Σχεδόν αληθινό αγόρι.

Αν το Lies of P κυκλοφορούσε σε έναν κόσμο χωρίς «Souls», φαντάζομαι ότι τώρα θα είχαμε τα «P-like» ή τα «the Likes of P» ή κάτι τέτοιο. Να είμαστε ξεκάθαροι: όποιος σε συζήτηση περί του Lies of P γκρινιάξει ότι αδίκως τα συγκρίνουμε όλα με τα Souls, έχει άδικο. Τo «P» είναι σχεδιαστικά μια σχεδόν ακαδημαϊκού επιπέδου πιστή αντιγραφή του homework της FromSoftware. Κομπλιμέντο; Ναι για την εκτέλεση, όχι για τη σύλληψη.

CAN I CO-P YOUR FROMWORK

Οι Neowiz Games και Round8 Studio φέρνουν όμως και νέες ιδέες στη φόρμουλα. Μια από τις κυριότερες είναι ότι τα όπλα αποτελούνται από Λεπίδα και Λαβή και μπορούμε ελεύθερα να κάνουμε συνδυασμούς αυτών των μερών. Πέρα από τα στατιστικά (zzz), αυτό το feature μας γλιτώνει από τη δυσαρέσκεια του να εγκαταλείψουμε ένα όπλο που μας αρέσει επειδή μπορεί να είναι πολύ βαρύ, να μας δυσαρεστεί το range, να μας φαίνεται περίεργο το animation ή να είναι οριακά μη ιδανικό για το build μας. Διαλέγοντας μια άλλη λαβή, όλα αυτά ρυθμίζονται (αν και θα πρέπει να ζυγίσουμε τα θετικά και τα αρνητικά).

Γενικώς η «υπέρ-δέσμευση» στο build είναι κάτι που δε μου άρεσε ποτέ στα games της FromSoftware. Είναι κρίμα να δοκιμάζω τόσο μικρό ποσοστό από όλα τα super-cool-looking όπλα που μαζεύω με αίμα και ιδρώτα. Χωρίς να μπω σε όλες τις λεπτομέρειες, το Lies of P φέρνει κάποιες ωραίες λύσεις στο τραπέζι για να αφαιρέσει το περιττό άγχος από τον πειραματισμό με διαφορετικά όπλα. Ακόμα και τα τελικά upgrades materials μου φάνηκαν πιο άφθονα, χωρίς να είμαι σίγουρος ότι πράγματι ήταν.

ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΑ, ΛΙΓΟ ΣΤΕΝΟΚΩΛΑ

Το Lies of P, λοιπόν, κοιτάει να λύσει και μερικά «προβλήματα» που μαστίζουν τα Souls. Υπάρχουν βέβαια άλλοι τομείς στους οποίους το Lies of P δεν καταφέρνει να σταθεί αντάξιο των εμπνευστών του. Το level design ήταν, στη δική μου εμπειρία, ο πιο αισθητός. Είναι απλούστατα πολύ φτωχότερο. Η υλοποίηση ενός δαιδαλώδους level εμπεριέχει και ζητήματα μπάτζετ, φυσικά, αλλά στο Lies of P συναντάμε κάμποσες περίεργες επιλογές στις οποίες δεν τίθεται οικονομικό ζήτημα. Πιθανά μονοπάτια μπλοκάρονται με μερικά ξύλινα κουτιά που λειτουργούν σαν «αόρατος τοίχος», ενώ δείχνουν αρκετά σαθρά για να τα διαλύσουμε με μια παραδοσιακή τούμπα. Γενικώς, έντονη γραμμικότητα, πολλά επαναλαμβανόμενα «τρικ» του χώρου, επαναλαμβανόμενα enemy placements και λίγα εντυπωσιακά «καδραρίσματα» του κόσμου σε σύγκριση με ένα Dark Souls. Όχι ότι δεν έχει τις στιγμές του, ή ότι απογοητεύει οικτρά.

Το Lies of P είναι ένα πολύ όμορφο game, με αξιομνημόνευτες τοποθεσίες, πρωτότυπα boss και enemy designs και πανέμορφα, καλογυαλισμένα περιβάλλοντα. Είμαι λίγο απογοητευμένος, απολύτως υποκειμενικά, που κανένα από τα boss fights του δεν υιοθέτησε την πιο gimmicky, puzzle λογική του Demon’s Souls ή το πρώτου Dark Souls. Σε πιο Dark Souls 3 σκεπτικό, η «λύση» όλων των boss fights είναι τα καλά αντανακλαστικά και τα κατάλληλα πατήματα στην τέλεια στιγμή. Πολλά boss fights ήταν αξιομνημόνευτα οπτικά, λίγα μηχανικά.

ΕPΠΟΝΟ

Όσον αφορά το πώς διαχειρίζεται την souls-like φόρμουλα του combat, οι εντυπώσεις μου είναι μικτές. Χωρίς αμφιβολία, αξίζει και πάλι τα αισθητικά εύσημα. Κανένα souls-like δεν έχει πετύχει την αίσθηση των animation και της κίνησης τόσο καλά. Στιβαρό, απολαυστικό και επαρκώς δίκαιο. Ο συνδυασμός όπλων, αντικειμένων και «χεριών» που είχα στη διάθεσή μου κράτησαν το combat διασκεδαστικό μέχρι το τέλος. Απλώς, πείτε μου εσείς, να κάνω dodge, guard ή parry; Μέχρι το τέλος έμεινα μπερδεμένος για την αξία του καθενός.

Ίσως επειδή πέρασα τα τρία τέταρτα του Lies of P σαν οδοστρωτήρας, με δίνοντας συνεχώς πατημένα R2 για stagger και ώσπου ξαφνικά το game γέμισε με μεγάλους, super-armored εχθρούς που σπάμαραν combo. Ήταν σα να με εκδικήθηκε για τη στρατηγική μου, επιστρέφοντας μου x100 όλα τα staggers μου. Σε ένα souls-like χωρίς Poise, χωρίς τη δυνατότητα να κάνω μια στρατηγική απόφαση πως θα κάτσω να χτυπηθώ, αλλά δε θα διακοπεί το animation του δικού μου χτυπήματος, οι εχθροί αυτοί με εξόργισαν. Γενικώς το game έχει ένα φρικτό difficulty spike στο τελευταίο μέρος της περιπέτειας, που με έκανε να αναρωτηθώ αν έπρεπε να γυρίσω πίσω και γκραϊντάρω.

Δεν ισχυρίζομαι, απαραίτητα, ότι το Lies of P δεν έχει σχεδιάσει καλά τη χρησιμότητα της κάθε αμυντικής επιλογής, αλλά ότι δεν δημιούργησε τα κατάλληλα «σενάρια» combat για να μου μάθει την βέλτιστη χρήση τους.

MHN TON ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ Ο,ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΣΟΥ P

Αν είσαι μεν fan των Souls, αλλά ποτέ δεν βρήκες την όρεξη να αποκρυπτογραφήσεις την αφήγησή τους, τότε το Lies of P είναι μια ευχάριστη αλλαγή. Το story και το world-building του είναι πολύ πιο προσιτά και καλοεξηγημένα. Έχεις ακόμα κι έναν κλασικό χαρακτήρα-«οδηγό» μαζί σου, που συχνά πετάγεται για να προσφέρει χρήσιμο context. Προσωπικά τον βρήκα λίγο ενοχλητικό. Όχι τόσο για την ύπαρξή του λειτουργικά, όσο για την προσωπικότητά του. Γενικώς, το γράψιμο στο Lies of P είναι ποιοτικά τουλάχιστον ασυνεπές. Υπάρχουν περιγραφές αντικειμένων που διάβαζα και ξαναδιάβαζα προσπαθώντας να τις ερμηνεύσω, αντιμέτωπος με συντακτικές επιλογές επιπέδου Google translate του 2010. Οι χαρακτήρες του όμως έχουν χάρη. Οι ιστορίες τους είναι ενδιαφέρουσες. Υπήρξαν στιγμές που συνδέθηκα με τις αντιδράσεις και τις παρακαταθήκες τους.

Μια «καινοτομία» του Lies of P, όσον αφορά στην αφήγηση, είναι ο ρόλος του ίδιου του ψέματος. Φυσικά, τι Pinocchio story θα ήταν μια ιστορία που δεν πραγματεύεται την αλήθεια. Θα ήθελα να το αναλύσω πιο διεξοδικά, αλλά θα σας δείξω ελεημοσύνη στο παρόν κείμενο. Συνοπτικά, η ιστορία του Lies of P θέτει με σχετικά ενδιαφέρον τρόπο τα θεμελιώδη φιλοσοφικά ζητήματα που προκύπτουν από την ύπαρξη μιας «ζωντανής μαριονέτας». Αξιοποιεί τη διαδραστική αφήγηση, μέσα από την αλληλεπίδραση με τους βασικούς χαρακτήρες, για να μας δώσει την ευκαιρία να εκφράσουμε τις δικές μας τοποθετήσεις. Είχα τις αμφιβολίες μου κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, αλλά ως το τέλος αισθάνθηκα ότι το «Truth or Lie» mechanic είχε πραγματικά βρει τη θέση του στο οικοσύστημα του παιχνιδιού και είχε δώσει μια ευπρόσδεκτη επιπλέον στρώση στην αφηγηματικότητά του. Thumbs up από μένα.

ΠΛΗΡΩΚΙΟ ή ΤΖΑΜΠΕΤΟ;

Είναι αστείο να παρατηρήσεις ότι το Lies of P, ένα παιχνίδι που ασχολείται με το αν οι μαριονέτες (τις οποίες πρακτικά αναπαριστά ως ρομπότ) έχουν ψυχή, είναι αντιγραφή ενός «αυθεντικού» γνωστού ως «Souls». Ένα ερώτημα είναι, λοιπόν, πόσο πιστό είναι το «αντίτυπο» κι ένα άλλο αν έχει ψυχή. Έχει, λοιπόν, ψυχή αυτό το εξαιρετικά πιστό souls-like; Νομίζω ότι ακόμα είναι πολύ προσκολλημένο στο μπαμπά του, αλλά μετά από ένα δυνατό λανσάρισμα πιστεύω ότι η «συνέχεια» θα μας δείξει τι άλλο κρύβει η μηχανική καρδιά του.

Το παιχνίδι δοκιμάστηκε μέσω του Xbox Game Pass σε Xbox Series S.