The truth is rarely pure and never simple.

Το πρώτο Layers of Fear κατέχει ξεχωριστή θέση στη μνήμη μου, κυρίως γιατί το είχα παίξει μαζί με ένα πολύ αγαπημένο πρόσωπο όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει. Κάπως έτσι άδραξα την ευκαιρία να βουτήξω στο ανανεωμένο πακέτο του που μόλις κυκλοφόρησε και να σας μεταφέρω τις εντυπώσεις μου, έχοντας παίξει στην πορεία και τα 2 original παιχνίδια της σειράς. Το Layers of Fear του 2023 κουβαλά την ταμπέλα «horror re-imagined», αλλά στην πραγματικότητα είναι απλά το Layers of Fear του 2016 και το Layers of Fear 2 του 2019 ανακατασκευασμένα πλήρως σε Unreal Engine 5, στοιβαγμένα με όλα τα έξτρα που υπήρχαν άλλα και νέα καλούδια για τους παλιούς λάτρεις σαν έμενα.

I WANT TO BE GOOD. I CAN'T BEAR THE IDEA OF MY SOUL BEING HIDEOUS

Κάθε ιστορία επικεντρώνεται σε έναν διαφορετικό σιωπηλό πρωταγωνιστή, θα μιλήσουμε όμως για τους τρεις βασικούς. Αρχικά έχουμε τον ζωγράφο, που ζει στην απολυτή παράνοια της ματαιοδοξίας του με απώτερο σκοπό να φτιάξει το magnum opus του. Μαζί του θα μάθετε γιατί λένε ότι η τέχνη μπορεί να είναι όμορφη για τον δέκτη, αλλά η διαδικασία παράγωγης της μπορεί να είναι κάτι πολύ άρρωστο. Από την άλλη, έχουμε μία ηθοποιό που επιλέγεται για τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια νέα ταινία μεγάλου μήκους, όμως στην πορεία για να μπει στο πετσί του ρόλου θα πρέπει να βυθιστεί στο παρελθόν της και τις φρικτές αναμνήσεις που αυτό περιέχει. Καθώς οι ιστορίες ξετυλίγονται, σκιαγραφούν σιγά-σιγά μια ευρύτερη εικόνα για το πώς η εμμονή του κάθε χαρακτήρα με την καλλιτεχνική τελειότητα έχει βλάψει τις ζωές των γύρω του. Όμως δεν είναι μονό αυτό, γιατί η βασική διαφορά του νέου Layers of Fear είναι η προσθήκη της συγγραφέα, με την οποία και ξεκινάμε να παίζουμε, και καθώς προχωράμε όλες οι ιστορίες που θα ειπωθούν μπαίνουν σε ένα πλαίσιο και συνδέονται σε ένα μεγαλύτερο αφηγητικό φάσμα πράγμα που με χαροποίησε αρκετά. 

Βασική ερώτηση που αιωρείται από όταν αποκαλύφθηκε το παιχνίδι είναι αν πρόκειται για απλό remake και η απάντηση είναι «σχεδόν όχι». Εξηγούμαι λέγοντας πως αφενός τα παιχνίδια είναι βελτιωμένες εκδόσεις των αυθεντικών, όμως έχουν προστεθεί μερικά πράγματα που τα κάνουν καλύτερα, ειδικά για τους παίκτες που πρόκειται να το παίξουν πρώτη φορά. Πέρα από το φινίρισμα της Unreal Engine 5, που έχει δώσει άλλη ποιότητα στο οπτικό κομμάτι, η Bloober Team μας δίνει chapters για να επαναλάβουμε μέρη του παιχνιδιού σε περίπτωση που θέλουμε να πάρουμε άλλο μονοπάτι επιλογών και στο gameplay έχει προστεθεί “φακός” που έχει διττή χρήση. Με αυτόν αμυνόμαστε απέναντι στα εκτρώματα που μας κυνηγάνε αλλά και προσφέρει αλληλεπίδραση με το περιβάλλον μας, είτε για να προχωρήσουμε είτε για να βρούμε κάποιο αντικείμενο. Βέβαια, η μεγαλύτερη διαφορά είναι η αφηγηματική διαστάση που δίνει η συγγραφέας, όμως δεν θα πω περισσότερα, ούτως ώστε καλύτερα να το ανακαλύψετε μονοί σας, αφού η αίσθηση της αβεβαιότητας και η ανυπομονησία για την αποκάλυψη της αλήθειας διατηρούνται σε υψηλά επίπεδα καθόλη τη διάρκεια του παιχνιδιού.

ART IS THE MOST INTENSE MODE OF INDIVIDUALISM THAT THE WORLD HAS KNOWN

Να μιλήσουμε λίγο για τον τεχνικό τομέα που βρέθηκε και στο επίκεντρο αυτής της προσπάθειας, σημειώνοντας πως μιλάμε για ένα παιχνίδι που έχει τιμή 29.99€. Η λεπτομέρεια στα αντικείμενα αλλά και στους χώρους που κινούμαστε είναι σε πολύ κάλο επίπεδο, δεν θα έλεγα ότι είναι φωτό-ρεαλιστικό ακριβώς όπως μπορεί να ακούγεται, αλλά είναι πολύ πιστό, είτε βαδίζουμε σε έναν διάδρομο με πινάκες είτε στο άμπαρι ενός πλοίου. Υπάρχουν δύο επιλογές γραφικών, ποιότητας και απόδοσης με 30FPS και 60FPS αντίστοιχα. Εγώ διάλεξα τα 60 εννοείται και ήταν σταθερότατα, ούτε μισό frame drop, οπότε kudos για αυτό στους Πολωνούς. Εκεί που θα μπορούσε να πιάσει ταβάνι το παιχνίδι - αλλά δεν τα κατάφερε - είναι στον τομέα του ήχου. Να πω ότι το βίωσα όλο με surround headset και η ατμόσφαιρα του ήταν σκέτη ΚΑΤΑΧΝΙΑ, ένιωθα όλο το “σκότος” που υπήρχε στο εκάστοτε περιβάλλον, είτε αυτό ήταν jump-scare είτε ήταν η επιβλητική ατμόσφαιρα σήψης και φρίκης μαζί. Το voice acting είναι και αυτό σε κάλο επίπεδο, αν και έχουν χρησιμοποιηθεί οι παλιές φωνές στα παιχνίδια, ενώ στο “νέο” κομμάτι που έχουμε εδώ που άφορα την συγγραφέα πιάνει και αυτή το vibe και το συναίσθημα της κάθε σκηνής της. Εκεί που χάνει το ταβάνι που λέγαμε, όμως, είναι μια από τις φιγούρες που μας ταλανίζει και μας στοιχειώνει σε όλο το παιχνίδι. Η συγκεκριμένη ήταν λίγο απογοητευτική, καθώς δεν μου έφερε ρίγος η ερμηνεία της, ενώ θα έπρεπε, γιατί είναι πολύ βασικό κομμάτι του παιχνιδιού. Άλλη μια προσθήκη είναι τα voice-overed έγγραφα που μαζεύουμε, που δίνουν άλλο αέρα στην αφήγηση και μακάρι να το κάνουν όλα τα παιχνίδια αυτό στο μέλλον. Να πω κάπου εδώ ότι ο ήχος σε κάποια έγγραφα κοβόταν απότομα πράγμα που ελπίζω θα διορθωθεί με κάποιο patch. 

EVERYTHING IN MODERATION, INCLUDING MODERATION

Το gameplay είναι αρκετά αναμασημένο στον πυρήνα του και θυμίζει λίγο Amnesia, αλλά έτσι ήταν και οι αυθεντικές βερσιόν, οπότε δεν άλλαξαν τίποτα ριζικά και εδώ είναι που έρχεται κάπως κόντρα με την έννοια του «re-imagine». Οι νέοι παίκτες θα το ευχαριστηθούν και θα μπουν στο πνεύμα του παιχνιδιού πολύ γρήγορα, όπως και οι παλιοί δεν θα συναντήσουν τίποτα ξένο. Τώρα για το κομμάτι του τρόμου (όχι της ατμόσφαιρας) που είναι υποκειμενικό για τον καθένα, έμενα όσο έπαιζα το παιχνίδι τόσο με τρόμαζε λιγότερο, όπως και στις original εκδόσεις του. Σίγουρα η πιο τρομακτική εμπειρία είναι του ζωγράφου και βέβαια η καινούργια με τη συγγραφέα, αλλά ο φόβος που προκαλεί κλιμακώνεται καθοδικά. Για να μην σας φανεί αποκαρδιωτικό αυτό, όσοι θα το παίξετε για πρώτη φορά μην σας αποθαρρύνουν τα λόγια μου, θα το χρειαστείτε το χαρτί τουαλέτας! Αυτοί που έχουν παίξει τα προηγούμενα ή άπλα έχουν εντρυφήσει στα horror games και έχουν ανοσία, δεν θα τρομάξουν ιδιαίτερα. Στο κομμάτι των γρίφων κινούμαστε σε ρηχά νερά και δεν θα δυσκολευτεί κανένας να τους λύσει, ούτε θα σας ταλαιπωρήσουν μπροστά στο να συνεχίσετε την ιστορία. Κρίμα βέβαια, αφού το παιχνίδι είναι adventure κατά κύριο λόγο και όχι survival-horror όπως κάποιοι το λένε, λανθασμένα κατά την ταπεινή μου άποψη.

«Τελικά που καταλήγουμε;» θα αναρωτιέστε. Καταλήγουμε, λοιπόν, στο ότι έχουμε ένα πολύ τίμιο πακέτο τρόμου σε μια πολύ προσιτή τιμή. Θα σας πάρει μέσο ορό 12-15 ώρες να τελειώσετε τις ιστορίες του Layers of Fear και να ανακαλύψετε τι κρύβεται σε αυτή τη δημιουργία του πολωνικού στούντιο. Σίγουρα δεν είναι ένα τέλειο παιχνίδι, άλλα ούτε και οι αρχικές του μορφές ήταν τέλειες στην εποχή τους, οπότε εκ των πραγμάτων έγινε μια πολύ καλή μεταφορά στις next-gen κονσόλες. Είναι ένα ιδανικό ξεκίνημα για να μπει κάποιος στο horror genre, αν και εγώ προτιμώ τέτοια games τον χειμώνα, γιατί με τη ζέστη και την αδρεναλίνη θα καίει ο κλιματισμός ασταμάτητα!

Many thanks to Bloober Team for providing us with the review copy!