Υπήρχε μία εποχή που αν το soulslike game σου δεν έγραφε FromSoftware στο κουτί, τότε ήξερες πως η εμπειρία του τίτλου θα ήταν, στη καλύτερη, μέτρια. Αυτός ο καιρός, βέβαια, έχει πλέον περάσει. Τα soulslikes, ανεξάρτητα από το budget τους, έχουν βρει τα πατήματά τους και, προσωπικά, με εντυπωσιάζουν με το πόσο κοντά φτάνουν στα διαμάντια του Miyazaki. Στην πρώτη γραμμή με τη σημαία στο χέρι βρίσκεται το Lies of P, το οποίο μόλις έγινε ακόμα μεγαλύτερη παιχνιδάρα με τη κυκλοφορία του DLC του.
MASTER OF PUPPETS
Η πλοκή του Lies of P: Overture μας πηγαίνει πίσω στον χρόνο, δείχνοντας μας ένα Krat που μόλις χτυπήθηκε από το Puppet Frenzy. Ο P καλείται πίσω σε αυτή την εποχή από την υποσυνείδητη επιθυμία της Legendary Stalker, η οποία προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει τον χαμένο μαθητευόμενο της. Και σταματάω εδώ. Οτιδήποτε άλλο αναφέρω, ακόμη και για την εισαγωγή του DLC, για εμένα είναι spoiler και θα υποβαθμίσει τη μαεστρία των συγγραφέων. Το Overture ξέφυγε τελείως από τις προσδοκίες μας για το αναπόφευκτο Lies of P DLC, και μας έδωσε μία από τις καλύτερες χαρακτηροκεντρικές ιστορίες στο σύγχρονο gaming. Δεν περίμενα ποτέ να δω τη τελική περιοχή σε soulslike να είναι τόσο άδεια αλλά και τόσο γεμάτη από αίμα. Αίμα το οποίο δεν έχυσες εσύ από επικές μάχες με elite εχθρούς, αλλά αίμα που συμβολικά, μεταφορικά και ταυτόχρονα κυριολεκτικά βάφει τους τοίχους καθώς τα μυστήρια της πλοκής χάνουν το πέπλο τους. Ο κόσμος του Lies of P δεν είχε ανάγκη το Overture, αλλά η διαφορά από το «εξαιρετικό» στο «αριστούργημα» βρίσκεται πάντα στη λεπτομέρεια.
Αυτό που με άφησε λίγο παραπονεμένο είναι……well, ο κόσμος. «Τι λες ρε μπούφε reviewer, τώρα είπες ότι ο κόσμος είναι τέλειος». Ηρέμησε μικρέ μου άρχοντα, δεν εννοώ το setting. Μιλάω για τα περιβάλλοντα. Από άποψη level design, τα επίπεδα ακολουθούν κατά γράμμα τη συνταγή. Ένα ευθύ κεντρικό μονοπάτι, μικρές bonus περιοχές και διάφορα shortcuts μέσα από κλειδωμένες πόρτες, ανελκυστήρες ή σκάλες. Τίποτα ιδιαίτερα καινοτόμο αλλά η φόρμουλα συνεχίζει να λειτουργεί άψογα. Η καλλιτεχνική τους πλευρά, από την άλλη, χτυπήθηκε πολύ. Οι περισσότερες περιοχές μου φάνηκαν κάπως μονότονες, με το έντονο χιόνι να διατηρούσε μία παρόμοια ατμόσφαιρα παντού, είτε βρισκόμασταν σε ένα τσίρκο είτε πάνω στη παγωμένη θάλασσα. Οι υπόλοιπες περιοχές, που βρίσκονται σε κλειστούς χώρους, δεν επιχειρούν να εντυπωσιάσουν, παραμένοντας πιστές στις γνωστές σπηλιές και τα υπόγεια. Όπως συμβαίνει με τα πάντα στο Lies of P, όμως, οτιδήποτε αναφέρω ως αρνητικό θα ήταν διαμάντι σε οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι. Η σύγκριση γίνεται με βάση τον πήχη που έχουν ήδη θέσει οι τρομεροί Κορεάτες. Με αυτό κατά νου, πιστεύω πως θα μπορούσαν να ρισκάρουν και να πειραματιστούν λίγο παραπάνω για πιο φανταχτερά αποτελέσματα.
ΦΤΙΑΞΕ ΟΠΛΑ ΜΑΣΤΟΡΑ
Το Lies of P κράτησε γενικώς άθικτη τη φόρμουλα που έδωσε ο “Προμηθέας” Miyazaki σε εμάς τους θνητούς, εκτός από ένα κομμάτι. Τα όπλα του συγκεκριμένου παιχνιδιού αποτελούν ένα masterclass για το πως να δημιουργήσεις ένα weapon system που θα κρατήσει τους παίκτες σου απασχολημένους και εκτός combat. Πέρασα άπειρες ώρες μιξάροντας, σπάζοντας και δοκιμάζοντας όπλα στο βασικό παιχνίδι και ευχαριστήθηκα το κάθε λεπτό. Συνεπώς, ήμουν ιδιαίτερα χαρούμενος όταν μπήκα στο Overture και συνειδητοποίησα, από την πρώτη κιόλας στιγμή, πως τα όπλα είναι ακραία. Χωρίς αμφιβολία, το συγκεκριμένο DLC προσφέρει κάποια από τα πιο διασκεδαστικά όπλα/κομμάτια όπλων που έχω συναντήσει σε ολόκληρο το soulslike genre, με ειδική αναφορά στο – ξέρεις τι; Δεν σου λέω. Θα σε αφήσω να βουτήξεις στο κεφάλι σου στο weapon crafting και να ανακαλύψεις το δικό σου αγαπημένο εργαλείο δολοφονίας (έβαλαν όπλο από το Final Fantasy, είναι ΤΡΕΛΟΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΑΩ!).
Ευτυχώς, θα τα χρειαστείς όλα αυτά τα όπλα, γιατί οι εχθροί και τα bosses του Lies of P: Overture δεν αστειεύονται. Όσον αφορά τα mobs του DLC, μπορώ να πω ότι είμαι αρκετά ευχαριστημένος. Παρόλο που αρκετές γνωστές φάτσες κάνουν την επιστροφή τους, οι developers μας έδωσαν μπόλικα νέα είδη εχθρών για να διαμελίσουμε ενώ τεστάρουμε τα φανταστικά μας υβριδικά όπλα. Και τέσταρε τα πάντα, διότι τα mini bosses του Overture δεν θα σου αφήσουν χώρο για δοκιμές. Ακολουθώντας τα βήματα του Mad Clown Puppet από το βασικό παιχνίδι, τα mini bosses θα σε ξεφτιλίσουν, θα σου πάρουν τη ψυχή και θα στη δώσουν πίσω για να το κάνουν όλο από την αρχή. Εντάξει ίσως να υπερβάλλω λίγο για τη δυσκολία, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως φουσκώνω και το πόσο ποιοτικά είναι. Χαίρομαι να βλέπω και, πιο πολύ, να παίζω soulslikes που εκτιμούν το midgame και δεν αποτελούν απλά στολισμένα boss rushes.
Τώρα, όσο για τα μεγάλα κεντρικά bosses, δεν πάνε πίσω ούτε στο ελάχιστο. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει πως έπαιξα ένα DLC γεμάτο με “Top 10 Bosses of All Time” (WatchMojo). Για τα δικά μου γούστα, τα midgame bosses φάνηκαν λίγο κοινότυπα. Λες και τα είχα ξαναδεί κάπου μέσα στο βασικό Lies of P. Πάντα ποιοτικά και διασκεδαστικά, όπως η συντριπτική πλειοψηφία των Lies of P bosses, αλλά δεν μπορώ να υποσχεθώ ότι θα τα θυμάμαι σε έναν χρόνο από τώρα. Αυτά που σίγουρα θα θυμάμαι είναι το πρώτο και το τελευταίο boss του Overture, για πολύ διαφορετικούς λόγους. Το πρώτο έριξε ζάρια με ένα πολύ ιδιαίτερο μηχανισμό και, κατά τη γνώμη μου, πέτυχε. Έφερε μαζί του μερικά μικροπροβλήματα όσον αφορά την κάμερα και τα hitboxes αλλά πρόσφερε ταυτόχρονα μία τρομερή φρεσκάδα. Το τελευταίο boss από την άλλη ήταν απλά τρελό. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Από το εξωφρενικό οπτικό κομμάτι, στη ταχύτητα και λεπτομέρεια των επιθέσεων, το Lies of P: Overture μας χάρισε, αδιαμφισβήτητα, το καλύτερο boss στο παιχνίδι.
Ταυτόχρονα, ΈΒΑΛΑΝ BOSS REPLAY ΚΑΙ BOSS RUSH! Το Lies of P είδε πόσο τα λατρέψαμε στο Sekiro και πρόσθεσε αυτές τις πολύ βασικές λειτουργίες ως δωράκι με το update του DLC. Εσύ γιατί δεν ακούς τον εαυτό σου Miyazaki;;;
FEELS OF P
Ένα μεγάλο, και συχνά ξεχασμένο κομμάτι του Lies of P είναι η συναισθηματική φόρτιση που καταφέρνει και σπρώχνει πάνω στον παίκτη. Ενώ το βασικό παιχνίδι επιχειρεί να χτυπήσει τα αισθήματα σου μέσα από μικρά quests και side χαρακτήρες που δεν ξαναβλέπεις, το Overture σε αναγκάζει να δεσμευτείς. Δεν μπορείς να τελειώσεις το DLC χωρίς να βυθιστείς στην ιστορία και την τραγωδία των βασικών χαρακτήρων, αλλά παράλληλα δεν το παρακάνει ποτέ με το δράμα. Ορισμένες φορές, βέβαια, δεν ήμουν σίγουρος αν ήταν η μοίρα των χαρακτήρων που με επηρέαζε ή η μουσική που έπαιζε από πίσω. Το Lies of P δώρισε στον κόσμο ένα από τα καλύτερα video game soundtracks – ή μάλλον soundtracks γενικά – και το Overture απλώς το επιβεβαιώνει. Ακόμη και αν δεν έχεις σκοπό να αγγίξεις το Lies of P λόγω genre, σε εκλιπαρώ άκου το soundtrack. Ίσως και να σου αλλάξει τη γνώμη.
Αναμενόμενα, το Lies of P: Overture είναι φανταστικό. Οι προσδοκίες μου για το στούντιο ήταν ήδη υψηλές αλλά πλέον μπήκε στη μικρή λίστα που θα παρακολουθώ καθημερινά για οποιουδήποτε είδους ενημέρωση. Ανυπομονώ να δω τον επόμενο τίτλο στο σύμπαν του Lies of P σχεδόν όσο το επόμενο παιχνίδι της FromSoftware. Αν εξαιρέσεις ορισμένα (για τα δικά μου γούστα) ψεγάδια, το Overture είναι η πιο αριστουργηματική εφαρμογή της Souls φόρμουλας.
Ευχαριστούμε πολύ την NEOWIZ για την παροχή του review copy!
