικά και με παρέα, σπρώχνοντας τον τίτλο πιο κοντά σε ένα action / party game παρά racing.
ROADTRIP HAS SAUCE
Το προσωπικό μου μεταίχμιο της εμπειρίας ήταν το «story mode» ή αλλιώς Roadtrip. Πρόκειται για ένα μεγάλο, ενοποιημένο single player campaign που λειτουργεί σαν ποτ πουρί όλου του υλικού που υπάρχει στο παιχνίδι: μαζεύει πίστες, mini‑games, trials και διάφορους τύπους αγώνων σε μια συνεχόμενη ροή προκλήσεων, ραμμένων πάνω σε ένα progression σύστημα. Δεν είναι campaign με την κλασική έννοια, αλλά λειτουργεί σαν το σημείο όπου το παιχνίδι σε αφήνει να δεις σχεδόν τα πάντα: διαφορετικούς τύπους Air Ride μηχανών, παραλλαγές κανόνων, μικρές εκπλήξεις και modifiers που κρατάνε το ενδιαφέρον ζωντανό. Εδώ υπάρχει και η κεντρική αφήγηση που περιέχει μια μικρή ιστοριούλα, με τον κλασσικό Kirby χαρακτήρα του, που τα πράγματα ξεκινούν χαλαρά αλλά καταλήγουν να καταστρέφεις κάποιο γαλαξιακό ον που απειλεί το σύμπαν.
Μοναδικό κρίμα που όλη αυτή η δομή παραμένει αποκλειστικά single‑player: η απουσία ενός καλοσχεδιασμένου multiplayer Roadtrip, είτε co‑op είτε vs, φαίνεται σχεδόν οξύμωρη για τίτλο με τόσο έντονη party‑προσωπικότητα. Παρά την έλλειψη αυτή το roadtrip mode καταλήγει εξαιρετικό στο να προσφέρει πολλαπλές ώρες με το παιχνίδι, επιβραβεύοντας με πολλά rewards και συνολικά είναι αναπόσπαστο κομμάτι της συνολικής εμπειρίας.
Στο χαρτί, το Kirby Air Riders δείχνει φουσκωμένο από modes, με τα Roadtrip, City Trial, τα κλασικά races, top-down, mini-games και online παραλλαγές. Όμως, αν κοιτάξει κανείς καθαρά μέσα από το πρίσμα της παρέας στον καναπέ, η ουσία συμπυκνώνεται περίπου σε δυόμισι modes που πραγματικά «στέκονται» για local multiplayer sessions. Τα υπόλοιπα λειτουργούν περισσότερο ως solo challenges, training grounds ή περιεχόμενο για όσους θέλουν να κυνηγήσουν συγκεκριμένα unlocks και records τα οποία πρέπει και να αναλύσουμε.
ΤΟ ΠΙΟ ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΟ GRIND ΓΙΑ TROPHIES
Το σύστημα προκλήσεων / achievements, λειτουργεί σαν μόνιμος κατάλογος μικρών στόχων για κάθε στιγμή στο παιχνίδι. Είτε μιλάμε για συγκεκριμένες κινήσεις σε αγώνες, επιδόσεις σε mini-games είτε για πιο περίεργα feats με συγκεκριμένα οχήματα, οι προκλήσεις αυτές δίνουν πάντα έναν επιπλέον λόγο να πεις «άλλο ένα run και το κλείνω». Πολλές από αυτές ξεκλειδώνουν αισθητές ανταμοιβές, όπως νέα parts, cosmetics ή επιπλέον επιλογές στα menus, πράγμα που κάνει τον φαύλο κύκλο «παίζω γιατί ξεκλειδώνω» σε «ξεκλειδώνω γιατί παίζω» εξαιρετικά εθιστικό.
Καθώς το σύστημα αυτό προέρχεται απευθείας από την σειρά Super Smash Bros είναι αδύνατο να μην παρατηρήσεις πόσο πολύ το θυμίζει η συνολική δομή και φιλοσοφία του. Από την εστίαση στο concept «εύκολο στην εκμάθηση, σχεδόν ανεξάντλητο στη μάθηση» μέχρι τον τρόπο που το περιεχόμενο ξεκλειδώνεται με ένα μωσαϊκό προκλήσεων. Το παιχνίδι κάθεται κάπου ανάμεσα σε racing και arena brawler, δανειζόμενο στοιχεία και από τα δύο, διατηρώντας την ξεχωριστή του ταυτότητα.
Στο Smash μοιάζει και η καθαρότητα των γραφικών του στοιχείων τόσο στα menu όσο και εντός παιχνιδιού. Καθαρές παστέλ παλέτες, έντονα αλλά όχι κουραστικά εφέ και ένα interface που μοιάζει να έχει σχεδιαστεί με γνώμονα το να σε καθοδηγεί αλλά και να σε εντυπωσιάζει. Δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση που τελικά o Sakurai παντρεύτηκε την γυναίκα εκείνη που σχεδιάζει όλα αυτά τα καλόγουστα menu και UX στοιχεία.
Στον μουσικό τομέα, το Air Riders λειτουργεί σαν μικρό μουσικό αφιέρωμα σε όλη την ιστορία του ροζ ήρωα. Το soundtrack ακροβατεί ανάμεσα σε remixes γνωστών θεμάτων του Kirby και ολοκαίνουργιες συνθέσεις, με κοινό παρονομαστή την ενέργεια, αφού σχεδόν κάθε track είναι ρυθμικό, με καθαρή μελωδία και hooks που μένουν στο μυαλό πολύ μετά το κλείσιμο της κονσόλας. Οι δοκιμασμένες χαρούμενες μελωδίες της σειράς δένουν άψογα με τις πιο έντονες ενορχηστρώσεις για τα αγωνιστικά κομμάτια, δημιουργώντας ένα συνολικό αποτέλεσμα που δύσκολα δεν θα χαρακτήριζα banger.
PLANET POPSTAR IS SO BACK!
Ολόκληρο το παιχνίδι κρύβει τόσα πολλά συστήματα που δεν θα μπορούσα να τα καταγράψω όλα, αλλά όποιος έχει επαφή με Smash Bros Ultimate θα καταλάβει για ποιο πράγμα μιλάω. Gummy viewer, My music mode, Point shop, My machine μαζί με online εκδοχή με auction house, είναι μερικά από τα πολλά παρεμφερή στοιχεία που προσφέρουν στιβαρότητα στο παιχνίδι, αφού ξεκάθαρα δεν παράκαμψε τίποτα στη προσπάθεια του να βγει ένα ολοκληρωμένο σύνολο γεμάτο καλούδια και πράγματα να ανακαλύψεις, όπως ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ.
Το timing της κυκλοφορίας του, την ίδια χρονιά με το Mario Kart World και το νέο Sonic Racing, το έβαλε σε μια πολύ ιδιαίτερη θέση που για εμένα κατάφερε να διεκδικήσει. Ο τρόπος με τον οποίο είναι κυριολεκτικά «κάτι δικό του» μαζί με την πληθώρα περιεχομένου που προσφέρει, πάτησαν ακριβώς τα κουμπιά μου ώστε να περάσω τέλεια με το συγκεκριμένο παιχνίδι. Σίγουρα δεν είναι για όλους, αλλά όσοι του δώσουν τον χρόνο να δείξει τα δόντια του, αποκαλύπτεται ως ίσως η πιο φρέσκια και εφευρετική πρόταση του είδους εδώ και χρόνια.
Ευχαριστούμε πολύ τη CD Media για την παροχή του review copy!
